Τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Δ´Κυριακή Ἐπιστολῶν (Δ´Ματθαίου)

Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Θανατώνει

« Τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. στ´23)

˜˜˜˜˜˜˜˜

« Τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος»

****

        Ὁ θάνατος εἶναι τό πιό δυσάρεστο καί ἀποκρουστικό φαινόμενο στή ζωή τοῦ ἀνθρώ-που. Ὅλοι κάνουμε τό πᾶν γιά νά τόν ἀποφύγου-με. Κανείς μας δέν θέλει νά ἀποθάνει. Καί αὐτό εἶναι φυσικό καί ἀκατηγόρητο, ἀφοῦ δημιουργη-θήκαμε γιά τήν ζωή καί ὄχι γιά τόν θάνατο. Στήν πράξη ὅμως φερόμαστε τελείως διαφορετικά. Ἀγαπᾶμε τήν ζωή ἀλλά ἐρωτοτροποῦμε μέ τόν θάνατο. Αὐτό τό ὁποῖο μισοῦμε καί ἀποστρεφό-μαστε μ᾽ αὐτό ζοῦμε σφιχταγκαλλιασμένοι καθη-μερινά. Ἐνῶ δέν θέλουμε τόν θάνατο, ἀγαποῦμε καί ζοῦμε συντροφιά μέ τήν μητέρα τοῦ θανά-του, τήν ἁμαρτία. Γι᾽αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο πρέπει νά προσέξουμε περισσότερο τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου μέ τά ὁποῖα ξεκινήσαμε τήν σημερινή μας ὁμιλία. Ὁ μισθός, λέγει ὁ θεῖος Ἀπόστολος, ὁ μισθός μέ τόν ὁποῖο πληρώνει ἡ ἁμαρτία τούς δούλους της εἶναι ὁ θάνατος.  Συγκεκριμένα θά ἰδοῦμε  πῶς ἐμφανίζεται ἐνώπιόν μας ἡ ἁμαρτία, πῶς πληρώνει τούς ἐργάτες της καί τί πρέπει νά γίνει.

****

« Τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος»

        Στήν ἁμαρτία, ἀδελφοί μου, ἄλλο εἶναι ἡ ὄψη καί ἄλλο ἡ οὐσία. Ἄλλο ἡ  ἐμφάνιση καί τελείως διαφορετική ἡ πραγματικότητα. Ἡ μεγα-λύτερη ἀπάτη τοῦ κόσμου αὐτοῦ πλέκεται ἀκρι-βῶς γύρω ἀπό τήν ἁμαρτία. Καί τοῦτο διότι ἡ ἁμαρτία ἐμφανίζεται ὡραία, ἑλκυστική. Ὑπόσχε-ται εὐτυχία. Παρουσιάζεται «κεκαλλωπισμένη, κεκοσμημένη». Στολισμένη καί ἐντυπωσιακή. Ποιά εἶναι ὅμως ἡ ἀλήθεια;  Ποιό εἶναι τό τέρμα τοῦ δρόμου της;  Ὁ Σοφός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης λέει γιά τό τέρμα τοῦ δρόμου τῆς ἁμαρτίας: « Ὑπάρχουν κάποιοι δρόμοι, οἱ ὁποῖοι σέ μερικούς ἀνθρώπους φαίνονται σωστοί καί ἀσφαλεῖς. Αὐτοί ὅμως οἱ δρόμοι στό τέλος καταλήγουν στά σκοτεινά βάθη τοῦ Ἅδη, ὁδηγοῦν δηλαδή στόν ὄλεθρο καί τήν καταστροφή». Εἶναι πολύ ταιριαστός ὁ λόγος αὐτός γιά τήν ἀμαρτία. Οἱ δρόμοι της φαίνονται σωστοί. Ἡ κατάληξή τους ὅμως εἶναι ἡ καταστροφή καί ὁ Ἅδης. Ὁ παμπόνηρος διάβολος εἶναι ὁ διακομιστής στῆς ἁμαρτίας. Ἐπειδή μάλιστα γνωρίζει τά ἀδύνατα σημεῖα, τίς κλίσεις καί τίς ροπές τοῦ κάθε ἀνθρώπου, καταφέρνει νά μᾶς δελεάζει μέ τρόπο τρομερά ἐπικίνδυνο. Τήν πρώτη του ἐπιτυχία τήν κατήγαγε μέσα σ᾽αὐτόν τόν Κῆπο τῆς Ἐδέμ, τόν ἐπίγειο παράδεισο τοῦ Θεοῦ. Ἀπευθυνόμενος στήν Εὔα τῆς πρότεινε νά παραβεῖ τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ μέ λόγια παραπλανητικά. Ἄν φᾶτε ἀπό τόν ἀπαγορευμένο καρπό θά γίνετε θεοί. «Ἔσεσθε ὡς θεοί». Θά γίνετε θεοί. Λόγος ἐντυπωσιακός. Λόγος πού ἐξάπτει τήν ἐπιθυμία τῆς δόξας καί τοῦ μεγαλείου. Αὐτό τό μεγαλεῖο θά σκέφτηκε τήν ὥρα ἐκείνη ἡ Εὔα καί προχώρησε στήν παρακοή, γιά νά πέσει ἀμέσως στήν παγίδα τοῦ ἀνθρωποκτόνου ἐχθροῦ.

        Δυστυχῶς ἡ ἴδια ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται ἀπό τότε μέχρι σήμερα. Ἡ ἁμαρτία ἔρχεται πάντα ἑλκυστική, ὡραία καί προκλητική.. Πῶς ἀλλοιῶς θά μποροῦσε νά πείσει; Ἄν παρουσιαζόταν ὅπως εἶναι, ἀποκρουστική, τυραννική, ἀπαίσια, κανείς δέν θά γύριζε νά τήν κυττάξει. Τό τραγικό τῆς ὑποθέσεως εἶναι ὅτι ἐνῶ ὅλοι μας ἔχουμε ἤδη πικρή πείρα τῶν φοβερῶν συνεπειῶν της καί ἔχουμε ὑποφέρει τόσο πολύ ἀπ᾽αὐτήν μέχρι τώρα, λησμονοῦμε τά δεινά της καί δελεαζόμαστε πάλι καί πάλι ἀπό τίς προκλήσεις της. Γι᾽αὐτό πολύ ψυχολογημένα ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ παρουσιάζει τήν ἁμαρτία ὡς μία ἀναιδῆ καί ἀδιάντροπη γυναίκα, ἡ ὁποία προσκαλεῖ τά ὑποψήφια θύματά της μέ τούς ἐξῆς λόγους: «ὅς ἐσιν ἀφρονέστατος ἐκκλινάτω πρός με..» (Παροιμ. θ´16). «Ὅποιος ἀπό σᾶς εἶναι ἠλίθιος, ἄς ἔλθει κοντά μου. Σκληρός φαίνεται ὁ λόγος ἀλλ᾽εἶναι πέρα γιά πέρα ἀληθινός. Ὄντως ἀφρονέστατος πρέπει νά εἶναι κανείς. Τελείως ἀσύνετος, ἠλίθιος ,ὅπως σημειώνει ὁ ἑρμηνευτής γιά νά πέσει στά δίχτυα τῆς ἁμαρτίας. Καί ὅμως οἱ «ἀφρονέστατοι» δυστυχῶς εἶναι πάρα πολλοί. Ἐάν δέν ὑπῆρχαν τόσοι «ἀφρονέστατοι», δέν θά μποροῦσεν ἡ ἀπάτη τῆς ἁμαρτίας νά ἔχει τόση πέραση στόν κόσμο μας. Καί τό ἀκόμη πιό τραγικό καί παράδοξο εἶναι ὅτι ὅλοι μας καμαρώ-νουμε καί κολακευόμαστε, μέ τήν ἰδέα ὅτι εἴμα-στε ἔξυπνοι. Ἔξυπνοι τήν στιγμή κατά τήν ὀποία δέν καταφέρνουμε νά διακρίνουμε τήν ἀπάτη τῆς ἁμαρτίας καί γινόμαστε παιχνίδι τοῦ διαβόλου.

        Χρειάζεταιθ λοιπόν προσοχή, ἀδελφοί μου, διότι ἡ συνέπεια καί ὁ καρπός τῆς ἁμαρτίας εἶναι θανατηφόρος.

******

        Αὐτό ἀκριβῶς μᾶς ὑπογραμμίζει ὁ θεῖος Ἀπόστολος λέγοντας ὅτι «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας εἶναι θάνατος». Ὁ μισθός μέ τόν ὁποῖο ἡ ἁμαρτία πληρώνει τούς ἐργάτες της, εἶναι ὁ θάνατος. Κάθε ἄνθρωπος πού διαπράττει τήν ἀμαρτία, πρέπει ὁπωσδήποτε νά περιμένει πληρωμή. Μπορεῖ νά ἐργάζεσαι σέ κάποιον ἐργοδότη καί αὐτός νά σέ ἀδικήσει. Νά σοῦ πιεῖ τό αἷμα. Νά σοῦ φάει τούς κόποπυς σου καί νά μή σέ πληρώσει. Δέν μπορεῖ ὅμως νά γίνει κάτι τέτοιο μέ τήν ἁμαρτία.  Ἡ ἁμαρτία δέν θά στερήσει ποτέ καί ἀπό κανέναν τόν μισθό του. Καί ὁ μισθός τῆς ἁμαρτίας εἴπαμε, εἶναι ὀ θάνατος.

        Ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου εἶναι θεόπνευστος καί κατά συνέπεια πέρα ὡς πέρα ἀληθινός. Λέγοντας ὅτι τά «ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας (εἶναι) θάνατος» οὐσιαστικά ὁ θεῖος Ἀπόστολος κάμνει θά λέγαμε τά ἀποκαλυπτήρια τῆς ἁμαρτίας. Μᾶς δείχνει τί κρύβεται πίσω ἀπό τήν ἀπατηλή καί ἑλκυστική ἐπιφάνειά της. «Διά τῆς ἁμαρτίας εἰσῆλθεν ὁ θάνατος εἰς τόν κόσμον» θά ἐπαναλάβει σέ ἄλλο σημεῖο τῆς πρός Ρωμαίους ἐπιστολῆς του (ε´12). Καρπός τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος ὑπό διπλήν ἔννοια. Ὁ φυσικός θάνατος, στόν ὁποῖο ὑποκείμεθα ὅλοι μας, μετά τό προπατορικό ἀμάρτημα. Καί ὁ πνευματικός θάνατος, πού εἶναι ὁ χωρισμός, ἡ ἀποκοπή μας ἀπό τόν Θεόν πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς. Καί αὐτός ὁ θάνατος εἶναι συνέπεια καί ἀποτέλεσμα τῆς ἠθικῆς διαφθορᾶς. Αὐτός ὁ θάνατος, ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν συμφιλιωθεῖ μέ τόν Θεόν, πού εἶναι ἠ ἀνάσταση, θά γίνει αἰώνιος θάνατος, δηλαδή ὁριστικός καί αἰώνιος χωρισμός  ἀπό τόν Θεόν.

        Νά μιλήσουμε ὅμως μέ συγκεκριμένα περιστατικά γιά νά κατανοήσουμε κάπως τήν βαρύτητα τῶν λόγων τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου. Πόσοι ἄνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο ἐξ αἰτίας τοῦ καπνίσματος. Πάθος γίνεται τό κάπνισμα. Μαυρίζει ὀ κανπός τούς πνεύμονες τοῦ καπνιτῆ. Δηλητηριάζει ἠ νικοτίνη τό αἷμα. Κατάληξη ὀδυνηρή γιά πολλούς ὑπηρέτες τοῦ καπνίσματος.

Πόσα εἶναι τά θύματα τῶν σκιρτημάτων τῆς σαρκός!  Θρῆνος καί κλαυθμός καί πόνος βαθύς μπροστά στό φέρετρο νέου ἀνθρώπου. Ὁδηγεῖται τό πρίν λίγο σφριγηλό παλληκάρι στόν τάφο, γεμίζοντας μέ θλίψη τίς καρδιές τῶν γοονέων, τῶν φίλων, τῶν συγγενῶν γιατί ὁδηγοῦσε ὑπό τήν ἐπήρεια οἰπνεύματος, ἤ ἔτρεχε μέ ταχύτητα ξέφρενη.  Ἔτρεχε τρελλά μέ τό αὐτοκίνητο ἤ τήν μηχανή του γιά νά ἀγκαλλιάσει τόν θάνατο παρασύροντας στόν τρελλό χορό του κι ἄλλους πού ἴσως δέν ἔφταιγαν.

        Εἶναι λοιπόν φοβερή ἡ ἁμαρτία. Καί μόνο νά τήν συμπαθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἀποξενώνεται ἀπό τόν Θεόν. Πολύ περισσότερο ὅταν τήν διαπράττει. Ἁμαρτία σημαίνει θάνατο μέ ὅλες του τίς μορφές. Θάνατο τῆς χαρᾶς. Θάνατο τῆς εἰρήνης. Θάνατο τῆς ἀγάπης. Θάνατο τῆς ἐλπίδας. Θάνατο τῆς ψυχῆς. Διότι διά τῆς ἁμαρτίας ἀπομακρύνεται ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν Θεόν, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς καί παραδίδεται στόν σατανᾶ, ὁ ὁποῖος «ἀνθρωπο-κτόνος ἐστι» (Ἰω. η´44). Ὑπάρχει λύγη τοῦ δράματος; Ἀσφαλῶς ὑπάρχει.

*****

        Λύση εἶναι ἡ κύρηξη ἀπεργίας ἀναντίον τοῦ ἔργοδότη πού λέγεται ἁμαρτία. Αὐτή εἶναι ἡ πιό εὐλογημένη ἀπεργία. Μόνο πού πρέπει νά εἶναι ἀπεργία διαρκείας. Ἰσόβια ἀπεργία. Χωρίς χαλάρωση τῶν μέτρων της οὔτε γιά μιά στιγμή. Διότι ὁ τύραννος αὐτός δέν ἡσυχάζει. Μᾶς προκαλεῖ συέχεια μέ τά θέλγητρά του. Βέβαι ὁ ἀγώνας κατά τῆς ἁμαρτίας εἶναι δύσκολος. Χρειάζεται ἐπιμονή καί ὑπομονή. Ἀπαιτεῖται σωστή καί συνεχής χρήση τῆς «πανοπλίας τοῦ Θεοῦ». Ὅλα τά ὅπλα πού μᾶς δίνει ὁ Ἅγιος Θεός πρέπει νά ξερουμε νά τά χειριζόμαστε πάντοτε καί κατά τρόπον ἄριστον. Καί τήν μελέτη καί τήν προσευχή καί τήν ἐγρήγορση. Ἡ νήψη γιά τήν ὀποία ὁμιλεῖ ὁ Κύριος καί οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅπλο πολύ δυνατό στήν καταπολέμηση τῆς ἁμαρτίας. Πάνω ἀπό ὅλα ὅμως εἶναι τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας καί μάλιστα τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἑνωμένοι διά τοῦ Μυστηρίου μέ τόν Χριστό καθιστάμεθα ἱκανοί στήν ὑπερνίκηση τῆς ἁμαρτίας.

****

« Τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος»

        Ἐάν μέναμε μόνο στήν διαπίστωση ὅτι τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ θάνατος, ἀσφαλῶς κάποια στιγμή θά καταλαμβανόμαστε ἀπό ἀπελπισία καί ἡ ἀπογοήτευση θά ἀπειλοῦσε μέ ὄλεθρο τήν ζωή μας. Δόξα τῷ Θεῷ ὅμως ὁ Ἀπόστολος δέν μένει μέχρις ἐδῶ. Προχωρεῖ καί λέγει ὅτι «τό χάρισμα τοῦ Θεοῦ (εἶναι) ζωή αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Τό δῶρο πού δίνει ὁ Θεός στούς δούλους του εἶναι ἡ αἰώνια ζωή, τήν ὁποία ἀποκτοῦμε μέ τήν ἕνωσή μας μέ τόν Κύριό μας Ἰησοῦν Χριστόν. Νά δώσει ὁ Ἅγιος Θεός κανείς νά μή δοκιμάσει τό ὀψώνιον τῆς ἁμαρτίας. Ὅλοι νά γευόμαστε ἀπό τή ζωή αὐτή καί στήν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα τό χάρισμα τοῦ Θεοῦ. Τήν αἰώνια δόξα καί μακαριότητα.

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης