Οι τελευταίοι δυό που συνάντησα μου 'παν πως κοντεύω. Ρώτησαν, κιόλας, γιατί επιστρέφω; Δεν αποκρίθηκα. Ήμουν κουρασμένος. Απόκαμα. Η μοναξιά -τεχνήτρα επιτήδεια- γνωρίζει καλά να διπλασιάζει τις αποστάσεις, χώρια κάτι άλλες δεξιότητές της...
Ευτυχώς, βρέθηκε τούτο το ξεχασμένο, μακριά από κεντρικούς δρόμους, παλιό μοτέλ. Κιτρινισμένοι τοίχοι.. Φαίνεται να' χει καιρό να μπογιατιστεί. Μοναδικός του πελάτης γι' απόψε.
Έξω βρέχει. Μα πώς; Εκείνο το ζευγάρι πριν μου φάνηκε να φορά καθαρά ρούχα, στεγνά. Και μιλούσαν, θυμάμαι, για το πόσο φωτεινός ήταν τώρα τελευταία ο ουρανός, ασυννέφιαστος. Εγώ, πάλι, μια μουντάδα και μια σκοτεινιά έβλεπα συνέχεια. Άντε και λίγο από κείνο το συφοριασμένο, με φαγωμένες σάρκες, κιτρινιάρικο φεγγάρι. Περίεργοι οι άνθρωποι!
Να 'μάστε, λοιπόν. Ένα κρεβάτι, μια καρέκλα, ένα τραπέζι λίγο κουτσό. Ας τις αποθέσω εδώ. Κουράστηκα να τις κουβαλάω. Μνήμες... δυσβάστακτο φορτίο. Τι το 'θέλα να τις μαζέψω; Ενθύμιο, είπα στην αρχή, από το ταξίδι. Κι άρχισα να γεμίζω το σάκο μου. Η μία μετά την άλλη, πιο βαριά και πιότερο επώδυνη για τους άμαθους ώμους μου, διάσπαρτες στου γυρισμού τη στράτα.
Ίσως ρωτήσεις, από πού έρχομαι; Ειλικρινά, δεν ξέρω. Είναι όλα μπερδεμένα. Θυμάμαι πως διαλέξαμε μαζί το δρόμο και ξεκινήσαμε. Ήταν καλοκαιριάτικο πρωί. Τραγουδάγαμε και γελάγαμε. Αυτά θυμάμαι. Και ύστερα.. βούρκωσε ο θόλος και μπροστά μου υψωμένος ένας ρόδινος φράχτης.
Έλειπε. Και γύρω η αλήθεια τυλιγμένη με το αέρινο, διαφανές σκουτί της, τη σιωπή. Σιωπή, σιγή... να υποβάλλει το μυστήριο της απουσίας. Πώς να αναμετρηθείς μαζί της; Πώς να παλέψει το χώμα τον άνεμο;
Δεν μπορούσα να μείνω άπραγος. Άνοιξα τις παλάμες μου κι άρπαξα τις τριανταφυλλιές, προσπαθώντας να ανοίξω μια τρύπα να περάσω. Το μόνο που κατάφερα, σκορπισμένα στο χώμα ροδοπέταλα και κάμποσα σκισήματα.
Τα παράτησα. Σήκωσα το κεφάλι κατά πάνω φωνάζοντας με όση δύναμη μου 'χε απομείνει ΓΙΑΤΙ; Κι αντί γι' άλλη απάντηση δυό στάλες σήμαναν τα πρωτοβρόχια στα μάτια μου. Γονάτισα στο βάρος τους. Βάλθηκα να τις ξεφορτωθώ. Άρχισα να κλαίω για να πετάξω τα ουρανόσταλτα πεσκέσια έξω. Δεν συνειδητοποιούσα πως ταυτόχρονα πότιζα το αγκαθωτό αδιέξοδό μου.
Επιτέλους, βγήκαν. Δεν είχα άλλη επιλογή. Ή θα παρέμενα και θα μαραινόμουν μαζί με τα θύματα της “μάχης” μου ή θα γύρναγα πίσω, στο σταυροδρόμι.
Σηκώθηκα. Και να 'μαι τώρα. Σχεδόν έφτασα. Με μια καινούργια γνώση από τούτη τη στερνή περιπλάνηση, πώς γεννιέται η πορφύρα μέσα στις πληγές.
Θα ξαπλώσω λίγο.
γ.χ.γ.
εξαιρετικό
ΑπάντησηΔιαγραφήγδμ
Κομμάτι ζωγραφιά, εσωτερική σονάτα ενός άλλου σεληνόφωτος, αποπνέει αγώνα πνευματικό, ειλικρίνεια αλλά και ελπίδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας...
Ο γχγ μας αποκαλύπτεται και ως συγγραφεύς πεζών αλλά όχι "πεζών" κειμένων. Μια ποιητική αύρα διαπνέει το κείμενο, το οποίο χαρακτηρίζεται από την αινιγματικότητα που χαρακτηρίζουν και τα ποιητικά κείμενα του ιδίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοινός ο νους, κοινή η γραφίς.
Αγαπητέ γχγ μας εκπλήσσεις θετικά και μας βάζεις σε σκέψεις με τα πολυεδρικά σημαίνοντά σου. Είναι η επιστροφή του ασώτου; Ποια επιστροφή είναι;
Δε θέλουμε να μας πεις. Θέλουμε να μας ξαναγράψεις σύντομα!
Έχεις ταλέντο στο να γράφεις. Όταν σου έρχεται η έμπνευση να μας κάνεις μετόχους των σκέψεών σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν βρίσκω περίτεχνες λέξεις για να εκφράσω τον ενθουσιασμό μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά συγχαίρω εκ βαθέων.
Τέλειο! Απλά τέλειο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ποιήματά σου δεν μου άρεσαν τόσο, σε αυτο το πεζό κείμεμο όμως είσαι τέλειος...ίσως εδώ να κρύβεται το ταλέντο σου.Περιμένω και άλλο...Συγχαρητήρια!Υπέροχος!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΞανά, λοιπόν, πίσω στο σταυροδρόμι των αποφάσεων και των κρίσιμων επιλογών...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσες φορές χρειάζεται κάποιος να (ξανα)γυρίσει πίσω απ' την αρχή; Έχει αναρωτηθεί κάποιος πόση δύναμη χρειάζεται αυτό; Και ποιος με βεβαιώνει ότι θα έχω πάντα τη δύναμη και το χρόνο να γυρίζω πίσω; Αλλά, και γιατί χρειάζεται να γυρίζω πάντα πίσω;
Όχι λοιπόν. Πίσω δεν κάνω. Το θεωρώ λιποταξία. Δειλία. Μπροστά, πάντα μπροστά. Με όποιο κόστος. Και που ξέρεις, μπορεί στο τέλος να φτάσω και εγώ.
Φίλε γ.χ.γ. θα τα πούμε στην απέναντι πλευρά.
Το ελπίζω και το εύχομαι.
Ανώνυμε 9:28
ΑπάντησηΔιαγραφήίσως ο μόνος τρόπος να πας πραγματικά μπροστά είναι να γυρίσεις πίσω. Θυμίσου εκείνους τους κήπους-λαβυρίνθους! Μπορεί να πηγαίνεις συνεχώς μπροστά και να μη φτάσεις ποτές. Αντίθετα αν γυρίσεις πίσω ίσως να βρεις αμέσως το δρόμο σου.
και κάτι ακόμα. Τι θα πει με όποιο κόστος; Αν το κόστος είναι το τέρμα, η Ιθάκη; Είσαι έτοιμος να το αναλάβεις κι αυτό; Και τέλος: πού αντλείς την βεβαιότητα της α΄φιξης στην απέναντι πλευρά;
Φιλικά
Με την ίδια βεβαιώτητα που εσύ, παραδόξως, νομίζεις ότι, με το να γυρίζεις πάντα πίσω θα πάρεις (κά)ποτε τον σωστό δρόμο. Δυστυχώς, το ταξίδι της επιστροφής θα πρέπει να το κάνεις πολλές μα πάρα πολλές φορές. Και το αστείο είναι ότι τις περισσότερες φορές, για να μην πω όλες, καταλήγεις στο ίδιο "αδιέξοδο" της πρώτης φοράς!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν κάποιος δεν μπορεί να υποστηρίξει την επιλογή του και τις συνέπειες που απορρέουν από αυτή, τότε υπάρχει, νομίζω, πρόβλημα. Άλλωστε την Ιθάκη υπάρχει κίνδυνος να την χάσεις κι εσύ. Ή μήπως όχι;
Άρα, και στις δύο περιπτώσεις αυτό που στο τέλος μένει είναι η προσπάθεια. Και για αυτό θα κριθούμε.
Αυτά.
Αγαπητέ γ.χ.γ.
ΑπάντησηΔιαγραφήμήπως μπορείς να μας το εξηγήσεις λίγο γιατί δεν το καταλαβαίνουμε;
Πισωγυρισματα ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚείμενο βγαλμένο από τη ζωη με πολλά ερωτηματικα,σκεψεις με βάθος..και κάποια παροιμία λέγει''όποιος αγαπά τον κινδυνο πέφτει μέσα σαυτόν*όποιος όμως τον φοβάται τον αποφευγει.Πολλά τα διλήμματα πραγματικά για όλους εμας τους ατελείς αμαρτωλούς...και το ταξιδι να το κάνεις πολλές φορές αλλά εκει που θα σε βρει ο θάνατος εκει και θα σε κρίνει..το ερώτημα είναι πόσο πολύ διακινδυνεύει κανείς να πέσει μέσα στον κίνδυνο των αμαρτιών γνωρίζοντας την μακροθυμία του Θεού και ποντάροντας στην Μεγαλοσύνη του αψηφώντας τον θάνατο που δεν ξεχωρίζει χρόνους,τοπους,ηλικίες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχω την εντύπωση πως μόνο εάν θελήσει κανείς να γίνει ''ανταρτης του κατεστημένου''λέγοντας ΟΧΙ στο κακό,το πονηρό,το άθλιο..με όποιο κόστος [γιατι έχει κόστος αυτη η υπόθεση την μοναξιά αλλά όχι για πολύ..ο Θεός προνοεί..]θα μπορέσει να πάει μπροστα πνευματικά.Την Ιθάκη μπορει να την χάσουμε όλοι στο παρα πέντε αυτό δεν σημαίνει οτι δεν ξέρουμε τον δρόμο αλλά ούτε οτι πάιρνοντας παραδρόμους δεν θα χαθούμε.Ο δρόμος της επιστροφής λοιπόν προς την σωστή κατευθυνση μπορει να είναι δυσβατος αλλά έχει ένα καθαρό οπτικό πεδίο, στο βάθος βλέπεις το τοπίο...
Κάποτε είπε κάποιος ιερεας ''ό,τι δεν κινείται πεθαίνει^ό,τι κινείται λάθος χαλάει^μια ειναι η απάντησις να κινειται σωστά '' ..πην
καλα...τι παιρνεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήαν χρειαζεσαι καποια βοηθεια, στηριξη, κατανοηση..υπαρχουν και αλλοι τροποι.
με εκτιμιση
αγνωστος συναγωνιστης