ΠΤΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ - Κώστας Ιωάννου

Η έξοδος του ανθρώπου από τον Παράδεισο είναι μια έξοδος από το οντολογικό πεδίο στο ψυχολογικό. Η κοινωνία των πρωτοπλάστων με τον Θεό- Πατέρα και το πρότυπό τους τον Λόγο του Πατρός στο κέντρο του Παραδείσου -το δέντρο της ζωής και το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού-, θα τους οδηγούσαν με την έξη στη θέωση. Αυτή η λογική αντινομία της υπάρξεως δύο κέντρων στον Παράδεισο και η διάρρηξη της γεύσεώς τους εκ μέρους μας αποτέλεσε την κατάρα και την "ευλογία" για το γένος μας.

ΚΑΤΑΡΑ γιατί φανερώνει ότι το προπατορικό αμάρτημα δεν ήταν μια λάθος επιλογή ή μια άρνηση απόκρουσης της δαιμονικής πρότασης. Ήταν μια αδυναμία αγαπητικής προσήλωσης στο πρόσωπο του Θεού κατά τη διάρκεια της απουσίας Του. Ο Θεός εγκαταλείπει ή καλύτερα συστέλλεται για να δείξει ο Αδάμ κατά την απουσία Του την αγάπη, την πίστη και ελπίδα του στο Δημιουργό. Την ώρα της πρώτης θεοεγκατάλειψής του ο άνθρωπος καταργώντας την ιερατική του κλήση δεν αναφέρει τον όφι και τον αντίπαλο στον Πατέρα του για να κριθούν, αλλά πορεύεται στην ιδιοποίηση της ουσίας της ζωής του Θεού.

Η ρήξη ανάμεσα στη γνώση του καλού και του κακού από τη μια μεριά και της Ζωής από την άλλη ήταν το δράμα και η κατάρα για τον άνθρωπο.

Η "ΕΥΛΟΓΙΑ" έγκειται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν γεύθηκε του δέντρου της Ζωής. Ο ψυχολογικός καρπός της γνώσεως του καλού και του κακού είναι πάντα ελλειπτικός και γεννά στον άνθρωπο αργά ή γρήγορα την πείνα της Ζωής. Δεν νικά τον θάνατο η γνώση του καλού και του κακού ούτε δίνει με την αναγωγική στάση προς τον Θεό τη δυνατότητα για κατάκτηση της Ζωής.

Η πτώση από τη Βασιλεία του Πατρός στη βασιλεία του ανθρώπου είναι οδυνηρή. Για αιώνες ό,τι οικοδομεί το πνεύμα του ανθρώπου το κατατρώγει ο θάνατος. Ένα τείχος απροσπέλαστο χωρίζει Θεό και άνθρωπο. Από την ανακυκλούμενη εμπειρία οδύνης και ηδονής μέχρι το σύνορο του θανάτου, η γη. Από τον Λόγο του Πατρός μέχρι την πύρινη ρομφαία, ο ουρανός.

Όταν όμως έρχεται το πλήρωμα του χρόνου ο "Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημιν". Τότε μας αποκαλύπτεται το" καλό" που είδε ο Θεός ως πρόσωπο "και είδεν ο Θεός τα πάντα όσα εποίησεν, και ιδού καλά λίαν". Τί έβλεπεν ως καλό ο Πατήρ παρά την πνευματοφόρο σάρκα του Υιού Του; Τί είναι το καλό του Θεού παρά η δόξα της κτιστότητας του Υιού του ανθρώπου; Παρά η δυνατότητα φιλοξενίας και οικείωσης της Ζωής του Θεού από τον κτιστό άνθρωπο με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος; Εδώ πια δεν έχουμε θεοποίηση του κτιστού δια της γνώσεως του "καλού", ούτε δαιμονοποίησή του δια της "γνώσεως του κακού", αλλά απλή δικαίωσή του και επαλήθευση της θείας λειτουργίας του εν τω προσώπω του δέντρου της Ζωής, δηλ. του Υιού του ανθρώπου.

Με την σάρκωση άρχισε ο δρόμος για την επιστροφή του ανθρώπου από το ψυχολογικό επίπεδο βίου στο οντολογικό. Από το ρευστό στο αμετάθετο. Αυτή η δυνατότητα δόθηκε στους χριστιανούς που τρώγουν την αγία σάρκα του Υιού και πίνουν το τίμιο αίμα Του. Μέσα από το Σώμα του Χριστού επανενεργοποιείται η δυνατότητα υιοθεσίας μας. Στο ψυχολογικό αίτημα "Σος ειμί εγω σώσον με", απαντά ο Πατήρ σε όσους αναγνωρίζει από το ότι φέρουν τα στίγματα του Κυρίου Ιησού: "Υιός μου εί συ, εγώ σήμερον γεγένηκά σε".

Κώστας Ιωάννου
(περ. "Πλανόδιον",τχ.1,σελ217-218).

Υάκινθος.