Ἡ Ἐκκλησία μέσω τοῦ ἀνθρώπου σώζει καί λυτρώνει τόν κόσμο. Θά μπορούσαμε νά ποῦμε πώς «αὐτός ὁ κόσμος» σώζεται καί λυτρώνεται κάθε φορὰ πού ἕνας ἄνθρωπος ἀνταποκρίνεται στό θεϊκό δῶρο, τό ἀποδέχεται καί ζεῖ μ’ αὐτό. Αὐτό δέν μεταμορφώνει τόν κόσμο σέ Βασιλεία οὔτε τήν κοινωνία σέ Ἐκκλησία. Παραμένει ἀμετάβλητη ἡ ὀντολογική ἄβυσσος μεταξύ του παλιοῦ καί τοῦ νέου καί δέν μπορεῖ νά καλυφθεῖ σ’ αὐτό τόν «αἰώνα». Ἡ Βασιλεία πρόκειται νά ἔρθει καί ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Καί ὅμως αὐτή ἡ ἐρχόμενη Βασιλεία εἶναι ἤδη παροῦσα καί ἡ Ἐκκλησία λαμβάνει τό πλήρωμά της σ’ αὐτό τόν κόσμο. Εἶναι παροῦσα ὄχι μόνο ὡς «ἀναγγελία», ἀλλά μέ ὅλη της τήν πραγματικότητα καί μέσω τῆς θεϊκῆς ἀγάπης, πού εἶναι ὁ καρπός της, ἐπιτελεῖ συνέχεια τήν ἴδια μυστηριακή μεταμόρφωση τοῦ παλιοῦ σέ νέο, κάνει δυνατή τήν πραγματική πράξη, τό πραγματικό «ποιεῖν» μέσα σ’ αὐτόν τόν κόσμο.
Πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Σμέμαν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου