Γνωριμία - Ίων

Γνωριμία

Σε γνώρισα κάποια του Φθινοπώρου μέρα.

Έβρεχε θυμάμαι.

Ήσουν ντυμένη ελαφρά, χωρίς ομπρέλα,

μ’ ένα φουστάνι π’ ανέμιζε ευγένεια και νιάτα.

-Πού πάς, σου φώναξα,

μα εσύ στο χαλασμό συνέχισες να τρέχεις.

Κι έτσι όπως χόρευες και τραγουδούσες,

σαν αερικό φαινόσουν, σαν κάτι εξωτικό,

σαν ήλιος δυνατός μετά την καταιγίδα.

Στα δυο σου χέρια αφέθηκα

σ’ αυτόν τον ξέφρενο, πρωτόγνωρο χορό

κι έσβησε ευθύς η αίσθησις του χρόνου.

Τι κι αν επέρναγαν οι μήνες και τα χρόνια,

τι κι αν οι θύελλες κι μπόρες μάς μηνούσαν

την φυσική  φθορά του γήινου χορού μας.

Βρέχει ξανά.

Και συ δεν φάνηκες ακόμα.

-Πού είσαι;

Σιωπή.

Ουρλιάζω.

Τίποτα, κενό.

Κρυώνω.

Πού είσαι;

Ίων