Πόσον δοξάζεται καί ὀμοφαίνει καί λαμπρύνεται ἡ Ἐκκλησία μας ἡ Ὀρθόδοξος μέ τήν Θεοτόκον! Πόσον παρηγορεῖται καί ἀναψύχεται ὁ κόσμος τῆς πίστεως μέ τήν Κυρίαν τῶν Ἀγγέλων! Πόσον παραμυθούμεθα ὅλοι καί στηριζόμεθα καί λαμβάνομεν νέαν δύναμιν καί ὑπομονήν ἀπό τήν Παναγίαν Μητέρα μας! Ἡμεῖς δικαιώνομεν τήν προφητείαν, τήν ὁποίαν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθεσεν εἰς τά χείλη Της: «Ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσι με πᾶσαι αἱ γενεαί». Τήν ἔχομεν εἰς τό κέντρον τῆς λατρείας μας, εἰς τό μέσον τῆς εὐσεβείας μας, εἰς τήν ἑστίαν τοῦ σεβασμοῦ μας, εἰς τόν θρόνον τῆς καρδίας μας. Μετά ἀπό τόν Υἱόν Της, εἰς Αὐτήν καταφεύγομεν καί εἰς Αὐτήν ἀποθέτομεν τάς ἐλπίδας μας. Πᾶσαν ἐλπίδα δι᾽ ἕνα καλύτερον αὔριον· διά τά παιδιά μας· δι᾽ ἡμᾶς τούς ἰδίους· διά τό Γένος· διά τήν Γενέτειραν· διά τά ἐνταῦθα ἱερά καί ὅσια· διά τό περιβάλλον· διά τόν κόσμον ὅλον· διά τόν ἐπί γῆς βίον μας καί διά τήν ζωήν τῆς αἰωνιότητος· διά τά πρόσκαιρα βάσανα καί προβλήματα, ἀλλά καί διά τήν ὑψίστην ὑπόθεσιν τῆς καλῆς ἀπολογίας, τῆς ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἀπαλλαγῆς ἡμῶν ἐκ τῶν αἰωνίων δεινῶν καί βασάνων. Ἐκτίσαμεν Ναούς, ὡς ὁ παρών, καί Μονάς καί Λαύρας καί ἐξωκκλήσια εἰς τό ὄνομα Αὐτῆς. Ἱστορήσαμεν εἰκόνας ἁγίας, ἤδη ἀπό τοῦ ἱερωτάτου Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ μέχρι καί σήμερον. Ἐθεσπίσαμε νηστείαν δύο ἑβδομάδων πρός τιμήν Της. Συνεθέσαμεν ἀκολουθείας καί Ὕμνους Ἀκαθίστους καί Κανόνας Παρακλητικούς, Μικρούς καί Μεγάλους, διά νά Τῆς ἐκφράσωμεν τά ἅγια ἔναντι Αὐτῆς, τῆς Παναγίας, αἰσθήματα καί συναισθήματά μας. Ἔλαβον τό ὄνομα Αὐτῆς μυριάδες πιστῶν γυναικῶν καί πλεῖστοι ἄνδρες: Μαρία, Δέσποινα, Παναγιώτα, Παναγιώτης, Μάριος κ.ο.κ. Ἐσεμνύναμε τά πλοῖα μας μέ τό ὄνομά Της. Μεγαλόχαρη, Εὐαγγελίστρια, Φανερωμένη, Πορταΐτισσα, Ἄξιόν Ἐστιν, Γοργοεπήκοος κ.ο.κ. . Οἱ Πατέρες Τήν ὕμνησαν μέ λόγους ἐγκωμιαστικούς ἀπαραμίλλου κάλλους. Οἱ Θεολόγοι ἐνεβάθυναν εἰς τό μέγα Μυστήριον τοῦ προσώπου καί τοῦ τόκου Της. Οἱ Μοναχοί καί Παρθένοι ἠγωνίσθησαν νά ἀκολουθήσουν τήν ἀφοσίωσιν καί τήν ὑπακοήν καί τήν Παρθενίαν Της. Τό Γένος τήν ᾐσθάνθη καί τήν ἔζησε, καί τήν αἰσθάνεται καί τήν ζῇ πάντοτε, ὡς τήν Ὑπέρμαχον Στρατηγόν του. Ἡ παρουσία τῆς Θεομήτορος εἰς τήν Ὀρθόδοξον ζωήν καί Κοινότητα εἶναι καταλυτική. Τό πρόσωπον Αὐτῆς ἀποτελεῖ κριτήριον Ὀρθοδοξίας!... Πόσον πτωχοί πρέπει νά αἰσθάνωνται, καί πόσον ἔρημοι καί ἀπαρηγόρητοι οἱ Χριστιανοί ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν εἰς Ὁμολογίας, αἱ ὁποῖαι δέν τιμοῦν καί δέν εὐλαβοῦνται τήν Θεοτόκον! Μόνοι των ἀπέκοψαν ἑαυτούς ἀπό «πάσας τάς γενεάς» τῶν σῳζομένων, οἱ ὁποῖοι μακαρίζουν λόγῳ καί ἔργῳ τήν Θεοτόκον! Μόνοι των ἐστέρησαν ἑαυτούς τῆς μητρικῆς στοργῆς καί θαλπωρῆς, τῆς μητρικῆς φροντίδος καί σκέπης, τῆς Θεομητορικῆς μεσιτείας καί προστασίας. Μόνοι των κατέστησαν ἑαυτούς ὀρφανούς. Μόνοι των ἔγιναν, εἰς τήν κυριολεξίαν, «ζωντάρφανοι»!...Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος
Τι ωραία που θα ήταν αν ο Παναγιότατος μιλούσε έτσι πάντοτε για θέματα πίστεως!
ΑπάντησηΔιαγραφή