Η ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ, Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΟΡΟΙ - π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

Η ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ, Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΟΡΟΙ

π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Κάθε χρόνο το βράδυ της 11^ης του μηνός Ιουλίου τελείται πάνδημη αγρυ­πνία στο Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου Θεολόγου στη Σουρωτή. Χιλιάδες άνθρωποι κά­θε ηλικίας από τη Θεσσαλονίκη, διάφορα μέρη της Ελλάδος και του εξω­τερικού ε­πι­σκέ­πτο­νται το Μοναστήρι, για να προσκυνήσουν τον τάφο του Γέροντα Παϊσίου του Αγιορείτη, που κοιμήθηκε στις 12 Ιουλίου πριν από δεκαοχτώ χρόνια. Η ιδιαί­τε­ρη πνευματική σχέση που είχε ο μακάριος Γέροντας με την Αγία Ευφημία, φαίνεται ότι επιβεβαιώνεται από την ημερομηνία της κοιμήσεώς του.

β) Η αγία Ευφημία, που εορτάζεται στις 11 Ιουλίου, σύμφωνα με τον Συνα­ξα­ρι­στή, «εκατάγετο από την Xαλκηδόνα... Aύτη λοιπόν διαβαλθείσα, πως ωμολόγει τον Xριστόν, ετιμωρήθη με τροχούς και με φωτίαν, ομοίως και με μηχανάς και τρόπους άλλων βασάνων. Ύστερον δε εδόθη εις τα θηρία διά να την φάγουν, έμεινεν ό­μως από αυτά αβλαβής. Eίτα δαγκαθείσα ολίγον από μίαν αρκούδαν, και προσευ­χη­θεί­σα, παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Θεού μέσα εις το θέατρον».

            γ) Ο Γέροντας Παΐσιος είχε την ευλογία να τον επισκεφθεί η αγία Ευφημία  στο κελί του. Κι όπως μαρτυρεί ο ίδιος, μετά απ’ αυτό το γεγονός για τρεις μέρες ήταν εκστατικός. Σκιρτούσε και συνεχώς δόξαζε τον Θεό, απέχοντας ακόμη και από την τρο­φή. Σε επιστολή του αναφέρει: «Σ’ όλη μου τη ζωή δεν θα μπορέσω να εξοφλήσω την μεγάλη μου υποχρέωση στην αγία Ευφημία, η οποία ενώ ήταν άγνωστή μου και χωρίς να έχει καμιά υποχρέωση, μου έκανε αυτή την μεγάλη τιμή…». Εντύπωση προξένησε στον Γέροντα, «πώς αυτή η μικρο­κα­μωμένη και αδύνατη άντεξε τόσα μαρτύρια; Να πεις ήταν καμία… Μια σταλιά ήταν», έλεγε χαρακτηριστικά.

            δ) Διαβάζοντας τα παραπάνω καθώς και άλλες ρήσεις του για τους έσχατους χρόνους αλλά και την προφητική περιγραφή της κοινωνίας  που έντονα προβάλλονται στις μέρες μας, δημιουργείται η εντύπωση, ότι ο όσιος Γέροντας δεν ασχολούνταν με καθημερινά πράγματα, αλλά μόνο με οράματα και θείες αποκαλύψεις. Και πράγματι ο Γέροντας Παΐσιος είχε το χάρισμα της διακρίσεως, συνομιλούσε με αγίους, ήταν υπόδειγμα άσκησης, ταπείνωσης και υπομονής.  

            ε) Ενώ όμως, ο χαρισματικός Γέροντας ήταν προσανατολισμένος προς τη μέλ­λουσα βασιλεία και δόξα, ζούσε ταυτόχρονα χριστιανοπρεπώς το παρόν. Πολιτευό­ταν στον ουρανό, αλλά διέτριβε στη γη. Δεν απέφευγε  την πρα­γμα­τι­κότητα και δεν αναζητούσε ένα φαντασιακό τεχνητό παράδεισο, αλλά με συνέπεια και ευθύνη ενδιαφερόταν για τη διαμόρφωση ενός δίκαιου  παρόντος. Θα αναφερθεί μόνο ένα παράδειγμα σχετικό με τους φόρους προς το κράτος.      

στ) Ρωτήθηκε κάποτε: «Γέροντα, όταν αγοράζουμε κάτι για το Μοναστήρι, με­ρικοί δεν δέχονται να μας κόψουν τιμολόγιο. Τι να κάνουμε;». Και απάντησε: «- Τιμολόγια να σας κό­βουν πάντοτε και εσείς να κόψετε τις απαιτήσεις σας. Να πε­ριο­ρί­σετε τις ανάγκες σας και να φτιάχνετε μόνον ό, τι είναι απαραίτητο. Εγώ έτσι θα έκανα. Θα τα στείλη ο Θεός. Αν εμείς οι μοναχοί ζητάμε να μη μας κόβουν τιμο­λό­για, κάνουμε και τους άλ­λους να αμαρτάνουν. Λένε: “Αφού έτσι κάνουν τα Μονα­στη­ρια…” Αν εμείς που θέλουμε να τηρήσουμε τις εντολές, κινούμαστε έτσι, ξέρετε πόσο σκανδαλίζουμε; “Τω τον φόρον τον φόρον”, λέει η Γραφή. Εγώ, όταν στέλνω γράμμα όχι με το τα­χυ­δρομείο αλλά με άνθρωπο, πάλι βάζω τα γραμματόσημα. Οι κοσμικοί δικαιολογούν τον εαυτό τους, αλλά και τα Μοναστήρια, αν κινούνται έτσι, δεν έχουν ειλικρίνεια και πάει το Ευαγγέλιο στην άκρη… Όταν για κάποιο λόγο δεν σας κόβουν τιμολόγια, να το θεωρήτε ζημιά πνευματική».

            ζ) Άλλη φορά ρωτήθηκε: « - Κάποιος μάστορας, Γέροντα, ζήτησε να τον α­πο­λύ­σουμε από την δουλειά, να μπη στο Ταμείο Ανεργίας και να συνεχίση να δουλεύη σ’ εμάς». Και απάντησε: «- Όχι, βρε παιδί, δεν είναι σωστό! Λίγη συνείδηση να έχη κανείς, δεν το κάνει αυτό! Δεν ταιριάζει σε Μοναστήρι να κάνη τέτοιο πράγμα! Προτιμότερο είναι, και ανάγκη να έχη το Μοναστήρι, να τον πληρώση διπλό μισθό, για να μην το κάνη. Τόσο βαρύ είναι! Η ευλογία φέρνει ευλογία και η αδικία φέρνει την κα­τα­στροφή». Αν όλοι είχαν έντονο το αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης, όπως ο σοφός Γέροντας, η οικονομική κρίση θα ήταν ίσως ηπιότερη και τα φτω­χό­τερα κοινωνικά στρώ­ματα δεν θα υπέφεραν.