Μήνυμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου πρός τήν Κληρικολαϊκήν Συνέλευσιν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς.

 Μήνυμα

 τῆς Α. Θ. Παναγιότητος

 τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

 κ. κ. Βαρθολομαίου

 πρός τήν Κληρικολαϊκήν Συνέλευσιν

 τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς.

Ἱερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀμερικῆς, ὑπέρτιμε καί ἔξαρχε Ὠκεανῶν Ἀτλαντικοῦ τε καί Εἰρηνοῦ, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀγαπητέ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς ἡμῶν Μετριότητος κύριε Δημήτριε, μετά τῶν Ἱερωτάτων ἀδελφῶν μελῶν τῆς περί ὑμᾶς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου καί τῶν Θεοφιλεστάτων Ἐπισκόπων τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, Ὁσιολογιώτατοι καί Αἰδεσιμολογιώτατοι κληρικοί, Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες ὀφφικιάλιοι τῆς Μητρός Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καί ἐντιμότατοι ἐκπρόσωποι τῶν Ἐνοριῶν καί Κοινοτήτων καί πάντων τῶν ἐπί μέρους σωμάτων καί ὀργανισμῶν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς, Ἐλλογιμώτατοι ἐκπαιδευτικοί καί μέλη τῆς Ἐθνικῆς καί τῶν ἐπί μέρους Φιλοπτώχων Ἀδελφοτήτων, μέλη ἐκλεκτά τῆς ἐν τῇ πόλει τῆς Φιλαδελφείας Πενσυλβανίας συνερχομένης τεσσαρακοστῆς δευτέρας (ΜΒ΄) Κληρικολαϊκῆς Συνελεύσεως τῆς Ἐπαρχίας ταύτης τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά αὐτοῦ τε καί τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, χάρις εἴη ὑμῖν καί εἰρήνη καί εὐλογία παρά τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁπόσην χαράν πνευματικήν ἀλλά καί συγκίνησιν αἰσθάνεται ἡ ἡμετέρα Μετριότης, ὁ Πατριάρχης σας, βλέπων, νοερῶς ἀπό τῆς Πόλεως, συγκεντρωμένα ἐπί τό αὐτό τά ἐν Ἀμερικῇ τέκνα τῆς Μητρός Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, συμμετέχοντα διά τῶν ἐκπροσώπων των, κληρικῶν καί λαϊκῶν, εἰς τάς ἐργασίας τῆς ΜΒ΄ Κληρικολαϊκῆς Συνελεύσεως τῆς ἀπό δεκαπενταετίας θεοφιλῶς, συνετῶς καί ἐν εὐλογίαις ὑπό τῆς ὑμετέρας φίλης Ἱερότητος, ἀδελφέ ἅγιε Ἀμερικῆς κύριε Δημήτριε, πλοηγουμένης ἑνιαίας Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς.

Δοξάζομεν καί εὐλογοῦμεν τό πανάγιον Ὄνομα τοῦ Κυρίου, ἐξ Οὗ πᾶσα πατριά ἐν οὐρανοῖς καί ἐπί γῆς ὀνομάζεται, διότι ἔδωκε τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριαρχείῳ κληρονομίαν ἀναφαίρετον, τόν ἐν Ἀμερικῇ παροικοῦντα εὐλογημένον λαόν τοῦ Θεοῦ καί τήν μεγαλυτέραν καί ἐνδοξοτέραν ἐν τῇ ἐλευθέρᾳ Χώρᾳ τῆς Ἀμερικῆς δραστηριοποιουμένην ἐκκλησιαστικήν Ἐπαρχίαν αὐτοῦ.

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Ἡ παροῦσα Κληρικολαϊκή Συνέλευσις, εἰς τήν ὁποίαν παρίστανται ὡς ἐκπρόσωποι καί ὁρατή παρουσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τοῦ ἀγαπῶντος ὅλους ἐσᾶς Πατριάρχου σας οἱ Ἱερώτατοι ἀδελφοί Μητροπολῖται Βελγίου κύριος Ἀθηναγόρας καί Καλλιουπόλεως καί Μαδύτου κύριος Στέφανος, ἡμέτερος Πρωτοσυγκελλεύων, ἔχει ἐπιλέξει ὡς κεντρικόν σημεῖον ἀναφορᾶς καί μελέτης τό ἐπίκαιρον καί λίαν σημαντικόν, ἰδίᾳ κατά τήν σημερινήν πορείαν τῆς ἀνθρωπότητος, θέμα «Ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανική Οἰκογένεια: Κατοικητήριον τοῦ Χριστοῦ καί Μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελίου Του».

Εἴμεθα ὄντως εὐλογημένοι παρά τοῦ οὐρανίου Πατρός, διότι ἠξιώθημεν νά εἴμεθα μέλη τοῦ μυστικοῦ Σώματος Αὐτοῦ καί νά ἔχωμεν τήν δυνατότητα τῆς προσωπικῆς κοινωνίας μετ᾿ Αὐτοῦ, ἀξιοποιοῦντες ὅλας τάς παρεχομένας ὑπό τῆς Ἐκκλησίας εὐκαιρίας, διδομένας δωρεάν διά τῶν μυστηρίων αὐτῆς.

Ὁ Κύριος ἡμῶν ηὐλόγησε, διά τοῦ πρώτου θαύματος Αὐτοῦ ἐν Κανᾷ τῆς Γαλιλαίας, τό ἱερόν μυστήριον τοῦ γάμου, εἰς τό ὁποῖον συνέρχονται δύο ἄνθρωποι δύο διαφορετικῶν φύλων, μέ σκοπόν τήν ἕνωσιν εἰς ἕν σῶμα: «καί ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν. Τό μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγώ δέ λέγω εἰς Χριστόν καί εἰς τήν ἐκκλησίαν» (Ἐφεσ. ε΄, 31-33).

Διά τῆς ἑνώσεως ταύτης τῶν δύο προσώπων ἐν Χριστῷ, ἡ οἰκογένεια γίνεται κατοικητήριον τοῦ Χριστοῦ, «ἐξ Οὗ πᾶσα πατριά ἐν οὐρανοῖς καί ἐπί γῆς ὀνομάζεται» (Ἐφεσ. γ΄, 15-16), πᾶσα πατριά, δηλαδή κάθε γενεαλογική προέλευσις καί παρουσία ἐπί τῆς γῆς, τῆς ὁποίας κύτταρον ἀπό Ἀδάμ καί Εὔας εἶναι ἡ οἰκογένεια, διά τῆς ὁποίας συνεχίζεται ἡ ζωή καί «κατακληρονομεῖται ἡ γῆ» καί ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ὑπό τοῦ κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν πλασθέντος ἀνθρώπου. 

Ἡ ἀνθρωπίνη ζωή εἶναι ὄντως σοβαρά ὑπόθεσις, εἷς πνευματικός ἀγών καί πορεία πρός ἕν τέρμα, τόν οὐρανόν. Τῆς πορείας αὐτῆς κρισιμώτερον σημεῖον καί σπουδαιότατον μέσον εἶναι ὁ γάμος, ἡ ἐν Χριστῷ καί κατά Χριστόν συζυγία, ὁ τίμιος γάμος (Ἑβρ. ιγ΄,4), τό μέγα μυστήριον (Ἐφ. ε΄, 32). Εἶναι δέ ἀποδεδειγμένον, ὅτι ἡ ἐπιτυχία ἤ ἡ ἀποτυχία, ἡ πρόοδος ἤ ὁ καταποντισμός ἐν τῇ πνευματικῇ ζωῇ ἀρχίζει ἀπό τοῦ γάμου.

Διαπιστοῦμεν οἱ πάντες ὅτι κατά τήν ἐποχήν τήν ὁποίαν διανύομεν, ὁ θεοευλόγητος θεσμός τῆς οἰκογενείας ὑφίσταται σοβαρά πλήγματα ἐκ τῆς περιρρεούσης ἀτμοσφαίρας τοῦ συγχρόνου εὐδαιμονισμοῦ, ἡ ὁποία δέν εὐνοεῖ τήν ὁλοκληρωτικήν προσφοράν τοῦ ἑνός συζύγου εἰς τόν ἕτερον καί τῶν δύο εἰς τά τέκνα, ἀλλά καλλιεργεῖ τάς ἐφημέρους προσωπικάς σχέσεις μέ σκοπόν τήν ἀποδέσμευσιν ἀπό τῶν ὑποχρεώσεων τῆς κοινωνίας τοῦ γάμου καί τήν ἐγωϊστικήν αὐτοϊκανοποίησιν τοῦ ἀνθρώπου, καί καθιστᾷ αὐτόν ἐν τῇ οὐσίᾳ κενόν, δυστυχῆ καί ἀπομονωμένον, ἐστερημένον τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ.

Ὁ γάμος, ἡ ὀρθόδοξος χριστιανική οἰκογένεια, εἶναι πρῶτον, πορεία ἀγάπης, δεύτερον πορεία συμ-πνοίας καί συν-ἀθλήσεως, τρίτον, πορεία δημιουργίας, συν-δημιουργίας καί συνεχίσεως τῆς ζωῆς, καί, τέταρτον, συμ-πορεία πρός τόν οὐρανόν, πρός τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Εἶναι κλῆσις τοῦ Θεοῦ, εἶναι συνένωσις τῆς διαφορετικότητος, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς τήν τελειότητα, καί διά τοῦτο καί οἱ σύζυγοι εἶναι «συγκληρονόμοι χάριτος ζωῆς» (Α΄Πέτρ. γ΄,7).

Δεδομένου ὄντος, κατά τήν Πατερικήν ρῆσιν, ὅτι «οὐδέν [...] οὕτως ἡμῶν συγκροτεῖ τόν βίον ὡς ἔρως ἀνδρός καί γυναικός» (Ἰ. Χρυσοστόμου,  Εἰς Ἐφεσίους, P.G. 62, 135-136),  δέν εἶναι ἀποδεκτή ἐν τοῖς κόλποις τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, τῆς κατεχούσης ἀνόθευτον τό πλήρωμα τῆς εὐαγγελικῆς ἀληθείας, ἡ συμβίωσις ἀνθρώπων τοῦ ἰδίου φύλου, ὡς ἀσυμβίβαστος πρός τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ καί ἀντίθετος πρός τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ὡς διάκονοι τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ σωστικοῦ ἔργου αὐτῆς ὀφείλομεν νά ἔχωμεν πάντοτε καθαράν καί σαφῆ τήν στάσιν ἡμῶν ἐπί τοῦ εὐκαίρως ἀκαίρως ἐπανερχομένου θέματος τούτου, διότι  μόνον «ἔνθα ἀνήρ καί γυνή καί παιδία καί ὁμόνοια καί φιλία καί τῆς ἀρετῆς συνδεδεμένοι δεσμοῖς, ἐκεῖ μέσος ὁ Χριστός», ἀποφαίνεται ὁ αὐτός Ἱερός Πατήρ (Ἰ. Χρυσοστόμου, Εἰς τήν Γένεσιν, Ὁμιλία ΣΤ’, P.G. 54, 616).

Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία, ὡς φιλόστοργος πρός πάντα τά τέκνα αὐτῆς, ἀποδέχεται καί καλεῖ εἰς σωτηρίαν πάντας, ἐναρέτους καί ἁμαρτωλούς, ὑγιεῖς καί ἀσθενεῖς, ἰσχυρούς καί ἀδυνάτους. Ὄχι μόνον ἀποδέχεται, ἀλλά καί παρέχει εἰς αὐτούς τήν δυνατότητα τῆς ἐν μιᾷ ροπῇ τοῦ χρόνου μετανοίας καί σωτηρίας. Ἡ Ἐκκλησία, ὅσοι αἰῶνες καί ἐάν παρέλθουν, καταδικάζει καί κατακρίνει τήν ἁμαρτίαν  καί δέν μεταβάλλει στάσιν ἔναντι αὐτῆς, ὥς τινος δῆθεν φυσιολογικοῦ καί ἁπλῶς διαφορετικοῦ πράγματος.

«Μυστήριον», λοιπόν, «τῆς Ἐκκλησίας καί τύπος τῆς τοῦ Χριστοῦ παρουσίας ἐστίν ὁ γάμος», κατά τό ὁποῖον συνέρχονται ἀνήρ καί γυνή «καί ποιοῦσιν ἕνα. Ἄν οἱ δύο μή γένωνται ἕν, οὐκ ἐργάζονται πολλούς [...] γέφυρά ἐστιν τό παιδίον» (Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, Ὑπόμνημα εἰς τήν πρός Κολοσσαεῖς, Ὁμιλία ΙΒ’, PG 62, 386-387).

Εἶναι ἀπαραίτητος, πάσῃ θυσίᾳ, ὁ ἀγών διά τήν διαφύλαξιν τοῦ πατροπαραδότου Ὀρθοδόξου θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας μέ τήν καλλιέργειαν τῆς συζυγικῆς πίστεως, τῆς ἀντιμετωπίσεως τοῦ ἑνός συζύγου ὑπό τοῦ ἑτέρου ὡς προσώπου κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ, τῆς συμπνοίας καί τῆς ὁμοψυχίας, τῆς συμπορεύσεως διά τῆς ὑπακοῆς εἰς κοινόν κατά προτίμησιν πνευματικόν πατέρα, καί κυρίως τῆς συνεχοῦς αὐταπαρνήσεως καί θυσίας, ἄνευ τῶν ὁποίων εἶναι ἀδύνατος ὁ ἁγιασμός καί ἡ πνευματική προκοπή τῆς οἰκογενείας.

Γνωρίζομεν, ἀδελφοί καί τέκνα, ὅτι ζεῖτε ἐντός μιᾶς συνεχῶς μακρυνομένης τῶν Ὀρθοδόξων ἠθῶν καί ἐθίμων καί μή εὐνοούσης τήν παραδοσιακήν ζωήν ὑλόφρονος κοινωνίας, εἰς τήν ὁποίαν συχνάκις ἡ πίστις καί ἡ προσήλωσις εἰς τάς ἀρχάς τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν παραδόσεως φαίνεται ἤ καί ἐκλαμβάνεται ὑπό τινων ὡς κάτι ὀπισθοδρομικόν καί ξένον πρός τάς ἀπαιτήσεις τῆς συγχρόνου κοινωνικῆς ζωῆς. Ἐν τῷ σημείῳ τούτῳ ἔγκειται καί ἡ εὐθύνη καί τῶν ποιμένων καί τῶν ποιμαινομένων. Σεῖς, τά πνευματικά ἡμῶν τέκνα ἐν Ἀμερικῇ, ἑκουσίᾳ τῇ γνώμῃ καί τῇ προαιρέσει καί μετά πολλῶν κόπων, κατέχετε τόν θησαυρόν τῆς γνησίας ἀποστολικῆς πίστεως καί παραδόσεως, τῆς ἀληθείας καί τῆς πιστότητος εἰς τήν Χάριν τῶν μυστηρίων, τόν θησαυρόν τῆς παραδόσεως καί τῆς οἰκογενείας, παρά τούς πειρασμούς τοῦ περιβάλλοντος καί τῆς κοινωνίας, ὡς τόν διεφύλαξε διά μέσου τῶν αἰώνων ἀκραιφνῆ ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Οὕτως, αἴροντες τόν σταυρόν τῆς ζωῆς νά δίδετε μαρτυρίαν ὑπέρ τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, ἐξ Οὗ πᾶσα πατριά ἐπί τῆς γῆς καί ἐν τοῖς οὐρανοῖς ὀνομάζεται.

Ὅθεν, προτρεπόμεθα ὑμᾶς πάντας ἀδελφικῶς καί πατρικῶς ἀπό τῆς Μητρός Ἐκκλησίας: Συνεχίσατε, ἀδελφοί καί τέκνα, Ὀρθόδοξοι πιστοί τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, νά ἁγιάζεσθε διαρκῶς καί νά μένετε συνεχῶς ἄγρυπνοι, ὡς πράττει καί διδάσκει ὁ ἀκάματος πνευματικός σας πατήρ Ἀρχιεπίσκοπος κύριος Δημήτριος, οἱ ποιμένες εἰς τήν ποιμαντικήν των πρός ἐσᾶς διακονίαν, οἱ ἱερεῖς εἰς τήν ἱερατικήν των κλῆσιν, οἱ ἱεροκήρυκες εἰς τό κήρυγμα τοῦ θείου λόγου, οἱ λαϊκοί εἰς τήν διακονίαν, οἱ σύζυγοι πρός τάς οἰκογενείας των, αἱ γυναῖκες τῆς Φιλοπτώχου Ἀδελφότητος εἰς τήν θεάρεστον φιλανθρωπίαν, οἱ πάντες ἐφ᾿ ᾧ ἐκλήθησαν. Νά εἶσθε πάντες βέβαιοι ὅτι ἡ ἡμετέρα Μετριότης σᾶς αἰσθάνεται πάντοτε πλησίον αὐτῆς καί εὔχεται ἀδιαλείπτως ὑπέρ φωτισμοῦ, εὐημερίας, ἐπιτυχίας καί σωτηρίας σας, εὐσταθείας δέ καί προόδου τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, διά τήν ὁποίαν καυχώμεθα ἐν Κυρίῳ.

Εὐλογοῦμεν, ἀπόντες τῷ σώματι παρόντες ὅμως τῷ πνεύματι καί διά τῶν Ἱερωτάτων ἐκπροσώπων ἡμῶν, τήν ἔναρξιν τῆς παρούσης Κληρικολαϊκῆς Συνελεύσεως καί εὐχόμεθα ὅπως ὁ Ζωοδότης καί Φιλάνθρωπος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός  κατευθύνῃ διά τοῦ Φωτός καί τῆς Χάριτος καί τῆς Χαρᾶς Αὐτοῦ ἕνα ἕκαστον καί ὅλους ἐσᾶς πρός συνέχισιν τῆς προσφορᾶς καί διακονίας σας πρός τήν Ἐκκλησίαν, ταῖς πρεσβείαις τῆς Παναχράντου Θεοτόκου, τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου καί πάντων τῶν Ἁγίων.

Ἡ δέ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁμοῦ μετά τῆς ἡμετέρας ἀγάπης, τῆς ὁλοθύμου εὐχῆς καί Πατριαρχικῆς εὐλογίας, εἴησαν μετά πάντων καί πασῶν ὑμῶν, ἀδελφοί ἠγαπημένοι καί τέκνα ἐκλεκτά τῆς Μητρός Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καί τῆς ἡμετέρας Μετριότητος.

 ,βιδ΄ Ἰουνίου κδ΄

+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος

 ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός

 καί διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης