“l'église c'est moi” - Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος Β΄

  Στη συνείδηση των δημοκρατικά σκεπτόμενων πολιτών όλου του κόσμου, η περίφημη φράση του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΔ' "Το κράτος, είμαι εγώ" (L'État, c'est moi), αντηχεί ως κορύφωση μιας αυταρχικής, δεσποτικής και ολοκληρωτικής αντίληψης για την άσκηση της εξουσίας, μιας αντίληψης, που μόνο δεινά επισώρρευσε στην πλάτη των λαών και έχει αμετάκλητα καταδικαστεί και πλήρως απορριφθεί.

   Από την άλλη, προδίδει και μία ακραία έξαρση εγωιστικής αυτοπεποίθησης, αληθινά εωσφορικής και ριζικά αντιχριστιανικής, κατά το Κυριακό λόγιο “Εί τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος” [Μαρκ. Θ'35] .

     Αν, όμως, η διεκδίκηση, η απόκτηση και η νομή της εξουσίας κρίνεται ότι δεν συνάδει με το πρότυπο του αληθινού Χριστιανού, ο οποίος θελει, και πρέπει να θέλει, να εξουσιάζει μόνο τα πάθη του και τον κακό του εαυτό, πώς θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η νοοτροπία και πρακτική ενίων Χριστιανών, Κληρικών  και Λαϊκών, οι οποίοι με λόγια και με έργα παρουσιάζονται κατώτεροι από τον αλήστου μνήμης Λουδοβίκο ΙΔ' , διακηρύσσοντας ότι   “l'église c'est moi”, η Εκκλησία είμαι εγώ;

     Ειδικά τα τελευταία χρόνια, παρατηρούνται και εντοπίζονται ομαδικές ή ατομικές εκδηλώσεις, οι οποίες, με το πρόσχημα της κινδυνευούσης από υπαρκτούς ή και ανύπαρκτους κινδύνους και εχθρούς Ορθόδοξης πίστης, αναιρούν αυτό τούτο το Συνοδικό πολίτευμα της Εκκλησίας, το οποίο θεόπνευστοι Οικουμενικές Σύνοδοι και Θεοφόροι Πατέρες θέσπισαν, και οικειοπούνται ρόλο, έργο και λόγο υπερ-Εκκλησίας και υπέρ-Συνόδου!

   Βλέπουν παντού εχθρούς της Ορθοδοξίας, και, αν δεν τους βρουν, κινούν γη και ουρανό για να τους ανακαλύψουν, ενίοτε δε και να τους κατασκευάσουν...

    Διυλίζουν λόγια και κινήσεις, παρερμηνεύουν λέξεις και φράσεις, επιστρατεύουν και επικαλούνται κατά το δοκούν Κανόνες και Πατερικές απόψεις, και μόλις βρουν την ευκαιρία, ή μάλλον τον “προδότη” της πίστεως και της Ορθοδοξίας, ξιφουλκούν με πύρινα λόγια και άρθρα εναντίον του και, όπως οι καλόγηροι του Μεσαίωνα “βάπτιζαν” το κοτόπουλο και το μεταποιούσαν σε λάχανο, μετονομάζουν το ολέθριο Σχίσμα, την ευθύνη για το οποίο ούτε το αίμα του μαρτυρίου δεν μπορεί να εξαλείψει, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, με την εύηχη λέξη “αποτείχιση”!

    Καθώς, όμως, βαυκαλίζονται ότι αγωνίζονται για την Ορθοδοξία, δεν αντιλαμβάνονται ότι αποτειχιζόμενοι από τον Κανονικό τους Επίσκοπο, τον οποίο δικάζουν και καταδικάζουν αυτοί μόνοι, περικλείονται στα τείχη του εγωισμού, τη βασική αιτία κάθε αίρεσης, όπως υπογραμμίζει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος γράφοντας πως «εάν είναι αδύνατο να προέλθει φλόγα από το χιόνι, πιο αδύνατο είναι να υπάρχει ταπείνωση στους αιρετικούς». 

     Γιατί, βέβαια, δεν συνιστά ταπείνωση η πεποίθηση και η διακήρυξη ότι αυτοί μόνοι είναι οι γνήσιοι Ορθόδοξοι και όλοι οι άλλοι προδότες, ούτε δηλώνει Ορθόδοξο φρόνημα η αυθαίρετη κρίση και κατάκριση “αλλοτρίων οικετών” και μάλιστα Επισκόπων, οι οποίοι διατηρούν ακέραιη την αγιαστική δύναμη της Θείας Χάριτος...

    Ούτε, φυσικά, συνιστά ταπείνωση η αυτοπροβολή τους ως “ομολογητές της πίστεως” και η εκ του ασφαλούς ηρωοποίησή τους από τους ομόφρονές τους, μέσω του διαδικτύου!

    Μια ηρωοποίηση που ενέχει έντονο αντιεπισκοπικό χαρακτήρα και συνοδεύεται από παντελή απουσία αγάπης και αυτογνωσίας.

       Όποιος απροκατάληπτος διαβάσει κείμενά τους, θα διαπιστώσει με πόση εμπάθεια, με πόσο μίσος στρέφονται καθ` όσων, κατά την αλάθητη άποψή τους, προδίδουν την Ορθοδοξία, ιδιαιτέρως δε αν αυτοί είναι Επίσκοποι, και καθ` όσων ευρίσκονται εκτός της Ορθοδοξίας, ένα μίσος και μια εμπάθεια, που απάδουν σε γνήσιο Χριστιανό, και μάλιστα Ορθόδοξο...

       Συνέπειες και αυτά του υπέρμετρου εγωισμού και της τάσεως αυτοπροβολής, που τους διακρίνει, και, έτσι,  χωρίς να το συνειδητοποιούν, οδηγούνται εκτός Εκκλησίας, εκεί όπου ουδεμία υπάρχει σωτηρία, ει μη μόνον αίρεση και θεομίσητο σχίσμα, τοποθετώντας τον εαυτό τους πάνω από την Εκκλησία, ή και ταυτίζοντάς τον-βαβαί της βλασφημίας-μ` Αυτήν!

         Διότι, δεν είναι, ούτε μπορούν να λέγονται, Ορθόδοξοι όσοι διεκδικούν για τον εαυτό τους το Παπικό αλάθητο και διέπονται από την  προτεσταντική  αντίληψη ότι ο κάθε ένας φωτίζεται απευθείας από το Άγιο Πνεύμα!

       Αναφέρεται για τον Άγιο Ιερομάρτυρα Επίσκοπο Τύρου Δωρόθεο ότι όταν ξέσπασε ο φονικός διωγμός κατά της Εκκλησίας στα χρόνια του Διοκλητιανου, το ποίμνιό του, προκειμένου να χάσει τον πολύτιμο ποιμένα του, με θερμές παρακλήσεις κατάφερε και τον έπεισε να απομακρυνθεί από τον τόπο των διωγμών. Αποχώρησε στη Δυσσό, πόλη της Θράκης, και εκεί ασκήτευε μέχρι να περάσει ο άγριος αυτός διωγμός. Όταν πέρασε η θύελλα του διωγμού, επανήλθε στο ποίμνιό του και με όλη την πατρική στοργή που τον διέκρινε, στήριζε στην πίστη τους αδυνάτους και πρωτοστατούσε στη βοήθεια των χηρών, ορφανών, ασθενών, και γενικά, των θλιβομένων.

      Είναι βεβαιο ότι εάν ζούσαν τότε οι σημερινοί “απολογητές” και “πρόμαχοι” της Ορθοδοξίας, θα κατηγορούσαν και αυτόν ως δειλό και ως προδότη της πίστεως, και με περηφάνεια περισσή θα “διέκοπταν το μνημόσυνό του”...”ίνα μη μιανθώσι, αλλ` ίνα φάγωσι το Πάσχα”.... 

Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος Β΄