ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΙΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ - Μο­να­χός Μω­υ­σής Α­γιο­ρεί­της

Η  Ελ­λη­νι­κή Χει­ρουρ­γι­κή Ε­ται­ρί­α πρό­σφα­τα α­να­κή­ρυ­ξε προ­στά­τη της τον Ά­γιο Λου­κά αρ­χιε­πί­σκο­πο Συμ­φε­ρου­πό­λε­ως  της Κρι­μαί­ας. Η κί­νη­ση αυ­τή φα­νε­ρώ­νει την πί­στη των ια­τρών ε­πι­στη­μό­νων αλ­λά και την ο­μο­λο­γί­α τους. Ο ά­γιος Λου­κάς υ­πήρ­ξε μια χα­ρι­σμα­τι­κή προ­σω­πι­κό­τη­τα, έ­νας κο­ρυ­φαί­ος ε­πι­στή­μο­νας, με πλού­σια έ­ρευ­να, ση­μα­ντι­κές και πρω­τό­τυ­πες α­πο­κα­λύ­ψεις, ή­ταν ο πρώ­τος που έ­κα­νε με­τα­μό­σχευ­ση ορ­γά­νων σε άν­θρω­πο, έ­σκυ­ψε με συ­γκί­νη­ση στον αν­θρώ­πι­νο πό­νο κι ερ­γά­σθη­κε υ­πε­ράν­θρω­πα για την άρ­ση του. 

Γεν­νή­θη­κε το 1877 κι ε­κοι­μή­θη το 1961. Ε­φέ­τος συ­μπλη­ρώ­θη­καν πε­νή­ντα έ­τη α­πό την εκ­δη­μί­α του. Γεν­νή­θη­κε στην Κρι­μαί­α και ο­νο­μα­ζό­ταν Βα­λε­ντίν του Φέ­λιξ Βό­ι­νο Για­σε­νέ­τσκι. Δεν πτο­ή­θη­κε διό­λου να δώ­σει την ορ­θό­δο­ξη μαρ­τυ­ρί­α του σε μια ε­πο­χή που μάλ­λον ή­ταν η χει­ρό­τε­ρη της ι­στο­ρί­ας της χώ­ρας του. Το τυ­ραν­νι­κό και ο­λο­κλη­ρω­τι­κό κα­θε­στώς στά­θη­κε ι­διαί­τε­ρα ε­χθρι­κό στην Εκ­κλη­σί­α και τους πι­στούς της. Ο Λου­κάς εί­χε με­γα­λώ­σει πνευ­μα­τι­κά στη Λαύ­ρα του Κιέ­βου. Το 1903 πή­ρε το πτυ­χί­ο της ια­τρι­κής και πα­ρα­κο­λου­θού­σε ο­φθαλ­μο­λο­γί­α. Το 1904 στον Ρω­σο­ϊ­α­πω­νι­κό πό­λε­μο ερ­γά­ζε­ται στην Ά­πω Α­να­το­λή ως χει­ρουρ­γός μ΄ ε­πι­τυ­χί­α. Ε­κεί νυμ­φεύ­ε­ται και α­πό το γά­μο του α­πο­κτά τέσ­σε­ρα παι­διά. Σύ­ντο­μα γί­νε­ται πα­ντού γνω­στός για τα ια­τρι­κά του κα­τορ­θώ­μα­τα. Το 1917 συλ­λαμ­βά­νε­ται α­πό το ά­θε­ο κα­θε­στώς.

Το 1920 ε­κλέ­γε­ται κα­θη­γη­τής της α­να­το­μί­ας και της χει­ρουρ­γι­κής στο πα­νε­πι­στή­μιο της Τα­σκέν­δης. Το 1921 χει­ρο­το­νεί­ται διά­κο­νος και πρε­σβύ­τε­ρος και το 1923 ε­πί­σκο­πος. Η σύ­ζυ­γός του εί­χε εκ­δη­μή­σει νέ­α λό­γω σο­βα­ρής α­σθέ­νειας. Α­πό τό­τε συν­δύ­α­ζε τα λει­τουρ­γι­κά του κα­θή­κο­ντα με την πα­ρά­δο­ση των ια­τρι­κών μα­θη­μά­των και τη συ­νέ­χι­ση των εγ­χει­ρή­σε­ων. Πά­ντα φο­ρού­σε το ρά­σο του και το σταυ­ρό του. Αυ­τό του στοί­χι­σε α­κρι­βά. Έ­τσι διώ­κε­ται, συλ­λαμ­βά­νε­ται, φυ­λα­κί­ζε­ται και τα­λαι­πω­ρεί­ται. Ε­ξο­ρί­ζε­ται, α­σθε­νεί, σο­βα­ρά, α­πό καρ­δια­κή α­νε­πάρ­κεια. Στην πα­γω­μέ­νη Σι­βη­ρί­α λυώ­νει τους πά­γους με την α­γά­πη του, συ­νε­χί­ζει να εγ­χει­ρί­ζει α­σθε­νείς. Χά­νει την ό­ρα­ση του ε­νός μα­τιού του. Το 1941 με την εί­σο­δο των Γερ­μα­νών στη Ρω­σί­α ερ­γά­ζε­ται ε­θε­λο­ντι­κά σε στρα­τιω­τι­κό νο­σο­κο­μεί­ο για την πε­ρί­θαλ­ψη πολ­λών τραυ­μα­τιών.

Το 1947 γί­νε­ται αρ­χιε­πί­σκο­πος Συμ­φε­ρου­πό­λε­ως. Φρο­ντί­ζει του φτω­χούς, θε­ρα­πεύ­ει δω­ρε­άν τους α­σθε­νείς, α­νοί­γει τις κλει­στές εκ­κλη­σί­ες, κη­ρύτ­τει συ­νε­χώς. Σώ­ζο­νται 750 κη­ρύγ­μα­τά του σε 5000 σε­λί­δες. Το 1956 τυ­φλώ­νε­ται. Στις 11.6.1961 α­να­χω­ρεί για τον ου­ρα­νό. Το 1995 α­να­γνω­ρί­σθη­κε ά­γιος α­πό την εκ­κλη­σί­α της Ου­κρα­νί­ας και το 1996 α­πό της Ρω­σί­ας. Στην Ελ­λά­δα κυ­ρί­ως έ­κα­νε γνω­στό με τα βι­βλί­α του ο αρ­χιμ. Νε­κτά­ριος Α­ντω­νό­που­λος. Πολ­λοί εί­ναι αυ­τοί που τι­μούν τη μνή­μη του για την πλού­σια θαυ­μα­τουρ­γι­κή του χά­ρη.

Ο Ά­γιος Λου­κάς πα­ρά την τε­ρά­στια προ­σφο­ράς του στο πο­νε­μέ­νο και φτω­χό άν­θρω­πο κα­τα­τα­λαι­πω­ρή­θη­κε α­πό το α­νάλ­γη­το κα­θε­στώς. Στη διάρ­κεια της ε­βδο­μη­ντά­χρο­νης σο­βιε­τι­κής θη­ριω­δί­ας διώ­χθη­καν 400 ε­πί­σκο­ποι, 250 ε­κτε­λέ­σθη­καν, ο­ρι­σμέ­νοι θά­φτη­καν ζω­ντα­νοί, 500.000 κλη­ρι­κοί φυ­λα­κί­σθη­καν ή ε­κτε­λέ­σθη­καν, κα­θώς και πολ­λοί χρι­στια­νοί μό­νο και μό­νο για την πί­στη τους. Ο σκλη­ρός διωγ­μός δεν έ­κα­νε τον ά­γιο ν‘ αλ­λά­ξει το φρό­νη­μά του. Δεν προ­σκύ­νη­σε το κόμ­μα και να τι­μη­θεί για τις σπου­δαί­ες του έ­ρευ­νες. Δεν φο­βή­θη­κε τους κα­τα­δό­τες, τους προ­δό­τες, τους συ­κο­φά­ντες, τους μυ­στι­κούς α­στυ­νο­μι­κούς, τους ά­θε­ους και τους υ­λι­στές.

Πα­ρά τις πολ­λές διώ­ξεις, τις ά­δι­κες φυ­λα­κί­σεις, τις φρι­κτές ε­ξο­ρί­ες, τις πα­γω­νιές της Σι­βη­ρί­ας, δεν α­γα­νά­κτη­σε, δεν κά­κιω­σε, δεν κλεί­στη­κε στον ε­αυ­τό του, δεν πα­ρα­πο­νέ­θη­κε, αλ­λά βο­ή­θη­σε πιο πο­λύ τους πο­νε­μέ­νους συ­ναν­θρώ­πους του, με το νυ­στέ­ρι, με το με­λά­νι, με το λό­γο, με την προ­σευ­χή, με το πα­ρά­δειγ­μα και το βί­ω­μά του. Τη γνώ­ση, την ευ­φυ­ΐ­α, τη με­λέ­τη, τα χα­ρί­σμα­τά του τα έ­δω­σε α­φει­δώ­λευ­τα στον πο­λύ αν­θρώ­πι­νο πό­νο. Ή­ταν έ­νας σπου­δαί­ος, έ­νας με­γά­λος ια­τρός. Εί­ναι έ­νας σπου­δαί­ος, έ­νας με­γά­λος ά­γιος.

Μο­να­χός Μω­υ­σής Α­γιο­ρεί­της 

Από την εφημερίδα "Ο Εκκλησιολόγος"