Άγνωστη - γ.χ.γ

Άγνωστη

Ερχόσουν συχνά τον τελευταίο καιρό,

σχεδόν κάθε βράδυ.

Ερχόσουν μέσα από ένα κλικ της στιγμής.

Και στεκόσουν αινιγματική -μ' ελαφρύ μειδίαμα και

βλέμμα ερευνητικό- αντίκρυ.

Αξίωνες πως τάχα δικές σου ήταν οι σκέψεις μου,

πως του νου τα ταξίδια εσένα είχαν προορισμό.

Ακόμα κι εκείνα τα λιγοστά -στο πρωτοΰπνι, μα και λίγο

πριν χαθεί ο Αυγερινός- όνειρά μου,

δικά σου έλεγες πως ήταν.

Μα πώς να σε γνωρίσω;

Χρειαζόμουν σημάδια...

Πώς να πειστώ πως τούτη 'δω, η τωρινή σου εικόνα:

μάτια πελαγίσια, καστανά μαλλιά, πρόσωπο λευκό

κι απ'της νιότης τη συστολή κάπου να ερυθριάζει,

χείλη σμιλεμένα, της άνοιξης δροσιές

και τ' Αύγουστου σταφύλι·

πώς να πιστέψω ότι 'ναι και δική της;

Εκείνη πάντα ορμούσε σα σκιά και

σαν ιδέα στοίχειωνε.

Στις μυστικές μας συναντήσεις αερικό ήταν.

Πώς να σας ταυτίσω κι ένα να γενήτε;

Άγνωστη... άγνωστη.

γ.χ.γ