Από το μηδέν στο άπειρο - π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

Είμαστε μικροί και η ύπαρξη μας περιορισμένη. Οι ορίζοντες της ζωής μας στενοί .Και όταν έρχεται η ώρα που μπορούμε κάπως ν’αναπτυχθούμε και να εισδύσουμε στο μυστήριο της ζωής, επεμβαίνουν τα πάθη και μαραίνουν την ψυχή, αιχμαλωτίζουν τον νου, περιορίζουν τη γνώση και στενεύουν οι ορίζοντες. Πράγματι! Η ανθρώπινη αδυναμία είναι ο πιο αμείλικτος εχθρός της προόδου και της ανόδου του ανθρώπου. Τον κτυπάει στα πρώτα χρόνια, του κόβει τα γόνατα στο μεγάλο άλμα και του τσακίζει τα φτερά στο ελπιδοφόρο πέταγμα. Τον γυρίζει πίσω και τον σπρώχνει προς το μηδέν, την απραξία και την αγνωσία. Του νεκρώνει τις γνωστικές του δυνάμεις της αγάπης και της δημιουργίας. Πόσο διαφορετικά ήταν ο Χριστός! Το άγιο Του Σώμα, το πνεύμα Του, η ψυχή Του όλα έπαιρναν την τάση προς τα άνω. Όλα του Χριστού μιλούν για άνοδο, για πρόοδο, για τελείωση. Όλα τραβούσαν με απλότητα, με άνεση προς το ουράνιο φως, προς τη δόξα του Θεού Πατρός. Όποιος λοιπόν πάει με τον Χριστό, παίρνει κι’ αυτός την τάση προς τα άνω. Έχει φτερά στους ώμους του, και ενώ παραμένει άνθρωπος, ουσιαστικά γίνεται ισάγγελος. Χάνει συνεχώς απ’την ανθρώπινη μικρότητα, σπάει τον κλοιό της φυλακής του και πλαταίνει και αυξάνει. Αποχωρώντας όλο και πιο πολύ απ’το μηδέν πετάει προς το άπειρο, τον Άπειρο Θεό.

Πρωτοπρεσβύτερος Γερασιμάγγελος Στανίτσας

Ι. Ν. Αγ. Βαρβάρας Πατρών