Παιδιά του Ζεβεδαίου - Αλεξανδρεύς

Παιδιά του Ζεβεδαίου

Κύριε,

όλοι μας είμαστε παιδιά του Ζεβεδαίου.

Το ʽξερες από την αρχή

πως δεν σε πλησιάσαμε από αγάπη για το πρόσωπό Σου (μόνο).

Κι αν βρέθηκε αυτή η επιθυμία στην καρδιά μας

είχε σφιχτά συνοδοιπόρο αγκαλιασμένη,

τις βλέψεις μας για ένα αύριο εξουσίας.

Άλλοτε η μάνα μας το ζήταγε

άλλοτε μόνοι μας ψελλίζαμε τα λόγια.

Το πικρό ποτήρι του Σταυρού Σου

το είδαμε κυρίως σαν μια λεπτομέρεια αναγκαία

στα σχέδιά μας,  τα μεγάλα για συμβασιλεία αιωνία.

Ίσως γι αυτό και δεν εκαταλάβαμε ποτέ τον Πέτρο

που ʽθελε από του σταυρού Σου το μαρτύριο να σε γλιτώσει.

Πώς θα κερδίζαμε αν Εσύ το παν δεν είχες δώσει ;

Γι αυτό λοιπόν μην απορείς

που επάνω στο σταυρό σʼ εγκαταλείψαμε μονάχο.

Έμεινε ο Ιωάννης

στο αίμα Ζεβεδαίου παιδί, στις πράξεις όχι.

Τον νίκησε η αγάπη του στο πρόσωπό Σου.

Τώρα εξηγείται που κι Εσύ

απʼ όλους πιότερο εκείνον τον ηγάπας.

Κύριε,

είμαστε όλοι μας παιδιά του Ζεβεδαίου.

Δεν αγαπούμε Εσένα.

Αγαπούμε μοναχά

τις υποσχέσεις, που ʽδωκες για όσους γίνουνε αληθινά δικοί Σου.

Άσε με τώρα που κατάλαβα το λόγο να διορθώσω.

Της Εύας είμαστε παιδιά και του Αδάμ

χωρίς Εσένα τη θεϊκή σου φύση αποζητούμε

Αλεξανδρεύς