Στον αείμνηστο μαθητή μου Στέλιο Μάλλιαρη - Αναστασία Γώγου-Σταματέλλου

 Στον αείμνηστο μαθητή μου  
Στέλιο Μάλλιαρη 
 (40 ημέρες από την εκδημία του) 

« Ως έδοξεν τω Κυρίω ούτω και εγένετο …»

Μ αυτά τα λόγια, Στέλιο μου, δρασκέλισες το κατώφλι του κόσμου τούτου και βρέθηκες -40 μέρες ήδη- στην αντίπερα όχθη.

 Πότε πρόλαβες, Στέλιο μου, και έκανες πανιά για το ταξίδι το ανεπίστρεπτο? Πάντα σου άρεσαν τα ύψη. Κι άνοιξες «τα ωραία φτερά, τα μεγάλα» και πέταξες για πάντα στους γλαυκούς ουρανούς , μακριά μας..

Στα 31 σου χρόνια, όταν η ζωή σούγνεφε με χίλιες υποσχέσεις, εσύ κονταροχτυπιόσουνα στα Μαρμαρένια Αλώνια σε μια άνιση μάχη που κράτησε τρία χρόνια και που βγήκες νικητής. Γιατί κέρδισες τον Παράδεισο.

Με απόλυτη εμπιστοσύνη δέχτηκες το θέλημα του Θεού. Με πίστη Αγίου και ηρωισμό Μάρτυρα διατράνωνες από το κρεβάτι του πόνου : « δεν κάνει λάθη ο Θεός»!  και μας άφηνες εμβρόντητους.

 Τόση πίστη, τόση παλλικαριά, τόση γενναιότητα!

Ήσουν το παιδί μας και μας στήριζες, ήσουν ο μαθητής μας και μας δίδασκες!

 Πώς να ξεχάσουμε εκείνο το καθαρό κοίταγμα των ματιών σου, το γνήσιο γέλιο σου, την εντιμότητα και την εργατικότητά σου, την απίστευτη επιμονή σου στους στόχους σου, την αδιαπραγμάτευτη υποστήριξη των αξιών σου, την παρρησία σου όταν κήρυττες Χριστό κι Ελλάδα, τον ηρωισμό και την καρτερία σου ως την ύστατη στιγμή της δοκιμασίας σου! Δέχτηκες τον Σταυρό σου αδιαμαρτύρητα, ως το τέλος.

 Μέρες και νύχτες ατέλειωτες πάλεψες με τον θάνατο και δεν κιότεψες ούτε στιγμή. Πήγαινες κατά πάνω του αντρίκια, λεβέντικα. Και δεν είχες «γιατί» και «πως». Ένα μόνο έλεγες : « είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον!.»  

Και δεν πρόλαβες, εσύ ψυχούλα μου, να χαρείς τις ανατολές και τα δειλινά του κόσμου μας. Δεν πρόλαβες να περπατήσεις στη Γη μας ταξιδευτής και ερευνητής. Δεν πρόλαβες να διεισδύσεις στους κόσμους της Επιστήμης όπως σου άξιζε. Δεν πρόλαβες να βάλεις το δικό σου λιθάρι στο οικοδόμημα των ανθρώπων, δεν πρόλαβες….

Λεβέντης κι ωραίος βιάστηκες να περάσεις στην αιωνιότητα εσύ, ένας άγγελος ανάμεσα στους αγγέλους του Θεού.

Δεν ήταν φαίνεται ο κόσμος μας στα δικά σου τα μέτρα. Δεν χωρούσαν τα όνειρά σου, η καρδιά σου, το γέλιο σου, η καλοσύνη σου, η αγνότητά σου στις δικές μας μικρότητες. Διψούσες γι άλλα. Ήσουν ένας άγγελος στη γη που ζητούσε το σπίτι του στον ουρανό…Και μας άφησες φτωχούς!

Στέλιο μου,

 Τα αριστεία σου, οι ανυποχώρητοι αγώνες σου πάντα για το καλύτερο, η ανθρωπιά σου- η σπάνια και δυσεύρετη στους καιρούς μας, η έμφυτη ευγένειά σου, το χαμόγελό σου, η έμπρακτη καλοσύνη και ο σεβασμός για τον διπλανό σου, η πίστη σου, η καρτερία σου που ήξερες και την ύστατη ώρα να χαμογελάς και να σιωπάς και να πορεύεσαι ωραίος και μόνος τον ασυντρόφευτο δρόμο των Ηρώων είναι τα χαρακτηριστικά σου που σε φέρνουν πάντα παρόντα στα μάτια μας και στην καρδιά μας.

Αφήνεις πίσω σου χνάρια φωτεινά. «Συνοδοιπόρος» και «ουρανοδρόμος» στις χριστιανικές κατασκηνώσεις, στα πανεπιστημιακά έδρανα, στα Συνέδρια, στις εξορμήσεις, μας αφήνεις παρακαταθήκες ιερές « ουκ εκ του κόσμου τούτου» και μας διδάσκεις, εμάς που μας τίμησες με τη φιλία σου ότι το μεγαλείο είναι απλό και άφωνο.

Αείμνηστε Στέλιο μου

Θα σε αναζητούμε πάντα στα μάτια της Ειρήνης και της κορούλας σου,

θα σε διακρίνουμε πάντα στην άγια εγκαρτέρηση της μάνας και του αδελφού σου  και θα σε βρίσκουμε πάντα στο χαμόγελο των καρτερούν- των, των συγχωρούντων, και των μεγαλόψυχων.

Είμαστε βέβαιοι ότι πορεύεσαι ευτυχής στην αιωνιότητα εν μέσω Αγίων, Μαρτύρων, Ηρώων.

Αγαπημένε μου μαθητή, πρέσβευε ,σε παρακαλώ, τώρα και για μας στο θρόνο του Τριαδικού Θεού να ανταμώσουμε στη Βασιλεία του.

 Στέλιο μου

Αιωνία να είναι η μνήμη σου.

                                                         Η καθηγήτριά σου

                                              Αναστασία Γώγου-Σταματέλλου