Μας το έστειλαν με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και κρίνουμε ότι αξίζει να το διαβάσετε: 1951. Η Ελλάδα προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της, μετά τον εμφύλιο. Πρωθυπουργός, ο επονομαζόμενος «Μαύρος Καβαλάρης», ο Νικόλαος Πλαστήρας. Ένας άνθρωπος, τού οποίου ο πατριωτισμός, η ηθική αρετή και η εντιμότητα δύσκολα αμφισβητούνται, ακόμη κι από πολιτικούς αντιπάλους. Το περίφημο εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ» δημοσιεύει αγγελία, ζητώντας οδηγό. Όπως ήταν φυσικό, οι υποψήφιοι που διεκδίκησαν την θέση, ήταν πολλοί.
Ο υπάλληλος τής «ΦΙΞ» που εξέταζε τις αιτήσεις, κάποια στιγμή κοιτάζει ερευνητικά, κάποιον από τους υποψήφιους που βρισκόταν μπροστά του. Το επώνυμο που αναγράφεται στην αίτηση εργασίας, είναι «Πλαστήρας». «Τον πρωθυπουργό τι τον έχετε;», ρωτά με μιαν ανάλαφρη και περιπαικτική διάθεση ο υπάλληλος. Ο μεσόκοπος υποψήφιος, μ' ένα ύφος ντροπής και ταυτόχρονα μ' έναν χαμηλόφωνο τόνο, εξηγεί: «Είναι αδελφός μου. Είναι όμως επιθυμία, δική μου και δική του, αν υπάρχει κάποιος καταλληλότερος για τούτη τη θέση, να μη σας επηρεάσει η σχέση αυτή».
Ο Πλαστήρας, εκτός από τις υπηρεσίες του στην πατρίδα, πρόσφερε διακριτικά τον μισθό του σε άπορους και ορφανά παιδιά, ενώ ο ίδιος πέθανε πάμφτωχος. Άφησε πίσω του «τεράστια» περιουσία: Τα παράσημά του, 216 δραχμές, 10 δολάρια κι ένα σιδερένιο κρεβάτι εκστρατείας. Ακόμη και το κοστούμι τής κηδείας του, ήταν προσφορά φίλου του. Εκείνος ήταν Ηγέτης! Δεν υπάρχουν σήμερα τέτοιοι Πλαστήρες…
Επειδή ο λαός μας μπούκωσε από εκλεκτούς ηγέτες,τόν αφήνουν αδιάφορο καί τά ΣΠΟΥΔΑΙΑ παραδείγματα.Τί αμαρτία !!! Ευχαριστούμε πού μάς ενισχύετε μέ τά παραδείγματα αυτά !
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω ακούσει αρκετά για τον Πλαστήρα αλλά αυτό το οποίο μάς αναφέρετε απόψε αγαπητέ Βασίλη είναι το κάτι άλλο. Σε ευχαριστούμς για τις τόσες αναφορές που μάς δίνεις ο Θεός να σέχη καλά μαζύ με την οικογένειά σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε για δείγμα στην ζωή του τόπου δεν υπάρχουν πλέον Πλαστήρες.
ΑπάντησηΔιαγραφή