KYΡΙΑΚΗ ΑΠΟΚΡΕΩ - π. Αμβρόσιος Ν. Γκουρβέλος

KYΡΙΑΚΗ ΑΠΟΚΡΕΩ

Ἕνας νεαρός, ἐπιτυχημένο στέλεχος ἑταιρείας, ὁδηγοῦσε τή νέα του λιμουζίνα κάπως γρήγορα σέ μία γειτονιά, ὄχι καί τόσο καλόφημη.  Πρόσεχε μήν τυχόν κανένα παιδί ξεπροβάλει ἀπότομα ἀνάμεσα ἀπό τά παρκαρισμένα αὐτοκίνητα.  Κάποια στιγμή πιστεύοντας πώς εἶδε κάτι νά κινεῖται ἐπιβράδυνε, ἀντί ὅμως νά ἐμφανιστεῖ κάποιο παιδάκι, ἕνα τοῦβλο χτύπησε μέ δύναμη τήν πλαϊνή πόρτα τῆς λιμουζίνας του.  Φρέναρε ἀπότομα καί κάνοντας ὄπισθεν κατευθύνθηκε στό σημεῖο πού τό τοῦβλο εἶχε ριχτεῖ.

Φανερά θυμωμένος πετάχτηκε ἔξω ἀπό τό αὐτοκίνητό του, κι ἔπιασε ἕνα παιδί πού βρῆκε κοντά του. Τό ἔσπρωξε καί τό ἀκούμπησε μέ τήν πλάτη σέ ἕνα παρκαρισμένο αὐτοκίνητο, φωνάζοντας «Γιατί τό ἔκανες αὐτό; Ποιός εἶσαι; Τί νομίζεις ὅτι κάνεις;  Αὐτό εἶναι ἕνα καινούριο αὐτοκίνητο καί τό τοῦβλο πού πέταξες τοῦ ἔκανε μία πολύ μεγάλη ζημιά!  Γιατί τό ἔκανες»;

Τό νεαρό ἀγόρι ἀπολογητικά τοῦ εἶπε «Σᾶς παρακαλῶ κύριε. Σᾶς παρακαλῶ, ζητῶ συγνώμη, ἀλλά δέν ἤξερα τί ἄλλο νά κάνω!  Πέταξα τό τοῦβλο γιατί κανένας δέν σταματοῦσε.»  Μέ δάκρυα νά κυλᾶνε στό πρόσωπό του, τό ἀγοράκι ἔδειξε πίσω ἀπό ἕνα παρκαρισμένο αὐτοκίνητο.  «Εἶναι ὁ ἀδερφός μου», εἶπε  «Τό ἀναπηρικό του καροτσάκι ἀναποδογύρισε στό πεζοδρόμιο, ἔπεσε ἀπ΄ τό καροτσάκι κι ἐγώ δέν μπορῶ νά τόν σηκώσω».

Τό ἀγόρι ζήτησε ἀπό τόν νεαρό: «Θά μπορούσατε πάλι σᾶς παρακαλῶ νά μέ βοηθήσετε νά τόν βάλουμε στό ἀναπηρικό του καροτσάκι;  Ἔχει χτυπήσει καί εἶναι πολύ βαρύς γιά νά τόν σηκώσω μόνος μου».

Ὁ ὁδηγός ἐμβρόντητος, προσπάθησε νά συνέλθει. Σήκωσε γρήγορα τό ἀνάπηρο ἀγόρι καί τό καροτσάκι του, ἔπειτα πῆρε ἕνα χαρτομάντηλο καί περιποιήθηκε πρόχειρα τίς πληγές τοῦ ἀγοριοῦ.  Μέ μιά ματιά πού τοῦ ἔριξε κατάλαβε πώς τά τραύματα τοῦ παιδιοῦ ἦταν ἐπιφανειακά κι ὅλα θά πήγαιναν καλά.  

«Σέ εὐχαριστῶ, ὁ Θεός νά σέ εὐλογεῖ» εἶπε μέ εὐγνωμοσύνη τό ἀγοράκι στόν ξένο.  Ὁ ὁδηγός ταραγμένος ἀκόμη, ἁπλά κοιτοῦσε τό ἀγοράκι νά σπρώχνει τό καροτσάκι μέ τόν ἀδερφό του πάνω στό πεζοδρόμιο πηγαίνοντας γιά τό φτωχικό τους σπίτι.

Γύρισε πρός τό ἀμάξι του ἀργά.  Η ζημιά στό αὐτοκίνητο ἦταν ἐμφανέστατη ἀλλά ὁ νεαρός ποτέ δέν μπῆκε στήν διαδικασία νά τήν ἐπιδιορθώσει.  Ἄφησε τή ζημιά νά ὑπάρχει γιά νά τοῦ θυμίζει τό μήνυμα «Μήν ζεῖς τή ζωή σου τόσο γρήγορα, ἔτσι ὥστε νά ἀναγκάζεις τόν ἄλλον νά σού πετάξει ἕνα τοῦβλο γιά νά τραβήξει τήν προσοχή σου!  Ζῆσε τή ζωή σου μέσα ἀπό τήν ζωή τῶν ἄλλων. Ὁ ἄλλος εἶναι ἡ εὐκαιρία τοῦ Θεοῦ στή ζωή σου». Ὁ Θεός ψιθυρίζει στίς ψυχές μας καί μιλᾶ στίς καρδιές μας.  Μερικές φορές ὅταν δέν ἔχουμε χρόνο νά Τόν ἀκούσουμε, εἶναι ἀναγκασμένος νά μᾶς πετάξει ἕνα τοῦβλο.  Εἶναι ἐπιλογή μας νά ἀκοῦμε ἤ ὄχι.

Ἀδελφοί μου,

Ἡ ἱστορία πού διαβάσαμε εἶναι ἀληθινή. Ἄλλωστε τή βλέπουμε νά ἐπαναλαμβάνεται σέ ποικίλες παραλλαγές καθημερινῶς γύρω μας. Σήμερα Κυριακή τῆς μελλούσης Κρίσεως ἀκούσαμε γιά μία ἀκόμη φορά τήν εὐαγγελική περικοπή, ἡ ὁποία μᾶς τονίζει τό κριτήριο μέ τό ὁποῖο θά κριθοῦμε ὅλοι μας κατά τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό κριτήριο αὐτό εἶναι ἡ ἀνιδιοτελής καί ἔμπρακτη ἀγάπη γιά τόν κάθε πλησίον μας. Ἡ ἀγάπη αὐτή μπορεῖ νά προσφερθεῖ μέ πολύ ἁπλούς τρόπους. Καί ἀπό αὐτή τήν ἀγάπη ἐξαρτᾶται ἡ αἰώνια σωτηρία μας. Δυστυχῶς οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς περνᾶμε τή ζωή μας ἀνέμελα ἤ καλύτερα ἀπερίσκεπτα. Δέν μᾶς ἀπασχολεῖ τό θέμα τῆς αἰωνιότητος. Οὔτε καί τό θέμα τῆς ἀγάπης. Ζοῦμε μόνο γιά μᾶς. Πάντοτε βιαστικοί, σάν τόν νεαρό τῆς ἱστορίας, τελικῶς χάνουμε ὄχι ἁπλῶς τή ζωή αὐτή ἀλλά καί τήν αἰωνιότητα.

Ἤθελα νά ὑπενθυμίσω κάποιες ἀλήθειες σέ ὅλους μας, ὅπως μέ προβλημάτισαν ἀπό τήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή.

Πόσο πιστεύουμε στήν αἰώνιο ζωή; Πόσο καί πόσοι ζοῦμε προσδοκώντας τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καί τή ζωή τοῦ μέλλοντος αἰῶνος; Προσδοκῶ σημαίνει περιμένω μέ σιγουριά, κάτι τό συγκεκριμένο. Καί ἡ προσωπική μας ἀνάσταση μέσα στά πλαίσια τῆς καθολικῆς ἀναστάσεως τῶν ἀνθρώπων κατά τή Δευτέρα Παρουσία, ὅπως ἐπίσης καί ἡ τελική Κρίσις πού θά τήν άκολουθήσει εἶναι ὑποσχέσεις τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ. Τίς ὁμολογοῦμε κάθε φορά πού διαβάζουμε τό «Πιστεύω», τό Σύμβολο τῆς πίστης μας.

Ἄν πάρουμε στά σοβαρά τήν πίστη μας αὐτή, τότε πρέπει νά μᾶς ἀπασχολήσει τό θέμα τῆς ἀγάπης. Ἡ ἄσκηση τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ ἔμπρακτη ἀνταπόκρισή μας στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς. Μιᾶς ἀγάπης πού ἔφθασε «μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ». Ἄν ἀγαπᾶμε τόν Χριστό, δέν ἔχουμε παρά νά Τόν συναντήσουμε στά πρόσωπα τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἀνιδιοτελής, δέν ἀποβλέπει στήν ἀμοιβή οὔτε στήν ἀναγνώριση ἤ τήν ἐπίδειξη. Γίνεται μόνο γιατί αὐτό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γι' αὐτό κι ἐκεῖνοι πού ἀκοῦνε τόν ἔπαινο τοῦ Θεοῦ ἐκπλήσσονται. Ὄχι γιατί ἀποδίδονται σέ αὐτούς ἔργα ἀγάπης πού δέν τά ἔπραξαν, ἀλλά γιατί αὐτά τά ἔργα ἑρμηνεύονται ὡς ἀπευθυνόμενα πρός τόν ἴδιον τόν Χριστό. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἔγιναν χωρίς τόν ὑπολογισμό τῆς ἀμοιβῆς καί χωρίς ἰδιοτέλεια. Ἀνιδιοτελής ἀγάπη εἶναι μίμηση τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ ἐφαρμογή τῆς ἀλήθειας πού ὁ Κύριος δίδαξε καί ἔζησε.

      Ἀδελφοί μου,

Κατά τούς δύο πρώτους αἰώνες τῆς Ἐκκλησίας διάφοροι χριστιανοί συγγραφεῖς, οἱ λεγόμενοι Ἀπολογητές, ἀπευθύνονταν στούς εἰδωλολάτρες προσπαθώντας νά τούς κάνουν νά κατανοήσουν τί σήμαινε χριστιανός. Ἕνας ἐξ αὐτῶν, ὁ Τερτυλλιανός ἀναφέρει «ὅτι ὅσοι ζοῦσαν κοντά σέ μιά χριστιανική οἰκογένεια ἤ κάποια χριστιανική κοινότητα (πού τήν ἐποχή ἐκείνη δέν ἦταν μεγάλες) ἔλεγαν συχνά: «Δεῖτε τί ἀγάπη ἔχουν μεταξύ τους!». Αὐτό ἦταν τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τῶν χριστιανῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης: ἡ ἀγάπη! Ἀγάπη ἀνάμεσα σέ δύο συζύγους, ἀνάμεσα σέ δύο οἰκογένειες, ἀνάμεσα σέ δύο κοινότητες. Ἀγάπη ἀκμαία, ἀγάπη μέ καθαρό πάνω της τό ἀποτύπωμα τῆς ἡδύτητας, καί ζωογόνο ἐντός της τό πνεῦμα τῆς δημιουργίας.

Σήμερα, δέν εἶναι δυνατόν νά μιλήσουμε γιά τό θέμα αὐτό μέ τόν ἴδιο τρόπο. Ἀκόμη καί στούς κόλπους μιᾶς οἰκογένειας ἤ καί τῆς πιό μικρῆς κοινότητας δέν διακρίνουμε παρόμοια ἀγάπη. Ἄν παρά ταῦτα ἐντοπίζεται κάποια μορφή ἀγάπης, πρόκειται γιά τό κοινό καί τετριμμένο ἐκεῖνο αἴσθημα, τό διαδεδομένο ἀκόμη καί στούς ἄπιστους καί εἰδωλολάτρες: ἀγάπη ἐνταγμένη στά ὅρια τῆς ἀνθρώπινης φύσης. Ἀπέχουμε πολύ ἀπό αὐτή τήν ἀγάπη πού γέννησε τό θαῦμα τῆς ἀναγέννησής μας διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος... Ἄν δέν ἀγαπᾶμε πεθαίνουμε. «Λένε γιά τά κοράλια ὅτι εἶναι οἱ πιό εὐαίσθητοι θαλάσσιοι ὀργανισμοί. Γιά νά προστατευθοῦν ἀπό τήν καταστροφή, περιβάλλονται ἀπό πολύ σκληρό ὑλικό (αὐτό ἀκριβῶς εἶναι τό κοράλλι), τό ὁποῖο τελικά καί τά σκοτώνει. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τόν ἄνθρωπο πού ὑπερασπίζεται, θωρακίζει τόν ἑαυτό του ἀπό τήν ὀδύνη, τή θλίψη, τά βάσανα, τόν τρόμο, τό φόβο πού θά μποροῦσε νά τοῦ προκαλέσει ἡ λύπη καί ἡ στενοχώρια τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, ἡ ἀρρώστια τους, ὁ θάνατός τους, μέ μιά λέξη ὅλη ἡ φρίκη τῆς ζωῆς πάνω στή γῆ. Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος νιώθει ἀληθινά προστατευμένος, ταυτόχρονα ὅμως βιώνει ἕναν ἐσωτερικό θάνατο» (Μητροπολίτης Ἀντώνιος τοῦ Σουρόζ, Τό μυστήριο τῆς ἴασης, σ. 34-35)

Ἀγαπητοί μου,

Ἄς ὑποδεχθοῦμε μέσα μας τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καί ἀγκαλιάζοντας τήν ἀγάπη, θά ἀγκαλιάσουμε τόν ἴδιο τό Θεό. Διότι «ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῶ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ». Ἀμήν.  

Αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος Ν. Γκουρβέλος

Κήρυγμα εις τον Μητροπολιτικό Ἱ. Ναό Ευαγγελιστρίας Πατρών  7/2/2010