Συνάντησις
Ένα καυτό του Ιούλη μεσημέρι,
νωχελικά στους έρημους δρόμους περπατούσα.
Η πόλις κοιμόταν, ησύχαζε.
Δυο βήματα μπροστά, ένας ταλαίπωρος επαίτης,
μάλλον χωλός, του πρωινού το κέρδος
ξανά και ξανά προσεκτικά μετρούσε.
Ξάφνου με μια κίνηση, πετάχτηκε ορθός
και ζωηρά, χωρίς αιδώ, έκανε να τρέξει.
Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν.
Με κοίταξε και γέλασε.
Τον είχαν «καταλάβει», μα δεν τον ένοιαζε ∙
ο άρτος ο επιούσιος και πάλι εξησφαλίσθη.
Δεν μίλησα.
Αντίθετα, συγκαταβατικά μειδίασα,
αποδεχόμενος την τραγική ομοιότητα.
Τι υποκριτές εμπρός στα μάτια Σου
γινόμαστε, Θεέ μου…
Στάχυς
Εξαιρετικό ποίημα, καταπληκτική φωτογραφία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια Στάχυ.
Γράφεις υπέροχα. Η σκέψη σου τρέχει λογοτεχνικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποτυπώνει μια πραγματικότητα.
Μήπως αυτό δεν συμβαίνει και σε άλλες περιπτώσεις;
Γιατί να τον πειράξει όλοι φοράμε μάσκες για να καλύψουμε τις ψεύτικες αναπηρίες μας που κάποτε μπορεί ξαφνικά να βγουν. Το γέλιο συνήθως αφοπλίζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία αποδίδεις το περιστατικό.
Καλό! Καλό!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως πάντα γράφεις ποιοτικά και μόνιμα έχεις κάτι το νέο να δώσεις στον αναγνώστη σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήμπράβο ρε Στάχυ!
ΑπάντησηΔιαγραφήσε πάω
γδμ
Καλό. Ποιά είναι η τραγική ομοιότητα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλεια απόδοση επώδυνης αυτογνωσίας! συγχαρητήρια
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό....!! Έχεις χάρισμα, Στάχυ...Μην το αφήσεις ποτέ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτάχυ δεν σου γράφω σχόλια αλλά να γνωρίζεις ότι σε διαβάζω και σε θαυμάζω για την αλματώδη ποιοτική γραφή σου. Συνέχισε σε λίγα χρόνια θα είσαι κεφάλαιο για την ποίηση στον χώρο μας και όχι μόνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλα, ε!!!απίστευτο κ.Τασο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαλεια