«Τό θαῦμα τοῦ Θεοῦ καί τό χρέος τοῦ ἀνθρώπου» - Γρηγόριος Μουσουρούλης

 Κυριακή τοῦ Θωμᾶ

Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

«Τό θαῦμα τοῦ Θεοῦ καί τό χρέος τοῦ ἀνθρώπου»

«Πορευθέντες, καί σταθέντες λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τά ρήματα τῆς ζωῆς ταύτης»

(Πράξ. ε΄20)

˜˜˜˜˜˜˜˜

«Πορευθέντες, καί σταθέντες λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τά ρήματα τῆς ζωῆς ταύτης»

          Αὐτά τά λόγια εἶπεν ὁ Ἄγγελος τοῦ Κυρίου στόν Πέτρο καί τόν Ἰωάννη,ὅταν τούς ἀπελευθέ­ρωσε ἀπό τήν φυλακή. Τούς ἔδωσε τήν ἐντολή νά ἐπκιστρέψουν στόν περίβολο τοῦ Ναοῦ τῶν Ἱεροσολύμων καί νά συνεχίσουν τό κήρυγμα πρός τόν λαό. Μέ λόγια ἀπλᾶ ὅ,τι δέν μποροῦσαν νά ἐπιτύχουν οἱ Ἀπόστολοι μόνοι τους, τούς τό ἔδωκεν ὁ Θεός μέ θαῦμα. Τούς ἀπελευθέρωσεν ἐκεῖνος μέ τόν Ἄγγελό του. Καί τώρα τούς δίνει τήν ἐντολή νά κάμουν καί αὐτοί ἐκεῖνο πού μποροῦσαν νά κάνουν. Ὅμως, ἀδελφοί μου, αὐτό ἰσχύει πάντοτε. Ἐκεῖ πού ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀνίσχυρος, θαυματουργεῖ ὁ Θεός. Ζητεῖ ὅμως καί ἀπό τόν ἄνθρωπο νά κάμει τό χρέος του ἐκεῖ πού μπορεῖ. Ἄς δοῦμε τίς ἀλήθειες αὐτές πιό ἀναλυτικά.

****

«Πορευθέντες, καί σταθέντες λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τά ρήματα τῆς ζωῆς ταύτης»

          Ἡ ἱστορία, ἰδιαίτερα μάλιστα τῆς πρώτης Ἐκκλησίας εἶναι γεμάτη ἀπό θαυμαστές ἐπεμβά­σεις τοῦ Θεοῦ. Μήν ἀμφιβάλλουμε δέ ὅτι οἱ ἐμεμ­βάσεις αὐτές ἦταν ἀπαραίτητες. Καί ἦταν ἀπαραί­τητες, γιά τούς ἑξῆς λόγους: Πρῶτον διότι οἱ ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι καί Σαδδουκαῖοι προσπαθοῦσαν μέ ξυλοδαρμούς, μέ φυλακίσεις καί θάνατο ἀκόμη τῶν χριστιανῶν νά ματαιώσουν τήν πρόοδο καί τήν ἐξάπλωση τῆς Πίστεως στόν Χριστό.  Δεύτερον, διότι οἱ Ἀπό­στο­λοι, καί οἱ πρῶτοι χριστιανοί γενικά, ἦταν μιά μικρή καί κατά τά ἀνθρώπινα μέτρα, ἀδύνατη κοινότητα. Ἔμοιαζαν μέ πρόβα­τα μπρο­στά σέ λύκους. Βέβαια αὐτή ἡ πραγματικότητα δέν τούς ἦταν ἄγνωστη. Ἦταν κάτι πού ὁ Κύριος τούς τό εἶχε πεῖ ἀπό καιρό. Πρίν ἀκόμη προσφέρει τήν αἱματηρή θυσία Του πάνω στό ξύλο τοῦ Σταυ­ροῦ, τούς εἶχε πεῖ: "Ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων" (Ματθ. ι΄16). Πῶς θά μποροῦσαν ἀλήθεια τά "πρόβατα" τοῦ Θεοῦ νά διασωθοῦν ἀπό τά δόντια τῶν "λύκων";

          Καί ὅμως ἦταν βέβαιο πώς θά νικοῦσαν. Διότι ὁ Κύριος τούς εἶχε δώσει τήν ὑπόσχεση ὅτι θά εἶναι πάντα μαζί τους προστάτης καί ἐμπνευ­στής καί ἐνισχυ­τής των. Ὁ παντοκράτωρ Κύριος ὁ ζωντανός, ὁ ἀναστημένος Χριστός  εἶναι Ἐκεῖνος πού ἐφώτιζε καί ἐνε­δυνάμωνε τούς Ἀποστόλους Του. Αὐτός ἐπενέβαινε μέ θαύματα  καί ἔσωζε τούς ἀπεσταλμένους καί τό ποί­μνιό του ἀπό τήν μανία τῶν ἐχθρῶν τους. Εἴδαμε σήμερα στό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα πῶς ὁ Ἄγγε­λος τοῦ Θεοῦ ἀπελευθέρωσε  τούς δύο Ἀπο­στόλους ἀπό τήν φυλακή, σέ πεῖσμα τῶν φρου­ρῶν δεσμοφυ­λάκων, τῶν σιδερένιων μο­χλῶν  καί τῶν δε­σμῶν. Καί δέν εἶναι μόνο αὐτό τό θαῦμα. Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι γεμάτη καί ἀπό πολλά ἄλλα θαύματα τῆς "δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου".

          Παρόμοια ὅμως γεγονότα θά συμβαίνουν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,  καί στή δική μας ζωή, ἐφ' ὅσον θά μένουμε ἀφοσιωμένοι στόν Ἅγιο Θεό καί σταθερά προσκολλημένοι στήν ἐφαρμογή τοῦ ἁγίου θελήματός Του. Ἐφ' ὅσον πόθος καί ἀγώνας καί μέριμνα τῆς ψυχῆς μας εἶναι τό "πῶς θά ἀρέσουμε στόν Κύριο" (Α΄Κορ. ζ΄32), θά βλέπουμε θαύματα ἀληθινά, διά τῶν ὁποίων ὁ φιλόψυχος Πλάστης  μας θά μᾶς βγάζει ἀπό τίς δύσκολες περιστάσεις καί τά ἀδιέξοδα "εἰς ἀνα­ψυχήν".  Θά βλέπουμε, ἐκεῖ πού ἐμεῖς κινδυνεύ­ουμε, νά μᾶς σκεπάζει τό παντοδύναμο χέρι τοῦ Θεοῦ καί νά μᾶς σώζει ἀπό παγίδες θανάτου. Καί τοῦτο διότι "ζῇ Κύριος" καί δέν ἐγκαταλείπει ἀπροστάτευτα τά παιδιά του. Ἐκεῖνος εἶναι "ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος" (Ψαλμ. 76, 15-16).

          Ἐάν ὅμως ὁ Θεός θά κάμνει θαύματα, ἐκεῖ ὅπου οἱ δυνάμεις τῶν πιστῶν του εἶναι ἀνί­σχυ­ρες, ἔχει τή δίκαιη ἀπαίτηση καί οἱ ἄνθρω­ποί του νά κάμνουν τό χρέος τους, ἐκεῖ πού μποροῦν. Αὐτή τήν δεύτερη πλευρά τοῦ θέματος θά ἀνα­λύσουμε στή συνέχεια.

****

          Εἴδαμε στό σημερινό Ἀπόστολο ὅτι ὁ Ἄγγε­λος πού ἀπελευθέρωσε τούς δύο Ἀποστό­λους, τόν Πέτρο καί τόν Ἰωάννη ἀπό τή φυλακή, τούς εἶπε ὅτι πρέπει νά συνεχίσουν τό κήρυγμά τους πρός τόν λαό. Καί οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ὑπάκουσαν ἀμέσως καί μέ προθυμία. Καί τό ἔκαμαν αὐτό ἀφ' ἑνός μέν διότι ἦταν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἀφ' ἐτέρου δέ διότι ἡ συνείδηση καί ὁ ζῆλος τους, αὐτό τούς ἐπέβαλε νά πράξουν. Νά βγοῦν μόνοι τους ἀπό τήν φυλακή δέν μποροῦσαν. Γι' αὐτό καί ἐπενέβη ὁ Θεός. Νά κηρύξουν ὅμως μποροῦσαν. Ὁ ἀν­θρώ­πινος  δηλαδή παράγων εἶχε πλέον πεδίον δράσε­ως. Καί ἔπρεπε νά δραστηριοποιηθεῖ.

          Αὐτό λοιπόν πού συνέβη τότε μᾶς βοηθεῖ νά  ἐννοήσουμε καί ἐμεῖς, ὅτι ἔχουμε εὐθύνη καί χρέος νά κάμνουμε στή ζωή μας  ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς. Νά μή μένουμε ἀδρανεῖς, διστακτικοί καί δειλοί. Ὁ Θεός ἔχει τή δίκαιη ἀπαίτηση νά ἐργαζόμαστε κι ἐμεῖς καί κάνουμε τό καθῆκον μας. Καί σέ ὅτι ἀφορᾶ τή ζωή μας καί σέ ὅ,τι ἀποβλέπει στή δόξα του. Ἀλλά καί ὅταν κάνουμε ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς, πάλιν Ἐκεῖνος εἶναι πού μᾶς ἐνισχύει μέ κάθε τρόπο καί μᾶς ἐνδυναμώνει σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας. Θέλει ὅμως νά ἰδεῖ καί τή δική μας διάθεση καί προαίρεση. Ἐπιθυμεῖ νά δεῖ τήν πίστη μας πάνω στήν πράξη, ὅπως καί τήν ποιόητα τῆς ἀρετῆς μας πάνω στόν ἀγώνα. Πρέπει δηλαδή νά δώσουμε κάποιες ἐξετάσεις κι ἐμεῖς, ὥστε νά φανεῖ ποιοί εἴμαστε. Ἐάν χρειασθεῖ ὁ Θεός καί θαῦμα θά κάμει πρός χάριν μας. Μέχρι ὅτου ὅμως γίνει τό θαῦμα ἤ καί μετά ἀπό αὐτό, τό λόγο τόν ἔχει ἡ δική μας ἐργατικότητα, ἡ θέληση καί ὁ ζῆλος μας.

          Στήν παραβολή τῶν ταλάντων φαίνεται πολύ καθαρά ὅτι ὁ Θεός περιμένει ἀπό τόν ἄνθρωπο νά ἐργασθεῖ μέ ὅλη του τήν δραστη­ριότητα. Καί ὅτι θά τιμωρήσει τούς ράθυμους καί τούς ὀκνηρούς (Ματθ. κε΄23-29). Εἰδικῶς  τώρα γιά τά ἔργα τῆς ἱεραποστολῆς, τά ὁποῖα ἀπο­βλέπουν στή σωτηρία ψυχῶν καί τή δόξα τοῦ Θεοῦ, εἶναι φανερό τό χρέος κάθε πιστοῦ καί ἰδιαίτερα τῶν ἐργατῶν τῆς Ἐκκλησίας.  Τό χρέος αὐτό εἶναι ἐργασία μέ ζῆλο καί φλόγα ψυχῆς καί δράση μέ ἀκούραστη ἐπιμονή "διά τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καί ἀριστερῶν (Β΄Κορ. στ΄7). Δηλαδή μέ ἀμυντικά καί ἐπιθετικά πνευματικά "ὅπλα" καί μέσα , γιά τή διάδοση τῆς πίστεως καί τῆς χριστιανικῆς ἀληθείας. Ὁ λόγος -ἐντολή τοῦ Θεοῦ πρός  τόν  Ἀπόστολο Παῦλο: "λάλει καί μή σιω­πήσῃς, διότι ἐγώ εἰμι μετά σοῦ" (Πραξ. ιη΄9), πρέπει νά ἠχεῖ σήμερα στά αὐτιά ἐκείνων, πού ἔχουν ἀποστολή νά ἐγάζονται πνευ­ματικῶς στήν κοινωνία, εἴτε ὡς  ἐκπαιδευτικοί λειτουργοί, εἴτε ὡς ἐργάτες τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί στά αὐτιά κάθε πιστοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας, μάλιστα δέ καθενός τόν ὁποῖο τιμᾶ ὁ Θεός μέ τό νά τόν καταστήσει γονέα, καί νά τοῦ ἐμπιστευθεῖ τήν καλλιέργεια τῶν ψυχῶν τῶν παιδιῶν πού τοῦ χαρίζει καί τήν καθοδήγησή τους στόν δρόμο τῆς σωτηρίας.

****

«Πορευθέντες, καί σταθέντες λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τά ρήματα τῆς ζωῆς ταύτης»

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Θεός θέλει τόν ἄνθρωπο συνεργάτη του στή ζωή αὐτή. Καί αὐτό εἶναι με­γάλη τιμή γιά τόν καθένα μας, ὁποιανδήποτε θέ­ση κι  ἄν κατέχουμε στόν κοινωνικό ἱστό· ὁποιο­δήποτε διακόνημα κι ἄν ἔχουμε ἀναλάβει ἐνώπιον τοῦ ἑαυτοῦ μας καί τοῦ συνόλου.       Τιμή ἀλλά καί εὐθύνη Εὐθύνη μεγάλη. Μέ συναίσθηση λοιπόν αὐτῆς τῆς εὐθύνης καί τῆς τιμῆς, ἄς προχωροῦμε στή ζωή. Καί μέ ἀπέραντη ἐμπιστοσύνη στήν ἀκαταγώνιστη δύναμη τοῦ Κυρίου μας ἄς ἐπιτελοῦμε τό χρέος, ὅποιο κι ἄν εἶναι αὐτό. Γιά νά γίνουμε ἄξιοι νά ἀπολαύσουμε τό βραβεῖο, τό μεγάλο καί ἀτίμητο, τό ὁποῖο θά χαρίσει ὁ Θεός στούς ἐργάτες τοῦ καλοῦ καί τῆς ἀρετῆς.   

Γρηγόριος Μουσουρούλης