Μπροστά στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

ΙΕ´ Κυριακή Ἐπιστολῶν (Κυριακή μετά τήν Ὕψωση)

Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Μπροστά στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ

 « Ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀγαπήσαντός με καί παραδόντος ἑαυτόν ὑπέρ ἐμοῦ» (Γαλ.β´20)

 ˜˜˜˜˜˜˜˜

        Ἡ ἑορτή τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ πού ἐδέσποζε στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας τίς ἡμέρες αὐτές, κλείνει μέ τήν σημερινή λατρεία.  Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, τό σύμβολο τῆς νίκης καί τοῦ θριάμβου, εἶναι τό πιό μεγάλο δεῖγμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο. Γι᾽αὐτή τήν ἀνέκφραστη θεία ἀγάπη μᾶς ἔκαμε λόγο καί τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς Θείας Λειτουργίας. Γιά τήν ἀγάπη Ἐκείνου, ὁ ὁποῖος γιά χάρη μας παρέδωκε τόν ἑαυτό του σέ θάνατο. Ἀξίζει λοιπόν νά στρέψουμε γιά μιά ἀκό-μη φορά τόν νοῦ μας πρός τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου πρῶτον μέν γιά νά δοῦμε μερικές πτυχές της καί δεύτερον γιά νά ἀναλογισθοῦμε τίς ὑποχρεώσεις μας ἀπέναντι σ᾽αὐτή τήν ἀγάπη.

*****

« Ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀγαπήσαντός με καί παραδόντος ἑαυτόν ὑπέρ ἐμοῦ»

        Ἕνα δεῖγμα τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου σ᾽ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους πού προκαλεῖ τόν θαυμασμό μας, ἀδελφοί μου, εἶναι τό ὅτι μᾶς ἀγάπησε, ἐνῶ εἴμασταν ἀνάξιοι τῆς ἀγάπης του. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι συνήθως ἀγαπᾶμε ἐκείνους πού μᾶς ἀγαποῦν. Ἀγαπᾶμε τούς συγγενεῖς, τούς φίλους μας, ἐκείνους πού συμφωνοῦν μαζί μας. Ἐκείνους πού δέν τίποτε τό ἀντίθετο πρός τήν  θέληση καί τήν ἐπιθυμία μας. Ἀγαπᾶμε ἐκείνους πού μᾶς ὑπολογίζουν καί δίνουν βαρύτητα στή γνώμη μας, ἐκείνους πού μᾶς συμβουλεύονται καί μᾶς ἀκοῦνε. Ὁ Θεός ὅμως ἀγάπησε καί ἀγαπᾶ τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους, πού δέν ὑπολογίσαμε τόν Νόμο Του, τίς ἐντολές καί τήν θέλησή Του. Ὁ Ἅγιος Θεός ἀγάπησε τόν ἀσεβῆ ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος σάν ἀντάρτης στράφηκε ἐναντίον τοῦ Δημιουργοῦ του καί μέ ἄμετρη θρασύτητα τοῦ εἶπε: «ἀπόστα ἀπ᾽ἐμοῦ· ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι» (Ἰώβ κα´14). Φύγε, εἶπε στόν Θεό ὁ ἀσεβής καί ἄφρων ἄνθρωπος. Φύγε, Θεέ, ἀπό μπροστά μου. Δέν θέλω νά ξέρω τούς δρόμους σου. Αὐτόν τόν ἄνθρωπο τόν ἄσωτο, τόν καταχραστή, τόν ἀπατεώνα, τόν γεμάτο ρύπους ἠθικούς, τόν ἄνθρωπο πού δέν σεβάστηκε καί δέν σέβεται τήν τιμή τοῦ ἄλλου ἀλλά καί αὐτή τήν δική του οἰκογενειακή τιμή, τόν ἄνθρωπο πού καυχᾶται γιά τήν σοδομική ἁμαρτία του. Αὐτόν τόν ἄνθρωπο τόν γεμάτο ἀπό τίς  πληγές καί τήν δυσωδία τῆς ἁμαρτίας τόν ἀγάπησε καί τόν ἀγαπᾶ ὁ Ἅγιος Θεός. Ἄς τόν εἴχαμε προσβάλει στά πρόσωπα τῶν πρωτοπλά-στων. Ἄς τόν εἴχαμε λυπήσει μέ τό ὅτι δεχθήκαμε τήν εἰσήγηση τοῦ διαβόλου. Ἄς εἴχαμε καταστεῖ ἐχθροί του, ἄς εἴμαστε καί σήμερα ἀκόμη περιφρονητές τῆς θείας ἀγάπης Του. Ἐκεῖνος μᾶς ἀγάπησε καί μᾶς ἀγαπᾶ.

*****

         Μᾶς ἀγάπησε καί μᾶς ἀγαπᾶ ὄχι μόνο στά αἰσθήματα καί τήν ἔκφραση συμπαθείας, ἀλλ᾽ ἔδειξε τήν ἀγάπη του μέχρι θανάτου.Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός παραδόθηκε γιά μᾶς. Ὁ θεῖος Παῦλος μένει ἐκστατικός μπροστά στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο. Τόσο τόν συγκλονίζει αὐτή ἡ ἀγάπη, ὥστε ἐπανειλημμένως στίς ἐπιστολές του μιλάει γι᾽ αὐτήν. «Συνίστησι, λέγει, τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε´8). Γιά μᾶς τούς ἀνάξιους τῆς ἀγάπης του καί ἁμαρτω-λούς ἀνθρώπους πέθανε Ἐκεῖνος, ὁ ἅγιος καί ἀναμάρτητος. Δέχτηκε πληγές καί τραύματα Ἐκεῖνος, γιά νά θεραπευθοῦμε ἐμεῖς. Σύρθηκε δέσμιος καί κατάδικος μπροστά σέ «ἄνομους κριτές», γιά νά ἀθωωθοῦμε ἐμεῖς οἱ ἔνοχοι καί ἄξιοι κατακρίσεως. Σταυρώθηκε καί ἀπέθανε πάνω στόν Σταυρό, γιά νά ζήσουμε ἐμεῖς αἰώνια εὐτυχεῖς. Ποιός ἄλλος μᾶς ἀγάπησε μέ τέτοιο τρόπο καί τέτοια ἀγάπη; Ἀλλά καί ποιός ἔκαμε κάτι γιά χάρη μας χωρίς νά περιμένει ἀνταλλά-γματα γιά τήν προσφορά του;  Μόνη ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἄδολη, γνήσια καί ξένη πρός κάθε ὑστεροβουλία.

*****

        Μπροστά σ᾽αὐτή τήν ἀγάπη ἀντιλαμβανό-μαστε ὅλοι ὅτι ἔχουμε κάποιες ὑποχρεώσεις. Μιά ἀπ᾽αὐτές ἀπό τήν ὁποία καί ἐξαρτῶνται καί ὅλες οἱ ἄλλες εἶναι ὅτι δέν πρέπει ποτέ νά ξεχνᾶμε τήν θεία ἀγάπη. Ὁ Ἅγιος Θεός εἶχε δώσει ἐντολή στόν ἀρχαῖο Ἰσραήλ νά θυμᾶται πάντοτε ὅσα ἔκαμε γιά νά τόν ἐλευθερώσει ἀπό τήν σκλαβιά τῆς Αἰγύπτου (Δευτερ. ζ´18). Πολύ μεγαλύτερη εἶναι ἡ δική μας ὑποχρέωση νά θυμώμαστε πάντοτε τά ὅσα ἔκαμεν ἡ ἀγάπη του γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τήν σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας.

        Δυστυχῶς πολλοί λησμονοῦν αὐτή τήν ἀγάπη. Ἀπορροφῶνται ἀπό ἄλλα βιοτικά πράγματα καί δέν τούς ἀπασχολεῖ καθόλου ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶ οἱ πάντες πλέουμε στόν ὠκεανό τῆς θείας ἀγάπης, πολλοί ἀδιαφοροῦμε γι᾽αὐτήν. Μιά τέτοια ἀδιαφορία ὅμως ἔχει ὡς ἄμεση συνέπεια τό νά μήν λέμε ἕνα «εὐχαριστῶ» στόν Δωρεοδό-τη Κύριο. Δέν πρέπει ὅμως νά ξεχνᾶμε ὅτι, ἄν δέν θυσιαζόταν ὁ Κύριος, θά εἴμασταν ἀκόμη ἀξι-οδάκρυτοι δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου. Ἐάν δέν παρέδιδε τόν ἑαυτό του γιά χάρη μας, ὁ οὐρανός θά ἔμενε κλειστός γιά τό ἀνθρώπινο γένος καί κατά συνέπεια καί γιά τόν καθένα μας προσωπικά.

******

        Ἡ σκέψη τῆς θείας ἀγάπης θά μᾶς βοηθεῖ στό νά ἔχουμε ζωή θεάρεστη. Αὐτή εἶναι ἡ δεύτερη μεγάλη μας ὑποχρέωση. Νά ἀγωνιζόμα-στε δηλαδή καθημερινά καί νά προσέχουμε ὥστε νά μήν παραβαίνουμε τόν Νόμο τοῦ Θεοῦ καί «λυποῦμε μ´αὐτό τόν τρόπο τό Πανάγιο Πνεῦμα (Ἐφεσ. δ´30). Ὁ ἀγώνας αὐτός τῆς συμμόρφω-σής μας πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ καλύτερη ἀνταπόκριση στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Αὐτό ἄλλωστε ζήτησε ἀπό τόν πατριάρχη Ἀβραάμ, αὐτό ζητεῖ καί ἀπό τόν καθένα πιστό: εὐαρέστει ἐνώπιον ἐμοῦ καί γίνου ἄμεμπτος» (Γεν. ιζ´1). Ἀγωνίζου νά ζεῖς μέ τρόπο εὐάρεστο σ᾽ Ἐμένα τόν Κύριο καί Θεό σου καί φρόντιζε νά ἔχεις διαγωγή ἐνάρετη καί ἁγία.

*****                                                                                                                                                                  

« Ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀγαπήσαντός με καί παραδόντος ἑαυτόν ὑπέρ ἐμοῦ»

        Ἀδελφοί μου! Ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας πού σήκωσαν τόν σταυρό τους καί ἀκολούθησαν τά ἴχνη τοῦ Κυρίου, ἔμεναν καί μένουν ἔκπληκτοι μπροστά στήν θεία ἀγάπη. Αὐτή ἡ ἀγάπη τούς ἐνέπνεε καί γι᾽αὐτό ἀπέφυ-γαν τήν ἁμαρτία. Αὐτή ἐνισχύει καί σήμερα τούς πιστούς νά νικοῦν τούς πειρασμούς καί νά ξεφεύγουν ἀπό τίς παγίδες τοῦ διαβόλου. Ἄν καί ἡ δική μας ψυχή δέν συγκινηθεῖ μπροστά στήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου μή περιμένουμε πρόοδο πνευματική. Ἄς παρακαλοῦμε τόν Ἅγιο Θεό νά ἀνοίγει τά μάτια τῆς ψυχῆς μας γιά νά διακρίνουμε τό μέγεθος τῆς ἀγάπης του. Τότε δέν θά μένουμε ποτέ πεσμένοι στά τέλματα τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά ἀντίθετα θά κατακτοῦμε τήν μία μετά τήν ἄλλη τίς κορυφές τῆς ἀρετῆς.

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Καθεδρικός Ἱ.Ναός Ἁγ.Ἰωάννου Λευκωσίας 21.09.2014