«Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μέσ' στη Χώρα. Στην εκκλησιά, στον κλίβανο, στο σπίτι, στ' αργαστήρι, παντού, στο κάστρο, στην καρδιά, τ' αποκαΐδια, οι στάχτες».
Οι στίχοι του Παλαμά γράφτηκαν 100 χρόνια πριν, τότε πού τα περισσότερα μέρη της Ελλάδας ήταν ακόμη σκλαβωμένα. Τούς αντιγράφουμε σήμερα με δάκρυα, όχι μόνο επειδή σήμερα διαπραγματευόμαστε το πόσο και πώς θα πουλήσουμε την ελληνική γη, όσο γιατί ξεπουλήσαμε όσο-όσο την ελληνική μας ψυχή.
Λένε πώς όταν ο Παλαμάς έγραφε τη «Φλογέρα του Βασιλιά» στα 1910 είχε καταλάβει πώς χρειαζόταν κάποιο δράμα, κάτι σαν εγερτήριο σάλπισμα, να οδηγήσει τούς Έλληνες στις ρίζες τους και στη συνέχεια τους...
Τριάντα χρόνια πριν, στα 1981, ό Νομπελίστας ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης, διακρίνοντας την καταιγίδα που έρχεται, στρέφεται για έμπνευση και βοήθεια σ’ έναν σχεδόν παραμερισμένο ήρωα και γράφει: «Σε μια στιγμή πού κοιτάζουμε και συλλογιζόμαστε και προσπαθούμε να διακρίνουμε το πεπρωμένο του ελληνισμού μέσα από την καταιγίδα και πέρα από την πλατιά στροφή πού κάνει στα χρόνια μας η ιστορία του κόσμου... είναι σωστό να μιλούμε για τέτοιους ανθρώπους όπως ο Μακρυγιάννης».
Απ' όσα διάλεξε τότε από τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη και έβαλε στις «Δοκιμές» του ό Σεφέρης αντιγράφουμε ένα:
«Είχα δύο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ατόφια — φαίνονταν οι φλέβες, τόση έντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρο, τα 'χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και στ' "Αργός θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων· χίλια τάλαρα γύρευαν... Πήρα τούς στρατιώτες, τους μίλησα: Αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι' αυτά πολεμήσαμε».
Καταλαβαίνετε, γράφει ο Σεφέρης, δε μιλά ο Λόρδος Βύρων, μήτε ο λογιότατος, μήτε ο αρχαιολόγος-μιλά ένας γιός τσοπάνηδων της Ρούμελης με το σώμα γεμάτο πληγές. «Γι' αυτά πολεμήσαμε». Δεκαπέντε χρυσοποίκιλτες ακαδημίες δεν αξίζουν την κουβέντα αυτού του άνθρωπου.
Που τα έμαθε ο Μακρυγιάννης; που σπούδασε; Που σπούδασε ακόμη ο Παλαμάς, ο Σεφέρης; Δεν ήταν όλοι ίδιοι, ίσως όμως να 'τανε όλοι κάπου αυτοδίδακτοι. Από αυτά πού μάθαιναν από μέσα τους.Ύστερα μπόρεσε να βάλει ο Παλαμάς στο δράμα του, κοντά στις άλλες, μια στροφή να φτάσει σήμερα σε μας, να παρηγορηθούμε:
«Γιατί θαρθεί κάποιος καιρός και κάποια αυγή θα φέξει και θα φυσήξει μια πνοή μεγαλοδύναμη, άκου».
Περιοδικό "Η Δράση μας"
Ο Μακρυγιάννης πολέμησε γιαυτά. Τα πράγματα άλλαξαν. Οι αξίες επαναπροσδιορίστηκαν. Η Ελλάδα τελείωσε. Είναι υπό την κατοχή του ΔΝΤ και των αλλοδαπών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν με νοιάζουν τα αγάλματα ας τα πουλήσουν θέλω να ζήσω με άνεση όπως και πρώτα
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε πείραξαν οι αλλοδαποί αλλά τους θέλεις να δουλεύουν σαν σκλάβοι για σένα χωρίς κανονικό ημερομίσθιο και δικαιώματα. Η έλληνες πάντα ζούσαν σε βάρος των «σκλάβων» από την εποχή του Περικλή και ως σήμερα. Τις αλήθειες να τολμάμε να τις λέμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήοι έλληνες ήταν πάντα τεμπέληδες.... μια παροιμία λέει "αν ήτραν καλή η δουλειά, θα δούλευαν και οι δεσποτάδες"......!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή