Η μεγάλη φωτιά στην περιοχή Μπάλα Πατρών - Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος

Η με­γά­λη φω­τιά 

στην πε­ριο­χή Μπά­λα Πα­τρών

15-8-2013

Κά­θε χρό­νο το κα­λο­καί­ρι, η Ελ­λη­νι­κή χώ­ρα ζει σκη­νές ε­φιαλ­τι­κές εξ αι­τί­ας των πυρ­κα­ϊ­ών, οι ο­ποί­ες ως έ­νας α­παί­σιος ε­φιάλ­της α­πει­λούν ό­χι μό­νο βουνά και πε­διά­δες και οι­κι­σμούς ο­λό­κλη­ρους, αλ­λά και αν­θρώ­πι­νες ζω­ές.

Πολ­λά­κις ε­θρη­νή­σα­με αν­θρώ­πι­να θύ­μα­τα και ου­δέ­πο­τε θα σβή­σουν  α­πό τη μνήμη μας οι φρι­κτές ει­κό­νες α­πό την με­γά­λη φω­τιά της Η­λεί­ας, πριν α­πό λί­γα χρό­νια, ό­που ε­κλαύ­σα­με για δε­κά­δες συ­ναν­θρώ­πους μας που έ­γι­ναν μα­ζί με­τά υπάρ­χο­ντά τους πα­ρα­νά­λω­μα του πυ­ρός.

Δυ­στυ­χώς οι πύ­ρι­νοι αυ­τοί πο­τα­μοί ο­φεί­λο­νται σε αν­θρώ­πι­να χέ­ρια τα ο­ποία πραγ­μα­το­ποιούν τα αρ­ρω­στη­μέ­να σχέ­δια που συ­νέ­λα­βαν διε­στραμ­μέ­νοι νόες.

Πέ­ρυ­σι στην πε­ριο­χή μας έ­γι­ναν στά­χτη χι­λιά­δες στρέμ­μα­τα πά­νω α­πό την Πάτρα. Μια ο­λό­κλη­ρη κα­τά­φυ­τη α­πό δέν­δρα πε­ριο­χή, που ή­ταν ο πνεύ­μο­νας της πόλε­ως πα­ρε­δό­θη στις φλό­γες, α­πει­λή­θη­καν χω­ριά, εκ­κλη­σί­ες, μο­να­στή­ρια, και ε­κιν­δύ­νευ­σαν α­κό­μη και τα Νο­σο­κο­μεί­α της πό­λε­ως.

Ε­φέ­τος οι κα­τα­στρο­φείς έ­δρα­σαν βά­ζο­ντας σε ε­φαρμο­γή τα δια­βο­λι­κά σχέ­διά τους, α­νή­με­ρα της ε­ορ­τής της Πα­να­γί­ας και μά­λι­στα αρ­γά το βρά­δυ, ώ­στε να μην εί­ναι δυ­να­τή η ά­με­ση α­ντι­μετώ­πι­ση της φω­τιάς και μά­λι­στα α­πό α­έ­ρος, α­φού τα α­ντι­πυ­ρι­κά α­ε­ρο­σκά­φη δεν ή­το δυ­να­τόν να βο­η­θή­σουν και γε­νι­κώς ή­το δύ­σκο­λη η πρό­σβα­ση στις φλε­γομέ­νες πε­ριο­χές.

Στο πρό­γραμ­μα των κα­τη­ρα­μέ­νων ἐμπρηστών ή­το ε­φέ­τος η πε­ριο­χή Μπά­λα, κατά­φυ­τη α­πό πυ­κνό δά­σος και μά­λι­στα κύ­κλω της ι­στο­ρι­κής Ιε­ράς Μο­νής του Αγί­ου Νι­κο­λά­ου, ό­που ε­γκα­τα­βιούν 18 Μο­να­χές που με κό­πους προ­σω­πι­κούς και με την συν­δρο­μή ευ­σε­βών α­δελ­φών α­νε­καί­νι­σαν εκ βά­θρων την Μο­νή κα­τά τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια και την κα­τέ­στη­σαν φά­ρο πνευ­μα­τι­κό­τη­τας της εγ­γύς και ευ­ρυτέ­ρας πε­ριο­χής.

Προς στιγ­μήν τις κα­τέ­λα­βε ο φό­βος, κα­θώς η πύ­ρι­νη λαί­λα­πα και οι φλό­γες που έ­φτα­ναν και σε ύ­ψος τριά­να­τα  μέ­τρων, έ­γλειφαν  στην κυ­ριο­λε­ξί­α την μάν­δρα του Μο­να­στη­ριού, έ­χο­ντας κά­νει στά­χτη ό­λη την πε­ριο­χή γύ­ρω α­πό την Μο­νή και έ­χο­ντας πα­ρα­σύ­ρει  στην κα­τα­στρο­φή δέν­δρα  αιωνόβια τα οποία έδιναν ζω­ή και ο­μορ­φιά στην πό­λη και την περιο­χή.

Η νύ­κτα έ­γι­νε η­μέ­ρα α­πό τις φλό­γες που ε­φαί­νο­ντο α­κό­μα και α­πό την α­πέ­ναντί μας ευ­ρι­σκο­μέ­νη πε­ριο­χή της Αι­τω­λο­α­καρ­να­νί­ας και της Ρού­με­λης.

Ό­μως ο Κύ­ριος ει­σή­κου­σε των προ­σευ­χών των ευ­λα­βών Μο­να­ζου­σών και των δε­ήσε­ων ό­λων μας και η Πα­να­γία μας και ο Ά­γιος Νι­κό­λα­ος προ­έ­φθα­σαν,  ώ­στε να σωθή το Μο­να­στή­ρι και οι Μο­να­χές, οι οποίες μα­ζί με κλη­ρι­κούς και ευ­λα­βείς και φιλο­μο­νά­χους α­δελ­φούς, αλ­λά ι­διαι­τέ­ρως  με την αυ­το­θυ­σια­κή προ­σφο­ρά και βοήθεια των Πυρο­σβε­στών, α­γω­νί­στη­καν ε­να­ντί­ον του πύ­ρι­νου με­τώ­που.

Υ­ψώ­νο­με τα μά­τια μας εν ευ­γνω­μο­σύ­νη προς τον πα­νοι­κτίρ­μο­να Κύ­ριο και τον ευ­χα­ρι­στού­με για την ευερ­γε­σί­α και γο­νυ­κλι­νείς προ­σπί­πτο­με  ε­νώ­πιον  της Ιε­ράς Ει­κό­νος της Πα­να­γί­ας μας και της α­γί­ας μορ­φής του Ιε­ράρ­χου των Μυρέ­ων Α­γί­ου Νι­κο­λά­ου του Θαυ­μα­τουρ­γού και τους ευ­γνω­μο­νού­με για την ι­σχυράν προ­στα­σί­α.

Οι ευ­χα­ρι­στί­ες μας θερ­μές α­πευ­θύ­νο­νται προς την η­γε­σί­α του Πυ­ρο­σβε­στικού Σώ­μα­τος και προς ό­λους τους Πυ­ρο­σβέ­στε­ςοι ο­ποί­οι  ε­πί η­με­ρό­νυ­κτα ο­λόκλη­ρα α­γω­νί­στη­καν με κίν­δυ­νο της ζω­ής τους  ε­να­ντί­ον του πύ­ρι­νου φο­βε­ρού με­τώ­που, σε κά­ποιες μά­λι­στα πε­ρι­πτώ­σεις ε­γκλω­βί­στη­καν  α­πό τη φω­τιά, και έ­σω­σαν το Μο­να­στή­ρι και τις Μο­να­χές  αλ­λά και ό­σο μπό­ρε­σαν α­πό το μο­να­δικό δά­σος της πε­ριο­χής. (Είχαμε την ευκαιρία και προσωπικώς στο Γραφείο μας να ευχαριστήσουμε την τοπική ηγεσία της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας).

Ε­πί­σης ευ­χα­ρι­στού­με τους άν­δρες της Ε­ΜΑΚ, την Α­στυ­νο­μί­α, την Δημοτική Αρχή και ό­λους ό­σοι πα­ντί τρό­πω ε­βο­ή­θη­σαν στην κα­τά­σβε­ση της φο­βε­ρής πυρ­κα­ϊ­ας.

Λυ­πού­με­θα για την κα­τα­στρο­φή και ως έ­χο­με και άλ­λο­τε γρά­ψει, πρέ­πει ό­σοι εκ των πυ­ρο­μα­νών συλ­λαμ­βά­νο­νται να α­ντι­με­τω­πί­ζο­νται με κά­θε αυ­στη­ρότη­τα α­πό την Ελ­λη­νι­κή πο­λι­τεί­α και να ε­φαρ­μό­ζε­ται με κά­θε λε­πτο­μέ­ρεια ο νό­μος. Στο ση­μεί­ο αυ­τό πι­στεύ­ο­με  ό­τι υ­πάρ­χει έλ­λειμμα, κυ­ρί­ως κα­τά τα τε­λευταί­α χρό­νια­και γι΄ αυ­τό η χώ­ρας μας έ­χει παρ­αδο­θεί στα χέ­ρια των ε­γκλη­ματιών.

Κα­τά την Θεί­α Λει­τουρ­γί­α της Κυ­ρια­κής 18.8.2013, στον Ιε­ρό Μη­τρο­πο­λι­τι­κό Να­ό της Ευαγ­γε­λι­στρί­ας Πα­τρών, α­να­φερ­θή­κα­με και στο θέ­μα αυ­τό και ε­θί­ξα­με ό­λα τα πα­ρα­πά­νω.  Ό­μως ε­μνή­σθη­μεν και της ό­λης στά­σε­ως των Πα­τέ­ρων, έ­να­ντι αυτών των πε­ρι­στα­τι­κών και των α­σε­βών αν­θρώ­πων οι ο­ποί­οι με τα α­μαρ­τω­λά τους χέ­ρια κα­τα­στρέ­φουν το πε­ρι­βάλ­λον  και θέ­τουν σε ά­με­σο κίν­δυ­νο ή α­φαι­ρούν αν­θρώ­πι­νες ζω­ές.

Ποιός α­λή­θεια θα α­πο­κα­τα­στή­ση τις πε­ριου­σί­ες που έ­χουν α­πο­κτη­θή με κό­πο πο­λύ και γί­νο­νται μέ­σα σε λί­γη ώ­ρα στά­χτη;

Ποιός  μπο­ρεί να α­να­πλη­ρώ­ση την πα­νί­δα και την χλω­ρί­δα της Πα­τρί­δος μας που γί­νο­νται κάρ­βου­νο, με α­νυ­πο­λό­γι­στες ε­πι­πτώ­σεις για το κλί­μα,  αλ­λά και για την υ­γεί­α των αν­θρώ­πων;

Ποιός έ­δω­σε το δι­καί­ω­μα σε κά­ποιους να κα­τα­στρέ­φουν την δη­μιουρ­γί­α του Θε­ού, να α­σε­βούν στο πε­ρι­βάλ­λον, στην κτί­ση γε­νι­κώς που εί­ναι δώ­ρο του Θε­ού προς τους αν­θρώ­πους;

Ό­λα ά­ρα­γε  πρέ­πει να θυ­σιά­ζο­νται στο βω­μό του χρή­μα­τος, της εκ­με­ταλ­λεύ­σεως της γης και της οι­κο­πε­δο­ποί­η­σης;

Φτά­νει πια η α­σέ­βεια, η βλα­σφη­μί­α, η ύ­βρις έ­να­ντι του Θε­ού, έ­να­ντι του κό­σμου ο­λο­κλή­ρου, έ­να­ντι του αν­θρώ­που.

Γι΄ αυ­τό λοι­πόν δεν ε­δι­στά­σα­με, ού­τε δι­στά­ζο­με να εκ­φρά­σω­με τις α­ρές των Α­γί­ων Πα­τέ­ρων προς τους κα­τα­στρο­φείς μή­πως και φο­βη­θούν το Θε­ό α­φού δεν φο­βού­νται τους αν­θρώ­πους.

«Να εί­ναι κα­τα­ρα­μέ­να τα χέ­ρια τους και ό­πως με­τα­βάλ­λουν σε στά­χτη τα δάση και τις πε­ριου­σί­ες των αν­θρώ­πων και σε κάρ­βου­νο τη γη της Πα­τρί­δος μας έτσι να γί­νε­ται και ό,τι πιά­νουν στα χέ­ρια τους. Και χρυ­σά­φι να πιά­νουν στάχτη να γί­νε­ται. Και η γη α­κό­μα να μη τους δέ­χε­ται, αλ­λά άλυ­τοι και τυ­μπα­νιαί­οι να ε­ξέρ­χο­νται αυ­τής, εφ΄ ό­σον πα­ρα­μέ­νουν α­με­τα­νό­η­τοι και συ­νε­χί­ζουν το κα­τα­στρο­φι­κό τους σχέδιο και έρ­γο».

Ί­σως φαί­νο­νται βα­ρείς οι πα­ρα­πά­νω λό­γοι. Ό­μως δεν εί­ναι δυ­να­τόν πλέ­ον να πρά­ξω­με δια­φο­ρε­τι­κά. Α­φού δεν σέ­βο­νται τον ανθρώ­πι­νο νό­μο, ο οποίος ού­τε και ε­φαρ­μό­ζε­ται στις πε­ρισ­σό­τε­ρες πε­ρι­πτώ­σεις ή εξ α­δυ­να­μί­ας του Κρά­τους ή εξ άλ­λων αι­τιών, τους πα­ρα­δί­δο­με  στον θεί­ο Νό­μο και στα χέ­ρια του Θε­ού, ο Ο­ποί­ος πι­στεύ­ο­με ό­τι θα πρά­ξη κατά την δικαιοσύνην Αυτού.   

Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος