Ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου εις τον Ιερό Ναί Αγίου Παντελεήμονος Αμπελοκήπων

Ο Μ Ι Λ Ι Α

ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΝ ΑΥΤΟΥ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΝΑΟΝ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

(21 Ὀκτωβρίου 2013)

Ἱερώτατε Ποιμενάρχα τῆς Θεοσώστου ταύτης Ἐπαρχίας Μητροπολῖτα Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως κύριε Βαρνάβα,

Ἱερώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί,

Εὐλογημένοι Ὀρθόδοξοι χριστιανοί, τέκνα τῆς Ἐκκλησίας ἀγαπητά,

         

Εὑρισκόμεθα εἰς ἕνα ἐκ τῶν τεσσαράκοντα Ἱερῶν Ναῶν, οἱ ὁποῖοι ἀνηγέρθησαν ἐξ ὑπαρχῆς κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς πρὸ τεσσαρακονταετίας περίπου ἐν ἔτει 1974ῳ συστάσεως διὰ Πατριαρχικοῦ καὶ Συνοδικοῦ Τόμου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως αὐτοῦ, καὶ ἐκφράζομεν τὴν χαρὰν καὶ πατρικὴν εὐφροσύνην ἡμῶν ὡς Πατριάρχου σας, βλέποντος τὰ τέκνα του νὰ προοδεύουν ἐν πίστει, ἐν ἀληθείᾳ, ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς.

          Ἀσφαλῶς, ἡ ἀνέγερσις ἑνὸς Ναοῦ δὲν ἀποτελεῖ ἔργον ἁπλοῦν καὶ ἀμελητέον. Ἡ ἱστορία καὶ ἡ Ὀρθόδοξος ζωὴ μαρτυροῦν τὴν ἀναγκαιότητα ἀνοικοδομήσεως Ναῶν καὶ Ἱερῶν Θυσιαστηρίων. Ὁ Προφήτης Ἀγγαῖος, ἤδη τὸν ἕκτον πρὸ Χριστοῦ αἰῶνα, δὲν ἀσχολεῖται τόσον, ὡς πολλοὶ τῶν προφητῶν, μὲ δογματικὰς παρεκκλίσεις καὶ ἀφορισμοὺς ὅσον μὲ ἓν πολὺ πρακτικὸν μεσσιανικὸν θέμα, τὴν ἀνοικοδόμησιν Ναοῦ, ἀπαραιτήτου ὄχι μόνον διὰ τὴν κοινωνικὴν εὐεξίαν ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν θρησκευτικὴν ἀκεραιότητα καὶ ταυτότητα τοῦ λαοῦ.

Κηρύττει ὁ Προφήτης τὴν ἀναστήλωσιν τοῦ Ναοῦ, ἐργάζεται διὰ νὰ ὑψωθῇ, ἁπλῶς καὶ μόνον διὰ νὰ εὕρῃ καταφύγιον καὶ σκέπην ὁ ἐκλεκτὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ. Συγχρόνως ὅμως ἐργάζεται ὥστε ὁ ὑψωθησόμενος Ναὸς νὰ ἀποτελῇ ἔπαλξιν διὰ τῆς ὁποίας θὰ δώσῃ τὴν μάχην καὶ θὰ κερδίσῃ τὴν νίκην ἡ πίστις τοῦ ζῶντος καὶ ἀληθινοῦ Θεοῦ.

          Τοιουτοτρόπως καταργεῖται εἰς τὴν ἰουδαϊκὴν πίστιν καὶ αὐστηρὰν ἑβραϊκὴν πραγματικότητα τό «φράγμα» τοῦ ἐθνικισμοῦ ἐντὸς τοῦ οἴκου τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος περιβάλλει πάντας τοὺς πιστοὺς μὲ τὴν δόξαν καὶ τὴν εἰρήνην Του.

          Μὲ τὴν πάροδον τῶν αἰώνων, ἐντὸς πλέον τῆς χριστιανικῆς πραγματικότητος, προκύπτει ὁ χῶρος τῆς Ἐνορίας μὲ κέντρον  τὸν Ἱερὸν Ναόν. Ἡ ὀργάνωσις τῶν Ὀρθοδόξων ἰδίᾳ χριστιανῶν πέριξ τῆς Ἐνορίας, πάντοτε μέν, ἰδιαιτέρως ὅμως κατὰ τὴν σημερινὴν ἐποχήν, ἀποδεικνύεται ἀναγκαιοτάτη. Ἡ ζωὴ τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ ἀρθρώνεται καὶ πραγματώνεται ἐντὸς τῆς Ἐνορίας. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἀκμὴ ἢ ἡ παρακμή (κατ᾿ ἄνθρωπον βεβαίως) τῆς Ἐκκλησίας συνδέεται ἀμέσως μὲ τὴν κατάστασιν καὶ πρόοδον τῆς Ἐνορίας, ὡς τῆς μικροτέρας ἐκκλησιαστικῆς μονάδος, τοῦ κυττάρου, θὰ ἐλέγομεν. Πλέον συγκεκριμένως, ἔχει λόγον μὲ τὴν σχέσιν τῶν πιστῶν πρὸς τὸ ἐνοριακὸν κέντρον, τὸ ἱερὸν Θυσιαστήριον, τὴν καθ᾿ ἡμέραν ζωὴν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, λαμβανομένου ὑπ᾿ ὄψιν ὅτι κάθε προσπάθεια διὰ τὴν πρόοδον τῆς ἐκκλησιαστικῆς καὶ πνευματικῆς ζωῆς ἀρχίζει ὁπωσδήποτε ἐκ τῆς Ἐνορίας. Ἡ Ἐνορία εἶναι, πέραν τοῦ ἀμιγῶς ἐκκλησιαστικοῦ χαρακτῆρος αὐτῆς, καὶ ἓν κοινωνικὸν σῶμα πρὸς ἀντιμετώπισιν τῶν ποικίλων προβλημάτων τοῦ καθ᾿ ἡμέραν βίου, σῶμα καλῶς ὀργανούμενον πάντοτε καὶ πλαισιούμενον ὑπὸ καταλλήλων συνεργατῶν, οἱ ὁποῖοι συνδράμουν τὸν προϊστάμενον ἱερέα-ἐφημέριον εἰς τὴν ἄσκησιν τοῦ ἐνοριακοῦ ἔργου τῆς κατηχήσεως εἰς τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, τῆς μερίμνης διὰ τοὺς πάσχοντας, κ.ἄ.

          Τοιουτοτρόπως, διὰ τῆς διακονίας τῆς Ἐνορίας καὶ τοῦ λειτουργικοῦ βίου τοῦ κέντρου αὐτῆς, τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, κατευθύνονται οἱ πιστοί «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» ὄχι μόνον ὅσον ἀφορᾷ εἰς τὴν πίστιν αὐτῶν ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ἐνσάρκωσιν καὶ ἐφαρμογὴν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἐντὸς τῆς κοινωνίας, πάντοτε βεβαίως διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.

          Ἐντὸς τῆς καλπαζούσης κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη ἀστικοποιήσεως, ἀναδεικνύεται ἔτι περισσότερον ἡ ἀξία καὶ ἡ σημασία τῆς Ἐνορίας ἡ ὁποία καλεῖται νὰ ἐπιτύχῃ τὴν ὑπέρβασιν τῆς νομικῶς προσδιοριζομένης ἀπροσώπου μαζικῆς ὑπάρξεως καὶ νὰ ἐπανεύρῃ τὴν πνευματικότητα καὶ κοινωνικὴν πληρότητα αὐτῆς ἐντὸς τῆς "ὄντως ζωῆς", δηλαδὴ διὰ τῆς ἐν Χριστῷ ἀναπτύξεως διαπροσωπικῶν σχέσεων. Ἡ κατὰ τὰ Ἀποστολικὰ καὶ Πατερικὰ πρότυπα ἐπανοργάνωσις τῆς Ἐνορίας προϋποθέτει καὶ σήμερον ἀποστόλους καὶ πατέρας, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐνεργοῦν μὲ τὸν ἴδιον Ἁγιοπνευματικὸν φωτισμόν, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἰδίαν ἐκκλησιαστικὴν συνείδησιν. Παραλλήλως, ἀπαιτεῖται καὶ ἡ οὐσιαστικὴ συμβολὴ καὶ λειτουργία τῶν μελῶν τῆς Ἐνορίας, τὰ ὁποῖα οἱ κληρικοὶ ὀφείλουν νὰ συνὰγουν ὡς ἡ «ὄρνις τὰ νοσσία ἑαυτῆς» (Ματθ. κγ΄,37) διὰ νὰ εἶναι ἡ Ἐνορία ζῶν ὀργανισμὸς μὲ κίνησιν καὶ ζωὴν καὶ νὰ δύναται νὰ ἀποτελῇ τὴν ζύμην, ἡ ὁποία θὰ ζυμώσῃ ὅλον  τὸν εὐρύτερον κοινωνικὸν χῶρον.

          Χαρᾶς ἀνεκλαλήτου πλημμυρίζει ἡ ἡμετέρα πατρικὴ καρδία καθὼς ἐπισκεπτόμεθα τὸν Ἱερὸν αὐτὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, τὸν ὁποῖον ἡ ἰδική σας εὐλάβεια καὶ ἀγάπη, ἀγαπητά μας παιδιά, ὑπὸ τὴν στοργικὴν μέριμναν τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου σας κυροῦ Διονυσίου καὶ τοῦ διαδόχου αὐτοῦ ἀδελφοῦ Μητροπολίτου κυρίου Βαρνάβα, τοῦ στοργικοῦ ποιμένος καὶ πατρός σας, καὶ τῶν ἐκλεκτῶν κληρικῶν σας, ἀνήγειρε διὰ νὰ ἀποτελῇ ἀληθῶς ἔπαλξιν καὶ κέντρον ζωῆς τῆς Ἐνορίας καὶ ὅλων τῶν χρηζόντων βοηθείας καὶ διακονίας παρὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ καὶ παρὰ τῆς ἀγάπης τοῦ συνανθρώπου. 

          Σᾶς συγχαίρομεν, σᾶς εὐλογοῦμεν καὶ εὐχόμεθα ὁ Ναός σας νὰ εἶναι πηγὴ ἰαμάτων διὰ τῶν πρεσβειῶν καὶ τῆς Χάριτος τοῦ Ἀθλοφόρου Παντελεήμονος, καὶ ἡ Ἐνορία σας ἡ εὐλογημένη καρδία καὶ πηγὴ ἀγάπης. Δόξα τῷ Θεῷ διὰ τὴν δωρεάν Του αὐτὴν πρὸς τὸν λαὸν τῆς εὐλογημένης περιοχῆς.

          Σᾶς ἀπονέμομεν ἀπὸ καρδίας τὴν Πατριαρχικὴν καὶ πατρικήν  μας εὐλογίαν, εὐχόμενοι τὰ βέλτιστα κατὰ τὴν ὥραν ταύτην τῆς κρίσεως, ἠθικῆς, οἰκονομικῆς καὶ εὐρυτέρας, καὶ ἐπικαλούμεθα ἐπὶ τὸ εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν καὶ τὴν εὐλογημένην Ἐνορίαν σας ἐπιτελούμενον ἔργον τὴν Χάριν καὶ τὸ ἄπειρον Ἔλεος τοῦ Θεοῦ.