Κύριε, πιστεύουμε ὅτι
δὲν μᾶς ἀφαιρεῖς κάτι προσφιλές, γιὰ νὰ μᾶς τὸ στερήσεις καὶ νὰ μᾶς βυθίσεις στὸν
πόνο. Πιστεύουμε ὅτι τὸ κάνεις, γιὰ νὰ μᾶς δώσεις περισσότερα καὶ καλύτερα.
Αὐτὸ ὅμως, ξέρεις πόσο δύσκολα τὸ αἰσθανόμαστε.
Συχώρεσέ μας, γιατί δὲν νιώθουμε καὶ δὲν καταλαβαίνουμε τὸ σχέδιό σου γιὰ μᾶς. Ὅταν
δηλαδή, μᾶς κλείνεις ἕνα δρόμο κάπου ἀλλοῦ μᾶς ἔχεις ἀνοίξει μιὰ λεωφόρο. Καὶ ὅμως.
Πόσες φορὲς κινδυνεύουμε ἀπὸ τὸ σαράκι τῆς ὀλιγοπιστίας μας καὶ λησμονοῦμε, πὼς
ἡ ἀγαθὴ πρόνοιά Σου «δύναται ἐξ ἀπόρων πόρον εὑρεῖν». Στὰ ἀδιέξοδά μας Ἐσὺ
πάντοτε ἔχεις τὶς διεξόδους Σου. Σὲ ἱκετεύουμε, ἄνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς
μας νὰ βλέπουμε στὴν ἔρημο μας τὶς ἀστείρευτες πηγὲς τοῦ ἐλέους καὶ τῆς
φιλανθρωπίας Σου. Ἀμήν.
Περιοδικό "ΖΩΗ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου