Σιωπηρός Μονόλογος
Δεν ξέρω Θε μου τι,
μετά από κάποια πτώση μου προσμένεις.
Άλλα δεν έχω λόγια να Σου πω,
στέρεψαν απ' του στόματός μου
τον απύθμενο βυθό.
Μήτε καν μια φευγαλέα υπόσχεση,
τη σαθρή να στηρίξω ελπίδα μου.
Μον' ένα βλέμμα θλιβερό
στης εικόνας Σου την αυστηρή ματιά,
ένα κούνημα αμυδρό της κεφαλής
κι ένα δάκρυ ταπεινό,
σε μια σιωπηρή
του πληγωμένου εγωισμού
παραδοχή.
Στάχυς
Πολύ ωραίο και αληθινό
ΑπάντησηΔιαγραφήγδμ
Πολύ ωραίο ποίημα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο τα καλύτερά σου ποιήματα, Στάχυ!!! Άπειρες φορές έχω νιώσει έτσι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιτρέψτε μου επίσης να προσθέσω ότι ως σύλληψη και ως εικόνα, το βρήκα εξαιρετικό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά το ήθελα από άποψη μορφής ...ΤΕΛΕΙΟ...εμείς οι γριές είμαστε γκρινιάρες και ...άπληστες...
-Τι ψυχή θα παραδώσουμε Παναγία μ';
Φρίττωωωωω!
Μου άρεσε πολύ...Θα συμφωνήσω οτι είναι απο τα πιο δυνατά σου ποιήματα.Συνέχισε....
ΑπάντησηΔιαγραφή