ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ Κυριακής Ι΄ Λουκά - π. Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 Κυριακής Ι΄ Λουκά

Γαλάτας Δ' 22-27

Την σύλληψιν της Αγίας Άννης, της μητρός της Υπεραγίας Θεοτόκου, εορτάζει η Αγία μας Εκκλησία την Κυριακή. Γι' αυτό και το Αποστολικό ανάγνωσμα της θείας λατρείας, κάνει λόγο για γονείς και παιδιά.

Ο Αποστολικός λόγος μας μεταφέρει στην περίοδο της προετοιμασίας, δηλ. στην Παλαιά Διαθήκη. Στον ένδοξο Πατριάρχη Αβραάμ, ο οποίος απέκτησε δύο υιούς, τον ένα από την Άγαρ και τον άλλον, τον μετέπειτα Πατριάρχη Ισαάκ από την Σάρρα.

Για όσους μελετούν τον λόγο του Θεού, τα περιστατικά είναι γνωστά.

Η Σάρρα ήταν στείρα, και σε βαθύ γήρας γέννησε τον Ισαάκ, όπως είχε υποσχεθεί ο Θεός. Αλλά και η Άννα, η μητέρα της Παναγίας μας, ήταν το ίδιο και αυτή στείρα, και έπειτα από ταπεινώσεις και θερμές προσευχές, κατά θείαν ευδοκίαν, έφεραν με τον σύζυγό της Ιωακείμ, τον καλύτερο και γλυκύτερο καρπό που θα μπορούσε η γη να προσφέρει στον Θεό. Την θυγατέρα τους Μαριάμ, η οποία στην συνέχεια έγινε η Κυρία Θεοτόκος. Το πρόσωπο δηλ.που έφερε τον Θεό στη γη!

Η σημερινή λοιπόν εορτή, αλλά και αυτό το Αποστολικό ανάγνωσμα, μας οδηγούν στο να δούμε το μυστήριο του γάμου με το επακόλουθο αυτού, θαυμαστό αλλά και πολύ σοβαρό από κάθε άποψη, γεγονός της τεκνογονίας.

Βεβαίως, όπως όλοι θα πρέπει να γνωρίζουμε, στην εποχή της χάριτος, δηλ. μέσα στην Εκκλησία που ζούμε, δεν τίθεται, δεν πρέπει να τίθεται θέμα περί προσβολής και ταπεινώσεως των συζύγων, όταν αυτοί δεν έχουν τέκνα. Όταν δηλ. δεν τους έχει δώσει ο Θεός, όπως συνέβαινε στον χώρο της Παλαιάς Διαθήκης. Και τονίζουμε τον Θεό, διότι το να έρθει ένας νέος άνθρωπος στην ύπαρξη, είναι κυρίως δώρον του Θεού. Επομένως, καμμία πικρία από ανθρωπίνης και συζυγικής πλευράς δεν πρέπει να υφίσταται όταν δεν υπάρχουν μέσα στο γάμο τα τέκνα.

Οπωσδήποτε είναι πολύ ανθρώπινο και δικαιολογείται να υπάρχει η θέληση και η σπουδή για να έρθει παιδί ή παιδιά μέσα στη συζυγία, αλλά σε καμμία των περιπτώσεων δεν μπορεί να υποστηριχθεί ότι το ζευγάρι (που όχι συνειδητά, εννοείται) δεν έχει «καρπόν κοιλίας», άρα και δεν έχει την ευλογία του Θεού.

Στο θέμα αυτό θα μπορούσε κανείς να σημειώσει πολλά...

Πάντως, ας γνωρίζουν όσα ζευγάρια δεν έχουν ακόμα, παρά τις επιτρεπόμενες (όχι μόνο από την επιστήμη, αλλά και από την εκκλησιαστική συνείδηση) προσπάθειες, αποκτήσει τέκνα, ή και ίσως δεν θα αποκτήσουν (Κύριος οίδε), ότι βρίσκονται μέσα στην αγάπη του Θεού, το ίδιο ακριβώς, όπως και τα ζευγάρια, που χάριτι Θεού, απέκτησαν τέκνα. Θα έρθει μάλιστα και η στιγμή που θα δοξάσουν τον Θεό, ακριβώς γι' αυτό που τώρα τους φαίνεται πικρό και αβάσταχτο... Επομένως, όπως σε κάθε περίπτωση, έτσι και τώρα, εκ βάθους καρδίας ας αναφωνούμε «Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν»!

Και ας περάσουμε τώρα να δούμε το Μυστήριο του Γάμου και το ευλογημένο γεγονός της τεκνογονίας, όταν αυτό βεβαίως λειτουργεί στη σωστή του και φυσιολογική του βάση.

Αναμφιβόλως, είναι πολύ μεγάλο πράγμα ο άνθρωπος να ζει την κατά φύσιν ζωή, μέσα στο μυστήριο του Γάμου, το οποίο αποτελεί τύπο του Μεγάλου Μυστηρίου, του Χριστού και της Εκκλησίας Του. «Το Μυστήριον τούτο μέγα εστίν» (Εφεσ. Ε΄ 32). Αλλά χρειάζεται μια διευκρίνηση στο σημείο αυτό, διότι αρκετοί είναι αυτοί που το παρανοούν, νομίζοντας ότι το Μέγα Μυστήριο είναι ο Γάμος. Όχι, το Μέγα Μυστήριο είναι ο Χριστός και η Εκκλησία Του. Το επεξηγεί μάλιστα ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος, ευθύς αμέσως: «Εγώ δε λέγω, εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν»!

Μέσα λοιπόν σε αυτό το ευλογημένο πλαίσιο του γάμου, έρχεται ως ευλογία του Θεού, και ως φυσικό επακόλουθο η τεκνογονία. Συγκλονιστικό, πράγματι! Ο μικρός άνθρωπος να καθίσταται συνδημιουργός του Θεού και να ακούουν οι γονείς με σεβασμό και αγάπη, να τους φωνάζουν τα τέκνα τους, «πατέρα» και «μητέρα»!

Κυρίως όμως είναι μέγα και υψηλό, μέσω του μυστηρίου του Γάμου, να συνεχίζει ο άνθρωπος το μεγάλο έργο του Θείου Δημιουργού!

Έτσι λοιπόν, αξιώνεται και ο άνθρωπος, όπως ήδη τονίσαμε, να αποκαλείται «πατέρας», εν σχετική εννοία, διότι εν απολύτω εννοία «Πατέρας» είναι μόνον ο Θεός!

Αυτός είναι ο προορισμός του έγγαμου βίου. Ο σύζυγος και η σύζυγος, μέσω της τεκνογονίας, όπου συντελείται και η ψυχοσωματική ολοκλήρωση της εν Χριστώ αγάπης, να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο, ώστε τελικώς να καταστούν, μαζί με τα δώρα του Θεού, τα τέκνα τους, ουρανοπολίτες.

Κατ' αρχάς μεν ως συνειδητά μέλη της Εκκλησίας, να ζούν την Ορθόδοξη πνευματικότητα, την μυστηριακή και εν γένει πνευματική ζωή, όταν δε θελήσει ο Κύριος, να περάσουν στην θριαμβεύουσα εν ουρανοίς Εκκλησία, με όλα τα μέλη της οικογένειας, όπως συνέβη με την αγία οικογένεια του Μεγάλου Βασιλείου, του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, αλλά και τόσες άλλες Χριστιανικές οικογένειες, που έζησαν με ιερό ενθουσιασμό, με αγώνα και με συνέπεια την αυθεντική ευαγγελική ζωή.

Να υπογραμμίσουμε τώρα ότι η συνειδητή άρνηση της τεκνογονίας, προσβάλλει το Πανάγιον και σωστικόν θέλημα του Θεού; Να αναπτύξουμε ότι η κατάσταση αυτή της αποφυγής, φανερώνει ολιγοπιστία η οποία δεν διαφέρει και πολύ από την απιστία, αφού σε τελευταία ανάλυση και τα  δύο φέρουν το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα ως προς το θέμα της τεκνογονίας;  Δηλ. το εμπόδιο στο να έρχονται νέες έμψυχες εικόνες του Θεού στην ύπαρξη;

Οπωσδήποτε, τούτο το μεγάλο κακό συμβαίνει στην συνειδητή αποφυγή της τεκνογονίας η οποία και αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα, αφού, πλην των άλλων, εμποδίζει τον άνθρωπο από το να κοινωνεί το Σώμα και το Αίμα του Χριστού...

Στο ερώτημα τώρα που ανακύπτει (βάσει της ολιγοπιστίας ή της άγνοιας στην καλύτερη περίπτωση), πόσα τέκνα θα πρέπει να κάνει ο έγγαμος; Η απάντηση είναι πολύ απλή, αλλά όμως χρειάζεται μεγάλη πίστη για να την αποδεχτεί κανείς: «Όσα χαρίσει ο Θεός»!

Και για να προλάβουμε κάποιες ενστάσεις, όσον αφορά τα οικονομικά μεγέθη που δυστυχώς στραγγαλίζουν τη ζωή μας, προσθέτουμε ότι Αυτός ο οποίος έθρεψε πέντε χιλιάδες άνδρες, άνευ γυναικών και παίδων, με πέντε άρτους και δύο ιχθείς, ο Κύριος δηλ. Ιησούς Χριστός, δεν έχει καμμία απολύτως δυσκολία, να θρέψει δύο ή τρία ή πέντε ή και δέκα ακόμα παιδιά. Τα παραδείγματα πολυτέκνων και υπερπολυτέκνων οικογενειών αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Αυτό φυσικά εάν πιστεύουμε ότι ο Χριστός ως Θεός είναι ο ίδιος «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας». Εάν επαναλαμβάνουμε πιστεύουμε, διότι εάν δεν πιστεύουμε, τότε θα καταντήσουμε στην παρούσα ζωή, όπως δυστυχώς αρκετοί, οι οποίοι διερωτώνται μέσα από την κόλαση της απιστίας τους, τι χρειάζεται ο γάμος και γιατί να υπάρχει η τεκνογονία...

Αναγκαία λοιπόν προϋπόθεση του γάμου η πίστις. Η ζωντανή πίστις. Και βλέποντας κανείς τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, κατανοεί πολύ καλά ότι με τον γάμο και την τεκνογονία, δεν μπορεί κανείς να παίζει, διότι κινδυνεύει τελικώς να χάσει την ψυχή του. Φυσικά οι δυσκολίες του εν Χριστώ εγγάμου βίου, είναι ευλογίες ουράνιες, μπροστά στην κατάρα, του να μένει κανείς εκτός μυστηρίου και να κυλά η ζωή του μέσα στα «πάθη της ατιμίας», και τούτο για να μη φορτωθεί τις οικογενειακές του ευθύνες.

Από την άλλη, βλέπει κανείς και το μίσος του διαβόλου έναντίον του θελήματος του Θεού και εναντίον της τεκνογονίας. Βλέπει τα όργανα του εχθρού πώς λυσσούν εναντίον των έμψυχων εικόνων του Θεού, και τώρα κατάντησαν οι μισάνθρωποι, να φορολογούν τους ήρωες πολυτέκνους,  θεωρώντας τους μικρούς αγγέλους, τα παιδάκια μας, ώς τεκμήριο για φορολόγηση. Πράγματι, μόνο διεστραμμένα μυαλά θα μπορούσαν να σκεφθούν τέτοια πράγματα και μόνο κολασμένες συνειδήσεις να υπογράψουν τέτοιες κατάπτυστες νομοθετικές διατάξεις. Εδώ, όντως, εάν υπήρχε ζωντανή Εκκλησιαστική διοίκηση, θα μπορούσε, και θα επιβαλλόταν να εξαπολύσει τα αναθέματα και τα επιτίμια της ακοινωνησίας, που δυστυχώς...

Ώστε, από την στάση που κρατά κανείς απέναντι στον γάμο και στην τεκνογονία, φανερώνει, θέλοντας και μη εάν ζει ο Χριστός μέσα του ή εάν ζει ο κόσμος και κινείται από την ενέργεια του πονηρού. Από την εν γένει στάση στα θέματα αυτά, φαίνεται εάν κανείς αγαπά τον Θεό και τους ανθρώπους ή αντιθέτως τρέφει το μίσος κατά της εικόνας του Θεού.

Εμείς, ως πιστοί, δεν έχουμε παρά να ευχόμαστε και να προσευχόμαστε να πραγματοποιείται ολονέν και περισσότερον η εντολή του Θεού «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε». Επίσης να προσευχόμαστε και να αγωνιζόμαστε για το ταλαίπωρο Ελληνικό μας Έθνος, το οποίο δυστυχώς κατάντησε Έθνος γερόντων, και οσονούπω, θα βρεθούμε μειονότητα μέσα στην πατρίδα μας.  Να δεόμεθα ώστε ο Θεός να χαρίσει μετάνοια σ' όσους έως τώρα ακολούθησαν αντίθετη τακτική στα θέματα αυτά, και τελικώς ως Εκκλησία αλλά και ως άτομα μεμονωμένα (το κράτος αλώθηκε), να βοηθούμε όσο δυνάμεθα τους ήρωες πολυτέκνους αδελφούς μας.

Αμήν

 Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Κόνιτσα

Email: ioil.konitsa@gmail.com