Σαν των Τρώων
Με συντροφιά τους χτύπους του παλιού ρολογιού
και το τερέτισμα ενός γρύλου,
στη γέρικη πολυθρόνα το σώμα μου φωλιάζει
βουτηγμένο στο βαθύ μαύρο του τίποτα.
Παλιά φοβόμουν το σκοτάδι.
Τώρα τ’ αποζητώ.
Όχι από ντροπή, ούτε κι απ’ ανάγκη.
Ένα μικρό κεράκι που είχα σώθηκε κι αυτό∙
πολλές οι διακοπές ρεύματος τώρα τελευταία.
Τελικά δεν ήταν και τόσο τρομερό.
Συνηθίζει κανείς.
Άλλωστε το φως είχε αρχίσει να με κουράζει.
Αυτές οι αλλεπάλληλες εναλλαγές με τρέλαιναν.
Κουράστηκα να κυνηγώ τ’ αβασίλευτο φέγγος
αφού πάντα στο σκοτάδι ξέμενα.
«Είν’ οι προσπάθειές μου σαν των Τρώων».
Απρόσκλητος πάντα επεμβαίνει ο Αχιλλέας
και πάντα στο τέλος, ο Πρίαμος κι η Εκάβη κλαίνε.
Στάχυς
Ο κύριος κορμός δικό σου, το κλαδί Καβαφικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλός συνδυασμός.
Έχεις εκτός από τάλαντο έχεις και γνώσεις. Η βελτίωσή σου για εμένα που σε παρακολουθώ είναι σημαντική. Τα γράμματα έχουν να ωφεληθούν από την ενασχόλησή σου μαζί τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ξυραφάκιαααα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί τόση κλάψα;
Σε κόλλησε κλάψα ο κολλητός ο μέντορας;
Για Όνομαααα!
Όσο λιγότερο το φως τόσο καλύτερα και κατανυκτικότερα για να βρεις το Φως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαίρη
Aν και μελαγχόλησα λίγο διαβάζοντάς το, μου άρεσε ποιητικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάπως έτσι νιώθω κι’ εγώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου άρεσε….
καλογραμμένο με φαντασία
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνας απο εσας που γραφετε ποιηματα σε αυτη τη σελιδα, γραψτε και κατι με μια πινελια αισιοδοξιας...Μου αρεσει και το συγκεκριμενο ποιημα αλλα σε αυτη τη φαση που περναω λιγο δυσκολα θελωκατι διαφορετικο...Συγχωρεστε με, αλλα ετσι αισθανομαι...Βεβαια η ποιηση δεν γινεται κατα παραγγελια, οτι αισθανεται ο ποιητης γραφει.....
ΑπάντησηΔιαγραφήσταχυ σε παω!!
ΑπάντησηΔιαγραφή