Λόγος εις την εορτή των Τριών Ιεραρχών - π. Παναγιώτης Ρόδης



π. Παναγιώτης Ρόδης

 Ζούμε σε μια εποχή, αγαπητοί αδελφοί, που η αντίληψη για τον άνθρωπο έχει αλλάξει ριζικά από την παραδεδομένη και κατά συνέπεια έχει αλλάξει κι η αντίληψη για τον Θεό. Αν δεν είναι κάποιος άθεος, τότε ο Θεός είναι ένα ον εξόριστο στον υπερβατικό του χώρο που ελάχιστη η καμία σχέση έχει με τον κόσμο και τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος θεωρείται μόνο στην οριζόντια διάστασή του, εγκλωβισμένος στο διάστημα μεταξύ, γέννησης και θανάτου, ο οποίος είναι κι ο τελικός νικητής πάνω στη ζωή. Αυτό που αποκαλείται αμαρτία, δεν κατανοείται ως αλλοτρίωση και αποξένωση του ανθρώπου από τον Θεό, αλλά και ο υγιής και φυσικός τρόπος ζωής. Το έργο του Χριστού, αν δεν απορρίπτεται, κατανοείται με ηθικά και κοινωνικά κριτήρια, και άρα δεν προσφέρει την διάσωση του ανθρώπου από την φθορά και τον θάνατο και την αποκατάστασή του στην κοινωνία της αγάπης του Θεού. Και στην ίδια κατεύθυνση στοιχείται και η παρουσία και δράση της εκκλησίας, που δυστυχώς γίνεται αποδεκτή και από πολλούς χριστιανούς.

Αλλά αν ο άνθρωπος είναι απλώς ένα βιολογικό ον, τότε σε τι συνίσταται η ζωή τους; Γιατί να ζει, όταν μάλιστα σχεδόν όλη του η ζωή κυριαρχείται από τον πόνο, την απελπισία, την αίσθηση υπαρξιακής μοναξιάς και εν τέλει από τον θάνατο;

Η πίστη της εκκλησίας, έτσι όπως αναπτύχθηκε θεολογικά και βιώθηκε στην καθημερινή πράξη, σύμφωνα και με τους Τρεις Άγιους Ιεράρχες που σήμερα γιορτάζουμε και τιμάμε, κινείται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση, και αποτελεί και σήμερα την μοναδική και αληθινή πρόταση για την έξοδο από τον φαύλο κύκλο της βιολογικότητας, που προαναφέραμε.

α. Ο άνθρωπος, λοιπόν, συνδέεται με τον Θεό και κατ’ εξοχήν με το αρχέτυπο Του, τον Θεάνθρωπο Χριστό. Ο άνθρωπος ως πλάσμα Θεού, φέρει μέσα του θεϊκά γνωρίσματα και χαρίσματα, που συμπυκνώνονται στη φράση «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού», αγάπη, ελευθερία, δημιουργικότητα. Καλείται ο άνθρωπος να καλλιεργήσει αυτά τα χαρίσματα και να ενωθεί με τη ζωή της Αγίας Τριάδος. «Τη προς Θεόν νεύσει θεούμενος» λέει ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος.

Οι Τρεις Ιεράρχες ερμηνεύουν το «κατ’ εικόνα Θεού», ως « κατ’ εικόνα Χριστού» γιατί ο Χριστός είναι το Αρχέτυπο του ανθρώπου, βάσει του οποίου δημιουργήθηκε ο άνθρωπος – ο Χριστός είναι η εικόνα του αόρατου Θεού – (Κολ. α΄ 14).

Όποιος αγαπάει δίνει τον εαυτό του... - Γέροντας Πορφύριος

Όποιος αγαπάει περισσότερο δίνει περισσότερο κι όποιος αγαπάει πάρα πολύ τι έχει αντάξιο να δώσει;  Δίνει τον εαυτό του..."

Γέροντας Πορφύριος

Να περιβάλλωμεν με πολλήν τιμήν τους λειτουργούς - Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Οφείλομεν να περιβάλλωμεν με πολλήν τιμήν τους λειτουργούς της χάριτος του αγίου Πνεύματος. Διότι μέγα είναι το αξίωμα των Ιερέων. Το φανερώνει και μόνος ο λόγος του Χριστού, αν τίνων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς (Ιωάν. Κ' 23). Δια αυτό και ο Παύλος λέγει: πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε (Εβρ. ΙΕ' 17). Εννοεί με αυτό ότι η τιμή μας προς τους ιερείς πρέπει να είναι πλήρης, ότι οφείλομεν προς αυτούς όχι σεβασμόν μόνον, αλλά και πειθαρχίαν και ύπακοήν.

Διότι συ μεν έχεις να μεριμνήσης μόνον δια την ιδικήν σου ψυχικήν σωτηρίαν. Διέθεσες καλώς τα κατ' αυτήν; Σου είναι αρκετόν. Δια τον ιερέα όμως το πράγμα είναι πολύ διαφορετικόν. Δεν φθάνει να φροντίση δια τον εαυτόν του˙ οφείλει να μεριμνήση επιμελώς και δια την ψυχήν την ιδικήν σου. Και αν δεν ήθελε να το κάμη, πηγαίνει εις την κόλασιν μαζί με τους πονηρούς, όχι δια τα ιδικά του, τα προσωπικά του αμαρτήματα, αλλά δια τα αμαρτήματα του ποι¬μνίου του, καθ' ην περίπτωσιν δεν έκαμεν ό,τι εξ αυτού εξηρτάτο, δια να το κατάρτιση καλώς˙ ένας επί πλέον λόγος, όχι μόνον δια να σέβεσθε τον Ιερέα, αλλά και δια να τον περιβάλλετε με πολλήν αγάπην και με μεγάλην συμπάθειαν.

Αυτό ηθέλησε να διδάξη και ο Παύλος, όταν έλεγεν ότι οφείλετε να πείθεσθε και να υπακούετε εις τους εν τη Εκκλησία ηγουμένους, διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών υμών και όχι αγρυπνούν απλώς, άλλ' ως λόγον αποδώσοντες (Εβρ. ΙΓ' 17). Ιδού, διατί πρέπει να φέρεσθε προς τους Ιερείς με πολύν σεβασμόν και πολλήν εύνοιαν.  

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Εις πολλά έτη Παναγιώτατε

Η Αυτού Θειοτάτη Παναγιότης, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κύριος κύριος Βαρθολομαίος, εγεννήθη εν Ίμβρο την 29ην Φεβρουαρίου 1940.

Παναγιώτατε Δέσποτα, δεχθήτε τας ολοκαρδίους ευχάς υπέρ υγείας, μακροημερεύσεως και περαιτέρω διακονίας δι’ έργων αρεστών τω Θεώ και ωφελίμων τοις ανθρώποις

Εις πολλά και ευκλεή έτη ζωής και Πατριαρχίας, Παναγιώτατε Πάτερ και Δέσποτα!

Στάδιο πνευματικών αγώνων - Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος

Εἰς τό στάδιον τῶν πνευματικῶν ἀγώνων οὐσιαστικῶς ἔχομεν εἰσέλθει ἀπό τήν ὥραν τοῦ ἁγίου Βαπτίσματός μας. Τότε ἀπετάχθημεν τόν σατανᾶν καί τά ἔργα του καί ἐφορέσαμεν ὡς κατάλευκον χιτῶνα τόν ἴδιον τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Ὁποῖον καί ὑπεσχέθημεν νά ἀκολουθήσωμεν εἰς ὅλην τήν ζωήν μας. Ὅμως ἡ φιλαυτία καί ἡ ἀγάπη τῆς ματαιότητος τοῦ κόσμου, ἐν συνδυασμῷ μέ τόν διαρκῆ “πόλεμον”, τόν ὁποῖον ὁ διάβολος διαξάγει ἐναντίον μας μέ τήν “εὐπερίστατον ἁμαρτίαν”, μᾶς καθιστοῦν πολλάκις νωθρούς, ὥστε εὐκόλως νά ἐγκαταλείπωμεν τόν κόπον τῆς ἐν Χριστῷ ἀσκήσεως, βυθιζόμενοι εἰς τήν ραστώνην τῆς ἀδιαφορίας. Μέ αὐτόν τόν τρόπον ὅμως ἀπομακρυνόμεθα ἀπό τήν πηγήν τῆς ζωῆς, τόν Χριστόν, μέχρι πλήρους χωρισμοῦ ἀπ᾽ Αὐτοῦ. Ἀλλά τοῦτο ἀκριβῶς εἶναι ὁ θάνατος. Ὁ αἰώνιος, ὁ φοβερός, ὁ ἀληθινός θάνατος. Διότι ὅσον ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ζωή, ἡ ἀληθινή Ζωή, ἡ αἰωνία Ζωή, ἄλλο τόσον ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπό Αὐτόν εἶναι θάνατος, εἶναι στέρησις τῆς Ζωῆς, τῆς Χαρᾶς καί τοῦ Φωτός -ἀπώλεια τῶν πάντων!

Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος

Πρότυπα όχι κριτές - Ζουμπέρ Ζόζεφ

Τα παιδιά

χρειάζονται πρότυπα

και όχι κριτές.  

Ζουμπέρ Ζόζεφ

Αποκάλυψη χαρακτήρα - Ρίχτερ Γιαν Πάουλ

Ο άνθρωπος αποκαλύπτει πληρέστερα το χαρακτήρα του, όταν περιγράφει το χαρακτήρα κάποιου άλλου.    

Ρίχτερ Γιαν Πάουλ

Η διάθεση της αγάπης - Άγιος Μάξιμος Ομολογητής

Όποιος αγαπάει το Θεό, δεν είναι δυνατό να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του. Και όσους ακόμα είναι υπόδουλοι στα πάθη τους, κι αυτούς τους αγαπάει σαν τον εαυτό του, και χαίρεται με αμέτρητη και ανείπωτη χαρά, όταν τους βλέπει να διορθώνονται.

«Όποιος με αγαπάει», λέει ο Κύριος, «θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14, 23). «Και η δική μου εντολή είναι να αγαπάτε ο ένας τον άλλο» (Ιω. 15,12). Εκείνος λοιπόν που δεν αγαπάει τον πλησίον του, αθετεί την εντολή του Κυρίου. Και όποιος αθετεί την εντολή του Κυρίου, ούτε τον Κύριο είναι δυνατό ν' αγαπήσει.

Σε όλες μας τις πράξεις ο Θεός εξετάζει το σκοπό για τον οποίο τις εκτελούμε, αν δηλαδή τις κάνουμε γι' Αυτόν ή για κάτι άλλο. Όταν λοιπόν θέλουμε να κάνουμε ένα καλό, ας μην έχουμε σκοπό ν' αρέσουμε στους ανθρώπους, αλλά μόνο στο Θεό. Σ' Αυτόν ν' αποβλέπουμε και όλα να τα κάνουμε για τη δική του δόξα. Διαφορετικά, θα κουραζόμαστε χωρίς να κερδίζουμε τίποτα.

Έργο αγάπης είναι η ολόψυχη ευεργεσία προς τον πλησίον μας, η μακροθυμία και η υπομονή που δείχνουμε απέναντί του, καθώς επίσης και η φρόνιμη και συνετή χρησιμοποίηση των πραγμάτων.

Η διάθεση της αγάπης δεν φανερώνεται μόνο με την παροχή χρημάτων, αλλά πολύ περισσότερο με τη μετάδοση πνευματικού λόγου και με τη σωματική διακονία.   

Άγιος Μάξιμος Ομολογητής

Τελικά… θα σωθούν και οι άθεοι και οι αιρετικοί; - π. Ιωάννης Κωστώφ

Τελικά… θα σωθούν και οι άθεοι και οι αιρετικοί;
π. Ιωάννης Κωστώφ: Βεβαίως και μπορεί να υπάρξει σωτηρία. Το θέμα τοποθετείται ως εξής:

Κάποιος που γνώρισε το Χριστιανισμό και βαπτίσθηκε, θα κριθεί βάσει του νόμου του Ευαγγελίου, του νόμου της Χάριτος. Κάποιος όμως που ζει στη Μαδαγασκάρη, για παράδειγμα, στη Σουμάτρα ή στο Βόρνεο, στη Νότιο Αμερική, στο Β. Πόλο, οπουδήποτε δεν έχει κηρυχθεί το Ευαγγέλιο, αυτός θα κριθεί σύμφωνα μ’ αυτό το οποίο αναφέρει ο Απ. Παύλος στην προς Ρωμαίους Επιστολή: Θα κριθεί βάσει του νόμου της συνειδήσεως του: «Όταν οι εθνικοί —που δεν έχουν γραπτό ηθικό νόμο— τηρούν εκ φύσεως τις διατάξεις του νόμου, σ’ αυτούς, μολονότι δεν έχουν γραπτό νόμο, νόμος είναι ο εαυτός τους. Αυτοί αποδεικνύουν ότι έχουν το έργο του νόμου γραπτό στις καρδιές τους»(β’ 14-15). Ο Θεός έχει βάλει, λοιπόν, σε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, οπουδήποτε και αν βρίσκονται πάνω στην γη, αυτό το αδέκαστο δικαστήριο. . .

Μ Μ: Τον έμφυτο ηθικό νόμο. . .
π Ι: Τον έμφυτο ηθικό νόμο, ναι, και βάσει αυτού θα κριθούν. Αν πορεύθηκαν σύμφωνα με τον έμφυτο ηθικό νόμο σωστά, θα μπουν στον Παράδεισο• αν όχι, δεν θα μπουν στον Παράδεισο. Βέβαια θα υπάρχει —σύμφωνα με το «αστήρ αστέρος διαφέρει εν δόξη» (Α’ Κορ. ιε’ 41)— διαβάθμιση στον Παράδεισο, όπως έξαλλου και στην Κόλαση. Οι άνθρωποι άλλων θρησκευμάτων, λόγω των καλών πράξεων τις οποίες θα πράξουν, θα μπουν στον Παράδεισο, αλλά δεν θα απολαύσουν αυτά τα οποία θα απολαύσει π. χ. ο Απ. Παύλος ή ο Άγιος Μακάριος.

Μ Μ: Γιατί π. Ιωάννη; Δεν είναι «άδικο» αυτό;
π Ι: Όχι.
Μ Μ: Γιατί; Αυτοί δεν ευτύχησαν ν’ ακούσουν το Ευαγγέλιο.
π Ι: Δεν είναι άδικο, διότι κρίνονται και ευκολότερα. Ο Χριστιανισμός είναι πολύ δύσκολος με τις εντολές τις οποίες έχει. Αυτό εξάλλου —για να κάνουμε μια παρέκβαση— αποδεικνύει λόγω και της πληθύος των πιστών και την αλήθεια του. Αν κάποιος θέλει να τραβήξει οπαδούς, δεν τους λέει αρνητικά πράγματα. Αντιθέτως, τους τάζει «λαγούς με πετραχήλια».

Μ Μ: Κολακεύει δηλ.

π.Ι: Ακριβώς. Αυτά, όμως, τα οποία είπε ο Χριστός στους μαθητές Του ήταν: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε»(Ιω. Ις΄ 33), «Ει εμέ έδιωξαν και υμάς διώξουσιν» (Ιω. ιε’ 20) κι ένα σωρό τέτοια πράγματα, που είναι αποτρεπτικά να τραβήξεις τον κόσμο κοντά σου. Το ότι λέει τέτοια πράγματα και παρ’ όλα αυτά έρχονται οι άνθρωποι κοντά του, αυτό αποδεικνύει ότι είναι αλήθεια ο Χριστιανισμός.

Αλλά για να επανέλθουμε στο θέμα μας σχετικά με τους αλλόθρησκους. Δεν είναι τόσο «τυχερός» ο Χριστιανός, διότι από τους Χριστιανούς ζητάει πολύ περισσότερα ο Χριστός. Και θα πάνε σε κατώτερη θέση από τους αλλόθρησκους, αν δεν πράττουν αυτά τα οποία ζητάει ο Χριστός. Οι άλλοι δεν θα κριθούν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, αλλά ευκολότερα.
Μ Μ: Ενός άνθρωπου δηλαδή, ο οποίος θα κριθεί σύμφωνα με τον έμφυτο ηθικό νόμο, το πολύ-πολύ να του καταλογίσει ο Θεός, την πράξη της μοιχείας, για παράδειγμα.
π Ι: Ναι, ενώ ο Χριστιανός θα κριθεί πολύ πιο αυστηρά• ακόμα και για ένα πονηρό βλέμμα π. χ.
Μ Μ: «Εν λόγω, έργω και εν διάνοια» δηλαδή. . .
π Ι: Ακριβώς. Θα είναι περισσότερα τα οφέλη για τον Χριστιανό, αλλά θα είναι και αυστηρότερο το κριτήριο και δυσκολότερος ο αγώνας του. Όλα είναι δίκαια. Ο Θεός είναι ακριβοδίκαιος. Όπως λέει ο π. Παΐσιος από το Άγιο Όρος, «ο Θεός δεν έχει ούτε δυό ζυγαριές όμοιες. Τον κάθε άνθρωπο θα τον ζυγίσει με την δική του ζυγαριά». Ανάλογα με το που γεννήθηκε, σε τι περιβάλλον βρέθηκε, τους γονείς δηλαδή, το σχολείο, το κράτος, το θρήσκευμα, την ιδιαιτερότητα του καθενός προσώπου. Ο Θεός δεν κάνει λάθη.

Ο μακαρίτης ο Χρήστος Ανδρούτσος, ο καθηγητής της Δογματικής, έλεγε ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη ασφαλής οδός σωτηρίας- δεν είναι η μόνη οδός σωτηρίας, αλλά είναι η μόνη ασφαλής οδός. Και ο π. Ιωήλ ο Γιαννακόπουλος μας δίνει ένα εποπτικό παράδειγμα, για να κατανοήσουμε καλύτερα τη ρήση αυτή του Ανδρούτσου. Μάς λέει: Στον ανταρτοπόλεμο υπήρχε μία ασφαλής οδός που ένωνε την Καλαμάτα με την Αθήνα: εκείνη με την τεθωρακισμένη φάλαγγα. Υπήρχαν βέβαια και άλλα μονοπάτια, από τα οποία μετέβαιναν οι άνθρωποι απ’ τη μια πόλη στην άλλη. Δεν ήσαν όμως ασφαλή. Έτσι ακριβώς και με την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους αλλόδοξους και ετερόθρησκους.

Να τονίσουμε, όμως, ότι, αν κάποιος έχει βαπτισθεί Ορθόδοξος και γίνει εκ των υστέρων αιρετικός ή, πολύ περισσότερο, αλλόθρησκος, αυτός δεν πρόκειται επ’ ουδενί να σωθεί παραμένοντας στη νέα αυτή πίστη, όσα καλά έργα κι αν κάνει. Άλλο πράγμα να είσαι Βουδδιστής ή Μουσουλμάνος και να μη γνωρίσεις το Χριστό κι άλλο πράγμα να αρνηθείς το Χριστό, για χάρη του Βούδδα ή του Σίβα ή του Αλλάχ.

Αυτά, σχετικά με τη σωτηρία των άλλων. Το κύριο, ωστόσο, είναι να προσέξουμε πως θα σωθούμε εμείς. . . Το «ούτος δε τι;» το οποίο είπε ο Πέτρος για τον Ευαγγελιστή Ιωάννη (Ιω. κα’ 21) —τι θα γίνει, δηλαδή, μ’ αυτόν;— το είπε «δεικνύων το φιλόστοργον», εξωτερικεύοντας την αγάπη του γι’ αυτόν. Εμείς, όμως, το παίρνουμε και το χρησιμοποιούμε απλώς πληροφοριακά, γνωσιολογικά: «Τι θα γίνει με τους αλλόδοξους ή τους αλλόθρησκους;», χωρίς να ενδιαφερόμαστε ούτε για την δική μας σωτηρία. Η σωστή τοποθέτηση, λοιπόν, είναι: Με κάθε επιμέλεια να φροντίζουμε να σώσουμε την ψυχή μας και παράλληλα να ενδιαφερόμαστε να σωθούν και οι άλλοι εισερχόμενοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία, και όχι απλώς να μάθουμε εγκεφαλικά τι θα γίνει μ’ αυτούς.

ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ :ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ

Αντιαιρετικό Εγκόλπιο

Κυριακή των Απόκρεων - π. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Κυριακή των Απόκρεων

(Ματθ. ΚΕ΄ 31-46)

Όπως είναι αλήθεια και πραγματικότητα ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε και κινούμαστε, έτσι αλήθεια μεγάλη και πραγματικότητα συγκλονιστική, θα καταστεί στο τέλος της ιστορίας, η γενική και παγκόσμια κρίση, που θα γίνει από τον ίδιο το Θεό σε όλο το γένος των ανθρώπων.

*   Αυτό αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες αλήθειες που μας αποκάλυψε ο ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός στο Ιερό του Ευαγγέλιο. Και τούτο το ομολογούμε καθημερινώς στο Σύμβολο της Πίστεώς μας, απαγγέλλοντας: «και πάλιν ερχόμενον, κρίναι ζώντας και νεκρούς, ου της Βασιλείας ουκ έσται τέλος».

Όσο και αν προσπαθούν κάποιοι άνθρωποι να το αρνούνται πεισματικά ή να το αφαιρέσουν από τη σκέψη τους, δεν πρόκειται ποτέ να κατορθώσουν να το αποφύγουν.

Όπως ακριβώς και ο κακός μαθητής, με το να αρνείται την πραγματικότητα των εξετάσεων και με το να μη θέλει να τις σκεφτεί, και κατ’ επέκταση να καθίσει να μελετήσει, έτσι και o άνθρωπος που αρνείται αυτό το γεγονός της παγκοσμίου κρίσεως, θέλοντας και μη δε θα το αποφύγει. Με τη μόνη διαφορά ότι τα πράγματα τότε θα είναι όντως τραγικά.

*    Το ότι είναι ανάγκη να πραγματοποιηθεί τέτοιου είδους κρίση από τον ίδιο τον Θεό, τούτο το βλέπουμε και από την δίψα που αισθάνεται η ψυχή και η συνείδηση του κάθε ανθρώπου, όταν δεν έχει πορωθεί από την αμαρτία. Δίψα για δικαιοσύνη. Και πώς όχι; Όταν ζούμε μέσα σε ένα κόσμο που φαίνεται αρκετές φορές να κυριαρχεί το κακό και η αδικία. Όταν βλέπουμε ότι οι υπεύθυνοι των κρατών και των θεσμών, αδυνατούν να αποδώσουν το δίκαιο σε αυτόν που του ανήκει. Όταν βιώνουμε τόσες και τόσες αδικίες και όταν ατιμίες καλύπτονται σκανδαλωδώς, για να μην πούμε ότι αρκετές φορές βραβεύονται οι άδικοι και οι «καπάτσοι», και παραγκωνίζονται και τιμωρούνται οι δίκαιοι. Ε, τότε, αισθανόμαστε την ανάγκη να μιλήσει ο ουρανός και να αποδώσει ο ίδιος ο Θεός το δίκαιο, τιμωρώντας ταυτοχρόνως το άδικο. Όταν μάλιστα κανείς σκεφθεί πόσες αδικίες και εγκλήματα γίνονται κάθε ημέρα σε όλο τον κόσμο, πόσες αδικίες σε κάθε γενιά ανθρώπων. Όταν μελετήσει κανείς τις τόσες και τόσες γενιές και τους τόσους αιώνες κακών και αδικίας, και ταυτοχρόνως δει το πλήθος αυτών των ανθρώπων που πραγματικά αγωνίζονται για την δικαιοσύνη και την αγιότητα, και παρ΄ όλα αυτά παραμένουν στην αφάνεια, τότε ακόμα περισσότερο ποθεί και διψάει η ψυχή του ανθρώπου την ανταπόδοση της δικαιοσύνης και την τιμωρία του κακού.

*    Βέβαια η διδασκαλία του Ιερού Ευαγγελίου και της Εκκλησίας, είναι συγκλονιστική στο κεφάλαιο τούτο, αφού όλοι οι άνθρωποι, θα αποδώσουμε λόγο εν ημέρα κρίσεως, ακόμα και για αυτά που εμείς θεωρούμε λεπτομέρειες.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, στο Ιερό Ευαγγέλιο που θα ακούσουμε στους Ιερούς μας Ναούς, Κυριακή των Απόκρεων, καθορίζει το στίγμα της αληθείας, βάσει του οποίου θα κριθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα. Και τούτο είναι η αγάπη.

Αλλά ποια αγάπη; Ένα απλό συναίσθημα ή μια ελεημοσύνη ή δωρεά που αρκετές φορές ως προπέτασμα καπνού, προσπαθεί, ανεπιτυχώς βέβαια, να καλύψει όσα πράγματα αρνούμαστε να διορθώσουμε; Φυσικά ο Ουράνιος Κριτής δεν ξεγελιέται από τέτοιου είδους τρικ, που κατορθώνουν να ξεγελούν τους ανθρώπους...

Όταν κάνει λόγο για αγάπη ο Κύριος, εννοεί την γνήσια και αυθεντική αγάπη που βάση της έχει την Ευαγγελική αλήθεια. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει αλήθεια άνευ αγάπης και γνήσια αγάπη άνευ αλήθειας που μας αποκαλύπτει το Ευαγγελικό μήνυμα.

Επάνω λοιπόν στην ακράδαντη αυτή βάση, είναι ανάγκη να στηρίζεται η προσπάθεια και ο αγώνας του κάθε Χριστιανού, ώστε όταν, αργά η γρήγορα, φύγει από αυτή την ζωή, να αντιμετωπίσει επιτυχώς την προσωπική του κρίση, αλλά και στο τέλος της Ιστορίας να ακούσει από τον ίδιο τον Κριτή, μαζί με όλους τους σεσωσμένους το: «δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου».

Αμήν.    

Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

Καθαίρεση κληρικού

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες το Συνοδικό Δικαστήριο που συνεδρίασε στα μέσα της εβδόμαδος καθαίρεσε ιερέα της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών.

"Ο Εκκλησιολόγος"

Υπέρβαση θανάτου - Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος

Όταν η Εκκλησία μιλάη για τον θάνατο, δεν το κάνει για να τρομάξη τους ανθρώπους και να τους δημιουργήση πανικό, αλλά για να τους βοηθήση να τον υπερβούν. Άλλωστε, είναι γνωστόν ότι το πρόβλημα του θανάτου δεν αντιμετωπίζεται εύκολα ούτε είναι ένα απλό γεγονός. Γεννιόμαστε με την φθαρτότητα και την θνητότητα. Με την γέννηση γεννιέται ένας συγκεκριμένος άνθρωπος, που πρόκειται να πεθάνη. Όλος ο ανθρώπινος βίος είναι μια διαδοχή θανάτων. Οι αρρώστειες και γενικά η φθαρτότητα του σώματος υποδηλώνουν ότι μεταφέρουμε και κουβαλάμε πάνω μας τον θάνατο. Και οι διάφορες άσχημες αντιδράσεις μας ανάγονται στην βίωση του θανάτου. Οπότε, όταν μιλάη ‘Εκκλησία για τα θέματα αυτά βοηθάει αποτελεσματικά τον άνθρωπο. Δεν του σκορπά φόβο και πανικό, αλλά ελπίδα και παρηγοριά. Με αυτόν τον τρόπο χαίρεται την ζωή.

Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος

Το καλύτερο μνημόσυνο - Γέρων Παΐσιος Αγιορείτης

Το καλύτερο από όλα τα μνημόσυνα που μπορούμε να κάνουμε για τους κεκοιμημένους είναι η προσεκτική ζωή μας, ο αγώνας που θα κάνουμε, για να κόψουμε τα ελαττώματά μας και να λαμπικάρουμε την ψυχή μας. Γιατί η δική μας ελευθερία από τα υλικά πράγμα­τα και από τα ψυχικά πάθη, έκτος από την δική μας ανακούφιση, έχει ως αποτέλεσμα και την ανακούφιση των κεκοιμημένων προπάππων όλης της γενιάς μας. Οι κεκοιμημένοι νιώθουν χαρά, όταν ένας απόγονός τους είναι κοντά στον Θεό. Αν εμείς δεν είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, τότε υποφέρουν οι κε­κοιμημένοι γονείς μας, ο πάππους μας, ο προπάππος μας, όλες οι γενεές. «Δες τι απογόνους κάναμε!», λένε και στενοχωριούνται. Αν όμως είμαστε σε καλή πνευ­ματική κατάσταση, ευφραίνονται, γιατί και αυτοί έγι­ναν συνεργοί να γεννηθούμε και ο Θεός κατά κάποιον τρόπο υποχρεώνεται να τους βοηθήση. Αυτό δηλαδή που θα δώση χαρά στους κεκοιμημένους είναι να αγωνισθούμε να ευαρεστήσουμε στον Θεό με την ζωή μας, ώστε να τους συναντήσουμε στον Παράδεισο και να ζήσουμε όλοι μαζί στην αιώνια ζωή.

Επομένως, αξίζει τον κόπο να χτυπήσουμε τον πα­λαιό μας άνθρωπο, για να γίνη καινός και να μη βλάπτη πια ούτε τον εαυτό του ούτε άλλους ανθρώπους, αλλά να βοηθάη και τον εαυτό του και τους άλλους, είτε ζώντες είναι είτε κεκοιμημένοι.

Γέρων Παΐσιος Αγιορείτης

Τῇ ἐκ νεκρῶν ἐγέρσει σου Χριστέ, οὐκέτι ὁ θάνατος, κυριεύει τῶν θανόντων εὐσεβῶς·

Τῇ ἐκ νεκρῶν ἐγέρσει σου Χριστέ, οὐκέτι ὁ θάνατος, κυριεύει τῶν θανόντων εὐσεβῶς· διὸ αἰτοῦμεν ἐκτενῶς, τοὺς σοὺς δούλους ἀνάπαυσον, ἐν αὐλαῖς σου, καὶ ἐν κόλποις Ἀβραάμ, τοὺς ἐξ, Ἀδὰμ μέχρι σήμερον, λατρεύσαντάς σοι καθαρῶς, πατέρας καὶ ἀδελφοὺς ἡμῶν, φίλους ὁμοῦ καὶ συγγενεῖς, ἅπαντα ἄνθρωπον, τὰ τοῦ βίου λειτουργήσαντα πιστῶς, καὶ πρὸς σὲ μεταστάντα, πολυειδῶς, καὶ πολυτρόπως ὁ Θεός, καὶ ἀξίωσον τούτους, τῆς οὐρανίου βασιλείας σου.

Η μνήμη θανάτου είναι η μόνη δύναμη που κάνει τελικά τη ζωή έντονη. - Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος (Μπλουμ)

Ο Βίκτωρ Ουγκώ έλεγε ότι υπάρχει φωτιά στα μάτια των νέων, αλλά θα έπρεπε να υπάρχει και φως στα μάτια των γερόντων. Ο καιρός της δυνατής φωτιάς περνά, ο καιρός του φωτός πλησιάζει, αλλά όταν έλθει ο καιρός για να γίνουμε φως, δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε αυτά τα πράγματα που έπρεπε να είχαν γίνει την εποχή που ήμασταν φωτιά. Ο χρόνος είναι απατηλός. Όταν μας λένε ότι πρέπει να θυμόμαστε το θάνατο, δεν είναι για να μας δώσουν φόβο για τη ζωή, αλλά για να μας κάνουν να ζήσουμε με όλη την ένταση που θα είχαμε αν συνειδητοποιούσαμε ότι κάθε στιγμή είναι μόνο η στιγμή πού κατέχουμε, και ότι η κάθε στιγμή της ζωής πρέπει να είναι τέλεια: μας υποδεικνύεται όχι το βάθος αλλά η κορυφή του κύματος, όχι μια ήττα αλλά ένας θρίαμβος. Έτσι, η μνήμη θανάτου φαίνεται ότι είναι η μόνη δύναμη που κάνει τελικά τη ζωή έντονη.  

Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος (Μπλουμ)

Πνεύμα ο Θεός.....

Ημέρα Παρασκευή. Το Κρύο τσουχτερό. Ο άνεμος δυνατός. Στα βουνά χιόνι. Παρατηρώ κάποιον κύριο «μετανάστη» στην ακροθαλασσιά να βγάζει τα παπούτσια του. Πλησιάζει προς το ντους. Πλένει τα πόδια του. Το κρύο χειμωνιάτικο νερό, μάλλον δεν τον προβληματίζει. Μετά ξυπόλυτος, πάει παραδίπλα στο γρασίδι. Στρώνει το μπουφάν του στο πράσινο και….. επί 15 λεπτά αρχίζει να κάνει μετάνοιες. Ανεβαίνει… κατεβαίνει… δέεται… τρίβει τα μάτια και το πρόσωπό του μετά από κάθε κίνηση. Δεν τον ενδιαφέρει που τον παρατηρώ. Αυτός συνεχίζει προσηλωμένος την προσευχή του στον δικό του θεό.

Όταν τελειώνει, βάζει τα παπούτσια του, φοράει το μπουφάν του. Είναι ήρεμος έκανε την προσευχή της Παρασκευής. Τι και αν ο τόπος είναι εχθρικός γι’ αυτόν. Τι και αν το μυαλό του είναι στο πως θα φύγει από αυτή τη χώρα για άλλη. Τώρα θα νιώθει ειρηνικός δεν τον τυραννά η αβεβαιότητα. Γι’ αυτόν καταφυγή του και ελπίδα του ο θεός.

Προτού φύγει τον φωνάζω: «φίλε!». Του προσφέρω ένα χαρτονόμισμα. Μου κάνει υπόκλιση. Ατενίζει με το βλέμμα του προς τον ουρανό, σηκώνει τα χέρια ευχαριστώντας τον θεό.

Φεύγει ……..

Αναστάσιος Κωστόπουλος

Η εορτή του Αγίου ΝΙκολάου Πλανά εις Ιερό Ναό ΠΑΝΑΓΙΑΣ “ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙN” Πατρών

Στον Ιερό Ναό

ΠΑΝΑΓΙΑΣ “ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙN” Πατρών

(Βότση και Μαιζώνος)

Εορτή

Αγίου Νικολάου Πλανά

Τρίτη 1η Μαρτίου ώρα 6 μ.μ.
Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ’ Αρτοκλασίας και Θείου κηρύγματος

Τετάρτη 2α Μαρτίου 7:00 π.μ.

Όρθρος και πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετά Θείου Κηρύγματος

Το απόγευμα 6 μ.μ. μεθεόρτιος Εσπερινός και ιερά Παράκλησις μετά Θείου Κηρύγματος.

Αγρυπνία εις Ιερό Ναό Αγίας Μαρίνης Πατρών

Στον Ιερό Ναό Αγίας Μαρίνης Πατρών

θα τελεσθεί Ιερά αγρυπνία

την Τρίτη το βράδυ 1^η Μαρτίου 2011

 από ώρα 20:30 έως 1 π.μ.

επί τη εορτή του

Αγίου Νικολάου του Πλανά.

Μέσα στην πολυμάθεια κολλάει η οίησης

Είπε γέρων, ο παπα – Βαρθολομαίος, ετών 106, που φορούσε, όταν τον επισκεφτήκαμε, μια ζακέτα με χίλια μπαλώματα.

Μέσα στην πολυμάθεια κολλάει η οίησης. Όταν κολλήσει η οιήσεις φεύγει ο Θεός και μένει ο άνθρωπος μόνος με την οίηση.

Στην Χριστιανική Εστία ο κ. Νικόλαος Μπρατσιώτης

Στην Χριστιανική Εστία Πατρών

(Μιαούλη 57)

την Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

και ώρα 6 μ.μ. θα ομιλήσει ο

κ. Νικόλαος Μπρατσιώτης,

Ομότιμος Καθηγητής

με θέμα:

«Η ημέρα της Κρίσεως»

Εμπειρία της πίστεως - Αλέξανδρος Σολζενίτσιν

Πόσο όμορφα νοιώθω ζώντας μαζί Σου Κύριε! Πόσο άνετα νοιώθω να πιστεύω σε Σένα! Όταν το πνεύμα μου λυγίζει και παύει να καταλαβαίνει, όταν οι εξυπνότεροι άνθρωποι δεν βλέπουν πέρα από το τέλος της ημέρας και αγνοούν το τι θα κάνουν την επόμενη. Συ μου στέλνεις την ξάστερη σιγουριά της ύπαρξης Σου και των φροντίδων που παίρνεις για να μην κλείσουν όλες οι πόρτες του καλού. Φθάνοντας στην κορυφή της επίγειας δόξας στρέφομαι και αντικρίζω με έκπληξη το δρόμο που διάνυσα και που ποτέ μοναχός δε θα ‘χα ανακαλύψει, ένα δρόμο εκπληκτικό, που μέσα από την απελπισία μ’ οδήγησε στον τόπο εκείνο, απ’ όπου μπόρεσα να ξαναστείλω στην ανθρωπότητα την ανταύγεια των ακτίνων Σου. Και θα εξακολουθήσεις να μ’ αφήσεις να τις αντικαθρεφτίζω όσο τούτο είναι απαραίτητο. Κι αν’ δεν έχω πια τον καιρό, τούτο θα σημαίνει, ότι θ’ αναθέσεις σ’ άλλους να το κάνουν.

Αλέξανδρος Σολζενίτσιν

Εμπειρία της πίστεως - Νικόλαος Μπερδιάγιεφ

Εις ένα ανέκφραστον βάθος του πνεύματος, όπου το όριον μεταξύ εμού και του πνευματικού κόσμου εξαφανίζεται, δημιουργείται ένα γεγονός, το οποίον σείει όλον το είναι μου και μεταμορφώνει την συνείδησίν μου

Νικόλαος Μπερδιάγιεφ

Η πλάνη της ιδεολογίας

 .... Θέλω εδώ να παρεμβάλλω μια προσωπική απολογία: Κάθομαι και γράφω αυτό το βιβλίο δίχως να πιστεύω πως θα «φωτίσω» κανέναν ή θα «παιδαγωγήσω» τις καινούργιες γενιές. Θέλω μόνο να αφήσω πίσω μου έστω μιαν ελάχιστη και ισχνή μαρτυρία για τον απάνθρωπο ρόλο που παίζει στην ζωή μας κάθε ιδεολογία – θρησκευτική, πολιτική ή όποια άλλη. Να δείξω – αν μπορέσω – μέσα από τη δική μου ζωή και εμπειρία, το πώς και η πιο αγνή, ανυστερόβουλη «αφιέρωση» σε υψηλά ιδανικά μπορεί να είναι μόνο μια ιδεοληψία που χρησιμεύει σαν στέγαστρο του ασυνείδητου εγωκεντρισμού μας. Και γινόμαστε σκλάβοι τυφλοί στο μαγγάνι της ιδεόληπτης πίστης μας, ανίκανοι να ξεχωρίσουμε τα υπαρκτά από τα ανύπαρκτα, τα νοητά είδωλα από την πραγματικότητα της ζωής. Επιτέλους, όταν στην πολιτική ή στον κοινωνικό μας βίο υποκαθιστούμε την πραγματικότητα με συλλογισμούς και ιδέες, κι όταν εκεί – στην πολιτική ή στην οικονομία – μεταθέτουμε όλο το νόημα της ύπαρξης και της ζωής, μπορεί ίσως η ιδεοληψία μας να λειτουργήσει σαν ηδονικό αφιόνι και να μας δώσει το ψυχολογικό κουράγιο για να αντέξουμε διωγμούς, φυλακές, εξορίες, βασανιστήρια, ακόμα και να σταθούμε σαν παλικάρια μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, με περηφάνεια για τις ιδέες μας. Μα όταν το πρόβλημά μας είναι αλλού, όταν το πραγματικό δεν το βρίσκουμε στον παραλογισμό του εφήμερου, της φθοράς, της ανωνυμίας των δισεκατομμυρίων που προηγήθηκαν και αυτών που θα ακολουθήσουν, όταν εκείνο που διψάμε είναι ένα «σημείο» ζωής προσωπικής, επώνυμης και ταυτόχρονα καθολικής, «σημείο» σταθερό μέσα στην ατέρμονη ροή του χρόνου – the still point of the turning world – κι όταν το «σημείο» έχει δοθεί, όμως εμείς το κάνουμε ιδέα, κοσμοθεωρία, ηθική, «χριστιανισμό» - ποιός μπορεί να προσμετρήσει τις συνέπειες;

ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΟΜΗΡΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑΣ - Παναγιώτης Τελεβάντος

Με πολλή συγκίνηση οι Πανέλληνες παρακολουθούν και χειροκροτούν τις επιτυχείς παρεμβάσεις του Παναγιότατου για την αποκατάσταση των δικαίων του Οικουμενικού Θρόνου.

Η επιστροφή των λειψάνων του αείμνηστου Πατριάρχη Κωνσταντίνου ΣΤ΄- του εξόριστου πρόσφυγα Πατριάρχη που εξανάγκασε σε εξορία και παραίτηση το Τουρκικό καθεστώς - ευοδώθηκε τελικά μετά από άοκνες προσπάθειες του Παναγιότατου.

Δυστυχώς όμως και παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του Οικουμενικού Πατριάρχη, ούτε η Θεολογική Σχολή της Χάλκης άνοιξε, ούτε τα παρανόμως καταληφθέντα περιουσιακά στοιχεία του Πατριαρχείου απεδόθησαν στο νόμιμο τους κάτοχο, ούτε και αναγνωρίστηκε ευθέως και επίσημα το νομικό καθεστώς του Πατριαρχείου. Ούτε και αποδέχεται ή προσφωνεί τον Παναγιότατο ως Οικουμενικό Πατριάρχη το Τουρκικό κράτος.

Και οι αιτήσεις χορήγησης της τουρκικής υπηκοότητας σε πολλούς αρχιερείς δεν έχουν ακόμη ικανοποιηθεί. Είτε για ορισμένους Ιεράρχες ήρθε σαφής άρνηση χορήγησης της τουρκικής υπηκοότητας είτε για ορισμένους άλλους ζητούνται όλο και περισσότερα πιστοποιητικά και χαρτιά για να τους σταλεί το μήνυμα ότι δεν πρόκειται να τους δοθεί η υπηκοότητα.

Ο Πατριάρχης μας αγωνίζεται με χέρια και με δόντια να κρατήσει ζωντανό το Πατριαρχείο. Ολοι ανεξαίρετα οι Ελληνες και οι Ορθόδοξοι προσευχόμαστε στον Αγιο Θεό να τον ενισχύει και να τον ενδυναμώνει στις υπεράνθρωπες προσπάθειες που καταβάλλει έναντι των προαιώνιων εχθρών της πίστης και του Γένους μας.

Ελπίζουμε ότι οι εθνομειοδότες και Τουρκοπροσκυνημένοι που μας κυβερνούν να ανανήψουν και να θέσουν την Τουρκία μπροστά στις ευθύνες της. Το Πατριαρχείο χρειάζεται τη σθεναρή τους υποστήριξη η οποία πρέπει να εκδηλωθεί με αποφασιστικότητα και όχι απλά με εθιμοτυπικές επισκέψεις των Ελλήνων αξιωματούχων στον Παναγιότατο και στους ιεράρχες του Οικουμενικού Θρόνου κατά το διάλειμμα του shopping που κάνουν στη Βασιλεύουσα και στα κέντρα της Διασποράς.   

Παναγιώτης Τελεβάντος  

Πηγή:  PANAYIOTIS TELEVANTOS

Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΝΙΠΤΗΡΟΣ

ΞΕΣΚΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ...

Καθισμενος στην τετράγωνη 70's πολυθρονα μπροστα από τον πρασινο νοσοκομί τοίχο, σε ενα πάγωμα του χρονου, κοιτω απεναντί μου τους τρεις γέρους που τα κρεββατια τους βαρυνουν 245 χρόνια - μαζι με τους συνωστισμούς σε αποβάθρες, σε προκυμαίες και στις στάσεις των λεωφορείων.

Τιποτα δεν σπάει την ομοιογένεια της αισθητικής του νοσοκομείου. Ακόμα και εκείνη η θλιμένη εικόνα της Αγιας Υπομονής έρχεται και δένει. Της Σέρβας μάννας του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου που πριν η Πόλη πέσει είχε αντιληφθεί πολύ νωρίτερα πως και οι βασιλίδες και οι βασιλεύουσες εχουν ημερομηνία λήξης, και πεταξε το στέμμα. Και φόρεσε τα ράσα.

Κοιταζω την Αγία και σκεφτομαι ποιος διάολος στα αλήθεια - εκτος από τον Καμπουρακη, τον Οικονομέα και το Στεφανο Μάνο - να ενοχλείται να την βλέπει εκει, παρηκμασμενη και έκπτωτη βασίλισσα και να θελει να την ξεκρεμασει από τον τοιχο του πόνου.

Ποιος άρρωστος μπορει να ενοχληθεί από ενα Χριστό που υποφερει στον τοιχο ενος σχολείου προειδοποιώντας τα παιδια πως η ζωη καθε άλλο από Fame Story και Top model ειναι.

Με τον κ. Παναγιώτη Μαρτίνη

Είχα την τιμή σήμερα να με επισκεφθεί

ο Άρχων Ιερομνήμων

της Αγίας και Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας

κ. Παναγιώτης Σπ. Μαρτίνης

Δρ. Θεολογίας,   τ. Σχολικός Σύμβουλος.

Σε ώρες ξεκούρασης …. φωτογραφίζω.

Ξεφεύγοντας από την καθημερινότητα.

Από την απογευματινή μου βόλτα.

Γυναίκες στην Εκκλησία - π. Αλέξανδρος Σμέμαν

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

Σάββατο, 11 Οκτωβρίου, 1980

Στο Κρέστγουντ – πρώτη γκρίζα, υγρή, πραγματικά φθινοπωρινή μέρα – μια μέρα για να μείνει κανείς μέσα. Συνεχίζω να παλεύω με την αποτρόπαια γρίππη μου.

Σήμερα το πρωί, η Λ. κι εγώ είχαμε μια από τις συνηθισμένες, ευχάριστες “διαμάχες” μας. Στην πραγματικότητα είναι περισσότερο μια ζωντανή συζήτηση παρά μια διαμάχη (απλώς έτσι την ονομάζουμε), γιορτάζοντας έτσι την ελευθερία του Σαββατιάτικου πρωινού. Συζητούσαμε για τις γυναίκες στην Εκκλησία (η Λ. πήγε σε μια συνάντηση που είχε διοργανώσει στο Σεμινάριο ο πατήρ Θωμάς, ως προετοιμασία για μια γυναικεία συνδιάσκεψη που θα γινόταν στο Κλήβελαντ, πριν από την Παναμερικανική Σύνοδο). Οι “θέσεις” μας (ad hoc):

 Πρέπει όλη αυτή η συζήτηση ν' απελευθερωθεί από τον κληρικαλισμό, την εκκλησιαστικότητα (με την άσχημη σημασία της λέξης, δηλαδή τη στροφή της Εκκλησίας προς τον εαυτό της), τα δικαιώματα της γυναίκας στην Εκκλησία, τι μπορεί να “κάνει” μια γυναίκα, ποια μπορεί να είναι η διακονία της στις υπάρχουσες ιερατικές δομές. Όλα αυτά τα “προβλήματα” είναι αδιέξοδα, επειδή όλα στηρίζονται στην κατηγορία των “δικαιωμάτων”, της πάλης, κ.λπ.

 Η αναγωγή της ζωής αποκλειστικά σ' απρόσωπες και “αντικειμενικές” δομές είναι το αμάρτημα του ανδρικού κόσμου, της ανδρικής αντίληψης για τη ζωή (Μαρξ, Φρόυντ). Γι' αυτό και το κύριο λάθος του σύγχρονου φεμινισμού είναι η αποδοχή αυτών των δομών: ο αγώνας για να βρει κάποιος τη θέση του στον κόσμο, στην Εκκλησία, στην κυβέρνηση, κ.λπ.

 Η γνήσια αποστολή των γυναικών είναι να δείξουν την ανεπάρκεια, τη μονομέρεια, και συνεπώς την τρομακτική ζημιά και το κακό που προκαλείται από την αναγωγή της ζωής σε “δομές”.

 Η γυναίκα είναι η ζωή, δεν σχετίζεται απλώς με τη ζωή, έτσι ώστε αποστολή της είναι να επαναφέρει τον άνδρα από τη μορφή στο περιεχόμενο της ζωής. Οι ιδιότητές της, που a priori δεν ανήκουν στις “ανδρικές” αναγωγές της ζωής, είναι η ομορφιά, η αγνότητα, το βάθος, η πίστη, η διαίσθηση. Αυτές δεν υπάρχουν· και το πιο σημαντικό είναι πως δεν μπορούν να υπάρξουν στον Μαρξισμό, στον Φροϋδισμό, ή στην κοινωνιολογία, κ.λπ.

 Ο άνδρας προσβλέπει σε κανόνες· η γυναίκα γνωρίζει τις εξαιρέσεις. Αλλά η ζωή είναι μια συνεχής εξαίρεση από τους κανόνες. Οπουδήποτε υπάρχει γνήσια ζωή, εκεί βασιλεύει όχι ένας κανόνας, αλλά μια εξαίρεση. Ο άνδρας αγωνίζεται για κανόνες. Η γυναίκα διαθέτει μια ζωντανή εμπειρία της εξαίρεσης.

 Η “εξαίρεση” είναι το βάθος του Χριστιανισμού ως ζωής. Στη ζωή που δημιουργήθηκε και δόθηκε από τον Θεό, τα πάντα είναι μια εξαίρεση επειδή τα πάντα είναι μοναδικά, ανεπανάληπτα, μια πηγή που πηγάζει από τα βάθη.

 Το σεξ αποτελεί τον “κανόνα”, η αγάπη είναι η εξαίρεση. Ο νόμος της ζωής και η αλήθεια της ζωής είναι η αγάπη και όχι το σεξ.

 Ο άνθρωπος δεν καλείται να εφαρμόσει κανόνες, αλλά καλείται στο θαύμα της ζωής. Η οικογένεια είναι ένα θαύμα. Η δημιουργική εργασία είναι ένα θαύμα. Η Βασιλεία του Θεού είναι ένα θαύμα.

 Η Θεοτόκος δεν μπορεί να “στριμωχθεί” σε κανένα κανόνα. Η αλήθεια για την Εκκλησία βρίσκεται σ' Αυτήν κι όχι σε κανόνες.

Στον βαθμό που ο άνδρας παραμένει μόνο άνδρας, παραμένει πάνω απ' όλα πληκτικός, γεμάτος αρχές, “ανδρικός”, καθώς πρέπει, λογικός, ψυχρός, χρήσιμος· γίνεται ενδιαφέρων μόνον όταν ξεπεράσει τον μάλλον διασκεδαστικό ανδρισμό του. Ο άνδρας είναι ενδιαφέρων ως παιδί ή ως ηλικιωμένος, και είναι μάλλον τρομακτικός ως ενήλικας, στην κορυφή της ανδρικής ηλικίας, της ανδρικής δύναμης.

Η αγιότητα και η δημιουργικότητα του άνδρα βρίσκεται πάνω απ' όλα στην άρνησή του σε οτιδήποτε ιδιαίτερα “αρσενικό” μέσα του.

Στην αγιότητα, αυτό που ενδιαφέρει το λιγότερο είναι η “αρσενικότητα” του άνδρα.

Ο Χριστός είναι το αγόρι, ο μονογενής Υιός, το Παιδί της Παναγίας. Απουσιάζει απ' Αυτόν η κύρια έμφαση, το κύριο είδωλο του άνδρα – η αυτονομία του. Η εικόνα του βρέφους Χριστού στην αγκαλιά της Μητέρας Του δεν είναι απλώς η εικόνα της Σάρκωσης. Είναι η εικόνα της ουσίας του Χριστού.

Πρέπει να τα γνωρίζουμε και να τα νιώθουμε όλα αυτά όταν συζητούμε το θέμα των γυναικών στην Εκκλησία. Η Εκκλησία απορρίπτει τον άνδρα που οχυρώνεται πίσω απ' την αυτάρκεια, την δύναμη, την αυτοδικαίωσή του. Ο Χριστός διακηρύσσει: “Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται” (Β' Κορινθ. 12,9).

επιμέλεια, γ.χ.γ