ΠΕΡΙ ΠΟΙΑΣ ΥΠΑΚΟΗΣ; - π. Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΠΕΡΙ ΠΟΙΑΣ ΥΠΑΚΟΗΣ;

    (B΄ ΜΕΡΟΣ)

Στο περασμένο μας άρθρο είδαμε ότι ο θεσμός της εξουσίας είναι εκ του Θεού και άρα δεν πρέπει να είμαστε αντιεξουσιαστές, αλλά να αποδεχόμαστε τις αρχές και τις εξουσίες. Προτιμούμε μάλιστα έστω και αυστηρή εξουσία να υφίσταται, παρά το μεγαλύτερο κακό το οποίο είναι η αναρχία (ουδέν γαρ αναρχίας χαλεπότερον).

Επίσης είδαμε, και κυρίως μας ενδιαφέρει να δούμε ότι ενώ ο θεσμός είναι εκ του Θεού, η κατάχρηση της εξουσίας είναι εντελώς απαράδεκτη κατάσταση (είναι σατανική) και όπως ετόνισε ο Απόστολος Πέτρος στο Ιουδαϊκό συνέδριο, σε περίπτωση που καταστρατηγούνται οι εντολές του Θεού, δεν οφείλουμε υπακοή. Προβαίνουμε αναλόγως ή σε παθητική ή σε ενεργητική αντίσταση στα παράλογα διατάγματα, τα οποία έρχονται σε άμεση αντίθεση με το παντοκρατορικό θέλημα του Θεού.

Αλλά ας δούμε το θέμα μας βαθύτερα.

Ο λόγος του Κυρίου Ιησού Χριστού «Απόδοτε τα του Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» (Ματθ. ΚΒ΄ 21) και που αποτελεί πλέον τον κανόνα της χριστιανικής τακτικής επί του θέματος, δεν υποδεικνύει μόνο τις υποχρεώσεις μας έναντι του κράτους και της εξουσίας, αλλά αποτελεί και μια τροχοπέδη για τον ίδιο τον Καίσαρα (την εξουσία). Τι δηλαδή σημαίνει αυτό; Το ότι ο Καίσαρας, σε αρκετές περιπτώσεις, ζητά από τους πολίτες και κυρίως τους πιστούς, πολύ περισσότερα απ΄όσα θα πρέπει να λάβει. Ε, λοιπόν στις περιπτώσεις αυτές ο πιστός θα αποδώσει όχι όλα όσα ζητήσει η εξουσία, αλλά τόσα, όσα θα πρέπει να λάβει. Ίσως ακούγεται ως υπερβολική η άποψις αυτή. Ένα όμως χαρακτηριστικό παράδειγμα, θα  μας βοηθήσει ώστε να κατανοήσουμε περισσότερο και αυτή την πραγματικότητα. Δυστυχώς, ως χώρα, επί της ουσίας έχουμε πτωχεύσει. Άλλο εάν δεν θέλουμε αυτό να το παραδεχθούμε επισήμως. Αν τώρα ο Καίσαρας, δηλαδή η εξουσία, ζητήσει στανικώ τω τρόπω να καταργήσει και την ελάχιστη περιουσία που έχει απομείνει στην Εκκλησία, αν δηλαδή θελήσει να αρπάξει τα πάντα για την ανόρθωση δήθεν της οικονομίας, άραγε οι πιστοί θα πρέπει να επιδείξουν υπακοή; Και μπορεί τα άνομα σχέδια για την απογύμνωση της Εκκλησίας να καλύπτονται μέσα στο πλαίσιο της υπακοής, της υψηλής αυτής καταστάσεως της Ορθοδόξου πνευματικότητας; Μόνο αφελείς χριστιανοί θα μπορούσαν να δεχθούν τέτοιες ερμηνείες. Το ότι βεβαίως η Εκκλησία μας δύναται να προσφέρει από μόνη της ό,τι νομίζει στο Έθνος (πράγμα που έχει συμβεί σε πάρα πολλές περιπτώσεις έως σήμερα, όπως γνωρίζουμε), τούτο είναι δικαίωμά της αναφαίρετο και ουδείς μπορεί να της ζητήσει λόγο για το πότε και για το είδος της προσφοράς.

Άλλο όμως αυτό, και εντελώς διαφορετικό το να ληστεύεται αυτή η περιουσία της Εκκλησίας μας, με το πρόσχημα της υπακοής στον θεσμό της εξουσίας.

Έτερον παράδειγμα: Από ετών έχει ψηφιστεί από την δήθεν ελεύθερη Βουλή των Ελλήνων ο νόμος περί  των αμβλώσεων. Πιο απλά, το «δικαίωμα» οποιαδήποτε γυναίκα, εν ψυχρώ και μάλιστα ανέξοδα, να φονεύει το παιδί της.  Τα δε νοσοκομεία- σφαγεία και οι ιατροί- δήμιοι (που θα τους ζήλευαν και αυτά τα SS στην εποχή της δόξας τους) ήδη πληρώνονται από τους φόρους που έχει επιβάλει το κράτος και στους Χριστιανούς πολίτες. Και τίθεται στο σημείο αυτό αμείλικτο το ερώτημα. Δεν έχει δικαίωμα ένας πιστός, για καθαρώς λόγους συνειδήσεως, να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό ή τέλος πάντων σε οποιοδήποτε άλλο δικαστήριο ή σε οποιαδήποτε άλλη αρχή ώστε να προσβάλει αυτή την εξωφρενική νομοθεσία με την κατηγορία της καταχρήσεως της εξουσίας, όσον αφορά τους φόρους που επιβάλλονται για την γενοκτονία του Έθνους; Οπωσδήποτε έχει το δικαίωμα και μάλιστα είναι ανάγκη να γίνει άμεσα, στην περίπτωση αυτή. Και πώς όχι φίλοι μου; Εδώ κρίνεται εν πολλοίς νόμιμο το δικαίωμα, του να αρνείται κανείς  να πληρώνει στα διόδια, και θα κριθεί παράνομη η διαμαρτυρία και η προσφυγή στα δικαστήρια αλλά και αυτή η ανυπακοή στο να πληρώνουν οι πιστοί Ορθόδοξοι Έλληνες Χριστιανοί τα σύγχρονα «Νταχάου» της Ελλάδος;

Βεβαίως, για να λέμε ολόκληρη την αλήθεια και να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, κατά το δη λεγόμενον, εάν υπήρχε ζωντανή Εκκλησία (δηλαδή ικανή διοίκησις), αυτά τα θέματα, μάλλον τα αναθέματα και οι εθνικές κατάρες, θα είχαν λήξει εν τη γενέσει τους, όμως δυστυχώς, και με μεγάλη θλίψη το υπογραμμίζουμε, δεν υπάρχει σήμερα ελευθέρα και ζωντανή Εκκλησία. «Οι ποιμένες ενύσταξαν» (Ναούμ Γ΄18) και όπως τελικώς η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται εις την φιλοπατρία των Ελλήνων, σύμφωνα με την ακροτελεύτια διάταξη του άρθρου 120, έτσι και πάλι δυστυχώς η τήρηση των εντολών του Θεού επαφίεται κατά το μάλλον ή ήττον στην ελεύθερη και αγωνιστική διάθεση του κάθε συνειδητού Ορθοδόξου Χριστιανού (άλλο τεράστιο θέμα αυτό που θα πρέπει να μας απασχολήσει).

Αλλά ας δούμε το θέμα της υπακοής στις εξουσίες και μέσα από την Ιστορία. Υπάρχουν δυστυχώς και οι μελανές σελίδες στο κεφάλαιο αυτό, τόσο στον πολιτικό, όσο και σ’αυτόν τον θρησκευτικό τομέα. Σελίδες που καταρρακώνουν όχι μόνο τα ίδια τα έθνη, όταν μέσα στα σπλάχνα τους εκτρέφονται τέτοιου είδους νοοτροπίες περί απολύτου υπακοής και νομιμοφροσύνης, αλλά και που γίνονται αιτίες πολεμικών συρράξεων, μα και παγκοσμίων εγκλημάτων.

Χαρακτηριστικό τραγικό παράδειγμα είναι η φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι και η ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ με το Γ΄Ράιχ. Η νοοτροπία της απολύτου πειθαρχίας άνευ ουδεμίας αντιλογίας που αποδέχθηκε το σύνολο των λαών αυτών, οδήγησε τόσο στην δική τους καταστροφή, όσο και στο αιματοκύλισμα του κόσμου. (βεβαίως το Δ΄Ράιχ σήμερα έχει εκσυγχρονιστεί και επιβάλλει τους οικονομικούς του αποκλεισμούς και την πτώχευση της πατρίδας μας...).

Αλλά και από πνευματικής απόψεως, ακριβώς λόγω της παράλογης αυτής νοοτροπίας, της αδιακρίτου και απολύτου υπακοής, έχουμε μπροστά μας το έγκλημα των εγκλημάτων. Την Χριστοκτονία δηλαδή από το ίδιο το θεοκρατικό κράτος του Ισραήλ. Όταν ένας λαός φτάνει στο ανομολόγητο κατάντημα, δήθεν στο όνομα του Θεού και με την εντολή μάλιστα των πνευματικών του ταγών, να κραυγάζει το «άρον-άρον...» (Ιωάννου ΙΘ΄  15) και σταυρώνει τον ίδιο τον Θεάνθρωπο, τότε κατανοεί κανείς πού πράγματι μπορεί να φτάσει η απόλυτη και τυφλή υπακοή στις πολιτικοθρησκευτικές εξουσίες.

Δεν μας επιτρέπει η στενότητα του χώρου να κάνουμε ειδική αναφορά στο ισλάμ. Άλλωστε ο καθένας από μόνος του βλέπει ξεκάθαρα το ψυχολογικό επίπεδο του φανατισμού και της τυφλής υπακοής σε ότι πιστεύουν οι οπαδοί του ως δήθεν ιερό...

Ας μας επιτραπεί όμως να θέσουμε ένα ερώτημα προς όλους αυτούς που αυτόκλητα και ευκαίρως- ακαίρως μας παραδίδουν μαθήματα υπακοής και μας τονίζουν ότι η θέση των πιστών είναι μόνο στο να υπακούουν έστω και αν είναι λανθασμένη η εντολή που λαμβάνουν. (Θέση καθαρώς αντορθόδοξη και ανθελληνική. Θέση ανόητη).

Και τους ερωτούμε: ο εβραϊκός λαός, όταν στην κυριολεξία είχε δαιμονιστεί και εκραύγαζε και εσταύρωνε τον Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού, ευρίσκετο ή όχι στην υπακοή των πνευματικών του ταγών; Έκαναν ή δεν έκαναν απόλυτη μάλιστα υπακοή στο μεγάλο συνέδριο των Ιουδαίων; (δηλαδή στην Ιερά Σύνοδο των Εβραίων). Αναμφιβόλως ναι. Τότε κύριοι με ποιο δικαίωμα στην υμνολογία της Μεγάλης Εβδομάδος τους ψάλλετε τα αναθέματα όπως «λαός δυσεβής και παράνομος» και τόσα άλλα που βεβαίως είναι απολύτως πραγματικά και σωστά;

Γιατί αρνείστε τον εαυτόν σας; Διαλέξτε ένα εκ των δυο. Ή η υπακοή στους πολιτικοπνευματικούς ταγούς είναι απόλυτη και άρα δεν υφίστανται αμαρτίες το εβραϊκό έθνος, αφού εγκλημάτισε ευρισκόμενο στο πλαίσιο της υπακοής ή  θα πρέπει η υπακοή να εφαρμόζεται μετά διακρίσεως και να στηρίζεται στην αλήθεια, στο ήθος και στην ελευθερία, πράγμα βέβαια που καταξιώνει τον ελεύθερο άνθρωπο και που ο καθένας μπορεί να δεχθεί τις συνέπειες της επιλογής του και να αναλάβει τις ευθύνες του.

Είναι φίλοι μου τόσο παράλογα, αθεολόγητα, αντιεκκλησιαστικά, και ανθελληνικά τα όσα ακούγονται και υποστηρίζονται στις ημέρες μας, που θα πρέπει κανείς να έχει χάσει στην κυριολεξία την λογική του για να τα παραδεχθεί και να τα εφαρμόσει.

Φυσικά μόνο αυτό δεν θα συμβεί. Ως Έλληνες Ορθόδοξοι πιστοί, γνωρίζουμε περισσότερο όλων την αξία της ορθής και ευλογημένης υπακοής, τόσο στα εκκλησιαστικά, όσο και στα εθνικοπολιτικά και όντως την διαφυλάττουμε την αρετή αυτή ως κόρην οφθαλμού. Αρνούμαστε όμως να ξεπεράσουμε τα λογικά και ψυχολογικά όρια και να καταντήσουμε πειθήνια όργανα των ποικίλων ηγετών και των ποικίλων στοών, με αποτέλεσμα η παράλογη υπακοή και προσαρμογή να καταντήσει και αυτή μια ακόμα αθεράπευτη εθνική πληγή.

Και ας μην λησμονούμε ποτέ ότι η ρήσις «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» δεν ευδοκίμησε ποτέ στην καθ’ ημάς ανατολή.

...Και οι νοούντες  («ηγέτες»), νοείτωσαν...

Άρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως Πωγωνιανής & Κονίτσης

Κόνιτσα

e-mail: p.ioil@freemail.gr