Δήμητρα Κόντου «Μια πορεία ζωής εφάμιλλη με εκείνη των αγίων» - π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

1999-2012
  ...Η μάννα γή ,δίνει τον φιλοξενούμενόν της στην αγκαλιά του ουρανού.
  Σήμερα ευγνωμόνως χαιρετώ την ξενοδόχο γή μου ,που τόσα χρόνια στοργικά κρατούσε στους κόλπους της το ξενιτεμένο παιδί του Πατέρα. Ω τρανή μου στιγμή και ημέρα! που νοσταλγικά τόσα χρόνια σε καρτερούσα! Ήρθες! Σήμερα έαρ μυρίζει. Ήλθε η αιώνια παντοτινή μου Άνοιξη. Διαλύθηκαν τα μαύρα σύννεφα της βαρυχειμωνιάς ,σταμάτησαν οι παγωνιές και αγριοκαίρια. Ανέτειλεν ο Ήλιος της Δικαιοσύνης. Σήμερα το σκότος έγινε φώς. Η σιωπή μου σάλπιγγα δοξολογίας, η ανημπόρια μου δύναμη. ”Χαράς τα πάντα πεπλήρωται! Έφθασα στο σπίτι μου...(Δήμητρα Κόντου)

    
  Αυτά τα λόγια ακούστηκαν πριν από 13 χρόνια, κατά την εξόδιο ακολουθία της μακαριστής Δήμητρας Κόντου, τέτοιες ημέρες, όταν η Πάτρα, η τοπική κοινωνία, η Εκκλησία την προέπεμπε στην αιωνιότητα, ωσάν επικήδειος που η ίδια είχε γράψει. Λόγια και σκέψεις που στην δική μου καρδιά τότε, ακούστηκαν παράξενα, ήχησαν ως κάτι το διαφορετικό, μα όμορφο, πνευματικό, ξένο  από την πεζή λογική του κόσμου, εφάμιλλο με εμπειρίες των αγίων της Εκκλησίας μας. Τότε δυσκολεύτηκα να αντιληφθώ το μέγεθος του ανθρώπου που από αυτή την ζωή έφευγε. 

   Ο αποχωρισμός ήταν δύσκολος. Η σχέση αδελφική, το δέσιμο πνευματικό μα και γερά θεμελιωμένο, με της αγάπης την πέτρα, η επικοινωνία και η πνευματική συναναστροφή ανεπανάληπτη. Σήμερα 13 χρόνια μετά, με παρρησία μπορώ να ομολογήσω πως η Πάτρα με την παρουσία της Δήμητρας Κόντου υπήρξε πλουσιότερη. Είναι ευλογημένη η πόλη μας, που την δέχτηκε στην αγκαλιά της, αξιοζήλευτοι οι άνθρωποι εκείνοι που την συναναστράφηκαν και της στάθηκαν  στις δύσκολες ώρες της μοναξιάς, γεμάτοι και πλουσιότεροι πνευματικά εκείνοι που κατάλαβαν ότι είχαν μπροστά τους ένα αγιασμένο άνθρωπο, που ήξερε να κρύβει την αρετή της αλλά να μοιράζει απλόχερα την χάρη που λάμβανε από τον Θεό.

   Με την παρουσία της, το γλυκό και πονετικό της λόγο, σου έπαιρνε της καρδιάς την λύπη και στην έκανε του ουρανού πανηγύρι. Ήξερε να συμπονά γιατί και αυτή πονούσε, ήθελε να βοηθά τους ανθρώπους γιατί και αυτή δέχτηκε την βοήθειά τους, δεχόταν όλους ακόμα και αυτούς που την κατηγόρησαν, την συκοφάντησαν άδικα, την πολέμησαν γιατί αυτός είναι άλλωστε ο κλήρος των δικαίων και των Αγίων. Και αυτή, με τη μεγάλη καρδιά, χωρούσε όλους στο ταπεινό της κελάκι στο Άσυλο Ανιάτων Πατρών, μικρούς και μεγάλους, νέους και γέρους, χαρούμενους και λυπημένους ανθρώπους. Εκεί στο γεμάτο εικονίσματα δωμάτιό της, στο διακοσμημένο και στολισμένο με της ευαισθησίας την λεπτή χορδή, κάτω από τα αστέρια που τόσο αγαπούσε, η Δήμητρα Κόντου, γεύτηκε τη Χάρη του Παρακλήτου, βίωσε την εμπειρία μιας πνευματικής καταστάσεως. Κατέστη το ταπεινό της κελί υπερώο που θρονιάστηκε ο Ίδιος ο Χριστός, η Παναγία Μητέρα Του, η οικογένεια των Αγίων και των Μαρτύρων.

   Πώς να περιγράψεις το πρόσωπό αυτής της αγίας ψυχής…Πράγματι δυσκολεύομαι να παρουσιάσω την πνευματική της Λεβεντιά, την γεμάτη αρχοντιά παρουσία της, το μεστό πνευματικό της λόγο, την χαρούμενη και πάντοτε ευδιάθετη ομιλία της, την χωρίς αντάλλαγμα αγάπη της, την ευεργετική συμπαράστασή της…

   Σε μια πρόσφατη επίσκεψη μου στο Άσυλο Ανιάτων Πατρών μετά από πολλά χρόνια, από τον θάνατο της Δ. Κόντου, καθώς περνούσα στους διαδρόμους και γυρνούσα με τον νου στο παρελθόν, μια νοσοκόμα με βαθιά συγκίνηση ζωγραφισμένη στα μάτια της, με αποτράβηξε από τον κόσμο και με οδήγησε απέξω από ένα δωμάτιο του Ασύλου. « Πάτερ, κοιτάξτε σας παρακαλώ, μου είπε, αυτό το δωμάτιο... Και αμέσως διαπίστωσα πως ήταν όπως τότε. Δεν είχε περάσει ούτε μια ημέρα. Τα πάντα στη θέση τους. Όλα σταθερά και όμορφα, όπως κάποτε. Κάτι όμως έλειπε. Η Δήμητρα δεν ήταν καθηλωμένη πια στο αγαπημένο της αναπηρικό καροτσάκι. Είχε πετάξει λεύτερη σαν το πουλί στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα. Μόνο μια φωτογραφία της, θύμιζε το πέρασμά της από εκείνο το χώρο. « Πάτερ, από εδώ παίρνουμε δύναμη, γονατίζουμε στο ταπεινό της κρεβάτι και αντλούμε παρηγοριά και ελπίδα… μου είπε η νοσοκόμα και επιβεβαίωσε αυτό που η ίδια, η Δήμητρα, έγραφε: 

Χαρείτε αδέλφια την τρανή γιορτή! Ανάσταση είναι και η ψυχή δεν νιώθει τώρα μοναχή, καθώς εχτές,προχθές και πρώτα….Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται. Χαρείτε αδέλφια και ελάτε μαζί τη δόξα να γευθούμε, μέσα στην αγκαλιά του Πατέρα θα ξεκουρασθούμε!


Ιεροδιάκονος Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

Πηγή: www.anaplastiki.gr