Δαμασκός - Στάχυς

Δαμασκός

Στης άκρατης φαυλότητας

το άλογο επάνω,

της Δαμασκού το δρόμο

μ’ ελπίδα παίρνω

και τα χνάρια Eκείνου

ματαίως προσπαθώ να’ βρω.

Οι άνθρωποι γύρω μου γελούν,

στης άλογης αναζήτησης τη θέα.

Μα εγώ στέκω ακλόνητος.

Σαν ένας άλλος Σαύλος,

τη γροθιά χτυπώ στο βράχο,

το πόδι μου στα σίδερα ματώνει.

Δάκρυα καυτά το πρόσωπ’ αυλακώνουν

μα εγώ τη Δαμασκό μονάχα βλέπω.

Ίσως ενδόμυχα,

κάποιο Φως να περιμένω

και από μιας άλλης αποκάλυψης τα κύματα

έναν άλλο Παύλο να προβάλει.

Γοργά ο χρόνος πέρασε,

νύχτωσε πια στην ψυχή μου.

Κουράστηκα πλέον το δρόμο

κάθ’ αυγή της Δαμασκού να παίρνω.

Κι έμεινε μόνο τ’ άλογο,

τον πόθο τον ξεδιάντροπο,

στις γερασμένες πλάτες του

με σθένος να σηκώνει.

Στάχυς