Κωνσταντίνου Καντζιούρα, αιωνία η μνήμη.

Σήμερα το πρωί,

στον Ιερό Ναό Αγίας Σκέπης Πατρών,

τελέσθηκε Μνημόσυνο

για τον αείμνηστο πνευματικό μου ευεργέτη

Κωνσταντίνο Καντζιούρα.

Παρευρέθησαν λίγοι αλλά αγαπητοί φίλοι του μεταστάντος.

Τον αείμνηστο προϊστάμενό μου Κωνσταντίνο Καντζιούρα την επομένη των Χριστουγέννων τον επισκέφτηκα για τελευταία φορά εις την «Εστία Χριστιανικής Αγάπης», είχε πληροφορηθεί -από άλλον- την επικείμενη απόλυσή μου υπό της Αδελφότητος Θεολόγων «Ζωή». Δεν θα ξεχάσω, ότι το αδυνατισμένο από την ασθένεια χέρι του, με χάδευσε, και με λόγια αγάπης μου είπε: «Παιδί μου σου είχα πει να παραμείνεις κοντά μου, και όταν μου κλείσεις τα μάτια να κάνεις ότι θες. Δεν σε είχα αφήσει να πας αλλού τότε που μπορούσες. Συγχωράμε, σε αδίκησα. Τώρα έτσι που είμαι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για σένα εκτός από προσευχή». Προσπάθησα να διασκεδάσω την στιγμή λέγοντάς του ότι χωρίς αυτόν το βιβλιοπωλείο και η εργασία δεν έχουν για μένα αξία. Με ευχαρίστησε που έξι έτη, σχεδόν μια φορά τον μήνα, ανέβαινα στην Αθήνα να τον δω κατά την διάρκεια της ασθενείας του, προσθέτοντας ότι, «το λίγο που θα ζήσω μην με ξεχάσεις, και μετά την απόλυσή σου από τη «Ζωή» να με επισκέπτεσαι». Θυμήθηκε δύο ευλογημένες ψυχές που τους χρωστούσε ευγνωμοσύνη διότι τα δύο περίπου χρόνια που ήταν στην «Εστία Αγάπης» τον επισκέπτονταν και τον διακονούσαν τακτικά, ενώ οι άλλοι «αδελφοί και πατέρες της Ζωής» τον είχαν ξεχάσει. Μνημόνευσε τον κ. Παναγιώτη και τον κ. Ησαΐα. Ο Θεός ας τους ευλογεί. Με φωτεινό πρόσωπο μιλούσε για τους κατά σάρκα συγγενείς του που συχνά ερχόντουσαν από την Μακεδονία, αλλά και οι διαμένοντες στην Αθήνα, να τον δουν.

Λίγες μέρες μετά από αυτή την επίσκεψή μου, παραμονή πρωτοχρονιάς, ο Κύριος του είπε: «Ευ, δούλε αγαθέ… είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου».

Καλέ μου κυρ Κώστα, στην κηδεία σας ανέβηκα με 39 πυρετό, για να προσκυνήσω το λείψανό σας, και να πάρω την ευχή, και την ευλογία σας. Τώρα αναπαύεσθε στην Βασιλεία του Θεού. Δυστυχώς, παρ όλο που το επιθυμώ, δεν μπορώ να έλθω στην Κατακόμβη όπου το σεπτό σκήνωμά σας ευρίσκεται. Αν ζήσω θα έλθω όταν οι «δύο διώκτες μου» αναχωρήσουν όχι από την «Ζωή» αλλά εκ της ζωής, για να σας προσκυνήσω και να κλάψω. Διαφορετικά… καλή αντάμωση στην πέρα του τάφου ζωή… εκεί θα πούμε πολλά.

H τελευταία στιχομυθία μας ήταν: «Τάσο να ξέρεις ότι σε αγαπώ» και απάντησα «το γνωρίζω κύριε Κώστα μου».

Κωνσταντίνου Καντζιούρα, αιωνία η μνήμη.