Ζήλεια
Ζηλεύω αυτούς
που τα μάτια τους γελούν.
Όχι, όχι, δεν είναι κάποια
της ψυχής μου κίνηση πονηρή.
Είναι ζήλεια αγνή,
σχεδόν ερωτική.
Δεν μπορώ
τα δάκρυα του πόθου αυτού
του ιερού να συγκρατήσω.
Μα κλαίω ακόμα πιο πολύ
(ίσως με κάποια πικρία εδώ),
όταν το γέλιο αυτό το καθαρό
απ’ τα ρυπαρά κι ακάθαρτά μου χείλη
τολμώ αδίκως να μιμηθώ.
Κι έπειτα γελώ.
Πάντα γελώ
με το φάντασμα
που βλέπω στον καθρέπτη.
Στάχυς
όμορφο, τρυφερό, ευαίσθητο!
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό τα καλύτερά σου...
την καλησπέρα μου...
Kαι εγω τους ζηλεύω Στάχυ...και προσπαθώ να ζώ απλά, αληθινά, με πίστη μήπως μια μέρα μπορέσουν και τα δικά μου μάτια έτσι να γελάσουν...Υπέροχος Στάχυ!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό το ποίημα σου Στάχυ και όχι ρουτινιάρικο. Περισσότερο όμως ζηλεύω την ανεμελιά και το χαμόγελο του παιδιού της φωτογραφίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Στάχυ
ΑπάντησηΔιαγραφήκάθε γέλιο και κάθε χαμόγελο έχει την αξία του. Το δικό σου δικαιώνεται μέσα από την αγνή πρόθεση, μέσα από την καλώς εννοούμενη ζήλεια. Μην αποδοκιμάζεις -και μάλιστα με καγχασμό- τον εαυτό σου που μιμείται το γέλιο των άλλων. Ούτε οι άλλοι είναι τόσο καθαροί, ούτε εσύ τόσο ρυπαρός και βρώμικος. Κοινή γαρ η φύσις των ανθρώπων. Αυτή σου η τάση να μειώνεις τις λεπτές και ευγενικές κινήσεις της ψυχής σου, ούτε ρεαλιστική και αντικειμενική είναι, ούτε πνευματικά συμφέρουσα. Μην παίζεις το παιχνίδι του αρχέκακου αντιπάλου! Η γαρ δύναμίς μας εν ασθενεία τελειούται! Ούτε οι ιδεολογικοποιημένες αρετομανίες ούτε η πεσσιμιστική άρνηση της αγαθής μας προαίρεσης αντανακλούν και περιγράφουν την αλήθεια. Ας όψονται όσοι μας τα φύτεψαν μέσα μας, αφού και τα δύο είναι οι όψεις του ιδίου νομίσματος.
Και κάτι ακόμα: Δούλεψε λίγο παραπάνω τη μορφή!(του ποιήματος) Θα χαρώ να δω δημοσιευμένη μια δεύτερη -πιο στιλπνή- παρουσιάσή του.
Ένας φίλος
Καρδούλα μου πολύ υπέροχο το ποίημά σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ καθαρότητα του γέλιου εξαρτάται από την καθαρότητα της ψυχής. Ψυχή βουτηγμένη στα πάθη, στο εγώ και στην αμετανόητη και επαναλαμβανόμενη εμμονή της αμαρτίας ποτέ δεν θα γελάσει καθαρά και αγνά. Και πράγματι θα συμφωνήσω είναι λίγοι αυτοί που γελούν πραγματικά. Αυτούς όμως τους "ζηλεύεις", δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Σου βγαίνει μόνο του, χωρίς πίεση και βέβαια χωρίς αμαρτία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως δεν μπορείς να μην γελάσεις στις προσπάθειες που κάνεις (ο αμαρτωλός και αμετανόητος άνθρωπος) να τους μιμηθείς. Γελάς με το θράσος της προσπάθειας. Η σύγκριση έρχεται μόνη της. Ακούσια. Και εκεί είναι που σιχαίνεσαι τον εαυτό σου.
Βέβαια δεν απογοητεύεσαι γιατί έτσι πέφτεις στην παγίδα του εχθρού. Τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι παιχνιδάκι για την αγάπη του Θεού.
Φτάνει να το ζητήσουμε.
Το ζητώ;
Σ' αυτό δεν με συμφέρει να απαντήσω.
Γι'αυτό σιωπώ.
Είναι καλύτερα έτσι.
Στάχυς
Σε ζηλεύω που μπορείς να εκφράσεις τα εσώτερα της ψυχής σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίο ποίημα αλλά και πολύ εποικοδομητικές οι πνευματικές σκέψεις που παρέθεσαν οι σχολιογράφοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως όμως, αγαπητέ Στάχυ, κάποιοι άνθρωποι έχουν αυτό το γελαστό βλέμμα εκ φύσεως και όχι ως καρπό αρετής;
Για να αναφερθώ σε ένα παρόμοιο θέμα "άλλο ησύχιος και άλλο ταπεινός", όπως λέγει ο Αγιος Ισαάκ ο Σύρος.
Αλλο το αθώο βλέμμα μιας απονήρευτης ψυχής - όπως λ.χ. του π. Ενώχ του Αγιορείτη, του π. Φιλόθεου Ζερβάκου, του αείμνηστου Λαρίσσης Θεολόγου ή του μακαριστού Πάφου Γενναδίου - και άλλο η λαμπερή και απαστράπτουσα φυσική ομορφιά των γελαστών οφθαλμών.
Καμιά διαφωνία ότι είναι ένα φυσικό χάρισμα που προκαλεί θαυμασμό, όπως κάθε τι ωραίο!
Απλά ήθελα να καταθέσω τον προβληματισμό μου για το τι ανήκει στην αρετή και τι στη φύση και στις κληρονομικές καταβολές.
Κύριε Τηλεκαιταλοιπά, με όλο το σεβασμό θα πω ότι και γω τα παρόμοια σκέφτομαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΕΡΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΓΕΛΑΔΕΡΟΙ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ..
Χαμός στο ίσωμα να γίνεται γύρω τους, αυτοί γελάνε, τα χρυσά μου, α, ενίοτε, πολύ μου δίνουν στα νεύρα!
........+ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΠΕΝΘΟΥΝΤΕΣ....+
ΑπάντησηΔιαγραφή