Ἕνας ἀπό τούς δώδεκα Μητροπολίτες, πού καταδικάστηκαν δίχως νά ἀπολογηθοῦν καί δίχως νά δικαστοῦν, ἦταν ὁ ἡρωϊκός καί σεβάσμιος Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως Κωνστάντιος. Ξεχωριστή φυσιογνωμία. Ὄχι μόνο ἀποδεκτή, ἀλλά καί θρονιασμένη στίς καρδιές τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος ὅλης τῆς ἀνατολικῆς Μακεδονίας. Σ᾿ ὅποια πυκνοκατοικημένη περιοχή καί σ᾿ ὅποια ἄκρη ἔκανες ἀναφορά στό πρόσωπό του ἄκουγες πρόσθετες εὐλαβικές ἐκτιμήσεις τῆς ἁγιοσύνης του καί δεχόσουνα ἕνα νέο κύμα εὐωδίας σεβαστικῶν θυμιαμάτων.
Δεκαετίες ὁλόκληρες ὁ ἀκάματος λειτουργός Κωνστάντιος Χρόνης διακόνησε ὡς ἱεροκήρυκας στήν Ἱερή Μητρόπολη Φιλίππων καί Νεαπόλεως (Καβάλας). Κήρυξε τόν Εὐαγγελικό λόγο. Καί ποίμανε μέ ἀγάπη καί μέ εὐαισθησία τό ὥριμο σέ ἡλικία πλήρωμα καί τίς στρατιές τῆς νεότητας.
Ὅταν οἱ Γερμανοί κατακτητές κατέλυσαν τήν παραμεθόρια ἄμυνα καί ὅρμησαν στήν καταματωμένη πατρίδα μας, παράδωσαν τή φρούρηση καί τή διοίκηση τῆς ἀνατολικῆς Μακεδονίας στούς Βούλγαρους. Καί αὐτοί, σκληροί κατακτητές καί νοσταλγοί μιᾶς ἐπέκτασής τους στό Αἰγαῖο, ἄρχισαν νά ὑλοποιοῦν τούς σχεδιασμούς τους. Ἔβαλαν, ὡς μητρική γλώσσα, στά σχολειά μας τή Βουλγάρικη, ἔφεραν Βούλγαρους παπάδες νά ἱερουργοῦν στίς Ἐκκλησίες μας καί νά προσαρμόζουν τό λαό μας στό δικό τους τυπικό. Ἔκαναν κάθε κίνησή τους καί κάθε σχεδιασμό τους, ὡς κατακυρωμένοι κατακτητές, δίχως νά περνάει ἀπό τό μυαλό τους ἕνας ἐνδεχόμενος κίνδυνος ἀνατροπῆς τους.
Τόν ἱεροκήρυκα Κωνστάντιο Χρόνη, πού τόν ἔβλεπαν νά κινεῖται μέ τόλμη σ᾿ ὅλη τήν ἔκταση τῆς ἀνατολικῆς Μακεδονίας, τόν κήρυξαν ἀνεπιθύμητο καί τόν ἔβγαλαν βίαια ἔξω ἀπό τά ὅρια τῆς δικῆς τους ἐπιτήρησης.
Διωγμένος, ἀλλά ἀκούραστος, κατέβηκε στή Μητρόπολη Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας καί συνέχισε τή θυσιαστική προσφορά του. Ἡ σκοτεινιά καί ὁ τρόμος τῆς Γερμανοϊταλικῆς κατοχῆς εἶχαν διεγείρει ἰσχυρές, μυστικές, ἀντιστάσεις, πού προκαλοῦσαν ἐμπόδια στίς διακινήσεις τοῦ κατακτητή, ἀλλά καί πλήρωναν μέ τό αἷμα τους τόν κάθε σχεδιασμό σαμποτάζ, πού κατόρθωναν νά ἐνεργοποιήσουν.
Σέ πρώτη φάση, τό ἀντάρτικο κίνημα τῆς περιοχῆς τῶν Καλαβρύτων, πού λειτουργοῦσε ὑπό τήν ἁρχηγία τοῦ Ἄρη Βελουχιώτη, πῆρε τήν ἀπόφαση νά ἀνατινάξει τίς γραμμές τοῦ ὀδοντωτοῦ σιδηροδρόμου, πού ἦταν ἡ μοναδική δυνατότητα διασύνδεσης τῆς ὀρεινῆς περιοχῆς τῶν Καλαβρύτων μέ τίς παράλιες πόλεις. Μέ τήν ἀνατίναξη αὐτή θά ἔβαζαν σέ μεγάλο κίνδυνο τά φυλάκια τῶν κατακτητῶν, ἀλλά-παράλληλα-θά ἔκλειναν τή γραμμή ἐπισιτιστικοῦ ἐφοδιασμοῦ γιά τούς κατοίκους τῶν Καλαβρύτων.
Ὁ ἡρωϊκός ἱεροκήρυκας Κωνστάντιος, ἀνάλαβε νά μεσολαβήσει, γιά τήν ἐπίλυση τοῦ προβλήματος. Δυό ὁλόκληρα μερόνυχτα πεζοπόρησε στά βράχια τοῦ Χελμοῦ καί ἔφτασε στό κρυσφύγετο τοῦ ἀρχηγοῦ Βελουχιώτη. Τόν ἐνημέρωσε καί τόν ἱκέτεψε «Ἀρχηγέ μου, αὐτό τό τρένο,πού σκαρφαλώνει στά Καλάβρυτα, δέν εἶναι συρμός μεγάλος. Ἕνα καί μόνο μικρό βαγονάκι μεταφέρει λίγους ἐπιβάτες καί κάμποσα σακιά ἀλεύρι ἤ μερικά ἄλλα τρόφιμα. Ἄν καταστραφεῖ τό δίκτυο, οἱ ἄνθρωποι θά πεθάνουν ἀπό τήν πεῖνα.
Ὁ ἀρχηγός Βελουχιώτης στάθηκε σκεφτικός. Κάλεσε τούς δικούς του καί πῆρε πληροφορίες. Καί, ὅταν αὐτοί ἐπαλήθευσαν, ὅτι τό τρενάκι ἦταν μικρό καί ὅτι δέν ὑπῆρχε ἄλλος τρόπος νά φτάσουν τρόφιμα στήν πόλη τῶν Καλαβρύτων καί στά γύρω χωριά, ἔδωσε διαταγή νά μήν ἀνατιναχτεῖ ἡ ὀδοντωτή σιδηροδρομική γραμμή.
Οἱ γραμμές τοῦ μικροῦ τρένου ἔμειναν ἄθικτες καί τό βαγονάκι ἐξακολούθηκε νά ἐξυπηρετεῖ καί τούς κατακτητές καί τούς δουλωμένους Ἕλληνες. Ἀλλά ἡ φωτιά τῆς μυστικῆς πολεμικῆς ἀντιπαράθεσης δέν ἔσβησε. Οἱ Καλαβρυτινοί, ἀπόγονοι ἐκείνων, πού, τό 21 σήκωσαν τό λάβαρο τῆς ἐπανάστασης, ἐξακολούθησαν νά πλέκουν ἁλυσίδες διολιοφθορῶν καί νά φέρνουν σέ δύσκολη θέση τούς κατακτητές. Καί οἱ κατακτητές, χειριστές καί ἐκφραστές τῆς ἔσχατης βαρβαρότητας, πῆραν τήν ἀπόφαση νά κάψουν τήν πόλη τῶν Καλαβρύτων καί νά σκοτώσουν ὅλους τούς ἄντρες, ἀπό δεκατεσσάρων χρόνων καί πάνω.
Τό τί ἔγινε, δέν περιγράφεται. Σέ μηδενικό χρόνο ἡ ἱστορική πόλη κατάντησε ἐρείπιο. Καί τό κάθε σπίτι, μιά ἑστία ἀφόρητου πένθους. Τά ἀποσπάσματα τῶν κατακτητῶν συγκέντρωσαν, σά νά ἦταν κοπάδια ἄγριων ζώων, τούς Καλαβρυτινούς καί τούς θανάτωσαν. Δέ διερεύνησαν ἄν ἦταν ἔνοχοι γιά ὁποιαδήποτε ἐγκληματική πράξη. Δέν τούς ἔστησαν στό ἑδώλιο τοῦ κατηγορούμενου. Μέ μιά ἄγρια ἐπίθεση, σκόρπισαν τό θάνατο. Ἄφησαν χῆρες τίς μάνες καί ὀρφανά τά ἀνώριμα παιδιά.
Ὁ ἱεροκήρυκας Κωνστάντιος Χρόνης, ἡ ἀκοίμητη αὐτή λαμπάδα τῆς ἀγάπης καί τῆς θυσίας, στάθηκε, ἀδελφός καί πατέρας γιά τίς ὀρφανεμένες οἰκογένειες καί μεταφορέας τῆς θείας συμπαράστασης καί εὐλογίας στήν κατακαμένη πολιτεία.
Δεκαετίες ὁλόκληρες ὁ ἀκάματος λειτουργός Κωνστάντιος Χρόνης διακόνησε ὡς ἱεροκήρυκας στήν Ἱερή Μητρόπολη Φιλίππων καί Νεαπόλεως (Καβάλας). Κήρυξε τόν Εὐαγγελικό λόγο. Καί ποίμανε μέ ἀγάπη καί μέ εὐαισθησία τό ὥριμο σέ ἡλικία πλήρωμα καί τίς στρατιές τῆς νεότητας.
Ὅταν οἱ Γερμανοί κατακτητές κατέλυσαν τήν παραμεθόρια ἄμυνα καί ὅρμησαν στήν καταματωμένη πατρίδα μας, παράδωσαν τή φρούρηση καί τή διοίκηση τῆς ἀνατολικῆς Μακεδονίας στούς Βούλγαρους. Καί αὐτοί, σκληροί κατακτητές καί νοσταλγοί μιᾶς ἐπέκτασής τους στό Αἰγαῖο, ἄρχισαν νά ὑλοποιοῦν τούς σχεδιασμούς τους. Ἔβαλαν, ὡς μητρική γλώσσα, στά σχολειά μας τή Βουλγάρικη, ἔφεραν Βούλγαρους παπάδες νά ἱερουργοῦν στίς Ἐκκλησίες μας καί νά προσαρμόζουν τό λαό μας στό δικό τους τυπικό. Ἔκαναν κάθε κίνησή τους καί κάθε σχεδιασμό τους, ὡς κατακυρωμένοι κατακτητές, δίχως νά περνάει ἀπό τό μυαλό τους ἕνας ἐνδεχόμενος κίνδυνος ἀνατροπῆς τους.
Τόν ἱεροκήρυκα Κωνστάντιο Χρόνη, πού τόν ἔβλεπαν νά κινεῖται μέ τόλμη σ᾿ ὅλη τήν ἔκταση τῆς ἀνατολικῆς Μακεδονίας, τόν κήρυξαν ἀνεπιθύμητο καί τόν ἔβγαλαν βίαια ἔξω ἀπό τά ὅρια τῆς δικῆς τους ἐπιτήρησης.
Διωγμένος, ἀλλά ἀκούραστος, κατέβηκε στή Μητρόπολη Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας καί συνέχισε τή θυσιαστική προσφορά του. Ἡ σκοτεινιά καί ὁ τρόμος τῆς Γερμανοϊταλικῆς κατοχῆς εἶχαν διεγείρει ἰσχυρές, μυστικές, ἀντιστάσεις, πού προκαλοῦσαν ἐμπόδια στίς διακινήσεις τοῦ κατακτητή, ἀλλά καί πλήρωναν μέ τό αἷμα τους τόν κάθε σχεδιασμό σαμποτάζ, πού κατόρθωναν νά ἐνεργοποιήσουν.
Σέ πρώτη φάση, τό ἀντάρτικο κίνημα τῆς περιοχῆς τῶν Καλαβρύτων, πού λειτουργοῦσε ὑπό τήν ἁρχηγία τοῦ Ἄρη Βελουχιώτη, πῆρε τήν ἀπόφαση νά ἀνατινάξει τίς γραμμές τοῦ ὀδοντωτοῦ σιδηροδρόμου, πού ἦταν ἡ μοναδική δυνατότητα διασύνδεσης τῆς ὀρεινῆς περιοχῆς τῶν Καλαβρύτων μέ τίς παράλιες πόλεις. Μέ τήν ἀνατίναξη αὐτή θά ἔβαζαν σέ μεγάλο κίνδυνο τά φυλάκια τῶν κατακτητῶν, ἀλλά-παράλληλα-θά ἔκλειναν τή γραμμή ἐπισιτιστικοῦ ἐφοδιασμοῦ γιά τούς κατοίκους τῶν Καλαβρύτων.
Ὁ ἡρωϊκός ἱεροκήρυκας Κωνστάντιος, ἀνάλαβε νά μεσολαβήσει, γιά τήν ἐπίλυση τοῦ προβλήματος. Δυό ὁλόκληρα μερόνυχτα πεζοπόρησε στά βράχια τοῦ Χελμοῦ καί ἔφτασε στό κρυσφύγετο τοῦ ἀρχηγοῦ Βελουχιώτη. Τόν ἐνημέρωσε καί τόν ἱκέτεψε «Ἀρχηγέ μου, αὐτό τό τρένο,πού σκαρφαλώνει στά Καλάβρυτα, δέν εἶναι συρμός μεγάλος. Ἕνα καί μόνο μικρό βαγονάκι μεταφέρει λίγους ἐπιβάτες καί κάμποσα σακιά ἀλεύρι ἤ μερικά ἄλλα τρόφιμα. Ἄν καταστραφεῖ τό δίκτυο, οἱ ἄνθρωποι θά πεθάνουν ἀπό τήν πεῖνα.
Ὁ ἀρχηγός Βελουχιώτης στάθηκε σκεφτικός. Κάλεσε τούς δικούς του καί πῆρε πληροφορίες. Καί, ὅταν αὐτοί ἐπαλήθευσαν, ὅτι τό τρενάκι ἦταν μικρό καί ὅτι δέν ὑπῆρχε ἄλλος τρόπος νά φτάσουν τρόφιμα στήν πόλη τῶν Καλαβρύτων καί στά γύρω χωριά, ἔδωσε διαταγή νά μήν ἀνατιναχτεῖ ἡ ὀδοντωτή σιδηροδρομική γραμμή.
Οἱ γραμμές τοῦ μικροῦ τρένου ἔμειναν ἄθικτες καί τό βαγονάκι ἐξακολούθηκε νά ἐξυπηρετεῖ καί τούς κατακτητές καί τούς δουλωμένους Ἕλληνες. Ἀλλά ἡ φωτιά τῆς μυστικῆς πολεμικῆς ἀντιπαράθεσης δέν ἔσβησε. Οἱ Καλαβρυτινοί, ἀπόγονοι ἐκείνων, πού, τό 21 σήκωσαν τό λάβαρο τῆς ἐπανάστασης, ἐξακολούθησαν νά πλέκουν ἁλυσίδες διολιοφθορῶν καί νά φέρνουν σέ δύσκολη θέση τούς κατακτητές. Καί οἱ κατακτητές, χειριστές καί ἐκφραστές τῆς ἔσχατης βαρβαρότητας, πῆραν τήν ἀπόφαση νά κάψουν τήν πόλη τῶν Καλαβρύτων καί νά σκοτώσουν ὅλους τούς ἄντρες, ἀπό δεκατεσσάρων χρόνων καί πάνω.
Τό τί ἔγινε, δέν περιγράφεται. Σέ μηδενικό χρόνο ἡ ἱστορική πόλη κατάντησε ἐρείπιο. Καί τό κάθε σπίτι, μιά ἑστία ἀφόρητου πένθους. Τά ἀποσπάσματα τῶν κατακτητῶν συγκέντρωσαν, σά νά ἦταν κοπάδια ἄγριων ζώων, τούς Καλαβρυτινούς καί τούς θανάτωσαν. Δέ διερεύνησαν ἄν ἦταν ἔνοχοι γιά ὁποιαδήποτε ἐγκληματική πράξη. Δέν τούς ἔστησαν στό ἑδώλιο τοῦ κατηγορούμενου. Μέ μιά ἄγρια ἐπίθεση, σκόρπισαν τό θάνατο. Ἄφησαν χῆρες τίς μάνες καί ὀρφανά τά ἀνώριμα παιδιά.
Ὁ ἱεροκήρυκας Κωνστάντιος Χρόνης, ἡ ἀκοίμητη αὐτή λαμπάδα τῆς ἀγάπης καί τῆς θυσίας, στάθηκε, ἀδελφός καί πατέρας γιά τίς ὀρφανεμένες οἰκογένειες καί μεταφορέας τῆς θείας συμπαράστασης καί εὐλογίας στήν κατακαμένη πολιτεία.
Εἰκοσιτρία ὁλόκληρα χρόνια μετά τήν ἐφιαλτική νυχτιά τῆς κατοχῆς, ὁ ἱεροκήρυκας καί πατέρας τῶν πονεμένων Καλαβρυτινῶν κλήθηκε, χωρίς νά τό ἐπιδιώξει, νά ποιμάνει τή Μητροπολιτική περιφέρεια τῆς Ἀλεξανδρούπολης. Χειροτονήθηκε ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο τῶν ἀποστολικῶν ὁραματισμῶν Ἱερώνυμο Κοτσώνη καί, ταπεινά, ἀφιερώθηκε στήν ἀποστολή του. Δίχως κωδωνοκρουσίες. Δίχως ἐπιδείξεις χλιδῆς. Δίχως αὐτοθαυμαστικά θυμιάματα. Λιτός καί ταπεινός, λειτουργός τῆς σταυρικῆς Ἀγάπης καί θεραπευτής τοῦ ἀνθρώπινου πόνου, ἄναβε καντήλι ἐλπίδας, ἐκεῖ, πού θέριευε τό σκοτάδι τῆς ἀπόγνωσης.
Ὅταν στήν πατρίδα ὅρμησε ἡ δεύτερη δικτατορία, τά πρόσωπα τῆς τρελῆς ἐξουσίας, τῆς κοσμικῆς καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς, θεώρησαν πώς θά μπορούσαν νά ἀναβαθμίσουν τήν παρουσία τους, ἄν μέ μιά στυγνή διαταγή ἐξόριζαν μιά ὁλόκληρη δωδεκάδα Μητροπολιτῶν ἀπό τήν ποιμαντική τους ἔπαλξη.
Ἕνας ἀπό τούς δώδεκα, πού ἀντιμετωπίστηκε σάν ἐπικίνδυνος, ἦταν ὁ πατέρας τῆς Ἀλεξανδρούπολης, ὁ γέροντας Κωνστάντιος Χρόνης. Ὁ ἥρωας τῆς Καβάλας καί τῶν Καλαβρύτων. Ὁ ἐξορισμένος ἀπό τούς Βούλγαρους καί ἀναγνωρισμένος, ὡς γενναῖος μαχητής, ἀπό τόν Ἄρη Βελουχιώτη.
Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδημος
Πηγή: Ελεύθερη Πληροφόρηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου