ΦΥΤΩΡΙΟ ΑΘΕΙΑΣ;

Πριν από 170 χρόνια ό αγωνιστής στρατηγός Μακρυγιάννης, ζώντας το δράμα της μετά τη μεγά­λη επανάσταση του 1821 Ελλά­δας έγραφε: «Κάθε άνθρωπος πρέπει να λυπάται και να κλαίγη, ότι τρελλαθήκαμεν μικροί και μεγάλοι... Θέ, τί λέπομεν εις τις ήμερες μας!» Είχε δίκιο. Και τί δεν έβλεπε! Τούς πολιτικούς να άλληλοτρώγονται, τους μισσιοναρίους να εισορ­μούν στην Ελλάδα και τον Νεοέλληνα λόγιο, φιλόσοφο, διαφωτιστή κληρικό Θεόφιλο Κάίρη (1784-1853) να αναπτύσσει, επηρεασμένος από τούς Γάλ­λους δεϊστές, τη «Θεοσέβεια», μια προ­σωπική θρησκεία. Μια μονοθεϊστική δι­δασκαλία με δικές της τελετές λατρείας και αναφορές στην ισότητα και την έλευθερία του ατόμου. Έβλεπε τον κληρικό Θεόκλητο Φαρμακίδη να υπερασπίζεται τον Κάίρη, ό όποιος τελικά καθαιρέθηκε και εξορίστηκε το 1839, για να τον επαναφέρει όμως ό Κωλέττης το 1843. Για τον Κωλέττη ό Μακρυγιάννης γράφει ότι μαζί με τη «συντροφιά» του «έκαμεν μεγάλα λάθη έναντίον της πατρίδος του και της θρησκείας του». Τόσο, ώστε «το έθνος άφανίστη όλως διόλου και ή θρησκεία εκκλησία εις την πρωτεύουσαν δεν είναι και μάς γελάνε όλος ό κόσμος». Εγώ, κηρύσσει ό γενναίος στρατηγός, «όταν μού πειράζουν πατρίδα και θρη­σκεία μου, θα μιλήσω, θα ’νεργήσω, κι ό,τι θέλουν ας μου κάμουν».

Από τότε σχεδόν ή ίδια δυστυχώς γραμμή ακολουθείται, άλλοτε φανερά, άλλοτε καλυμμένα από τούς λεγόμενους ηγέτες μας όχι μόνο ως προς την πολι­τική, αλλά και ως προς τα ζητήματα της Πίστεώς μας.

Οι προπαγάνδες των ποικιλώνυμων προτεσταντικών αιρέσεων δρουν ελεύ­θερα και ανεξέλεγκτα στην Ελλάδα. Οι Χιλιαστές αρνούνται να υπερασπίσουν την πατρίδα σε ώρα κινδύνου. Οι ανατολικές θρησκείες έχουν κέντρα σε διάφο­ρους τόπους της πατρίδας μας. Το Ισλάμ πλημμύρισε την Ελλάδα και απαιτεί να του κτίσουμε με χρήμα­τα δικά μας, δηλαδή από τα δανεικά, τέμενος στην πρωτεύουσα! Ή αθεΐα διδάσκεται γυμνή τη κεφαλή και από πολιτι­κούς μας, πού θεωρούν τιμή τους το ότι δεν πιστεύουν. Γι αυτό και ψηφίζουν νόμους αντιεκκλησιαστικούς. 'Η δε παιδεία μας έπαυσε να προσφέρει την Ορθόδοξη αγωγή στα παιδιά μας, πού διδάσκονται ό,τι αντίθεο και αντιεκκλησιαστικό!... Παράλληλα τα Ορθόδοξα θρησκευτικά περιοδικά ύφί- στανται εξοντωτικό πόλεμο, αφού με κυ­βερνητικά διατάγματα έχουν αυξηθεί υπέρογκα τα ταχυδρομικά τέλη.

Στον πόλεμο κατά της Εκκλησίας πρέ­πει να εντάξουμε και την πρωτόγνωρη νο­μοθεσία για τη χειροτονία ιερέων με άνα- λογία 1 προς 5. Δηλαδή ένας έμμισθος ιε­ρέας θα χειροτονείται μετά από τη συνταξιοδότηση πέντε ιερέων. Έτσι χωριά ολό­κληρα θα μένουν χωρίς ιερέα, οι Ορθό­δοξοι κάτοικοι θα στερούνται τη θεία Λει­τουργία και την τέλεση των σωστικών Μυ­στηρίων της Εκκλησίας μας. Πού σημαί­νει ότι ό λαός μας θα μένει ακαλλιέργητος πνευματικά και θα αγριέψει...

Στον πόλεμο κατά της Εκκλησίας εντάσσονται και τα άθλια νομοθετήματα πού άνοιξαν ήδη τον δρόμο για την ελεύθερη συμβίωση και πρόκειται ν’ ανοίξουν το δρόμο για τον «γάμο» των ομοφυλοφί­λων. Με άλλα λόγια οι άρχοντες της Ελλά­δος με τέτοιες νομοθεσίες έγιναν, κατά τη φράση τού μεγάλου προφήτου 'Ησάίου, «άρχοντες Σοδόμων», και ό λαός μας κιν­δυνεύει να γίνει «λαός Γομόρρας» (Ησ. α' 10). Δηλαδή ό λαός δεν θα αμαρτάνει πλέον εκ συναρπαγής ή από αδυναμία. Αλλά ωθείται στο να αμαρτάνει συστημα­τικά με την άδεια των νόμων των αρχόντων του. Γι’ αυτό για τούς Ιουδαίους των χρόνων τού Ήσάίου έγραφε ό ιερός Χρυ­σόστομος: «Μελέτην έποιοΰντο την άμαρτίαν, και πανταχού μετ’ έπιτάσεως»· έκαναν την αμαρτία φροντίδα και μέριμνά τους παντού και με πάθος. Και νόμιζαν ότι θα εξευμένιζαν τον Θεό με τις θυσίες τους και τις προσευχές τους, παραμένον- τας ταυτόχρονα στον αμαρτωλό τρόπο ζωής τους! Όμως, συμπληρώνει ό ιερός Πατήρ, «εύχής όφελος ούδέν, και μακράς γενομένης, όταν επιμείνει τοίς άμαρτήμασιν ό εύχόμενος»· από τις προσευχές δεν προέρχεται καμιά ωφέλεια, έστω κι άν είναι μακρές, όταν αυτός πού προσεύχε­ται επιμένει να ζει ζωή αμαρτωλή (Ιωάννου Χρυσοστόμου, Είς Ήσάϊαν, ΕΠΕ 8, 224).

Δυστυχώς δε παραδείγματα τέτοιου βίου έχουν δώσει τα τελευταία χρόνια και ορισμένοι άρχοντες μας, με αποτέλεσμα να παρασύρεται και ό λαός. Διότι, κατά τον σοφό Σειράχ, «κατά τον ήγούμενον της πόλεως πάντες οι κατοικούντες αύτήν» (Σ. Σειρ. Γ 2).

Αυτά δεν γράφονται γιατί έχουμε πάθος κατά των κυβερνητών μας. Επαναλαμβά­νουμε κι εμείς τον λόγο τού Μακρυγιάννη με τον όποιο κατακλείει τα «Απομνη­μονεύματά» του, διότι έχει εφαρμογή όχι λίγες φορές και για το Κοινοβούλιό μας. Γράφει: «μη στοχάζεστε ότι έχω πάθος εις τούς ανθρώπους. Ψάξετε τις ’φημερίδες, τηράτε και τα πραχτικά των Βουλών, μ’ όλον όπου ’ναι τέτοιες Βουλές πού υπερασπίζονται την κλεψιά και ιδιοτέλεια και πολεμούνε την δικαιοσύνη και μ’ όλον αυτό θα ίδήτε άν αληθινά είναι αυτά πού σημειώνω». Με τη δική μας σήμερα ορο­λογία θα λέγαμε ότι οι Βουλές μας όχι λί­γες φορές κουκουλώνουν τα σκάνδαλα πολιτικών και ισχυρών...

Πώς λοιπόν με όλα αυτά και άλλα πού όλοι γνωρίζουμε, αλλά δεν γράφονται, να μη γίνει ή Ελλάδα φυτώριο άθέίας;

Άλλ’ είναι καιρός να στρατευθούμε ό­λοι όσοι αγαπούμε τον Τριαδικό Θεό και πονούμε την Ελλάδα. Άν δεν θέλουμε να αυτοκαταστραφούμε και να έθνομηδενισθούμε, πρέπει να στρατευθούμε, ώστε να άναχαιτισθεί το κακό. Να επιστρέψουμε εν μετανοία στην Εκκλησία. Να ζήσουμε το Ορθόδοξο ήθος. Και αυτό να διδά­ξουμε στα παιδιά και τούς νέους μας.

Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ"