Ημερολόγιον Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Πατρών το οποίον ΑΦΙΕΡΟΥΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΡΟΥΜΑΝΟΥΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ του 20ου αιώνα

ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΤΡΩΝ

ΑΦΙΕΡΟΥΤΑΙ 
 ΣΤΟΥΣ ΡΟΥΜΑΝΟΥΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ    

του 20^ου αι. (του αθεϊστικού καθεστώτος) 
με την ευχή σύντομα να τους τιμήσουμε  
«από τη φυλακή στο Συναξάρι»

Este dedicat

Noilor Mucenici Români  din secolul al XX-lea (din timpul regimului ateu) cu nădejdea că în curând îi vom cinsti  ”din temnițe spre sinaxare”. Amin

ΕΙΣΑΓΩΓΗ     

Το ημερολόγιο του 2013 του Κέντρου Ενοριακής Διακονίας είναι αφιερωμένο στη μνήμη των χιλιάδων Ρουμάνων Νεομαρτύρων και Ομολογητών του κομμουνιστικού - αθεϊστικού καθεστώτος (1948-1989), με αφορμή τη συμπλήρωση 20ετίας από την οσιακή κοίμηση του Νέου Ομολογητού π. Ηλία Lacatusu (22.7.1983), του οποίου η Θ. Χάρις διαφύλαξε άφθαρτο το Ι. Λείψανο. 

Η Εκκλησία των Πατρών συνδέεται ιδιαιτέρως με την Εκκλησία της Ρουμανίας, διότι έχουν κοινό Ευαγγελιστή : τον Πρωτόκλητο Απόστολο Ανδρέα. Ο Πολιούχος μας θέλησε τα τελευταία χρόνια να ανανεώσει την κοινωνία μεταξύ των Εκκλησιών που Αυτός ίδρυσε. Προ ετών, επί Μητροπολίτου Πατρών κυρού Νικοδήμου (1996), μεταφέρθηκε η Τιμία Κάρα του Πρωτοκλήτου από την  Πάτρα στο Ιάσιο, και πρόσφατα, Οκτώβριος 2011, στο Βουκουρέστι από τον ποιμενάρχη μας κ. Χρυσόστομο όπου έτυχε πανδήμου υποδοχής.

Η ενορίας μας συνδέθηκε με τους Νεομάρτυρες της Εκκλησίας της Ρουμανίας προ τετραετίας, όταν ο π. Ciprian Staicu (δρ. Θεολογίας) σε ομιλία του στο Πνευματικό μας Κέντρο, μας έκανε κοινωνούς της προσφοράς μαρτυρικού αίματος της Ρουμανικής Εκκλησίας κατά τον 20 αι. Πέρσυ, σε 6ήμερη εκδρομή στη Ρουμανία αξιωθήκαμε να προσκυνήσουμε σε τόπους ασκήσεως και προσφοράς ασκητικών παλαισμάτων του Ρουμανικού Μοναχισμού, στις εντυπωσιακές από κάθε άποψη Ι. Μονές της Μολδαβίας. Συγκλονιστικότερο όμως ήταν το ότι αξιωθήκαμε να προσκυνήσουμε στους τόπους μαρτυρίου, στα οστά Νεομαρτύρων στο Aiud και το άφθαρτο Λείψανο του Ομολογητού π. Ηλία Lacatusu στο Βουκουρέστι.

Η αφιέρωση λοιπόν του ημερολογίου έρχεται ως φυσικό επακόλουθο του συνδέσμου αυτού. Τα κείμενα και οι φωτογραφίες του πρώτου μέρους του ημερολογίου αναφέρονται σε ορισμένες εξαιρετικές περιπτώσεις Νεομαρτύρων και Ομολογητών. Μέσα από την σύντομη βιογραφική αναφορά προσφέρεται μία μικρή, πολλή αμυδρή εικόνα του μαρτυρικού τους αγώνα και του ψυχικού τους μεγαλείου.

Επί πλέον δε, με την έκδοση αυτή θέλουμε να τονίσουμε και τρία καίρια σημεία :

α) Στα αθεϊστικά καθεστώτα αποδείχθηκε η απόλυτη αποτυχία της ανθρώπινης αλαζονείας να δημιουργήσει ένα κόσμο χωρίς Θεό, χωρίς αγιότητα και χωρίς την προοπτική τής αιωνιότητας. Έτσι οικοδομήθηκε ένας εγωιστικός πολιτισμός, υλιστικός και αξιοκαταφρόνητος, πού οδήγησε την ανθρωπότητα στο μηδέν, διότι οι πράξεις των ανθρώπων, χωρίς τον Θεό, φέρουν από τη γένεση τους, δηλαδή από την ίδια τη φύση τους, την αρχή τής πτώσης. Επαγγέλθηκε ο αθεϊσμός την απελευθέρωση από τη χριστιανική πίστη και ηθική και οδήγησε τον άνθρωπο στην απόλυτη δαιμονική σκλαβιά. Η μαρτυρία λοιπόν των νέων της Ρουμανικής Ορθοδοξίας με την ακλόνητη πίστη, τη γνήσια Χριστιανική ζωή και προπαντός με την ομολογία Χριστού και την μαρτυρική τους θυσία ανέτρεψε και ρεζίλεψε για πάντα τις αρχές του αθεϊστικού υλισμού, αποδεικνύοντας ότι «μείζων ο εν ημίν – ο Χριστός μας – ή ο εν τω κόσμω».

β) Η ιστορία – ακόμα και η πολύ πρόσφατη  –  επιβεβαιώνει ότι ο άνθρωπος που αρνείται και πολεμά το Χριστό και «του Χριστού την πίστιν την αγίαν» χάνει τη Χάρη του Θεού και είναι ικανός να φτάσει στα μεγαλύτερα και πλέον φρικτά εγκλήματα. Ο μαχητικός αθεϊσμός οδηγεί αναπόφευκτα σε φρικτό ψυχικό σκοτισμό και μόνο ως «bright» (φωτισμένος) δε δικαιούται να λανσάρεται στην ευρωπαϊκή κοινωνία. Αντίθετα οι άνθρωποι του Χριστού, χαριτωμένοι από το Ανέσπερο Φως Του, ακόμα και όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τις σκοτεινές δαιμονικές δυνάμεις και τα όργανά τους, διακρατούν όχι μόνο αλώβητη την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά και την εξαγιάζουν αναδεικνυόμενοι λαμπάδες που λιώνουν αλλά και φωτίζουν και διαλύοντας το σκότος της κολάσεως που ζουν,   και

γ) Η διορθόδοξη επικοινωνία μεταξύ των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στο επίπεδο των Προκαθημένων, αλλά πηγάζει από το Λαό του Θεού στη βάση των κοινώς τιμωμένων Αγίων, Οσίων, Δικαίων και Μαρτύρων. Έτσι, και η μικρή ενορία μας αν και τόσο μακριά από τη Ρουμανία,  ενώνει τις ικετευτικές της δεήσεις με το πλήρωμα της Ρουμανικής Ορθοδοξίας για όσους για το Όνομα του Κυρίου Ιησού υπέμειναν πολύ πρόσφατα φρικτά βασανιστήρια θυσιάζοντας ακόμα και τη ζωή τους. Προσεύχεται γρήγορα να αξιωθούμε να τους τιμήσουμε «από τη φυλακή στο Συναξάρι» - «Din temniţe spre Sinaxare» Αμήν!

Τέλος, στο ημερολόγιό μας σημειώνονται με έντονα γράμματα και σταυρό οι ημέρες που τελούνται Θ. Λειτουργίες στο Ναό μας, οι κατηχητικές ευκαιρίες που προσφέρονται στην ενορία μας, χρήσιμα στοιχεία για την ενορία και το Πνευματικό μας Κέντρο καθώς και φωτογραφικά στιγμιότυπα από την ενοριακή μας ζωή.

Το Διοικητικό Συμβούλιο  του Κέντρου Ενοριακής Διακονίας

Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πατρών

ΜΑΡΤΥΡΕΣ  –  ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ  – ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ του ΑΘΕΪΣΜΟΥ  στη ΡΟΥΜΑΝΙΑ (κατά τον 20ο αι.) 

Η Χριστιανική Εκκλησία από το πρώτο της ξεκίνημα  ποτίστηκε με το αίμα των Μαρτύρων. Αρχικά  η Ιουδαϊκή ηγεσία εξαπέλυσε απηνή διωγμό και αργότερα τα σκήπτρα της θηριωδίας έλαβαν οι Ρωμαίοι  Αυτοκράτορες, ανεβάζοντας σε 11.000.000 τους Μάρτυρες του Χριστού στους τρεις πρώτους αιώνες. Χωρίς να πάψουν οι διωγμοί των πιστών ακόμα και στη Βυζαντινή εποχή (αιρετικοί αυτοκράτορες, εικονομαχία), ο κατά του Χριστού διωγμός επανήλθε μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως και την εγκαθίδρυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εκατοντάδες  νέοι και γέροι, άνδρες και γυναίκες, κορίτσια και αγόρια δεν δέχθηκαν να αλλαξο-πιστήσουν,  έμειναν πιστοί στον αγαπημένο τους Χριστό και θυσιάστηκαν για χάρη Του από τους πιστούς του Μωάμεθ, δημιουργώντας το λαμπρό νέφος Νεομαρτύρων.

Υποτίθεται ότι τα  μαρτύρια της Χριστιανικής Εκκλησίας θα σταματούσαν με την πλήρη κατάλυση της Οθωμανικής κυριαρχίας στο τέλος του 19ου αι. Στον 20 αι. όμως γεννιέται ένας άλλος τύπος Νεομαρτύρων, όχι πλέον στο χώρο του Ισλάμ, αλλά στο χώρο του κρατικού αθεϊσμού. Μετά τη σοβιετική επανάσταση (1917) και την εδραίωση της αθεϊστικής-μαρξιστικής ιδεολογίας στη Ρωσία, η εχθρική προς την Χριστιανική πίστη σοβιετική εξουσία έδωσε εκατοντάδες χιλιάδες Νεομαρτύρων, κληρικών και λαϊκών, που έμειναν πιστοί στο Όνομα του Χριστού. Το ίδιο συνέβη και σε όλες τις χώρες που επικράτησε, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο αθεϊσμός ως πολιτική πράξη.

Η λαίλαπα του μαχητικού αθεϊσμού έπληξε με ιδιαίτερη βαρβαρότητα και την Εκκλησία της Ρουμανίας, τον  πιστό Λαό του Θεού και ιδιαιτέρως τους μορφωμένους και πεπαιδευμένους πιστούς και μάλιστα τη χριστιανική της νεολαία.  Μόλις ανέλαβε την εξουσία το κομμουνιστικό-αθεϊστικό καθεστώς, το βράδυ 14 προς 15 Μαΐου 1948 ξεκίνησε ο φοβερός διωγμός με τη σύλληψη των  «εχθρών του λαού» και του νέου καθεστώτος.  Συνελήφθησαν περίπου 10.000 πιστοί, κυρίως  φοιτητές και νέοι επιστήμονες, μέλη της  «Αδελφότητος του Σταυρού», πνευματικής κινήσεως, για την πνευματική και εθνική ανύψωση του Ρουμανικού λαού.

Οι διώξεις στις οποίες υποβλήθηκαν οι χιλιάδες Ρουμάνοι πιστοί  δεν υστερούν σε τίποτα από τα βασανιστήρια που διαβάζουμε στα μαρτυρολόγια των ρωμαϊκών Διωγμών :  Μία διαβάθμιση από δόλιες υποσχέσεις, απειλές, εκβιασμούς, αποκοπή από οικογενειακές ή άλλες φιλικές επαφές μέχρι καταναγκαστικά έργα στο φρικτό «Κανάλι του Δούναβη» και φοβερά ψυχικά και σωματικά βασανιστήρια χρησιμοποιήθηκαν από το αθεϊστικό καθεστώς εναντίον των Ρουμάνων Χριστιανών.

Ψυχικά βασανιστήρια με  απειλές, βιασμούς σώματος και ψυχής, εικονικές εκτελέσεις, συγκατοίκηση σοβαρών ποινικών με θρησκευτικούς καταδίκους,  απαγόρευση αλληλογραφίας, μελέτης ή συγγραφής. Ιατρική περίθαλψη ανύπαρκτη. Ο γιατρός είχε μετατραπεί σε τραμπούκο. Ο υποσιτισμός  ακόμα και η απόλυτη ασιτία για πολλές μέρες εξαντλούσαν τον ανθρώπινο οργανισμό. Το άγριο ξυλοκόπημα με γροθιές ή και ρόπαλα ήταν ιδιαίτερα συνηθισμένο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οδήγησε και στο θάνατο. Ξεσκισμένα σώματα, σπασμένα κόκαλα, κεφάλια, κατεστραμμένα τύμπανα,  βγαλμένα μάτια, νύχια, μαλλιά, δόντια. Νεαρό τον σταύρωσαν με σχοινιά και με καρφιά στον τοίχο και τον χτύπησαν στο συκώτι μέχρι θανάτου. Σε άλλον δόθηκε αναγκαστικά αλμυρό νερό να πιει και πέθανε με φοβερούς πόνους. Πολλούς τους ανάγκαζαν να στέκονται στο ένα πόδι και με το ένα χέρι ψηλά. Απαγορευόταν να κουνηθούν. Μ΄ αυτό τον απελπιστικό τρόπο αγκυλωνόταν το πόδι τους για πολλές ημέρες.

Άλλη μέθοδος ήταν η στοίβα. Σχημάτιζαν μια στοίβα ανθρώπων, όπως κάνουν τις ξύλινες στοίβες στα δάση, και κατόπιν οι τραμπούκοι ανέβαιναν επάνω και χόρευαν και κοπανούσαν τα θύματα τους, που ούρλιαζαν από τον πόνο. Εκείνοι λοιπόν που έβγαζαν κραυγές τιμωρούνταν. Ακόμη έφραζαν τα στόματα τους με βρόμικα κουρέλια, με τα οποία έπλεναν τις τουαλέτες.

Συχνή ήταν η χρήση της κινέζικης σταγόνας μέχρι που το θύμα τρελαινόταν. Είναι γνωστή περίπτωση νεαρού, ο οποίος είχε βυθιστεί με το κεφάλι τόσες φορές στην τουαλέτα, ώστε έπαθε ψυχωτική άθλια κατάσταση : κάθε μέρα πήγαινε μόνος του, σε συγκεκριμένη ώρα και βύθιζε το κεφάλι του στην τουαλέτα, ενώ το πλήθος χαχάνιζε…

Δεν είναι λίγοι οι φυλακισμένοι που οδηγήθηκαν στην τρέλα ή και στην αυτοκτονία μη αντέχοντας τα βασανιστήρια ή άλλοι οι οποίοι ενέδωσαν,  υποτάχθηκαν στο καθεστώς και για να επιβεβαιώσουν τη συμμόρφωσή τους, έγιναν οι ίδιοι δήμιοι των συγκρατουμένων τους,  ώστε έτσι να μπορέσουν να επιτύχουν πιο ανθρώπινες συνθήκες ή να αποφυλακιστούν.

Αλλά  όπου περισσεύει η ανθρώπινη και η δαιμονική κακία, εκεί ενεργεί με μυστηριώδη  και πολλές φορές με πολύ απτό τρόπο η Θ. Χάρη. Αυτή η Χάρη έδωσε τη δύναμη σε χιλιάδες νεαρούς πιστούς να μείνουν  σταθεροί στην πίστη τους στο Χριστό και ορισμένοι από αυτούς να προχωρήσουν σε πνευματικά  ύψη καθαρότητας, αρετής και εν Χριστώ ζωής και να αποτελέσουν φωτεινά παραδείγματα, αφορμή μετανοίας ακόμα και των δημίων τους, ώστε μέσω αυτών να ενεργεί η Χάρις του Αγ. Πνεύματος μέσα στην κόλαση του αθεϊσμού.

Αυτή η ίδια η Χάρις του Θεού ενεργεί και σήμερα θαυμαστά γεγονότα με τα  Ι. Λείψανα και τις πρεσβείες των Νεομαρτύρων και Ομολογητών για να επιβεβαιώνεται και πάλι ο αψευδής κυριακός λόγος : «τους δοξάζοντάς με αντιδοξάσω».

­

Η κόλαση του Πιτέστι :      

Το αθεϊστικό πείραμα της «αναμόρφωσης»

Στη φυλακή του Πιτέστι η ανθρώπινη θηριωδία συνδυάστηκε με τη δαιμονική επινοητικότητα  και μισανθρωπία για την εξόντωση τής χριστιανικής νεολαίας. Εκεί εκτελέστηκε ένα από τα πλέον απάνθρωπα και στυγερά εγκλήματα του αθεϊσμού κατά της ανθρωπότητας : Το πείραμα της «αναμόρφωσης» του ανθρώπου και της δημιουργίας του νέου ανθρώπου του αθεϊσμού. Την περίοδο 1948-1951 περισσότεροι από 4-5.000 φοιτητές και νέοι υπέστησαν την «αναμόρφωση», με σκοπό ή να γίνουν πιστοί υπηρέτες του αθεϊστικού καθεστώτος ή να καταστραφούν ως προσωπικότητες. Τα στάδια ήταν :

    1. Καταστροφή της αντοχής των ανθρώπων με τρομοκρατία και σκληρότατη βία μέχρι την υποχώρηση και την αποδοχή της «αναμόρφωσης».

    2. Αυτοκαταγγελία, με την αποκάλυψη του προσωπικού παρελθόντος και την κατάδοση των φίλων και κάθε «εχθρού του λαού». Εάν αποκαλυπτόταν έλλειψη ειλικρινείας, ακολουθούσαν τα πλέον φρικτά βασανιστήρια.

3. Εμπαιγμός και απάρνηση όλων των αξιών. Ιδιαιτέρως η διακωμώδηση, ο διασυρμός και ο μέχρις αισχρότητος εξευτελισμός της χριστιανικής πίστεως, και

4. Ένταξη του «αναμορφωμένου» ως στελέχους της «αναμόρφωσης» με σκοπό να καταστρέψει με οποιαδήποτε μέθοδο όσους πρώην συγκρατουμένους του την αρνούνται. Ήταν ιδιαίτερα φοβερό ότι το θύμα γινόταν δολοφόνος των φίλων του.

Και μόνο η αδρή περιγραφή της περίφημης κάβας-μπουντρούμι αρκεί για να καταδειχθεί η απανθρωπιά του συστήματος : Ήταν ένας υγρός χώρος στο υπόγειο του δεσμωτηρίου στο απόλυτο σκοτάδι, όπου το χειμώνα το κρύο τρυπούσε τα κόκαλα. Το πάτωμα ήταν καλυμμένο από μεγάλες ποσότητες ανθρωπίνων κοπράνων. Εκεί μεταφέρονταν οι νεαροί «κερατάδες», συνήθως γυμνοί και ξυπόλητοι έχοντας δεχθεί ένα δυνατό μαστίγωμα. Αντί τροφής τους έδιναν ζεστό αλμυρό νερό. Η παραμονή στο μπουντρούμι κυμαινόταν κάθε φορά από 3 έως 10 μέρες, δηλαδή μέχρι την εξάντληση και το πέσιμο στο βάλτο ^. υπήρχαν άνθρωποι που έμειναν συνολικά 60 μέρες. Όταν οι τιμωρημένοι επαναφέρονταν στα δωμάτια, ήταν άρρωστοι και αγνώριστοι.

Σημειώνει χαρακτηριστικά ο Ιανολίδε : «Όμως πέρα από τις θηριωδίες ήταν εμφανές το δαιμονικό πνεύμα πού κυβερνούσε την «αναμόρφωση». Τα ατέλειωτα και σκληρότατα βάσανα, ήταν μόνο η ορατή πλευρά αυτού του πνεύματος. Το σατανικό πνεύμα ήταν ορατό και στα πρόσωπα των ανθρώπων. Εκεί οι άνθρωποι συμπεριφέρονταν σαν δαίμονες. Έβγαλαν τον Θεό από τον άνθρωπο και τον αντικατέστησαν με το σατανά. Εκεί η ίδια η ανθρώπινη φύση σακατεύτηκε τελείως και ανατράπηκε. Ο νους των κρατουμένων στην αρχή ήταν ταραγμένος, ύστερα ζούσαν τον τρόμο δια των βασάνων και κατόπιν ζούσαν μέσα στην απελπισία. Εκεί δεν υπήρχε ούτε έξοδος, ούτε τέλος. Δεν υπήρχε δικαίωμα θανάτου, μόνο τερατώδης ζωή. Οι ψυχικοί πόνοι ήταν ψηλαφητοί και η τρομάρα απεριόριστη. Δεν υπήρχε καμιά στιγμή ανάπαυσης. Αν δεν ήσουν βασανιζόμενος, τότε ήσουν θεατής στα βάσανα των άλλων. Σ’ αυτές τις συνθήκες επιβαλλόταν με φρικτά μέσα η αλλαγή των συνειδήσεων και η διαμόρφωση του νέου ανθρώπου του αθεϊσμού».

Το «πείραμα του Πιτέστι» διακόπηκε όταν αποκαλύφθηκαν οι φρικαλεότητες στο BBC από πρώην κρατούμενο που δραπέτευσε εκτός Ρουμανίας.

           

               

Η ενέργεια της Θ. Χάριτος στο χώρο των βασανιστηρίων

Στις φυλακές της αθεϊστικής Ρουμανίας επιβεβαιώθηκε ο λόγος του Απ. Παύλου ότι «όπου επλεόνασεν η αμαρτία υπερπερίσσευσεν η Χάρις». Και πραγματικά η Χάρις του Θεού έκανε εμφανή την παρουσία της, πολυμερώς και πολυτρόπως στα ρουμανικά γκουλάγκ. Θα πρέπει όμως να την δούμε όχι μόνο στις εμφανείς και  απτές παρεμβάσεις Της, όπως η εμφάνιση της Θεοτόκου στο νεαρό κρατούμενο που περιγράφει ο π. Sofian Boghiu, ή στον Βαλέριο, ή οι εμφανίσεις του Ακτίστου Φωτός στον ίδιο, ή στον π. Δανιήλ Tudor, όταν ήταν στο «Λευκό Κελί»,  ή στον π. Γεώργιο Calciu, όταν τελούσε τη Θ. Λειτουργία στο κελί του ενώπιον έκπληκτων ποινικών καταδίκων, ή στον κρατούμενο της νοεράς προσευχής π. Βενέδικτο Ghius, ή  στα  θαυμάσια που έζησε ο π. Ηλίας Lacatusu και ο π. Ιουστίνος Pârvu στα καταναγκαστικά έργα του Δούναβη, ή στη επίσκεψη του Ιησού στην Ασπασία  Petrescu ή…, ή…, ή….

Η Χάρις του Θεού ενεργούσε και μυστικά ενδυναμώνοντας τους Ρουμάνους πιστούς να αντιμετωπίσουν τις δαιμονικές επιθέσεις του αντίχριστου αθεϊστικού συστήματος. Αυτή έδωσε ψυχική δύναμη σε νέα παιδιά να περιφρονήσουν τα νιάτα, τις σπουδές, τις οικογένειές τους, τη ζωή τους και να ομολογήσουν Ιησούν Χριστόν ενώπιον τυράννων, αλλά και να διασώσουν ακέραια την προσωπικότητά τους μέσα στα φρικτά ψυχικά και σωματικά βασανιστήρια των αθέων. 

Η Χάρις του Θεού χορήγησε τη δύναμη στους κρατουμένους να ξεχνούν τα δικά τους βάσανα και να προσεύχονται για τους άλλους τους εγγύς και τους μακράν, τους εχθρούς, το έθνος τους,  τον κόσμο όλο. Αυτή η Χάρις του Θεού ενδυνάμωσε το νεαρό τότε κρατούμενο και μετέπειτα Επίσκοπο Bartolomeu Ανανία να προσευχηθεί για το δήμιό του την ώρα που αυτός τον βασάνιζε και μετά να ομολογήσει στους σοκαρισμένους από τη θέα των βασανιστηρίων συγκρατούμενούς του ότι … δεν πονούσε πολύ !  ή τον Ιωάννη Ιανολίδη να περιποιηθεί τον ετοιμοθάνατο πρώην καθεστωτικό  αντιστράτηγο - πρόεδρο του στρατοδικείου, που τον είχε καταδικάσει σε 25 χρόνια φυλάκιση! 

Η ενέργεια της Θ. Χάριτος όμως ήταν πολύ πιο ενεργής στα θαυμαστά και συγκλονιστικά θαύματα που συντελέστηκαν στις ταλαιπωρημένες από τις επιθέσεις του μισοκάλου διαβόλου ανθρώπινες ψυχές. Έδωσε τη δύναμη στους «πεπτωκότες» κρατουμένους όχι μόνο να αναστηθούν από την πτώση, αλλά να αναδειχθούν φλογεροί κήρυκες και Ομολογητές της Αλήθειας του Χριστού και να στηρίξουν και ανυψώσουν και άλλους, όπως ο π. Γεώργιος Calciu. Αυτή η Χάρις  κάλεσε σε ειλικρινή μετάνοια και  επιστροφή στο Χριστό πρώην αθέους καθεστωτικούς, βασανιστές και δήμιους και τους αξίωσε υιούς της Βασιλείας των Ουρανών !

Σε τελική ανάλυση, αυτή η Χάρις του Θεού μετέτρεψε την αθεϊστική φρίκη σε εργαστήριο αγιότητας ^. μετέτρεψε την κόλαση του αθεϊσμού σε παράδεισο της παρουσίας του Χριστού!

Ο π. Ιουστίνος Πίρβου, σύγχρονη οσιακή και ομολογιακή μορφή της Εκκλησίας της Ρουμανίας,  στην Ι. Μονή Πέτρου Βόντα.  
(Φωτογραφία από την προσκυνηματική εκδρομή της ενορίας Αγ. Νικολάου Πατρών)

Ο  π. Ιουστίνος Pârvu (1919- ) - Ο ζηλωτής της Ορθοδόξου πίστεως και παραδόσεως

Ο π. Ιουστίνος Πίρβου είναι μία από τις σπουδαιότερες εν ζωή εκκλησιαστικές μορφές της Ρουμανίας. Γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1919  στο χωριό Petru Voda. Εκάρη μοναχός στην Ι. Μονή Durau το 1940 και το 1941 χειροτονήθηκε. Συνελήφθη και του επιβλήθηκε ποινή 25ετούς φυλάκισης στις φυλακές Aiud και στα καταναγκαστικά έργα στο Κανάλι του Δούναβη. Εξέτισε μόνο τα 12 χρόνια από την ποινή του, λόγω της γενικής αμνηστίας που δόθηκε το 1964.

Είναι κτήτορας ανδρικής και γυναικείας Ι. Μονής στο χωριό καταγωγής του Petru Voda και του περίφημου Μνημείου των Νεομαρτύρων και Ομολογητών στο Aiud.

Είναι γνωστός σε ολόκληρη τη Ρουμανία για την χωρίς συμβιβασμούς αυστηρή πιστότητά του στην Ορθόδοξη Παράδοση και για το γεγονός ότι περίπου 1.500 μοναχοί προέρχονται από το πετραχήλι του. Παρά την ηλικία του (95 ετών) και το πρόσφατο κάταγμα στο πόδι, συνεχίζει να είναι ένα παράδειγμα αντοχής - φυσικής και ψυχικής - υποδεχόμενος κόσμο καθημερινά απ΄ το πρωί μέχρι το βράδυ στη Μονή Petru Voda. Είναι χιλιάδες οι άνθρωποι με τα προβλήματα και τις στενοχώριες τους που πηγαίνουν να εξομολογηθούν, να συμβουλευθούν και να πάρουν την ευχή του. Οι πιστοί κατασκηνώνουν στο μοναστήρι από την προηγούμενη μέρα, προκειμένου από το πρωί να μπουν στην σειρά σ΄ ένα στενό διάδρομο της μονής έτσι ώστε μέχρι το βράδυ να δουν τον γέροντα.

Υποδέχεται τους ανθρώπους με βλέμμα φωτεινό, ζεστό αλλά και διεισδυτικό. Πότε δεν κουράζεται ν’ ακούει τον πόνο των χιλιάδων ανθρώπων που τον επισκέπτονται! Δε σου έρχεται να πιστέψεις πως ένας άνθρωπος που έμεινε στις κομμουνιστικές φυλακές 12 χρόνια, σε κελιά παγωμένα, πεινασμένος, χτυπημένος και φριχτά βασανισμένος ψυχικά και σωματικά, αντέχει στα 95 του χρόνια το άλλο «βασανιστήριο» αυτό του πόνου των ανθρώπων που έρχονται σ’ αυτόν για βοήθεια. Αλλά αυτό δεν εκπλήσσει επειδή, όπως ο ίδιος λέει «όσοι φυλακίσθηκαν (σ.σ. στις αθεϊστικές φυλακές), όσοι υποφέρουν και υπέφεραν είναι πιο δεικτικοί στα θαύματα, στο να καταλάβουν το θαύμα της ζωής. Τον άνθρωπο που είναι “έτοιμος” δεν τον τρομάζει ο θάνατος, ούτε φτάνει στην ώρα της Κρίσεως με το σακί αδειανό», και καταλήγει :

«Χωρίς Θεό ο άνθρωπος είναι σαν άδεια πανοπλία.  Απ’ όταν φοβάμαι το Θεό δε φοβάμαι τίποτα !

Είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος και κάνω ό,τι θέλω. Δε φοβάμαι τους ανθρώπους».

Ο Μάρτυρας του Χριστού Βαλέριος Gafenku

(1921-1952)

 Ο Βαλέριος Gafenku (1921-1952)  -   Ο Άγιος των αθεϊστικών  φυλακών

Γεννήθηκε το 1921. Το 1941, πρωτοετής της Νομικής, συλλαμβάνετε εξαιτίας των θρησκευτικών του πεποιθήσεων και καταδικάζετε σε 25 χρόνια φυλακή.  Την περίοδο 1942-1948 φυλακίστηκε στο Αιούντ, όπου είχε διαμορφωθεί πνευματική ατμόσφαιρα που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πνευματική του διαμόρφωση. Εκεί, με θείο φωτισμό έφτασε σε εσωτερική κάθαρση. Ο καρπός της μετανοίας του ήταν μια κατάσταση ψυχικής ευφορίας, η οποία τον συνόδευε και τον ενίσχυε στις σκληρές δοκιμασίες και τα βασανιστήρια που ακολούθησαν στις απάνθρωπες φυλακές στο Πιτέστι (1948-1949), στο Βακαρέστι και τέλος στην Τίργκου-Όκνα (1950-1952). Κατά τη διάρκεια της φυλακίσεώς του η Χάρις του Θεού του επιφύλαξε ιδιαίτερα υψηλές πνευματικές καταστάσεις που συναντούμε στη ζωή μεγάλων ασκητών και μαρτύρων. Μάλιστα τα Χριστούγεννα 1951, δύο μήνες προ του θανάτου του, αξιώθηκε της επισκέψεως της Θεοτόκου.

Στην Τίργκου-Όκνα, όντας σε κατάσταση προχωρημένης φυματίωσης, θα γίνει το λιμάνι στο οποίο όλοι κατέφευγαν για να ενισχυθούν και να παρηγορηθούν. Η μεταστροφή στο Θεό πολλών άθεων κρατουμένων, η αγάπη μεταξύ των κρατουμένων, το πνεύμα θυσίας που έδειχναν προς τους πιο άρρωστους, όλα λαμβάνουν μέρος υπό την επιρροή του Βαλέριου. Η γεμάτη χάρη παρουσία του δημιούργησε πνευματική ατμόσφαιρα μοναδική στην ιστορία του Ρουμανικού γκουλάγκ. «Έχω επιθυμήσει τόσο πολύ την Τίργκου Όκνα! Αυτό που δημιούργησε και αυτό που έζησε ο Βαλέριος κατά τη μακροχρόνια κράτησή του για κάθε ψυχή με την οποία ερχόταν σε επαφή, είναι δύσκολο να το φανταστείς και ακόμη πιο δύσκολο να το περιγράψεις με λόγια» θα πει πρώην συγκρατούμενός του.

Οι επιστολές του και οι λόγοι του, όπως μας τους διασώζει ο συγκρατούμενός του Ιανολίδε, θυμίζουν συγγράμματα νηπτικών Πατέρων που μιλούν για την εν Χριστώ ζωή.  Προγνώρισε την ημέρα της κοιμήσεώς του. Η κοίμησή του, όπως μας τη διασώζει ο συγκρατούμενός του Ιοάν Ιανολίδε είναι ενδεικτική της πνευματικής του καταστάσεως :

«Με τις τελευταίες του δυνάμεις ο Βαλέριος μου είπε : “Πρώτα ο νους και η ψυχή μου προσκυνούν τον Κύριο. Ευχαριστώ που έφτασα εδώ. Πάω σ’ Αυτόν. Σας παρακαλώ πολύ να Τον ακολουθείτε, να Τον δοξάζετε και να Τον υπηρετείτε. Είμαι ευτυχής διότι πεθαίνω για τον Χριστό. Σ’ Αυτόν οφείλω το σημερινό δώρο. Όλα είναι ένα θαύμα. Εγώ φεύγω, αλλά εσείς έχετε ένα βαρύ σταυρό και μια αγία αποστολή. Το επιτρέπει ο Κύριος, και από κει που θα είμαι, θα προσεύχομαι για σας και θα είμαι μαζί σας.  Θα έχετε πολλά βάσανα.  Να είστε πέτρινοι στην πίστη, διότι ο Χριστός νικά όλους τους εχθρούς Του.  Να είστε θαρρετοί και να προσεύχεσθε !  Φυλάξτε απαρασάλευτη την αλήθεια, αλλά να αποφεύγετε τον φανατισμό. Η τρέλα της πίστεως είναι θεϊκή δύναμη, και γι’ αυτό είναι ισορροπημένη, νηφάλια και βαθιά ανθρώπινη.  Να αγαπάτε και να υπηρετείτε του ανθρώπους. Χρειάζονται πολλή βοήθεια, διότι οι αετονύχηδες εχθροί θέλουν να τους πλανήσουν. Ο αθεϊσμός θα νικηθεί, αλλά προσέξτε με τι θα αντικατασταθεί!”. Ακολούθησε ένα μεγάλο διάλειμμα. Έδειχνε να σβήνει για λίγο το πρόσωπό του και μετά έγινε πάλι ήρεμος, ωραίος, ευτυχής. Πρόλαβε να πει μόνο:   “Τελείωσε !”

 Σήκωσε τα γαλανά του μάτια προς τον ουρανό και είδε, σαν σε αποκάλυψη, βαθιά και καταπληκτικά θαύματα. Τα πάντα είχαν ντυθεί ένα απόκοσμο, αλλά πραγματικό φως. Ήταν ένα είδος τέλειας πραγματικότητας, της οποίας το θέαμα σ’ έκανε ευτυχή. Έκλαιγα με λυγμούς. Ξεψύχησε γύρω στη μία το μεσημέρι, στις 18 Φεβρουαρίου 1952. Οι καμπάνες της κοντινής Σκήτης άρχισαν να αναγγέλλουν το πένθος μας. Τα δάκρυά μου έπαψαν. Στον αιώνα τον άπαντα δεν επιθυμώ να ζήσω μια τόσο υψηλή πνευματική εμπειρία, αφού εκείνη τη στιγμή ήμουν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένος» καταλήγει ο Ιωάννης Ιανολίδε.

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ !!!

Το άφθαρτο Λείψανο του Νέου Ομολογητού π. Ηλία Lacatusu (1909-1983), αδιάψευστος μάρτυρας της επενέργειας της Θ. Χάριτος.

Ο π. Ηλίας Lakatusu (1909-1983) - Ο Ομολογητής με το άφθαρτο Ι. Λείψανο. 

Ο π. Ηλίας γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1909. Από μικρός ήταν κοντά στην εκκλησία και επιθυμούσε να υπηρετήσει το Θεό. Το 1934 αποφοίτησε τη Θεολογική Σχολή του Βουκουρεστίου και μετά από λίγο χειροτονήθηκε ιερέας. Ήταν έγγαμος και είχε τέσσερα παιδιά. Την περίοδο του αθεϊστικού καθεστώτος ομολόγησε με θάρρος την πίστη του στο Θεό και υπέφερε πολλά.  Συνελήφθη το 1952 και φυλακίστηκε στο Γκαλές. Απελευθερώθηκε το 1954. Το 1959 συνελήφθη για δεύτερη φορά και φυλακίστηκε έως το 1964 σε καταναγκαστικά έργα στο «Κανάλι του Δούναβη», όπου ήταν συγκρατούμενος του π. Ιουστίνου Πίρβου.

Ο π. Ιουστίνος μαρτυρεί : «Με τον πατέρα Ιλίε Λακατούσου μείναμε μαζί τέσσερα χρόνια στην Περιπράβα στο Δέλτα. Διακρίθηκε γενικά για την εσωτερική του δύναμη και τη σιωπή. Σπάνια τον άκουγες να μιλάει και όταν το έκανε είχε κάτι σημαντικό να πει. Τις πιο πολλές φορές μας προέτρεπε να προσευχόμαστε όταν βρισκόμασταν σε κίνδυνο. Γι’ αυτόν τον άνθρωπο έχω να πω ότι ήταν πραγματικά ταπεινός. Ποτέ δεν ήθελε να βγει στην επιφάνεια, προσπαθούσε να περάσει απαρατήρητος». Ο ίδιος ο π. Ιουστίνος αναφέρει και ένα ιδιαίτερα θαυμαστό γεγονός που έλαβε χώρα στις 30 Ιανουαρίου στα καταναγκαστικά έργα στο Δέλτα (του Δούναβη), όπου ο πατέρας Ηλίας έπαιξε έναν καθοριστικό ρόλο.

Μετά την απελευθέρωσή του έζησε υπό επιτήρηση στο χωριό Μπολιντίν, όπου εργάστηκε ως οικοδόμος, ενώ υπηρετούσε και ως εφημέριος σε διάφορες ενορίες μέχρι το 1978, οπότε συνταξιοδοτήθηκε. Τα βάσανα και οι συνθήκες στις φυλακές είχαν προξενήσει σοβαρές βλάβες στην υγεία του και το τέλος της ζωής του το πέρασε στα νοσοκομεία. Προείπε την ημέρα του θανάτου του (22 Ιουλίου 1983) και ότι η πρεσβυτέρα του θα κοιμηθεί μετά από 15 χρόνια, όπως και έγινε.

Στις 22 Σεπτεμβρίου 1998, στην κηδεία της πρεσβυτέρας του, όλοι οι παρόντες έγιναν μάρτυρες ενός θαυμαστού γεγονότος : Το σώμα του π. Ηλία ήταν άφθαρτο και ευωδίαζε. Ήταν στεγνό και ελαφρύ (7-8 κιλά) και είχε χρώμα φυστικί.  Η είδηση της εύρεσης του Ι. Λειψάνου του π. Ηλία διαδόθηκε γρήγορα σ’ όλη την χώρα. Οι πιστοί, μοναχοί και ιερείς τιμούν τον π. Ηλία ως Ομολογητή και προσεύχονται για την επίσημη αναγνώριση της Αγιότητός Του σύντομα. Το Ι. Λείψανο του π. Ηλία προς το παρόν φυλάσσεται στο κοιμητήριο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη συνοικία Giulesti του Βουκουρεστίου. 

ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΑΘΕϊΣΜΟΥ στο AIUD

    (Φωτογραφίες από την προσκυνηματική εκδρομή της ενορίας Αγ. Νικολάου Πατρών)

Στο Aiud της Τρανσυλβανίας την περίοδο της αθεϊστικής λαίλαπας λειτούργησαν φρικτές φυλακές στις οποίες βασανίστηκαν σκληρά και μαρτύρησαν εκατοντάδες πιστοί για το Όνομα του Χριστού. Τα λείψανά τους θάβονταν στο παρακείμενο κοιμητήριο σε κοινούς τάφους χωρίς Σταυρό ή κάποιο άλλο διακριτικό. Στο μέρος αυτό, με τη μέριμνα του π. Ιουστίνου Πίρβου, έχει συσταθεί Ησυχαστήριο με τον π. Αυγουστίνος Varvaruc, και Κέντρο Αγιολογικής Μελέτης καθώς και έχει αναγερθεί ένα εντυπωσιακών διαστάσεων (26 ^Χ 6 m) Μνημείο για τους Νεομάρτυρες και Ομολογητές της Ρουμανικής Εκκλησίας. Στη στέγη του επτά ζεύγη όρθιων πελωρίων Σταυρών, που συμβολίζουν τους Νεομάρτυρες, στηρίζουν ένα πλαγιαστό σταυρό, που εικονίζει το μαρτύριο του Ρουμανικού λαού ! Στο εσωτερικό του Μνημείου βρίσκεται μικρό παρεκκλήσιο, στους τοίχους του οποίου έχουν χαραχθεί σε μαρμάρινες  πλάκες εκατοντάδες ονόματα χριστιανών που βασανίστηκαν ομολογώντας Ιησούν Χριστόν. Επίσης, κάτω από το παρεκκλήσιο βρίσκεται μικρός χώρος όπου φυλάσσονται οστά νεομαρτύρων, στα οποία φαίνεται η βαναυσότητα των δημίων του αθεϊσμού. Πραγματικά  «φέρουν τα στίγματα Ιησού Χριστού» !  (Αναλυτικότερα : http://youtu.be/VlzpGY2Ecjo)

Το Καθολικό της Ι. Μ. Sucevita (16^ος αι.), Μνημείο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO  
(Φωτογραφία από την προσκυνηματική εκδρομή της ενορίας Αγ. Νικολάου Πατρών)

Η περίφημη  Ι. Μονή Πούτνα (1466), στα Ρουμανο-Ουκρανικά σύνορα, το πιο σημαντικό θρησκευτικό, πολιτιστικό και καλλιτεχνικό κέντρο της Μεσαιωνικής Μολδαβίας                 
(Φωτογραφία από την προσκυνηματική εκδρομή της ενορίας Αγ. Νικολάου Πατρών)

Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου Πατρών

Εκδοτική παραγωγή : Π. Κούλης  -  Πάτρα

Συντονισμός εκδόσεως : π. Θεοδόσιος Τσιτσιβός
Κείμενα - επιμέλεια εκδόσεως : π. Αναστάσιος  Γκοτσόπουλος