Σε ποιόν ανήκουν τα λαϊκά στρώματα; -Αλέξανδρος Κολλιόπουλος

Ψύ­χραι­μη και ταυ­τό­χρο­να δυ­να­μι­κή ή­ταν η α­ντί­δρα­ση του Σε­βα­σμιω­τά­του Μητρο­πο­λί­του Πα­τρών κ.κ. Χρυ­σο­στό­μου, ό­ταν ο κ. Δε­σύλ­λας στην ορ­κω­μο­σί­α του Περ­φιε­ρειάρ­χου και των Συμ­βού­λων την περ. Δευ­τέ­ρα στο Δη­μο­τι­κό Θέ­α­τρο «ΑΠΟΛ­ΛΩΝ», ζή­τη­σε α­πό την Εκ­κλη­σί­α να πε­ριο­ρι­σθεί στα του οί­κου της, ζητώντας παράλληλα τον πλήρη διαχωρισμό του Κράτους με την Εκκλησία.

Με ή­ρε­μο αλ­λά και α­πο­φα­σι­στι­κό τρό­πο πρώ­τα – πρώ­τα ξε­κα­θά­ρι­σε ό­τι ι­σχύ­ουν σή­με­ρα οι δια­κρι­τοί ρό­λοι Εκ­κλη­σί­ας και Κρά­τους. Στη συ­νέ­χεια τό­νι­σε την α­ξί­α της α­γά­πης με την ο­ποί­α η Εκ­κλη­σί­α α­γκα­λιά­ζει ό­λους τους αν­θρώπους α­κό­μα και τους ε­χθρούς της. Ζη­τώ­ντας συ­γνώ­μη α­πό τους πα­ρι­στα­μέ­νους Αρ­χιε­ρείς, α­πευ­θυ­νό­με­νος στον κ. Δ. Δε­σύλ­λα εί­πε χαρακτηριστικά:

«Η Εκ­κλη­σί­α με την Πο­λι­τεί­α έ­χουν δια­κρι­τούς ρό­λους και αυ­τούς τους σε­βόμα­στε. Η Εκ­κλη­σί­α α­γω­νί­ζε­ται για αυ­τό τον λα­ό. Ε­δώ εί­ναι η θέ­ση μας και μαζί σας α­γω­νι­ζό­μα­στε. Με πολ­λή α­γά­πη η Εκ­κλη­σί­α στη­ρί­ζει και τα λα­ϊ­κά στρώμα­τα και ό­λους τους αν­θρώ­πους α­γκα­λιά­ζει με πολ­λή α­γά­πη, εί­τε πι­στεύ­ουν, εί­τε ό­χι, α­νε­ξάρ­τη­τα των πε­ποι­θή­σε­ών τους  και βε­βαί­ως α­γκα­λιά­ζου­με και τον προ­λα­λή­σα­ντα».

Τα λό­για του Σε­βα­σμιω­τά­του α­κο­λού­θη­σε πα­ρα­τε­τα­μέ­νο θερ­μό χει­ρο­κρό­τη­μα.

Για ό­λα τα πα­ρα­πά­νω έ­χου­με να πα­ρα­τη­ρή­σου­με τα ε­ξής: Η Εκ­κλη­σί­α δεν εί­ναι α­πλώς έ­νας θε­σμός με διοι­κη­τι­κή ορ­γά­νω­ση και ιε­ραρ­χί­α. Εί­ναι λα­ϊ­κό σώ­μα, σώ­μα του λα­ού του Θε­ού, στο ο­ποί­ο με­τέ­χου­με ό­λοι.

Δεν εί­ναι λα­ός αυ­τοί που προ­στρέ­χουν στις ε­νο­ρί­ες και ζη­τούν υ­λι­κή και πνευ­μα­τι­κή α­ρω­γή;

Δεν εί­ναι λα­ός αυ­τοί που στέλ­νουν τα παι­διά τους στα σχο­λεί­α και ζη­τούν Ελλη­νορ­θό­δο­ξη α­γω­γή;

Δεν εί­ναι λα­ός αυ­τοί που ψή­φι­σαν το πα­ρόν Ελ­λη­νι­κό Σύ­νταγ­μα μέ­σω του ο­ποί­ου ρυθ­μί­ζε­ται και η θέ­ση της Εκ­κλη­σί­ας και η μορ­φή της εκ­παι­δεύ­σε­ως;

Για­τί η Εκ­κλη­σί­α ως σώ­μα του λα­ού του Θε­ού να μη μι­λά­ει  εξ ο­νό­μα­τος του λαού και υ­πέρ του λα­ού και έ­χουν το δι­καί­ω­μα να το πράτ­τουν αυ­τό τα κόμ­μα­τα, οι πα­ρα­τά­ξεις, τα σω­μα­τεί­α;

Για­τί ερ­μη­νεύ­ο­νται και α­νι­χνεύ­ο­νται οι προ­θέ­σεις ε­νός Ιε­ράρ­χου ό­ταν ομι­λεί και δεν γί­νε­ται το ί­διο ό­ταν ο­μι­λεί έ­νας πο­λι­τι­κός ή έ­νας δη­μο­σιο­γρά­φος; (Ει­δι­κά οι Ε­πί­σκο­ποι κα­τέ­χουν η­γε­τι­κή θέ­ση και μά­λι­στα θέ­ση με τρομα­κτι­κές ευ­θύ­νες!).

Δεν α­πο­τε­λεί η Εκ­κλη­σί­α μέ­ρος της Ι­στο­ρί­ας μας; Μπο­ρού­με  να δι­χο­το­μή­σουμε τον ή­ρω­α Μα­κρυ­γιάν­νη ο ο­ποί­ος ταυ­τό­χρο­να ή­ταν και στρα­τιω­τι­κός και πιστό τέ­κνο της Εκ­κλη­σί­ας; Ι­σχύ­ουν και τα δύ­ο ό­πως το εκ­φρά­ζει ο ποι­η­τής: «Μέσα μας ρέ­ει η­ρώ­ων αί­μα, εί­μα­στε α­πό­γο­νοι μαρ­τύ­ρων».

Έ­να άλ­λο ση­μεί­ο, που ο­φεί­λου­με να πα­ρου­σιά­σου­με εί­ναι η πρό­τα­ση ζω­ής που κο­μί­ζει η Εκ­κλη­σί­α. Εί­ναι η α­γά­πη, ό­ταν ο κα­θέ­νας μοι­ρά­ζε­ται τη ζω­ή με τους άλ­λους, ό­πως ο Χρι­στός μοι­ρά­ζε­ται τον ε­αυ­τό του και την α­γά­πη του μέ­σα στην Εκ­κλη­σί­α. Η α­γά­πη ως ε­νό­τη­τα και μοί­ρα­σμα ζω­ής έ­χει πρό­τυ­πο την Α­γί­α Τριά­δα.

Πά­νω σ΄ αυ­τή την α­γά­πη θα κρι­θού­με και μέ­σα α­πό αυ­τή θα σω­θού­με.

Γι΄ αυ­τό μί­α α­πό τις πρα­ώ­τε­ρες ει­κό­νες για την Εκ­κλη­σί­α εί­ναι η ει­κό­να της ΜΑ­ΝΑΣ που α­νοί­γει την α­γκα­λιά της και προ­σφέ­ρει α­νι­διο­τε­λώς την α­γά­πη της προς ό­λον τον κό­σμο με αυ­ταπάρ­νη­ση και χω­ρίς δια­κρί­σεις, έ­στω κι αν η προ­σφο­ρά εί­ναι πο­λυώ­δυ­νη. Έ­στω και  κι αν οι και­ροί εί­ναι προ­δο­τι­κοί.

                                            «Ο ΕΚ­ΚΛΗ­ΣΙΟ­ΛΟ­ΓΟΣ»