Ο Άγιος Σπυρίδων και ο Πειραιάς - Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ

Τέκνα μου ἀγαπητά καί περιπόθητα,

Ἡ πόλις τοῦ Πειραιῶς ὀφείλει τήν δημιουργίαν αὐτῆς εἰς τήν διηνεκῆ καί ἀτελεύτητον χορηγίαν τῆς μητρός Ἐκκλησίας πού ὄχι μόνον διέσωσε τό δοῦλον Γένος ἐπί 500 ἔτη καί διεφύλαξε τήν γλῶσσαν, τήν ἱστορικήν μνήμην, τόν πολιτισμόν καί τήν ἰδιοπροσωπείαν αὐτοῦ ἀλλά καί τοῦ προσέφερεν οὐσιωδῶς ὅλην τήν διαχρονικῶς ἀποκτηθεῖσαν περιουσιακήν ὑποδομήν Της διά νά ὑπάρξῃ ὡς ἐλευθέρα καί ἀνεξάρτητος Πολιτεία. Εἰδικώτερον ἡ πόλις τοῦ Πειραιῶς συνεστήθη ἐπί τῆς Πειραϊκῆς χερσονήσου, ἡ ὁποία ἀπετέλει ἱερόν βακούφιον τῆς περιπύστου Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Σπυρίδωνος Πειραιῶς. Εὐγνωμονοῦσα δέ, ἡ πόλις διά τῆς πρώτης δημοτικῆς αὐτῆς Ἀρχῆς, ἀνεκήρυξε τόν ἱερόν Σπυρίδωνα, πολιοῦχον, ἔφορον καί προστάτην της. Ἔχοντες ἑπομένως ὡς ἐφέστιον ἅγιον τόν ὑπό τοῦ Θεοῦ δοξασθέντα διά τοῦ ἀδιαλωβήτου καί χαριτοβρύτου λειψάνου του μέγιστον Σπυρίδωνα, ἐπίσκοπον Τριμυθοῦντος καί ἐν Κερκύρᾳ τεθησαυρισμένον, τόν  διασκεδάσαντα διά τοῦ ὑπερφυοῦς θαύματος τῆς κεράμου τήν ἀχλύν τοῦ μισοῦντος τό θεανδρικόν πρόσωπον τοῦ Σωτῆρος αἱρεσιάρχου Ἀρείου, εὐλογούμεθα σήμερον εἰς ταύτην τήν πεισιθάνατον ἐποχήν συγκρητιστικῆς ἀπομειώσεως τῆς ἀληθείας, νά λάβωμεν φωτισμόν, ρῶσιν καί χάριν ἐκ τοῦ ὑπερτάτου Αὐτοῦ προσώπου.

Ὅθεν κανονικῇ Ἀποφάσει ἡμῶν, ὁρίζομεν ὡς πανηγυρικήν ἑορτήν τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μητροπόλεως ἐν τῷ Ἱ. Ναῷ τοῦ πολιούχου Αὐτῆς τήν ἀνάμνησιν τοῦ τελεσθέντος ἐν Κερκύρᾳ ὑπερφυοῦς θαύματος ὑπό τοῦ νέου πυρφόρου τῆς ἀληθοῦς ὀρθοδόξου πίστεως ὑποφήτου Ἁγίου Σπυρίδωνος τοῦ θαυματουργοῦ γενομένου κατά μίμησιν τοῦ Θεσβίτου Ἠλιού τοῦ ἐν τῷ χειμάρῳ Κισσών (Βασιλειῶν Γ΄18-19) τιμωρήσαντος τούς ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης.

Εἰδικώτερον ἐν τῇ «Ἀσματικῇ ἀκολουθίᾳ καί τῷ βίῳ τοῦ ἁγ. Σπυρίδωνος Κερκύρας» ἐκδοθείσης ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Κερκύρας κυροῦ Μεθοδίου, περιγράφεται τό μέγα θαῦμα τοῦ Ἁγίου, τό γενόμενον τήν νύκτα τῆς 12ης Νοεμβρίου 1716, καθ' ὅ, «ἐμφα­νισθεὶς δίς ὁ ἅγιος προηγουμένως κατ'  ὄναρ εἰς τόν τότε ἡγεμόνα τῆς νήσου Κερκύρας Ἀνδρέαν Πιζάνην καί συστήσας αὐτῷ νά μή κατασκευάσῃ Ρωμαιοκαθολικόν θυσιαστήριον (ἀλτάριον) ἐν τῷ ἱερῷ τοῦ ἐν τῇ πόλει τῆς Κερκύρας ναοῦ Του (ἔνθα φυλάττεται τό ἅγιον λείψανόν του ἄφθαρτον) χωρίς νά εἰσακουσθῇ, περί ὥραν 12ην τῆς νυκτός ἐνεφα­νίσθη εἰς τόν φρουροῦντα σκοπόν τῆς Ἀκροπόλεως τῆς νήσου ὡς μονα­χός, κρατῶν ἀνημμένον δαυλόν. Τοῦ σκοποῦ δέ θελήσαντος νά πυροβολή­σῃ κατ' αὐτοῦ (διότι δέν ἀπήν­τησεν εἰς τάς ἐρωτήσεις του «ποῖος ἦτο...»), αὐτόν μέν ἥρπα­σεν ἀπό τῆς χειρός καί τόν ἐξεσφενδόνισεν ἔξω τῆς ἀ­κροπό­λεως..., διά νά εὑρεθῇ ὄρθιος πλησίον τοῦ Ἱ. ναοῦ τοῦ Ἐσταυ­ρωμέ­νου κρατῶν τό ὅπλον του· τήν δέ πυριτιδαποθήκην τοῦ φρουρίου ἀνετίναξε διά τοῦ ἀνημμένου δαυλοῦ, φονευθέν­των, συνεπείᾳ τῆς ἐκρήξεως, τοῦ ἡγεμόνος Andrea Pisani, τοῦ συμβούλου του θεολόγου δομηνικανοῦ Φραγκίσκου Frangipum καί 900 περίπου Λατίνων, κατοικούντων ἐντός τῆς ἀκροπόλεως. Ταυ­τοχρόνως κεραυνός κατέστρεψε μόνον τήν εἰκόνα τοῦ ἡγε­μόνος ἐν τῇ ἐν Βενετίᾳ οἰκίᾳ του, μεγάλη δέ κανδύλα ἀργυ­ρᾶ, ἀφιερωθεῖσα ὑπό τοῦ ἡγεμόνος καί δι' ἀργυρᾶς ἁλύσεως κρεμαμένη ἔμπροσθεν τοῦ ἁγίου λειψάνου του, ἔπεσε χαμαί καί συνετρίβη» καθ’ ἅ περιγράφει ὁ διδάχος τοῦ Γένους ἱερός καί λόγιος Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος εἰς τό βιβλίον του «Οὐρανοῦ κρίσις» (Λειψία Σαξωνίας, 1805). Πρός διηνεκῆ ὑπόμνησιν τοῦ θαύματος τούτου συνε­τάχθη ἀκολουθία καί γίνεται κατ'  ἔτος ἐπί τῇ βάσει ταύτης θεία λειτουργία, ἐν ᾗ ψάλλεται καί τό μελοποιηθέν ἐκφρα­στι­κώτατον ἀπολυτίκιον ἔχον οὕτως: «Οὐκ ἔδει σε, Φράτορ, βαλεῖν τήν βέβηλον λατινομίαν σου ἐν τῷ ναῷ Σπυρίδωνος τοῦ ἁγίου· οὐ βούλεται Σπυρίδων τά ἄζυμα, ὡς οὐδέ τό Σύμβολον ἐν προσθήκῃ ψαλλόμενον, διό ἐν βορβόρῳ ρίπτει σε, βόρβορον ὄντα». Φρικταί ἀποδείξεις τοῦ θαύματος παραμένουν ἐσαεί ὁ κενός χῶρος ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ τοῦ Παναγίου Σπυρίδωνος ὅπου θά ἐτοποθετεῖτο τό Ρωμαιοκαθολικόν Ἀλτάριον καί ἡ συντριβεῖσα μεγάλη ἀργυρά κανδύλα ἡ ὁποία εἰς μόνιμον καί διηνεκῆ παράστασιν τοῦ θαύματος ἀνηρτήθη ἐν τῷ ἱερῷ Αὐτοῦ Ναῷ.

Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω ἐρωτῶμεν τούς Οἰκουμενιστάς καί Συγκρητιστάς ἀντιλαμβάνονται τόν ὄλεθρον πού ἐπισείουν εἰς τάς κεφαλάς των θεομάχοι καί ἁγιομάχοι τῆς μόνης ἀληθοῦς καί παρά Θεοῦ παραδοθείσης πίστεως τυγχάνοντες καί ἐν ταὐτῷ ἐρωτῶμεν τούς ἰδίους ἀκαδημαϊκῶς θεολογούντας οἵτινες δημοσιεύουν κείμενα διά τῶν ὁποίων ἰσχυρίζονται ὅτι δῆθεν «ἡ ὀρθόδοξος θεολογία εἶναι δεσμία εἰς τά σχήματα ἄλλων ἐποχῶν καί ἄλλων ἀνθρώπινων αὐτοσυνειδησιῶν» καί ὅτι δῆθεν «ἡ σημερινή ἀνθρώπινη αὐτοσυνειδησία εἶναι ὁλότελα ἀσύμβατη καί ἀνίκανη νά χωρέση σέ λόγια προσλήψιμα τήν ἀλήθεια τῆς χριστιανικῆς θεολογίας», τί ἔχουν νά ψελλίσουν ἐνώπιον τῆς ἐκδήλου καί ἀδιαμφισβητήτου καί μεγαλοφωνοτάτης τοῦ Θεοῦ διά τῶν Ἁγίων του διακηρύξεως τῆς εὐσεβοῦς πίστεως;

Ὁρίζομεν δέ τήν δευτέραν Κυριακήν ἑκάστου μηνός Νοεμβρίου ὡς ἡμέραν ἀναμνήσεως τοῦ ὑπερφυοῦς τούτου θαύματος διά τοῦ ὁποίου καταισχύνεται διά μίαν εἰσέτι φοράν ὁ ἀμεταμέλητος καί αἱρετικός διακατέχων ἀντικανονικῶς τόν πρεσβυγενῆ θρόνον τῆς παλαιᾶς Ρώμης καί οἱ αὐτῷ κοινωνοῦντες ἀλλά καί οἱ μετ’ αὐτῶν συμπράττοντες. 

Μετά θερμοτάτων πατρικῶν εὐχῶν

Ο  Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ