" Πόσες φορές ἀπό αὐτό τό νερό ξεδιψάσαμε! "

 

 Τώρα πού ἔγιναν ὅλα εὔκολα καί τό νερό τρέχει στή βρύση τοῦ σπιτιοῦ μας, λησμονήσαμε τά πηγάδια πού τά ἄνοιξαν μέ κόπο πολύ οἱ πατέρες μας. Μόνο οἱ ποιμένες πού ἀπέμειναν τιμοῦν πλέον αὐτό τό νερό πού βγαίνει ἀπό τή γῆ πού τόσο ἀγαπήσαμε.

  Βλέποντας αὐτά τά πηγάδια μεταφερόμαστε στίς ἀλησμόνητες καί συγκινητικές σκηνές πού οἱ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ ἔφταναν ἐκεῖ μέ τά βαρέλια γιά νά μεταφέρουν τό νερό στό σπίτι.

  Τό κάθε τί γινόταν μέ κόπο.  Γι’ αὐτό καί τό σεβόμασταν. Τίποτα δέ σπαταλούσαμε. Ὅλα τά ἀγαθά πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός, τά ἀξιοποιούσαμε μέχρι λεπτομερείας.

  Ὄμορφα χρόνια. Ἁπλά. Γεμάτα ὀμορφιά, ἐλπίδα, ζωή.

  Πολλά ἔχουν νά διδαχθοῦν οἱ νεότεροι ἀπό τά περασμένα.

    Μάρτυρες ὄμορφων ἡμερῶν τοῦ παρελθόντος, τό πηγάδι καί τά δένδρα , στόν κάμπο τοῦ Λουκᾶ. Σκηνές πού σημάδεψαν τῆς ψυχῆς τά τρίσβαθα. Πόσοι ἀκούμπησαν σ' αὐτά τά λιθάρια! Πόσοι ξαπόστασαν! Πόσοι δροσίστηκαν ἀπό τό γάργαρο νερό! Πόσα κοπάδια ἔσκυψαν στήν σκαλισμένη πέτρα γιά νά ξεδιψάσουν! Ὅλα τότε ἦταν γεμάτα ζωή. Τώρα... 

  Πόσοι κάθισαν κάτω ἀπό τόν ἴσκιο αὐτῶν τῶν δένδρων, γιά νά ξεκουραστοῦν ὅταν θέριζαν τό σιτάρι στά χωράφια. Ἄν εἶχαν φωνή αὐτά τά δένδρα καί αὐτές οἱ πέτρες, ὁλόκληρες ἱστορίες, γραμμένες μέ ἱδρώτα καί κόπο, θά μᾶς ἀνέφεραν.

  Περάσαμε κάποια μέρα ἀπό κεῖ καί σταθήκαμε γιά λίγο. Νά χαιρετίσομε τίς πέτρες  καί τό χῶμα. Νά βγάλουμε νερό καί νά θυμηθοῦμε τά παληά. Νά πιοῦμε καί νά δροσιστοῦμε, ὅπως τότε. Ἦταν σάν νά μήν ἔχουν περάσει τόσα χρόνια. Ἦταν καί τό σκοινί καί ὁ κουβάς ἐκεῖ. Λές καί μᾶς περίμεναν...

   Λίγο πιό πέρα καί τό κοπάδι ἑνός συγχωριανοῦ μας. Ὅλα μᾶς μετέφεραν στίς ὀμορφότερες ἡμέρες πού ἔχουμε περάσει σ’ αὐτό τόν τόπο.

  Στέκονται αὐτά τά λιθάρια ξεπερνώντας τόν χρόνο. Ἀντέχουν. Ἀντιστέκονται. Συνδέουν τό παρελθόν μέ τό παρόν καί δίνουν ἐλπίδα γιά τό μέλλον. Αὐτή ἡ γῆ πού μᾶς ἔδωσε καί μᾶς δίνει  τόσα, εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ποτέ δέν  θά μᾶς ἐγκαταλείψῃ παρ’ ὅτι ἐμεῖς τήν ἐγκαταλείψαμε. Μᾶς περιμένει. Ἔχει τόσα ἀγαθά νά μᾶς δώσῃ.  

  Ξεκουράζεται γιά λίγο μετά τό θέρο. Περιμένει τήν βροχή τοῦ φθινοπώρου γιά νά μαλακώσῃ καί νά δεχθῇ τόν νέο σπόρο.

 Θά τόν βοηθήση νά βλαστήσῃ καί νά καρποφορήσῃ, γιά νά ζήσῃ ὁ ἄνθρωπος. Ἄς εἶναι δοξασμένο τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ γιά τά πολλά Του δῶρα.

Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος

Πηγή: Λουκά Μαντινείας