Τέκνα εν Κυρίω
αγαπητά,
Αύριον το πρωί
αναχωρούμεν από την ωραίαν, ιστορικήν και φιλόξενον Ελλάδα με την καρδίαν
γεμάτην αφ’ ενός μεν από θαυμασμόν δι’ όσα είδαμε και εζήσαμε κατά τας ημέρας
αυτάς εν τω μέσω υμών, αφ’ ετέρου δε από ευχαριστίαν δια την αυθόρμητον
εκδήλωσιν των πλουσίων αισθημάτων σας τόσον προς το πρόσωπόν μας, όσον και
κυρίως προς την Μητέρα Σας Εκκλησίαν, το Οικουμενικό Πατριαρχείον, του οποίου
ταπεινός Πρωθιεράρχης υπάρχομεν.
Τα αισθήματά Σας
αυτά μας συνεκίνησαν μέχρι των μυχίων της καρδίας μας και μας ενίσχυσαν, όσον
δεν ημπορείτε να φαντασθήτε, εις τον πνευματικόν μας αγώνα δια την επιβίωσιν –
και ακόμη περισσότερον δια την ζωήν- του ιερού θεσμού του Οικουμενικού
Πατριαρχείου και δια την συπλήρωσιν της υψηλής αποστολής του, η οποία είναι και
πρέπει να είναι αξία της ιστορίας του και των σημερινών αναγκών και απαιτήσεων.
Είναι δε η
αποστολή του Οικουμενικού θρόνου να αποτελή ούτος το ορατόν κέντρον της
Οικουμενικής ενότητος της Ορθοδοξίας και να εκπροσωπή και να εκφράζη την
ενότητα αυτήν.
Εις την ευθύνην
αυτήν ανταπεκρίθη μέχρι σήμερον το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, πορευόμενον ανά
τους αιώνας «δια δόξης και ατιμίας, δια δυσφημίας και ευφημίας,…, ως
αγνοούμενον και επιγινωσκόμενον, ως αποθνήσκον και ιδού ζη, ως παιδευόμενον και
μη θανατούμενον, ως λυπούμενον αεί δε χαίρον, ως πτωχόν πολλούς δε πλουτίζον,
ως μηδέν έχον και πάντα κατέχον» (Β΄Κορ. 6,8-10).
Δια μέσω όλων
τούτων των εναλλαγών των περί αυτό καταστάσεων και όλων τούτων των ποικίλων
τοποθετήσεων απέναντί του, το Πατριαρχείον επέζησε και έζησε μέχρι σήμερον και
θα εξακολουθήση να ζη εφ’ όσον θα ενσαρκώνη την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας,
ως ολότητα αληθείας και ζωής, μακράν φυλετικών και εθνικών κριτηρίων και
στόχων.
Ευσεβείς Ορθόδοξοι
Έλληνες χριστιανοί,
Εξακολουθήσατε να
ενισχύετε την Μητέρα Σας Εκκλησίαν με την αγάπην Σας, με την ευλάβειάν Σας και
με την προσευχήν Σας.
Να είσθε ευτυχείς
και υπερήφανοι διότι ανήκετε εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν. Και ήσυχοι και
βέβαιοι δια το μέλλον της, ό,τι και αν συμβαίνει γύρω της. Ο μέγας Πατριάρχης
Κωνσταντινουπόλεως, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, έγραφε προ δέκα και εξ
αιώνων τα εξής: «Πόσοι επολέμησαν την Εκκλησίαν, και όμως όλοι που την
επολέμησαν απωλέσθησαν, ενώ αυτή ανήλθεν υπεράνω και αυτού του ουρανού. Τοιούτον
έχει μέγεθος η Εκκλησία. Πολεμείται και όμως νικά. Την επιβουλεύονται και όμως
υπερισχύει. Την υβρίζουν και όμως λαμπροτέρα καθίσταται. Δέχεται τραύματα και
δεν πίπτει από τας πληγάς. Προσβάλλεται από κύματα, αλλά δεν καταποντίζεται.
Υποφέρει τρικυμίας, αλλά δεν ναυαγεί. Παλαίει, αλλά δεν καταβάλλεται. Πυγμαχεί,
αλλά δεν νικάται».
Σας συνιστώμεν
πατρικώς πιστότητα εις την Εκκλησίαν και εμμονήν εις την Ορθοδοξίαν, «δηλαδή
εις την γνησιότητα της ζωής, εις την προτεραιότητα της προσωπικής μοναδικότητας
του ανθρώπου και της προσωπικής του σχέσεως με τον κόσμον». Αυτό σημαίνει
«εμμονήν εις την αλήθειαν, η οποία ελευθερώνει και σώζει». Αυτό σημαίνει
πληρότητα ζωής. Αυτήν Σας ευχόμεθα. Σας ασπαζόμεθα όλους μαζί και ένα έκαστον
εξ υμών προσωπικώς. Και Σας απονέμομεν την Πατριαρχικήν μας ευλογίαν…».
Οικουμενικός
Πατριάρχης Δημήτριος
18 Νοεμβρίου 1987
Ο Οικουμενικός
Πατριάρχης
Δημήτριος
εξεδήμησε στις
2 Οκτωβρίου 1991
Αιωνία του η
μνήμη.
Σας συνιστούμε ό,τι σας συνιστούμε και την ίδια στιγμή πρώτοι εμείς καταπατούμε τους ιερούς κανόνες συμπροσευχόμενοι!
ΑπάντησηΔιαγραφή