Κερκόπορτες (πάνω σ’ ένα ξένο ποίημα) - Ζήνων

Κερκόπορτες (πάνω σ’ ένα ξένο ποίημα)

Στα τείχη, στ’ άλογό του ο Κωνσταντίνος πάνω,

της Πόλεως της ένδοξης ο τελευταίος αυτοκράτωρ,

τρέχει ζητώντας ό,τι δύναται να σώσει.

Νιώθει πως σύντομα νεκρός θα πέσει

και των εχθρών τα στίφη ακράτητα,

τη Βασιλεύουσα δική τους θε να κάμουν.

Όμως μήτε το θρόνο, μήτε το στέμμα ο Δραγάτσης σκέφτεται∙

άλλωστε το ‘ξερε όταν από το Μυστρά κινούσε

ότι η θυσία εκεί τον περιμένει.

Δεν ξέρει βέβαια της Μοίρας το παιχνίδι

μια πόρτα πώς τη μάχη αποφασιστικά θα κρίνει.

Μα κι αν το ήξερε; Τι θα άλλαζε;

Σαν πρόκειται μια μάχη να την χάσεις

πάντα θα βρίσκεται κερκόπορτα ν’ ανοίγει.

Στέκομαι μπρος στα πορφυρά σου τα σανδάλια

και σκέψη μία το νου μου βασανίζει

Αν τάχα μόνος σου τη δίοδο ανοίξεις

και τον εχθρό στο είναι σου εισάγεις

είναι η μάχη έπειτα μάταιη ή όχι;

Είσαι ήρωας όταν παλεύεις

καλεσμένους πειρασμούς

μέχρις εσχάτων;

Έτερον νόμο νιώθω εν τοις μέλεσί μου

Το σώμα τούτο του θανάτου με παιδεύει.

Ζήνων