ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ
Στην Εκκλησία ζει το Πνεύμα του Θεού. Αυτό δεν είναι στεγνή και κενή δογματική θέση, που φυλάσσεται μόνο από σεβασμό σε κάθε τι παλαιό. Όχι. Αυτό είναι η αλήθεια που γνωρίζεται εμπειρικά από τον καθένα που εμφορείται από εκκλησιαστική συνείδηση και διαποτίζεται από την εκκλησιαστική ζωή. Επίσης, η ευλογημένη ζωή της Εκκλησίας δεν μπορεί να είναι αντικείμενο ξερής, επιστημονικής μελέτης. Η ζωή αυτή προσεγγίζεται μόνο με την εμπειρική σπουδή. Περί της ζωής της Χάριτος, καθαρώς εμπειρικής, η ανθρώπινη γλώσσα μπορεί να εκφρασθεί μόνο θαμπά και συνεσκιασμένα. Περί της εκκλησιαστικής ζωής γνωρίζει μόνο εκείνος ο οποίος την έχει. Γι αυτόν αυτή δεν χρειάζεται αποδείξεις και για εκείνον πού δεν την έχει είναι σχεδόν αναπόδεικτη.
Γι αυτό πρέπει για κάθε μέλος της Εκκλησίας να είναι σκοπός όλης της ζωής του όλο και περισσότερο να ενώνεται με τη ζωή της Εκκλησίας και ταυτόχρονα να μιλάει αδιάκοπα προς τους άλλους για την Εκκλησία συγκεκριμένα, χωρίς να υποκαθιστά τη ζωή με την ξερή και αφηρημένη διδασκαλία. Εδώ δεν πρέπει να κάνουμε καμία υποχώρηση. Δεν υπάρχει Χριστιανισμός, ούτε Χριστός, ούτε Χάρις, ούτε αλήθεια, ούτε ζωή, ούτε σωτηρία, τίποτε δεν υπάρχει χωρίς την Εκκλησία. Όλα αυτά υπάρχουν μόνο στη Μία Εκκλησία.
.
Πολύ συχνά μιλάνε τώρα για την έλλειψη ζωής στην Εκκλησία, για «αναζωογόνηση» της Εκκλησίας. Όλα αυτά που λέγονται δυσκολευόμαστε να τα καταλάβουμε και τα θεωρούμε τελείως παράλογα. Η ζωή στην Εκκλησία ποτέ δεν μπορεί να στερέψει, διότι μέχρι τέλους του αιώνος παραμένει σ αυτήν το Πνεύμα το ʼγιο (Ιω. 14, 16). Και γι αυτό στην Εκκλησία υπάρχει ζωή. Μόνο οι ανεκκλησίαστοι άνθρωποι δεν παρατηρούν αυτή τη ζωή. Η ζωή του Πνεύματος του Θεού είναι ακατανόητη στον «ψυχικό» άνθρωπο, του φαίνεται ακόμη και χαζομάρα, διότι μόνο στον «πνευματικό» άνθρωπο είναι προσιτή. Σ' εμάς, τους ανθρώπους με «ψυχική» νοοτροπία στη σκέψη, σπανίως δίδεται η αίσθηση της εκκλησιαστικής ζωής. Εν τούτοις και τώρα υπάρχουν άνθρωποι απλοί στην καρδιά και με ζωή ευσεβή, οι οποίοι ζουν διαρκώς μ αυτή την αίσθηση της ευλογημένης εκκλησιαστικής ζωής. Αυτήν την εκκλησιαστική ατμόσφαιρα, αυτήν την εκκλησιαστική αναπνοή ιδιαιτέρως την αισθάνεσαι στα μοναστήρια. Να λοιπόν που πείθεσαι για τη δύναμη και την αποτελεσματικότητα της θείας Χάριτος που ζει στην Εκκλησία! Θαυμάζεις και ευχαριστείς τον Θεό όταν βλέπεις ότι η εκκλησιαστική ζωή αληθινά αναγεννά τον άνθρωπο, τον κάμει «καινή κτίση». Εδώ φωτίζεται ο νους, δημιουργούνται υψηλές και καθαρές απόψεις, η καρδιά μαλακώνει με την αγάπη και η χαρά κατέρχεται στην ψυχή. Όσοι εγκαταλείπουν την Εκκλησία, υπερηφανευόμενοι για τη μόρφωσή τους, στην πραγματικότητα είναι ασυγκρίτως κατώτεροι και πιο άξεστοι από τον ζώντα τη ζωή της Εκκλησίας απλοϊκό μοναχό.
Πολύ συχνά μιλάνε τώρα για την έλλειψη ζωής στην Εκκλησία, για «αναζωογόνηση» της Εκκλησίας. Όλα αυτά που λέγονται δυσκολευόμαστε να τα καταλάβουμε και τα θεωρούμε τελείως παράλογα. Η ζωή στην Εκκλησία ποτέ δεν μπορεί να στερέψει, διότι μέχρι τέλους του αιώνος παραμένει σ αυτήν το Πνεύμα το ʼγιο (Ιω. 14, 16). Και γι αυτό στην Εκκλησία υπάρχει ζωή. Μόνο οι ανεκκλησίαστοι άνθρωποι δεν παρατηρούν αυτή τη ζωή. Η ζωή του Πνεύματος του Θεού είναι ακατανόητη στον «ψυχικό» άνθρωπο, του φαίνεται ακόμη και χαζομάρα, διότι μόνο στον «πνευματικό» άνθρωπο είναι προσιτή. Σ' εμάς, τους ανθρώπους με «ψυχική» νοοτροπία στη σκέψη, σπανίως δίδεται η αίσθηση της εκκλησιαστικής ζωής. Εν τούτοις και τώρα υπάρχουν άνθρωποι απλοί στην καρδιά και με ζωή ευσεβή, οι οποίοι ζουν διαρκώς μ αυτή την αίσθηση της ευλογημένης εκκλησιαστικής ζωής. Αυτήν την εκκλησιαστική ατμόσφαιρα, αυτήν την εκκλησιαστική αναπνοή ιδιαιτέρως την αισθάνεσαι στα μοναστήρια. Να λοιπόν που πείθεσαι για τη δύναμη και την αποτελεσματικότητα της θείας Χάριτος που ζει στην Εκκλησία! Θαυμάζεις και ευχαριστείς τον Θεό όταν βλέπεις ότι η εκκλησιαστική ζωή αληθινά αναγεννά τον άνθρωπο, τον κάμει «καινή κτίση». Εδώ φωτίζεται ο νους, δημιουργούνται υψηλές και καθαρές απόψεις, η καρδιά μαλακώνει με την αγάπη και η χαρά κατέρχεται στην ψυχή. Όσοι εγκαταλείπουν την Εκκλησία, υπερηφανευόμενοι για τη μόρφωσή τους, στην πραγματικότητα είναι ασυγκρίτως κατώτεροι και πιο άξεστοι από τον ζώντα τη ζωή της Εκκλησίας απλοϊκό μοναχό.
Όχι, δεν χρειάζεται, κατά τη γνώμη μου, να μιλάμε για έλλειψη ζωής στην Εκκλησία, αλλά μόνο για έλλειψη σ' εμάς εκκλησιαστικής συνειδήσεως. Πολλοί ζουν την εκκλησιαστική ζωή, όμως το κάμουν εντελώς χωρίς συνείδηση. Μα ακόμη κι αν ζούμε συνειδητά την εκκλησιαστική ζωή, λίγο διακηρύττουμε το αγαθό αυτής της ζωής. Με τους εκτός, λογομαχούμε συνήθως μόνο για τις χριστιανικές αλήθειες, λησμονώντας τα σχετικά με την εκκλησιαστική ζωή. Η διδασκαλία, η θεωρία, το δόγμα μπροστά στα μάτια μας στέκονται τρόπον τινά ως ανώτερα από την εκκλησιαστική ζωή. Και επίσης κάποτε είμαστε ικανοί να υποκαταστήσουμε την Εκκλησία με τον Χριστιανισμό, και τη ζωή με την αφηρημένη διδασκαλία.
Προδημοσίευση
Εκδόσεις: Αθ. ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου