Γεωργίου Δούβρη, Αιωνία η Μνήμη.

Γεωργίου Δούβρη

Αιωνία η Μνήμη!

Ανεξίτηλα θα παραμείνει χαραγμένη στην μνήμη και την καρδιά μου, η εικόνα του μακαριστού κυρ-Γιώργη Δούβρη, από την καθημερινή αναστροφή μου στο βιβλιοπωλείο που εργαζόμουν και επισκεπτόταν καθημερινά, για να συναντήσει τον φίλο και πνευματικό του συναγωνιστή μακαριστό Κωνσταντίνο Καντζιούρα. Αυτοί οι δύο με τον αοίδιμο π. Χριστόδουλο Φάσσο ήσαν μια τριάδα φίλων που συναγωνιζόντουσαν στις προσευχές και στην αρετή. Σχεδόν κάθε απόγευμα έκαναν παράκληση και εσπερινό μαζί.

Μέχρι την απόλυσή μου από το βιβλιοπωλείο καθημερινά με συμβούλευε και νουθετούσε με τα λόγια, την σιωπή, και την ζωή του. Τώρα θα δέετε και για εμέ πλέον από τον Ουρανό.

Στην προσωπική του ζωή, δεν θα ήταν υπερβολικός ο χαρακτηρισμός του «κοσμοκαλόγερου», αφού η προσευχή, η εγκράτεια, η νηστεία, η ταπείνωση και η άσκηση ήταν γι΄ αυτόν καθημερινό βίωμα. Η λέξη «φιλακόλουθος» δεν αρκεί για να χαρακτηρίσει τον κυρ-Γιώργη. Από το πρωί ώρα 4 ξεκινούσε στον κελί του στην «Αγία Μακρίνα», όπου τον φιλοξενούσε ο Κατηχητικός Όμιλος Ορθοδόξων Πατρών, όλες τις εκ του τυπικού προβλεπόμενες ακολουθίες, χωρίς καμία παράληψη έως εσπέρας. Πάντα στο χέρι το κομβοσχίνι για προσευχή.

Λιτός και απέριττος κατά πάντα στην προσωπική του ζωή, αλλά με μία ευγένεια και αρχοντιά, που πολύ μεγαλοσχήμονες θα ζήλευαν. Η ζωή του ασκητική, τηρούσε με αυστηρότητα τις νηστείες, έτσι όπως τις είχε διδαχθεί από τον Γεροντά του π. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο. Έζησε με ακτημοσύνη, η ντουλάπα του από ενδυμασίες σχεδόν άδεια, είχε μόνο τα απαραίτητα. Φρόντιζε την μικρή σύνταξή του να την διαθέτη απλόχερα σε ελεημοσύνη στους ανθρώπους. Έδινε χρηματικά ποσά σε Ναούς και Μοναστήρια, χωρίς να επιδιώκει να φανεί, εντός και εκτός Ελλάδας. Όταν στην Τοπόλοβα τον τόπο καταγωγής του «άνοιγε» τους Ναούς της Αγίας Παρασκευής, της Παναγίας και του Προφήτη Ηλία για Λειτουργία, μετά ακολουθούσε πλουσιότατο γεύμα για όλους τους επισκέπτες, το οποίο, με περισσή χαρά φρόντιζε, με τα αγαπημένα του αδέλφια.

Αξιοπρεπής και ευγενής έως το τέλος του, προσπαθούσε να μην γίνεται βάρος σε κανέναν, αλλά και δίχως να προσβάλει και να στεναχωρεί κανέναν. Ήταν ο άνθρωπος της προσφοράς και της αγάπης προς τον συνάνθρωπο. Χρόνια κατηχητής στα νεανικά του χρόνια. Σύχναζε σε κάθε ευλογημένο χώρο Κηρύγματος.

Η όλη του ζωή όπως και η κοίμησή του υπήρξε απλή, λιτή, οσιακή και μεστή εργασίας και προσευχής προς δόξαν Θεού. Αγαπούσε την μοναχική ζωή, και φρόντιζε να καταφεύγει σε μοναστήρια. Στις μεγάλες Γιορτές Πάσχα, Πεντηκοστή έβρισκε καταφυγή και αγάπη από τον ηγούμενο και τους μοναχούς της Ι. Μ. Παναγίας Χρυσοποδαριτίσσης, που επί εβδομάδες τον φιλοξενούσαν. Συχνές οι επισκέψεις του στο Αγιώνυμο Όρος, και ειδικά στην Μονή Δοχειαρίου, όπου καθόταν πάνω από μήνα. Ερχόταν στην Πάτρα και μας διηγείτο όλα τα πνευματικά που αποκόμιζε η ευλαβής ψυχή του.

Το τέλος του επώδινο από ασθένεια αλλά με δοξολογία προς τον Θεό.

Όσοι αξιωθήκαμε να ζήσουμε κοντά του, να αφουγκραστούμε τα σκιρτήματα της αγίας του ψυχής, θα τον ενθυμούμαστε πάντοτε στη μνήμη και τις προσευχές μας. Ας έχουμε την ευχή του όλοι μας και ας προσευχηθούμε η Υπεραγία Θεοτόκος, η Αγία Μακρίνα και ο Άγιος Νεκτάριος τον οποίο ευλαβείτο να αναπαύσουν την ψυχή του «μετά των Αγίων, των απ΄ αιώνος Θεώ ευαρεστησάντων».

Αιωνία σου η μνήμη σεβαστέ και αγαπημένε κυρ-Γιώργη.

Αναστάσιος Κωστόπουλος