Πρόποσις Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου εις το επίσημο γεύμα προς τιμήν του Πατριάρχου Βουλγαρίας Νεοφύτου

Π Ρ Ο Π Ο Σ Ι Σ

ΤΗΣ Α.Θ.ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ

ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ 

 ΤΟΥ ΜΑΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ

κ.κ. Ν Ε Ο Φ Υ Τ Ο Υ

ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΕΝ ΤΟΙΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΙΣ ΓΕΥΜΑ

 (Φανάριον, 22 Σεπτεμβρίου 2013)

Μακαριώτατε καί προσφιλέστατε ἀδελφέ Μητροπολῖτα Σόφιας καί Πατριάρχα πάσης Βουλγαρίας κύριε Νεόφυτε μετά τῆς περί Ὑμᾶς ἱερᾶς συνοδείας,

Ἱερώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί,

Ἐντιμότατοι κύριοι Γενικοί Πρόξενοι τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Βουλγαρίας,

Ἀγαπητοί συνδαιτυμόνες,

«Κύκλῳ τῆς τραπέζης» ταύτης τῆς ἀγάπης καί τῆς εὐφροσύνης τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, χαίρομεν καί εὐφραινόμεθα  βλέποντες «ὡς στελέχη τά ἔκγονα» τῆς κατά Βουλγαρίαν Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τά ὁποῖα προσήγαγεν εἰς Χριστόν τό Ἱερόν τοῦτο Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας, φέροντα «κλάδους ἀγαθοεργίας». Δηλαδή συγκεκριμένως, χαίρομεν βλέποντες καί ἔχοντες μεταξύ ἡμῶν,  Ὑμᾶς, Μακαριώτατε Ἀδελφέ καί τήν τιμίαν συνοδείαν Ὑμῶν, καί ἐν τῷ προσώπῳ Ὑμῶν ἅπαν τό εὐσεβές Ὀρθόδοξον γένος τῶν Βουλγάρων, καί ἀπευθύνομεν Ὑμῖν ἐν τῇ κοινωνίᾳ τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου, τῇ παραμονίμῳ καί  εἰς αἰώνιον ζωήν ὁδηγούσῃ  Μυστικῇ Τραπέζῃ, ἀλλά καί ἐν τῇ ὑλικῇ καί γεηρᾷ ταύτῃ συνεστιάσει, τῇ παρερχομένῃ ὡς «ἀτμίδι καπνοῦ», ἐγκάρδιον χαιρετισμόν καί ἀσπασμόν, ἐν εὐχαριστίαις πολλαῖς ἐπί τῇ εἰρηνικῇ Ὑμῶν ἐπισκέψει, τοῖς ἐκδηλωθεῖσιν αἰσθήμασιν ἀγάπης καί σεβασμοῦ καί ἀναγνωρίσεως τῆς διακονικῆς προσφορᾶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί ἐπί τῇ ἀγαστῇ συνεργασίᾳ καί πλήρει ταυτότητι ἐν πᾶσι τοῖς συζητηθεῖσι διμερέσι καί πολυμερέσι ζητήμασιν.

          Ἡ κοινή Ὀρθόδοξος πίστις ἀποτελεῖ σημεῖον ἑνότητος, ἡ δέ Ἐκκλησία ἡμῶν δίδει πάντοτε εἰς τόν ἄνθρωπον τήν δυνατότητα νά ὑπερβαίνῃ τήν φυλετικήν, ἐθνικήν καί γλωσσικήν ἰδιαιτερότητα καί νά αἰσθάνηται ὡς πολίτης τοῦ Οὐρανοῦ, ὅλους δέ τούς ἀνθρώπους ὡς ἀδελφούς του. Εἰς τό πρόσωπον τοῦ κάθε ἀνθρώπου ἀναγνωρίζομεν τόν αἰώνιον ἀδελφόν μας.

          Ὅθεν, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ χῶρος εἰς τόν ὁποῖον συναντῶνται οἱ ἄνθρωποι ἐκ παντός γένους, συνημμένοι εἰς ἕν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὁ δέ ἄνθρωπος, καί μάλιστα ὁ Χριστιανός Ὀρθόδοξος πιστός, βιώνει τήν πανενότητα ταύτην εἰς τήν ὁποίαν μᾶς ἐκάλεσε τό Παράκλητον Πνεῦμα.

          Ἐπιτρέψατε ἡμῖν καί κατά τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν νά ἐκφράσωμεν τήν προσωπικήν ἐκτίμησιν, ἀπορρέουσαν ἐκ βιωματικῆς ἐμπειρίας, ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι λαοί ἐζήσαμεν πάντοτε ἐν θαυμαστῇ ἑνότητι καί συγχρόνως ἐν ἀλληλοπεριχωρήσει. Ἰδιαιτέρως, ὅσον ἀφορᾷ εἰς τάς δύο ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἐπαναλαμβάνομεν ὅτι τήν χρυσῆν περίοδον τοῦ Ἡσυχασμοῦ κατά τόν 14^ον αἰῶνα, ἐνῷ οἱ κρατικοί μηχανισμοί κατέρρεον, ἀνεδείχθησαν δυναμικαί πνευματικαί φυσιογνωμίαι, αἱ ὁποῖαι διετήρησαν τήν ἐλπίδα καί ἄσβεστον τήν δᾷδα τῆς πίστεως καί τῆς ἀληθείας,  ἀπετέλεσαν δέ καί ἀποτελοῦν μόνιμον καί διαρκῆ πηγήν ἑ ν ό τ η τ ο ς, ὡς οἱ Ἅγιοι Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Θεοδόσιος καί Εὐθύμιος Τυρνόβου, οἱ ἡσυχασταί Πατριάρχαι Κάλλιστος, Φιλόθεος καί ὁ ὀλίγον μεταγενέστερος ταπεινός καί ἄσημος καί ἁπλοῦς καί κρυπτόμενος δι’ ἀρετήν καί ἐξ ἀρετῆς Ἅγιος Νήφων. Οἱ Ἅγιοι αὐτοί, ὡς καί οἱ πολλοί νεομάρτυρες, οἱ ὁποῖοι εἰς δυσκόλους καιρούς ἔλαμψαν διά τοῦ μαρτυρίου των ὡς φῶς τοῖς «ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένοις» Ὀρθοδόξοις πιστοῖς, ἀποτελοῦν σημεῖον ἀναφορᾶς καί ὁδοδείκτην καί διά τάς σχέσεις τῶν Ἐκκλησιῶν καί τῶν ἡμετέρων λαῶν.

          Τό παράδειγμα, ἐξ ἄλλου, τῶν ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀποσταλέντων Θεσσαλονικέων Ἁγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου, διά τῶν ὁποίων ἡ Μήτηρ αὕτη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐγαλούχησεν ὀρθοδόξως καί ἐδέχθη εἰς τούς φιλοξένους κόλπους αὐτῆς ὁλόκληρον τό ἔντιμον Βουλγαρικόν Ἔθνος καί ἄλλους πολλούς λαούς καί ἔθνη τῆς Βαλκανικῆς καί τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς, χωρίς νά τούς ἀφομοιώσῃ γλωσσικῶς καί φυλετικῶς, καί ἐδημιούργησεν ἕνα ὁλόκληρον νέον πολιτισμόν, δέον νά ἀποτελῇ πάντοτε δι’ ὅλους ἡμᾶς τούς ἐπιγενομένους, τό δένδρον καί τούς κλάδους, τήν ρίζαν καί τά ἔκγονα, ἀπλανῆ ὁδοδείκτην καί ἀνεξάντλητον πηγήν ἐμπνεύσεως.

          Σύν τούτοις, προέχει πάντως, κατά τήν ἡμετέραν προσωπικήν ταπεινήν γνώμην, ἡ ἰσχυρά ἑνότης τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν ὁποίαν ὡς ἀδάμαντα ὀφείλομεν οἱ πάντες, ἐν ἀγάπῃ γνησίᾳ καί οὐχί ἐν λόγοις, νά διαφυλάξωμεν. Ἡνωμένη ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νά δώσῃ, ἰδιαιτέρως σήμερον, πρός δύο κατευθύνσεις μαρτυρίαν: πρός τήν κατεύθυνσιν τῶν ἰδίων πιστῶν της ὅτι εἶναι Μία Ἐκκλησία ἡ Ὀρθοδοξία∙ καί πρός τήν ἑτέραν κατεύθυνσιν, πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον, ἀλλά καί πρός τόν κόσμον ἐν γένει, ὅτι εἴμεθα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, δηλαδή ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.

          Ὡς ταπεινός διάδοχος  Φωτίου τοῦ Μεγάλου, διά τῆς εὐχῆς, ἐλπίδος καί προσδοκίας ταύτης, ὑψοῦμεν τό ποτήριον ὑπέρ τῶν ἐκγόνων τοῦ Βυζαντίου καί τῆς Κωνσταντινουπολίτιδος Ἐκκλησίας, δηλαδή ὑπέρ τῆς Ὑμετέρας φίλης Μακαριότητος, Πατριάρχα κύριε Νεόφυτε, τῆς σεβασμίας Ἱεραρχίας, τοῦ ἱεροῦ κλήρου καί τοῦ πληρώματος τῶν πιστῶν τοῦ γένους τῶν Ὀρθοδόξων Βουλγάρων, καί εὐφροσύνως ὁμολογοῦμεν: «Ἰδού δή τί καλόν ἤ τί τερπνόν, ἀλλ’ ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἅμα∙  ἐν τούτῳ γάρ ὁ Κύριος ἐπηγγείλατο ζωήν αἰωνίαν».   

Εἰς πολλά ἔτη!