Ὅπλο και φάρμακο -Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή Πρό τῆς Ὑψώσεως

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Ὅπλο και φάρμακο

 «Καθώς  Μωϋσῆς ὕψωσε τόν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου»

(Ἰω. γ΄14)

«Καθώς  Μωϋσῆς ὕψωσε τόν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου»

        Τήν καρδιά τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου τήν κατέχει ἡ μεγάλη ἑορτή τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσε­ως τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Ἡ Κυριακή πού προηγεῖται καί ἐκείνη πού ἕπεται τῆς ἑορτῆς, ὡς ἄλλοι δορυφόροι της, μᾶς βοηθοῦν νά συνει­δητοποιήσουμε τό μέγεθος τῆς Θυσίας τοῦ Κυρί­ου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί νά ἐνστερνισθοῦ­με τό πνεῦμα τοῦ Σταυροῦ.

Μέ συγκίνηση λοιπόν καί ἱερή ἀγωνία περι­μένουμε τήν μεγάλη ἑορτή κατά τήν ὁποία θά δοῦμε καί πάλι ὑψωμένο στό μέσο τῶν Ὀρθο­δόξων ἱερῶν Ναῶν τῆς αἱματοβαμμένης γῆς μας τό σύμβολο σωτηρίας καί λύτρωσής μας ἀπό τά δεσμά τοῦ θανάτου καί τήν τυραννία τῆς ἁμαρ­τίας. Ἕνα  γεγονός, πού συνέβη χίλια πεντα­κόσια χρό­νια πρίν ὑψωθεῖ ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου στόν Γολγοθᾶ καί τό ὁποῖο μᾶς ὑπεν­θύμισε τό σημερι­νό εὐαγγέλιο, θά ἀποτελέσει τό ἀντικείμενο τῆς μελέτης μας, διότι ἔχει πολλά νά μᾶς διδάξει.

*****

«Καθώς  Μωϋσῆς ὕψωσε τόν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου»

          Μέ τή σκέψη γυρίζουμε πίσω περίπου τρισί­μησυ χιλιά­δες χρόνια. Ὁ Ἰσραηλιτικός λαός ὕστε­ρα ἀπό ἕνα δραματικό ἀγώνα, ἀπελευθε­ρώ­νεται ἀπό τόν ζυ­γό τῶν Αἰγυπτίων, πού ἔκαμνε τή ζωή του σκλη­ρή καί μαρτυρική. Ὑπό τήν ἡγεσία τοῦ Μωϋ­σέως ὁ λαός αὐτός διαβαίνει κατά τρόπο θαυμαστό τήν Ἐρυθρά θάλασσα, καί διά μέσου τῆς ἐρήμου, κατευθύνεται πρός τήν γῆ τῆς ἐπαγ­γελίας.

        Ἡ πορεία τῶν Ἰσραηλιτῶν μέσα στήν ἔρημο εἶναι μιά ἀδιάκοπη ἐκδήλωση τῆς πρόνοιας καί τῆς ἀγάπης τοῦ παντοκράτορος Κυρίου. Τῆς ἀγά­πης, ἡ ὁποία τρέφει ὁλόκληρο τό λαό της μέ τό «μάννα» καί τόν ποτίζει μέ γάργαρο δροσιστικό νερό, πού θαυματουργικά ἀνάβλυσε ἀπό τόν βράχο (Ψαλμ.77,20). Δυστυ­χῶς ὅμως ὁ χιλιοευ­εργετημένος ἐκεῖνος λαός ἀντί νά ἐκδη­λώσει αἰ­σθήματα εὐγνωμοσύνης πρός τόν προστάτη του Θεό, διαμαρτύρεται συνεχῶς καί γογ­γύζει κατά τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Μωϋσῆ. «… κατελάλει (ὁ λαός), λέγει τό βιβλό τῶν Ἀριθμῶν, … πρός τόν Θεόν καί  κατά Μωυσῆ» ( Ἀρ. κα΄5). Ἐνῶ μέσα στόν ἔρημο τό­πο τρέφεται μέ τόν «ἄρτο τῶν ἀγγέ­λων» (Ψαλμ.77,25), ἡ σκέψη καί ἡ ἐπιθυμία του στρέ­φεται πίσω στή χώρα τῆς δουλείας, τήν Αἴγυπτο. Σκέπτεται καί ἐπιθυμεῖ: τά πράσα, τά κρεμμύδια καί τά σκόρδα τῆς χώρας τοῦ Νείλου (Ἀρ. ια΄5). Ἡ ψυχή μας, ἔλεγαν, ἔχει βαρεθεῖ καί ἔχει  ἀη­διάσει τό μάννα, τήν ἄθλια αὐτή τροφή, πού εἶ­ναι ψωμί (διάκενο), δηλαδή ἐλαφρό καί ὄχι βαρύ καί θρεπτικό, ὥστε νά πιάνει τόν ἄνθρωπο καί νά τόν χορταίνει.

        Μπροστά σ’αὐτή τήν ἀχαριστία τοῦ λαοῦ ὁ Ἅγιος Θεός ἐπιτρέπει νά πέσουν φίδια φαρμακερά καί δηλητηριώδη στό  στρατόπεδο τῶν Ἑβραίων, τά ὁποῖα μέ τά δαγκώματά τους σκορποῦν τό θά­νατο. Τά πτώματα τῶν θα­νατωμένων ἀπό τά δα­γκώματα τῶν φιδιῶν  σχηματίζουν σωρούς ὁ­λό­κληρους. Ὁ καταυλισμός τῶν Ἑβραίων μετα­βάλ­λεται σέ τόπο δακρύων. Παρουσιάζει εἰκόνα ἀπέ­ραντου νεκροταφείου.Τό θέαμα εἶναι τρομακτι­κό. Νέοι, γέροντες, παιδιά, ἄνδρες καί γυναῖκες σπα­ρταροῦν σέ κάθε βῆμα καί πεθαίνουν.

Ἡ δραματικότητα τῆς κατάστασης εἶναι πέρα ἀπό κάθε περιγραφή. Φέρνει ὅμως μαζί της καί τήν μετάνοια τοῦ σκληροτράχηλου λαοῦ. Ὁ πόνος τούς συνεφέρνει. Τρέχουν στόν Μωϋσῆ σέ κατάσταση ἀπόγνωσης. Πέφτουν στά πόδια του καί μέ λυγμούς τόν ἱκετεύουν νά μεσολαβήσει, ὥστε νά τούς συγχωρήσει ὁ Θεός. Κάναμε μεγά­λο ἁμάρτημα τοῦ λένε, διότι κατηγορήσαμε τόν Κύριο καί σένα. Μετανοοῦμε γι’ αὐτό. Παρακά­λε­σε σύ τόν Κύριο γιά μᾶς, γιατί ἐμεῖς δέν ἔχουμε πρόσωπο νά τόν παρακαλέσουμε. Παρακάλεσέ τον ἐσύ νά σηκώσει ἀπό ἐμᾶς τά φαρμακερά φίδια ( Ἀρ. κα΄7).

        Ὁ Μωϋσῆς προσευχήθηκε καί ὁ Θεός τούς λυπήθηκε. Καί ἔδωσε ἐντολή στόν Προφήτη νά κατασκευάσει ἕνα μεγάλο χάλκινο φίδι καί νά τό ὑψώσει σέ πανύψηλο κοντάρι, πού θά στήσει στό κέντρο τοῦ στρατοπέδου.Ὅταν τά φίδια θά δάγ­κωναν τούς Ἑβραίους, τό φάρμακο γιά νά μή πε­θάνουν ἦταν νά στρέψουν ἀμέσως τό βλέμμα πρός τό ὑψωμένο χάλκινο φίδι, ὁπότε θά γίνον­ταν καλά τήν ἴδια στιγμή.

        Ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ ἐκτελέστηκε. Τό χάλκι­νο φίδι κατασκευάστηκε καί ὑψώθηκε στό κοντά­ρι. Τά φίδια ἦρθαν καί πάλι, ἀλλά ἀπό ἐδῶ καί πέρα δέν πέθα­νε πλέον κανείς. Μόλις ἔστρεφαν τό βλέμμα στό κοντάρι μέ τό ἀναρτημένο χάλ­κινο φίδι, τό δηλητήριο τοῦ φιδιοῦ διαλυόταν καί χανόταν.

*****

        Καταπληκτική ἐφαρμογή, ἀδελφοί μου, τῆς συμβολικῆς αὐτῆς ἐνέργειας ἔχουμε στό μεγάλο γεγονός τοῦ Γολγοθᾶ. Οἱ συνέπειες τῆς ἁμαρτίας μέ τή πτώση τοῦ ἀνθρώπου, ἦταν ἀληθινά φαρ­μακερές. Τό δηλητήριό της σκορποῦσε καί σκορ­πᾶ παντοῦ τόν θάνατο. Τά θύματά της ἦταν καί εἶναι ἀμέτρητα. Ἡ φθορά καί ἡ καταστροφή πού προέρχεται ἀπό τήν ἁμαρτία εἶναι ἀφάντα­στη. Κανένα προσόν τοῦ ἀνθρώπου δέν ἄφησε  ἀνέ­παφο καί ἄτρωτο. Τοῦ καταπολέμησε τό σῶμα καθιστώντας το φωλιά ἀσθενειῶν. Τοῦ ἐσκότισε τό νοῦ, τοῦ διέστρεψε τούς πόθους, τοῦ αἰχμα­λώτισε τήν θέληση. Τοῦ ἀνάτρεψε τήν οἰκογε­νειακή ζωή, τόν κατέβασε ἀπό τό ὕψος στό χάος. Τόν ἔδεσε στό ἅρμα τοῦ θανάτου.

Ἔπρεπε λοιπόν νά βρεθεῖ κάποιος γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο. Καί χρειάστηκε τότε νά ὑ­ψωθεῖ στό ξύλο τοῦ Σταυροῦ πάνω στό Γολγοθᾶ ὁ ἴδιος ὁ Θεός καί Δημιουργός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.

        Ὁ Κύριος μέ τά πανάχραντα χέρια Του ἀνοιγμένα πάνω στό Σταυρό ἀγκαλιάζει ἀπό τότε ὅλο τόν κόσμο. Μέ τό τίμιο Αἷμα Του χαρίζει τή ζωή καί τήν ἀθανασία σέ ὅσους στρέφουν τό βλέμμα τους πρός Αὐτόν σέ ὧρες κλονισμῶν καί κινδύνων. Δέν ἔπαυσε βέβαια ἡ ἁμαρτία νά ὁρμᾶ ἐναντίον τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Δέν ἔχει ὅ­μως πλέον τή δύναμη τοῦ θανάτου, ἐφόσον ὁ ἄν­θρωπος προσβλέπει στόν Σωτήρα Χριστό. Τό δηλητήριό της εἶναι ἀκίνδυνο. Τό Αἷμα τοῦ Χρι­στοῦ μεταδίδει ζωή στήν ψυχή τοῦ πιστοῦ.

        Ἀδελφέ συναμαρτωλέ, κουρασμένε ἀπό τά συνεχῆ χτυπήματα τῆς ἁμαρτίας! Ἄνθρωπε πλη­γωμένε ἀπό τό ὀδυνηρότατο δάγκωμα τῆς τρο­μερῆς ὀχιᾶς τοῦ κακοῦ!  Ἄνθρωπε, πού ἡ ἁμαρτία σοῦ ἐσκότισε τόν νοῦ, πού σοῦ ἐνέκρωσε τά ψυ­χικά αἰσθητήρια, πού σοῦ σκόρπισε τά ἅγια καί ἱερά ὄνειρα, πού σοῦ ἅρπαξε δόλια τόν ἐνθου­σιασμό, πού σοῦ κατάκλεψε τόν ψυχικό σου θη­σαυρό, πού σοῦ στραγκάλισε τούς εὐγενεῖς ὁρα­μα­τισμούς, πού σοῦ «φιλοδωρεῖ» κάθε στιγμή τήν πίκρα καί τήν ὀδύνη, πού σέ αἰχμαλωτίζει σέ ταπεινές καί χαμερπεῖς ἐπιθυμίες!  Ἄνθρωπε! Δυ­στυχισμένε ὁδοιπόρε τῆς πονεμένης μας γῆς, νά ὁ Σταυρός. Στρέψε τό βλέμμα σου, ὕψωσε τήν ψυχή σου σ’ Ἐκεῖνον, πού εἶναι ὑψωμένος στό ξύλο τῆς ὀδύνης. Κύτταξε. Ὁ Σταυρός θά γίνει καί γιά σένα καί γιά μένα κλίμακα, πού θά μᾶς ὑψώσει ἀπό τά χαμηλά στά  εὐλογημένα ὕψη τῆς ἀρετῆς, ἀπό τό χάος στή γλυκειά ἀνατολή τῆς νέας ζωῆς. Τά δυό ἀνοιγμένα θεϊκά χέρια θά κρα­τήσουν γερά τά δικά μας, γιά νά μᾶς ὁδηγήσουν στήν ὁλοφώτεινη χώρα τῆς εὐτυχίας καί τῆς μα­καριότητας. Τό Αἷμα! Τό Πανάγιο Αἷμα, πού ἀνα­πηδᾶ ἀπό τό θεῖο Σῶμα, θά γίνει γιά σένα καί γιά μένα φάρμακο ἀθανασίας. Καί ἀκάνθινος στέφα­νος θά μεταβληθεῖ σέ στεφάνι μέ ἀρω­ματικά ἄν­θη, πού θά στολίσει πανηγυρικά τά πρόσωπα τῶν νικητῶν. Ποιός στράφηκε πρός τόν Σταυρό καί δέν σώθηκε; Ποιός ἀγά­πησε τόν Ἐσταυρωμένο καί δέν αἰσθάνθηκε μέσα του νά γεννιῶνται και­νούργιοι κόσμοι; Ποιά ψυχή κουρασμένη, δοκιμα­σμένη, πονεμένη στήριξε τό μέτωπό της στόν Σταυρό καί δέν δοκίμασε ρίγη δυνάμεως, ἐλπί­δας, εὐλάβειας καί ἁγιασμοῦ; Ποιός νέος ἤ νέα στόν ἀγώνα τους, στίς κακοτοπιές τῆς ζωῆς, στίς προκλήσεις τοῦ κακοῦ, κατέφυγε στόν Χριστό μέ ὅλη του τήν ψυχή καί δέν ἄναψε μέσα του τό καμίνι τῆς θείας ἀγάπης καί δέν ὑψώθηκε μέσα τους φρούριο ἀπόρθητο ἁγνῆς ζωῆς καί πόθων ἀφιερώσεως στά ἔργα τῆς χριστιανικῆς δράσης; Ποιός οἰκογενειάρχης, στήν ὥρα τῆς σκληρῆς δο­κιμασίας προσέτρεξε στόν Σταυρό καί ἔμεινε χω­ρίς παρηγοριά, τόνωση καί θάρρος; Κανείς!  Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου ἀνακουφίζει τίς ψυχές, στη­ρίζει τίς καρδιές, χαλυβδώνει τίς ἀδύνατες θελή­σεις, ἀποσοβεῖ δράματα, ἐπιτελεῖ θαύματα  σ’ ἐ­κείνους πού μετανοημένοι προστρέχουν στόν Ἐ­σταυρω­μένο Λυ­τρωτή ζητώντας ἔλεος καί σωτη­ρία;

*****

«Καθώς  Μωϋσῆς ὕψωσε τόν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου»

          Ἀδελφοί! Ἄς σταθοῦμε  μέ κατάνυξη καί συντριβή ἐνώπι­ον τοῦ Σταυροῦ καί ἄς ποῦμε στόν Ἐσταυρωμένο:«Ἐσταυρωμένε Λυ­τρωτή. Καί πάλι ἀσπαζόμα­στε μέ εὐλάβεια τόν Τίμιο Σταυρό Σου, ὁ ὁποῖος ἐμφα­νίζεται λαμπρός καί γεμάτος παρηγοριά ἀνάμεσα σέ ἄνθη καί μύρα. Γίνε, Κύ­ριε, στή ζωή μας Φῶς καί ἐλπίδα. Στε­ρέωσε μέσα μας τόν Ἅγιο Σταυρό Σου καί κα­τάστησέ τον ἄγκυρα θεία καί σωσίβιο οὐράνιο  στίς  ὧρες τῶν μεγάλων θυελλῶν καί συγκρού­σεων. Κάμε, ὅταν ἐπιτίθενται τά φίδια τῆς ἁμαρ­τίας, σ’αὐτόν νά στρέφουμε τά βλέμματα καί ἀπό αὐτόν νά παίρ­νουμε τό σωτήριο φάρμακο τῆς ἀθανασίας. Καί Ἐκεῖνος μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Πανάχραντης Μητέ­ρας Του τῆς ὁποίας τό Γενέσιον ἑορτάζουμε σήμερα θά γλυκαίνει τίς ψυχές μας, θά τίς δυναμώνει, θά τούς χαρίζει τή νίκη.

Γρηγόριος Mουσουρούλης

Καθεδρικός Ἱ. Ναός Ἀγίου Ἰωάννου, Ἀρχιεπισκοπῆς Κύπρου 08.09.2013