Εντολή - Αλεξανδρεύς

Εντολή

Δεν ξέρω τι θα γράφει αυτό το ποίημα.

Ξέρω μονάχα πώς θα τελειώνει:

με μια ανοιξιάτικη εικόνα,

μ' ένα γαλάζιο του ουρανού.

Ο φίλος, που παραγγελιά το έχει κάνει

συχνά γκρινιάζει για το «αδιέξοδον» της ποίησής μου,

για τα μουντά, του πίνακά μου, χρώματα,

για της ψυχής μου τις ενστάσεις.

Θέλει

να γίνω κάποτε «ανίατα ευδαίμων»,

να πάψω πια τη γκρίνια των παθών,

να ζήσω απόλυτα μιαν ευτυχή προοπτική,

να κουρδιστώ σε κλίμακα ματζόρε

(τα μινοράκια μου τον έχουνε κουράσει).

Παλεύω τώρα να του κάμω το χατίρι

(μια βία ακόμα στην ψυχή δεν κάνει διάφορο στο όλον!)

μα πάλι ξεπετιέται, αιχμηρή, η ειρωνεία

σα σύνθημα σε τοίχο ασβεστωμένο

«Διατάσσομεν αμέσως μαζική ευτυχία»

Αλεξανδρεύς