Η «αηδία» είναι στάση πολιτική; - Αθανάσιος Κολλιόπουλος

Λίγο πριν από την κάλπη, ας μου επιτραπεί από τούτο το δημόσιο βήμα, ως νέος υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος, όχι βέβαια να υποδείξω, αλλά να εκθέσω μερικούς προβληματισμούς για το πώς θα ψηφίσουμε ως πολίτες. Πρώτα από όλα δεν δέχομαι από αξιοπρέπεια μόνο και μόνο να μπω στο λαϊκίστικο γαϊτανάκι του «ψηφίζουμε κατά του μνημονίου», λες και εάν εκλεγεί ο Παπαναστασίου, ο Καραθανασόπουλος ή ο Χρυσανθακόπουλος, ή όποιος άλλος ως περιφερειάρχης θα φύγει τρέχοντας από την Δυτική Ελλάδα η «τρόικα» και θα «απελευθερωθούμε». Αντίθετα, και ο Απόστολος Κατσιφάρας να εκλεγεί τι θα βγουν να πουν μετά οι «αντιμνημονιακοί», ότι οι πολίτες ψήφισαν Κατσιφάρα, επειδή έμειναν ικανοποιημένοι από το μνημόνιο και θέλουν με την ψήφο τους νέα μέτρα; Όλοι όσοι επένδυσαν στο «αντι-μνημόνιο» μοιραία άνοιξαν μία λακκούβα και έπεσαν ή θα πέσουν μέσα. 

Ας μιλήσουμε τίμια, τουλάχιστον ας μην κοροϊδευόμαστε. Οι κομματικοί μηχανισμοί κάτι πρέπει να εφεύρουν, για να λένε στις εκλογές και να συσπειρώνουν τον κόσμο θεωρώντας τον «αγέλη ζώων». Ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος γράφει «… γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα/ κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες./ Ποιες μάζες;/ Μεταξύ μας τώρα ποιοι σκέφτονται τις μάζες;/ Το πολύ μια λύτρωση ατομική, αν όχι ανάδειξη…».  Και πράγματι πλέον τα κόμματα νομίζουν ότι απευθύνονται σε «μάζες» και όχι σε έλλογες, ξεχωριστές προσωπικότητες πολιτών.

Οι πολίτες όμως τι κάνουν γι αυτό; Μερικοί δεν ασχολούνται καθόλου, γιατί δεν τους ενδιαφέρει, άλλοι πάλι είναι «βολεμένοι» και δεν θέλουν να αλλάξει κάτι. Υπάρχει όμως και μία άλλη κατηγορία πολιτών που σκέφτονται, παρατηρώντας την ζοφερή κατάσταση και έχοντας βιώσει  τις διαψεύσεις των ελπίδων τους «αηδίασαν». Ο ποιητής λέει και πάλι «Η αηδία δεν είναι στάση πολιτική/το ξέρω,/το΄χω πει τόσες φορές σε τόσους,/ποτέ δεν οδηγεί στη δράση./Είναι όμως μια αίσθηση πραγμάτων/ σου επιτρέπει με τη γεύση με τη μυρουδιά/ να καταλάβεις σε ποιό σημείο βρέθηκες/πού σ’ έφεραν οι επιταγές των άλλων/κι οι αρχικές δικές σου συναινέσεις»./  Αυτές τις «συναινέσεις» λοιπόν για τους ανένταχτους κομματικά πολίτες και αυτές τις «επιταγές των άλλων» για τους κομματικά ενταγμένους που με ανιδιοτέλεια λειτουργούν όμως, πρέπει να αποτινάξουμε.

Δεν είναι δυνατόν να ψηφίζουμε με επιμονή που αγγίζει τα όρια του  πολιτικού «μαζοχισμού» τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα που με τον καιρό είδαν τα κοινά, ως ευκαιρία για καριέρα ή αυτοπροβολή. Δεν είναι δυνατόν να ανοίγουμε όλες τις εφημερίδες και κανάλια και να βλέπουμε πληρωμένες διαφημίσεις που κοστίζουν ένα σωρό χρήματα. Δεν είναι δυνατόν τις «κουρασμένες» αυτές πολιτικές φιγούρες να τις βλέπουμε τυπωμένες σε ιλουστρασιόν φυλλάδια «ρετουσαρισμένες» από το φωτογραφικό φακό. Οι άνθρωποι που ασχολούνται με την πολιτική και γνωρίζουν πρόσωπα και κατατάξεις, ας εμπιστευτούν το ένστικτο τους, το αισθητήριο τους που έχει βιώματα, παραστάσεις και συσσωρευμένη γνώση.

Η «Δημοκρατική Οικολογική Ανασύνθεση Δυτικής Ελλάδας» έχει ανθρώπους με κοινό νου, με σκέψη καθαρή από τη «μολυσματική» ασθένεια της ξύλινης γλώσσας που υπερασπίζεται σπιθαμιαία κομματικά μικροσυμφέροντα ή ακόμα και ιδιωτικά. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που κατεβαίνουν στις εκλογές και έχουν πολιτική σκέψη ακέραιη, όχι «ακρωτηριασμένη».   

Αθανάσιος Κολλιόπουλος