Σε μια από τις πολλές περπατησιές, στην αδιάφορη Λεωφ. Αθηνών των θηριωδών κτιρίων και των πάρκιγνκ φορτηγών, είχα συναντήσει ένα μοναχικό εκκλησάκι που μου τράβηξε το βλέμμα. Η εμφανής εγκατάλειψή του μου προκάλεσε απορία και λύπη, το σημείωσα στο μπλοκάκι και το ενέταξα σαν σφόδρα επιθυμία για δράση. Έτσι το Σάββατο μέσα σε αδυσώπητο λιοπύρι ήρθε ο χρόνος και έγινε.
Πέτυχα όμως και κάτι που δεν περίμενα. Την υποβλητική, χωρίς υπερβολή, αίσθηση να μπαίνεις σε μια εκκλησία που επί 10 χρόνια ήταν κλειστή, σκονισμένη, με τα πράγματα αφημένα όπως την στιγμή που εγκαταλείφθηκε, σε απόλυτο κοντραστ με την Λεωφόρο της νέα μπίζνες ζωής. Σε 30 φωτογραφίες ένας μικροκοσμος της σιωπής κάτω απ' τη μύτη της πόλης.
Πέτυχα όμως και κάτι που δεν περίμενα. Την υποβλητική, χωρίς υπερβολή, αίσθηση να μπαίνεις σε μια εκκλησία που επί 10 χρόνια ήταν κλειστή, σκονισμένη, με τα πράγματα αφημένα όπως την στιγμή που εγκαταλείφθηκε, σε απόλυτο κοντραστ με την Λεωφόρο της νέα μπίζνες ζωής. Σε 30 φωτογραφίες ένας μικροκοσμος της σιωπής κάτω απ' τη μύτη της πόλης.
Πηγή: athensville
Ωραία ανάρτηση… Ευχαριστούμε Ιστολόγε.
ΑπάντησηΔιαγραφήMετά πώς να μην μας σιχαθεί ο Θεός; Μα γιατί; Γιατί...;!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΤΡΟΠΗ.ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ?ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΗΚΕ ΟΥΤΕ Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΟΥΤΕ Ο ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γιαγιά μου συνηθίζει να λέει: θα μας κάψει ο Θεός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν Βλέπει τέτοια εγκατάλειψη στο σπίτι Του σίγουρα θα μας καταδικάσει.