Α. "Φαγούρα" για "αποκαλύψεις" Δανειζόμαστε τον όρο από τον jean Vernette και από το βιβλίο του "Το παράλογο ανάμεσά μας". Με αυτόν τον όρο αποδίδεται η νοσηρή λαχτάρα για βίωση "αποκαλυπτικών" εμπειριών. Η άρρωστη δίψα για χαρίσματα και σημεία, την οποία τόσο ρητά καταδικάζει όλη η Πατερική Γραμματεία.
Αυτή η "φαγούρα" (demangeison), κατά τον Vernette, αποτελεί βασική αιτία της ραγδαίας εξάπλωσης του εσωτερισμού στον σύγχρονο κόσμο.
Πιστεύομε, λοιπόν,ότι πολλά σύγχρονα κατά πάντα Ορθόδοξα βιβλία, συνήθως ασυνείδητα και ακούσια, καλλιεργούν αυτή την "φαγούρα" υπερτονίζοντας και υπερπροβάλλοντας τις χαρισματικές εμπειρίες κάποιων γερόντων εις βάρος της αναφοράς στον εσταυρωμένο βίο τους και τον Εσταυρωμένο για μας Χριστό. Μια απλή σύγκριση αυτών των βιβλίων με τα αρχαία γεροντικά μαρτυρεί ολοκάθαρα γι'αυτήν την απόκλιση.
Έτσι, και οι εν λόγω γέροντες αδικούνται και δυσφημίζονται, και οι αστήρικτες ψυχές καταντούν να θεωρούν απαραίτητο "εφόδιο" των ποιμένων το "προορατικό" και άλλα τινά "χαρίσματα"(εντός ή εκτός εισαγωγικών). Τα οποία "χαρίσματα", αν-αυτοί οι πλανεμένοι - δεν τα βρουν στους ορθοδόξους ποιμένες, η "φαγούρα" τους δεν αποκλείεται να τους κάνει να τα αναζητήσουν σε "χριστιανόμορφους" μάγους ή -γιατί όχι;- και στις άλλες ομάδες Εσωτερισμού.
Τελικά η καλλιέργεια αυτής της νοσηρής δίψας για δήθεν "χαρισματικές" εμπειρίες οδηγεί στην υποτίμηση ή και περιφρόνηση της εν Χριστώ σωτηρίας. Και οι ορθόδοξες ασκήσεις της νηστείας και της προσευχής ευτελίζονται ξεπέφτοντας σε εγωιστικές προσπάθειες απόκτησης χαρισμάτων!
Επιβάλλεται λοιπόν να δείξουμε την ποιμαντική φροντίδα για τη θεραπεία αυτής της "φαγούρας" και την οικοδομή των πιστών μας στα θεμέλια της ευαγγελικής πίστης, υπενθυμίζοντάς τους ότι το "ουδέποτε έγνων υμας" ο Χριστός θα το απευθύνει πρώτα...σε πρώην όντως χαρισματούχους! Αφού αυτοί, το λένε ξεκάθαρα, ότι είχαν κάμει στο Όνομά Του θαύματα(Ματθ.7,22-23).
Β. Ο "Εσωτερισμός" της λατρείας Δεν υπάρχει ορθόδοξος ποιμένας, ο οποίος σε προτροπή του σε μη εκκλησιαζόμενο να εκκλησιάζεται, δεν έχει ακούσει τη στερεότυπη δικαιολογία:
"Μου αρέσει να πηγαίνω στα εξωκκλήσια και να προσεύχομαι. Πηγαίνω καμιά φορά και στην ενορία μου τα απογεύματα, όταν δεν έχει κόσμο. Τις Κυριακές, και πολλή φασαρία έχει, και τα περισσότερα δεν τα καταλαβαίνω".
Ας αναρωτηθούμε: Αν αυτός ο εξυποκειμενισμός της λατρείας δεν είναι "Εσωτερισμός", τότε τί είναι; Τί άλλο εκτός απο "Εσωτερισμός" είναι αυτή η απολυτοποίηση της συναισθηματικής επικοινωνίας με κάποια αόριστη έννοια του θείου; Ποιά σχέση με το Εκκλησιαστικό γεγονός και με τη ζωή της ενορίας μπορεί να έχει αυτή η τελείως σεκταριστική αντίληψη μιας νεφελώδους ατομικής πνευματικότητας;
Και μια ερώτηση ακόμα:
Έχουμε συνείδηση ότι από αυτό το "πνεύμα" εμφορούνται όχι μόνο τα εκτός της μάνδρας ενενήντα εννέα πρόβατα, αλλά και τα περισσότερα από τα -υποτίθεται- εντός της μάνδρας "εκκλησιαζόμενα" πρόβατα;
Αναφέρουμε λοιπόν μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα προβάτων που φαίνονται ότι είναι εντός, αλλά στην ουσία εκτός:
Κάποια επώνυμη κυρία δήλωσε πρόσφατα ότι κατάγεται από πολύ θρήσκα "οικογένεια", αλλά η ίδια δεν είναι "φανατική ορθόδοξη"! Κάθε χρόνο όμως έχει τάμα να πηγαίνει στον Πανορμίτη στη Σύμη, όπου, "αυτόματα (όπως είπε) ηρεμεί", γιατί είναι ένας χώρος έντονα "κραδασμικός"!!! Η ίδια κυρία, που έχει τάμα να πηγαίνει κάθε χρόνο στον Πανορμίτη, καμάρωνε ότι έχει παρακολουθήσει σεμινάρια ρεφλεξολογίας όχι μόνο κάποια Σαββατοκύριακα, αλλά ένα ολόκληρο εξάμηνο!
Ας θυμηθούμε τί λέει ο Σπ. Κυριαζόπουλος: "Το κατάντημα της ζωντανής πίστης σε ξερή ορολογία επαναλαμβανομένων ακαταλαβίστικων προτάσεων εκ συνηθείας", ανοίγει διάπλατα την πόρτα για να μπει ο Εσωτερισμός και μέσα στην Εκκλησία.
Τι κάνουμε λοιπόν για την εξυγίανση της κατάστασης;
Επιτρέπεται να επαναπαυόμαστε λέγοντας ότι "δεν είναι δα και απαραίτητη η παρακολούθηση των νοημάτων των αναγινωσκομένων και ψαλλομένων όσο η "συναισθηματική μέθεξη" στην "κατάνυξη" της λατρείας; Είμαστε σοβαροί υποστηρίζοντας κάτι τέτοιο; Το έργο μας άραγε είναι να μοιράζουμε "χάπια έκστασης" στο εκκλησίασμα σερβίροντας τεριρέμ, λιβάνι και μισοσκόταδο, ή να νύττωμε τις καρδιές των πιστών με το μοναδικό εργαλείο γνήσιας κατάνυξης, που είναι η πίστη στην εν Χριστώ σωτηρία, με κατανοητές έννοιες και με κατανοητές λέξεις προσφερομένη; Τι σημαίνει "ψαλώ τω πνεύματι, ψαλώ δε τω νο'ί' ";
Και πως θα γίνει πραγματικότης το "εν ενί στόματι και μιά καρδία", όταν ο καθένας..."αρπάζεται" σε δική του "θεωρία", ανάλογα με τον ...εσωτερικό διάκοσμο της Εκκλησίας και πολλούς άλλους...υποκειμενικούς παράγοντες;
(Από την εισήγηση στην ΙΘ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας).
Αυτή η "φαγούρα" (demangeison), κατά τον Vernette, αποτελεί βασική αιτία της ραγδαίας εξάπλωσης του εσωτερισμού στον σύγχρονο κόσμο.
Πιστεύομε, λοιπόν,ότι πολλά σύγχρονα κατά πάντα Ορθόδοξα βιβλία, συνήθως ασυνείδητα και ακούσια, καλλιεργούν αυτή την "φαγούρα" υπερτονίζοντας και υπερπροβάλλοντας τις χαρισματικές εμπειρίες κάποιων γερόντων εις βάρος της αναφοράς στον εσταυρωμένο βίο τους και τον Εσταυρωμένο για μας Χριστό. Μια απλή σύγκριση αυτών των βιβλίων με τα αρχαία γεροντικά μαρτυρεί ολοκάθαρα γι'αυτήν την απόκλιση.
Έτσι, και οι εν λόγω γέροντες αδικούνται και δυσφημίζονται, και οι αστήρικτες ψυχές καταντούν να θεωρούν απαραίτητο "εφόδιο" των ποιμένων το "προορατικό" και άλλα τινά "χαρίσματα"(εντός ή εκτός εισαγωγικών). Τα οποία "χαρίσματα", αν-αυτοί οι πλανεμένοι - δεν τα βρουν στους ορθοδόξους ποιμένες, η "φαγούρα" τους δεν αποκλείεται να τους κάνει να τα αναζητήσουν σε "χριστιανόμορφους" μάγους ή -γιατί όχι;- και στις άλλες ομάδες Εσωτερισμού.
Τελικά η καλλιέργεια αυτής της νοσηρής δίψας για δήθεν "χαρισματικές" εμπειρίες οδηγεί στην υποτίμηση ή και περιφρόνηση της εν Χριστώ σωτηρίας. Και οι ορθόδοξες ασκήσεις της νηστείας και της προσευχής ευτελίζονται ξεπέφτοντας σε εγωιστικές προσπάθειες απόκτησης χαρισμάτων!
Επιβάλλεται λοιπόν να δείξουμε την ποιμαντική φροντίδα για τη θεραπεία αυτής της "φαγούρας" και την οικοδομή των πιστών μας στα θεμέλια της ευαγγελικής πίστης, υπενθυμίζοντάς τους ότι το "ουδέποτε έγνων υμας" ο Χριστός θα το απευθύνει πρώτα...σε πρώην όντως χαρισματούχους! Αφού αυτοί, το λένε ξεκάθαρα, ότι είχαν κάμει στο Όνομά Του θαύματα(Ματθ.7,22-23).
Β. Ο "Εσωτερισμός" της λατρείας Δεν υπάρχει ορθόδοξος ποιμένας, ο οποίος σε προτροπή του σε μη εκκλησιαζόμενο να εκκλησιάζεται, δεν έχει ακούσει τη στερεότυπη δικαιολογία:
"Μου αρέσει να πηγαίνω στα εξωκκλήσια και να προσεύχομαι. Πηγαίνω καμιά φορά και στην ενορία μου τα απογεύματα, όταν δεν έχει κόσμο. Τις Κυριακές, και πολλή φασαρία έχει, και τα περισσότερα δεν τα καταλαβαίνω".
Ας αναρωτηθούμε: Αν αυτός ο εξυποκειμενισμός της λατρείας δεν είναι "Εσωτερισμός", τότε τί είναι; Τί άλλο εκτός απο "Εσωτερισμός" είναι αυτή η απολυτοποίηση της συναισθηματικής επικοινωνίας με κάποια αόριστη έννοια του θείου; Ποιά σχέση με το Εκκλησιαστικό γεγονός και με τη ζωή της ενορίας μπορεί να έχει αυτή η τελείως σεκταριστική αντίληψη μιας νεφελώδους ατομικής πνευματικότητας;
Και μια ερώτηση ακόμα:
Έχουμε συνείδηση ότι από αυτό το "πνεύμα" εμφορούνται όχι μόνο τα εκτός της μάνδρας ενενήντα εννέα πρόβατα, αλλά και τα περισσότερα από τα -υποτίθεται- εντός της μάνδρας "εκκλησιαζόμενα" πρόβατα;
Αναφέρουμε λοιπόν μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα προβάτων που φαίνονται ότι είναι εντός, αλλά στην ουσία εκτός:
Κάποια επώνυμη κυρία δήλωσε πρόσφατα ότι κατάγεται από πολύ θρήσκα "οικογένεια", αλλά η ίδια δεν είναι "φανατική ορθόδοξη"! Κάθε χρόνο όμως έχει τάμα να πηγαίνει στον Πανορμίτη στη Σύμη, όπου, "αυτόματα (όπως είπε) ηρεμεί", γιατί είναι ένας χώρος έντονα "κραδασμικός"!!! Η ίδια κυρία, που έχει τάμα να πηγαίνει κάθε χρόνο στον Πανορμίτη, καμάρωνε ότι έχει παρακολουθήσει σεμινάρια ρεφλεξολογίας όχι μόνο κάποια Σαββατοκύριακα, αλλά ένα ολόκληρο εξάμηνο!
Ας θυμηθούμε τί λέει ο Σπ. Κυριαζόπουλος: "Το κατάντημα της ζωντανής πίστης σε ξερή ορολογία επαναλαμβανομένων ακαταλαβίστικων προτάσεων εκ συνηθείας", ανοίγει διάπλατα την πόρτα για να μπει ο Εσωτερισμός και μέσα στην Εκκλησία.
Τι κάνουμε λοιπόν για την εξυγίανση της κατάστασης;
Επιτρέπεται να επαναπαυόμαστε λέγοντας ότι "δεν είναι δα και απαραίτητη η παρακολούθηση των νοημάτων των αναγινωσκομένων και ψαλλομένων όσο η "συναισθηματική μέθεξη" στην "κατάνυξη" της λατρείας; Είμαστε σοβαροί υποστηρίζοντας κάτι τέτοιο; Το έργο μας άραγε είναι να μοιράζουμε "χάπια έκστασης" στο εκκλησίασμα σερβίροντας τεριρέμ, λιβάνι και μισοσκόταδο, ή να νύττωμε τις καρδιές των πιστών με το μοναδικό εργαλείο γνήσιας κατάνυξης, που είναι η πίστη στην εν Χριστώ σωτηρία, με κατανοητές έννοιες και με κατανοητές λέξεις προσφερομένη; Τι σημαίνει "ψαλώ τω πνεύματι, ψαλώ δε τω νο'ί' ";
Και πως θα γίνει πραγματικότης το "εν ενί στόματι και μιά καρδία", όταν ο καθένας..."αρπάζεται" σε δική του "θεωρία", ανάλογα με τον ...εσωτερικό διάκοσμο της Εκκλησίας και πολλούς άλλους...υποκειμενικούς παράγοντες;
(Από την εισήγηση στην ΙΘ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας).
Αρχιμανδρίτης Βαρνάβας Λαμπρόπουλος
Επιλογή: Ο αιρετικός
Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχου θέματα προς συζήτηση εντός των τειχών. Κατά περίεργο τρόπο όλος ο δυναμισμός μας εξαντλείτε σε εκτός τειχών θέματα. Στο απόσπασμα της εισηγήσεώς του ο π. Βαρνάβας παραθέτει προς διαβούλευση της Συνδιασκέψεως σοβαρά υπαρκτά θέματα. Η μικρή ομάδα των συνέδρων θα είπε και θα άκουσε πολλά. Δεν θα μπορούσα να αντιλέξω κάτι. Ορθά τα τοποθετεί ο πατήρ. Είναι θλιβερό να βλέπει αυτές τις παρεκτροπές και να μην προσπαθείς με παιδαγωγικό τρόπο να τις διορθώσεις. Εδώ στο Όρος αναζητούν τους «χαρισματικούς» για να τους πουν τα μελλούμενα ή «ιαματικούς» για την επιτέλεση του ποθητού θαύματος. Άλλοι λένε.. εδώ ΖΩ την θεία Λειτουργία και τις ακολουθίες. Γιατί βρε παιδιά άλλα λένε στα μοναστήρια και στα εξωκλήσια. Ο Χριστούς παντού ο ίδιος είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει η ποιμένουσα Εκκλησία να δραστηριοποιηθεί. Κάπου ξεφεύγουμε από την παράδοση. Είμαστε στην εποχή του Γεροντισμού. Περισσότερη αξία έχουν τα λόγια του Γέροντα από αυτά του Χριστού.
Παπάδες, δεσποτάδες, μοναχοί και λαϊκοί να επιστέψουμε στις ρίζες.
π. Νεόφυτος
Ο εσωτερισμός είναι πλέον κατάσταση ζωής για τους πιστούς της εκκλησίας. Δεν θα αλλάξει τίποτα διότι αυτή την εποχή της οικονομικής και γενικής ανασφάλειας τα όποια «χάπια έκσταση» προσφέρουν είναι μια λύτρωση για πολλούς. Την εκκλησία την βλέπω ως ένα αποκούμπι για τραυματισμένους ψυχοπαθείς της εποχής μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή την κατάσταση τού εσωτερισμού ποιά αίτια την δημιούργησαν καί ποιοί δάσκαλοι; Είναι εύκολο μέ εντιμότητα να απαντήσουμε; Περί προσευχής καί λατρείας γενικώτερα,ποιός θα μας μιλήσει αποφεύγοντας τον ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟ ; Ειλικρινά αγωνιώ για την απάντηση τών νομιζομένων ειδικών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλές και τούτες οι επισημάνσεις. Αλλά προς ποιους τις απευθύνει ο εισηγητής. Αν δεν το γνωρίζει τον πληροφορώ πως οι κληρικοί είναι μόνο για να μιλούν και όχι να ακούν είναι μόνον να διδάσκουν και όχι να διδάσκονται. Όλα αυτά είναι χάσιμο χρόνου.
ΑπάντησηΔιαγραφήH τραγωδία της προσωπικής ζωής νομίζω έφερε τα βήματα των πιστών προς αναζήτηση χαρισμάτων σε χαρισματικούς γέροντες και αυτό από ανάγκη παρηγορίας.Αυτή την εσωτερική ανάγκη την είχαν και οι μοναχοί αν δούμε στα κείμενα του γεροντικού,όπου αναζητούσαν γέροντα έμπειρικό να τους πει πως να σωθούν ενώ γνώριζαν απ έξω όλα τα γραφικά χωρία,πλήν όμως έκαναν χιλιόμετρα για μια ακόμη προσωπική εμπειρία με τη συνομιλία μαζί τους.Είναι πιστεύω μια εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου να ρθεί σε επαφή με αυτούς τους γέροντες,φτάνει να γίνεται με μέτρο άλλωστε ο Κύριος στο κατα Ιωάννη μας λέγει ''ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΜΕ ΟΥΧ ΟΤΙ ΕΙΔΕΤΕ ΣΗΜΕΙΑ ΑΛΛ ΟΤΙ ΕΦΑΓΕΤΕ ΕΚ ΤΟΥ ΑΡΤΟΥ ΚΑΙ ΧΟΡΤΑΣΘΗΣΕΤΕ''..Για το δεύτερο σκέλος.Είμαστε ενωμένοιΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ αλλά η πνευματικότητα του κάθε ανθρώπου είναι και διαφορετική .Μακάρι όλοι να είχαμε κοινή πείρα στις κοινές ενέργειες του Αγίου Πνεύματος όπως είχε πεί ο Διονυσιάτης Θεόκλητος αλλά αυτό είναι αδύνατον γιαυτό και ο Κύριος εργάζεται μυστικά για τον καθένα μας ξεχωριστά και δίνει και την κατάλληλη φώτιση πιστεύω στην κατανόηση της λειτουργικής γλώσσας..Π
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι μάσκες έπεσαν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα λέμε!
ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ !Π
ΑπάντησηΔιαγραφή