Η αγάπη στις διαπροσωπικές σχέσεις- π. Φιλόθεος Φάρος

[...] Συχνά μέσα στην Εκκλησία πληγωνόμεθα και πληγώνουμε, γιατί η αγάπη μας αμαυρώνεται από τον εγωκεντρισμό μας.

Γι’ αυτό και διστάζουμε να αγαπήσουμε ανεπιφύλακτα, φοβούμεθα τον πόνο που μπορεί να μας προκαλέση η αγάπη. Όταν αυτοί που αγαπάμε πολύ μάς απορρίπτουν ή φεύγουν ή πεθαίνουν, η καρδιά μας ραγίζει. Αλλά αυτό δεν θα πρέπη να μας εμποδίζει να αγαπάμε. Ο πόνος που προέρχεται από μία πραγματική αγάπη κάνει την αγάπη πιο δημιουργική και πιο γνήσια. Είναι σαν το αλέτρι που σκάβει τη γη και δίνει τη δυνατότητα στο σπόρο να ριζώση, να αναπτυχθή και να γίνει ένα δυνατό φυτό.

Κάθε φορά που δοκιμάζουμε τον πόνο της απορρίψεως έχουμε τη δυνατότητα να διαλέξουμε να γίνουμε πιο πικρόχολοι και να αποφασίσουμε να μην ξαναγαπήσουμε, ή να κοιτάξουμε κατάματα τον πόνο μας και να κάνουμε το έδαφος πάνω στο οποίο πατάμε πλουσιώτερο και πιο ικανό να ζωογονήσει καινούργιους σπόρους.

Όσο περισσότερο αγαπούμε και πονάμε εξ αιτίας της αγάπης μας τόσο περισσότερο αφήνουμε την καρδιά μας να πλατύνη και να βαθύνη. Όταν αγαπάμε, δίνουμε και παίρνουμε. Αυτοί που αγαπάμε δεν αφήνουν την καρδιά μας ακόμη κι όταν φεύγουν από μας. Γίνονται ένα κομμάτι από τον εαυτό μας και έτσι σιγά-σιγά χτίζεται μια κοινότητα μέσα μας.

Όσο περισσότερο ζούμε, τόσο περισσότερους ανθρώπους αγαπούμε, που γίνονται μέρος της εσωτερικής μας κοινότητος. Όσο διευρύνεται η εσωτερική μας κοινότητα, τόσο ευκολώτερα θα αναγνωρίζουμε τους αδελφούς και αδελφές μας στους ξένους που ευρίσκονται τριγύρω μας. Αυτοί που είναι ζωντανοί μέσα μας θα αναγνωρίζουν εκείνους που θα είναι ζωντανοί τριγύρω μας. Όσο ευρύτερη γίνεται η κοινότητα της καρδιά μας, τόσο ευρύτερη θα γίνεται και η κοινότητα γύρω μας. Έτσι ο πόνος της απορρίψεως, της απουσία και του θανάτου μπορεί να γίνει καρποφόρος. Πράγματι, όσο συνεχίζουμε να αγαπάμε, το έδαφος της καρδιά μας θα σκάβεται όλο και πιο πολύ, αλλά θα χαιρώμεθα για τον πλούτο της καρποφορίας.

π. Φιλόθεος Φάρος

Επιμέλεια: Μίσκιν