ΙΘ´ Κυριακή
Ἐπιστολῶν
Λόγος εἰς τόν
Ἀπόστολον
Ὁ Παράδεισος τοῦ Θεοῦ
«
Ἡρπάγη εἰς τόν Παράδεισον καί ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα» (Β´Κορ. ιβ´4)
˜˜˜˜˜˜˜˜
« Ἡρπάγη
εἰς τόν Παράδεισον καί ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα»
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σήμερα μᾶς ἔκαμε μιά
μεγάλη ἀποκάλυψη τῆς προσωπικῆς του πνευματικῆς ζωῆς. Μᾶς εἶπεν ὅτι ἀξιώθηκε
ἀπό τόν Ἅγιο Θεό, ἐνῶ ἀκόμη ζοῦσε στή γῆ, νά βρεθεῖ γιά λίγο στόν οὐρανό. Τοῦ
δόθηκε τό χάρισμα νά ἀπολαύσει τήν γλυκύτητα τοῦ Παραδείσου. Μάλιστα μέσα
σ᾽ἐκείνη τήν οὐράνια ἀτμόσφαιρα ἄκουσε τέτοια λόγια πού κανένας ἄνθρωπος δέν ἔχει τήν δύναμη νά τά εἰπεῖ, καί οὔτε
ἐπιτρέπεται νά τά βγάλει ἀπό τό στόμα του λόγῳ τῆς ἱερότητάς τους. Αὐτή λοιπόν
ἡ μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά ἀσχοληθοῦμε μέ τό θέμα
τοῦ Παραδείσου. Νά δοῦμε τί λέγει ἡ
Ὀρθόδοξη Πίστη μας γιά τόν Παράδεισο καί τί πρέπει νά κάνουμε γιά νά τόν
ἀπολαύσουμε.
****
«
Ἡρπάγη εἰς τόν Παράδεισον καί ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα»
Σέ κάθε ἐποχή ὑπάρχουν ἄνθρωποι οἱ
ὁποῖοι δέν παραδέχονται ὅτι ὑπάρχει ζωή μετά τόν θάνατο. Αὐτοί μάλιστα
εἰρωνεύονται τούς χριστιανούς καί τούς προκαλοῦν μέ τό ἐρώτημα: «Μά, πῆγε
κανείς ἐκεῖ νά ἰδεῖ καί νά ἐπιστρέψει πίσω νά μᾶς εἰπεῖ, ἄν ὑπάρχει ἤ δέν
ὑπάρχει Παράδεισος;». Εἶναι πάλι καί ἄλλοι πού λένε: «ἐδῶ εἶναι ὁ παράδεισος,
ἐδῶ εἶναι καί ἡ κόλα-ση». Νά ὅμως πού ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μέ τήν σημερινή
μαρτυρία του βάζει τά πράγματα στή θέση τους καί δίνει συντριπτική ἀπάντηση σέ
ὅλους αὐτούς τούς ἰσχυρισμούς ἀθέων καί ἀπίστων καί ὑλιστῶν ἀνθρώπων. Ἐκτός ὅμως ἀπό τήν μαρτυρία τοῦ Παύλου
ἔχουμε τόν ἴδιο τόν Κύριό μας Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος ἀκριβῶς γι᾽αὐτό ἦρθε στή
γῆ. Ἦρθε γιά νά μᾶς ἀποκαλύψει ὅσα ὑπάρχουν ἕτοιμα γιά μᾶς ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ.
Ἔχουμε ἀναρίθμητους λόγους, πού εἶπεν ὁ Κύριος γιά τήν «βασιλείαν τῶν
οὐρανῶν». Σ᾽αὐτή τήν βασιλεία θά καλέσει τούς πιστούς νά μετάσχουν κατά τήν
ἡμέρα τῆς παγκοσμίου Κρίσεως. Καθαρή καί κρυστάλλινη θά ἀκουσθεῖ τότε ἡ θεϊκή
φωνή του: «δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην
ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου» (Ματθ. κε´34). Ὁ Παράδεισος ἔχει
ἑτοιμασθεῖ ἀπό τόν Θεόν καί περιμένει νά τόν κατακτήσουμε σάν κληρονομιά μας.
Θυμηθεῖτε ἀκόμη, ἀδελφοί, τήν
διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ του πρός τόν μετανοημένο ληστή.
«Σήμερον, τοῦ εἶπε, μετ᾽ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ Παραδείσῳ» (Λουκ. κγ´43).
Γι᾽αὐτόν
τόν εὐλογημένο Παράδεισο μιλᾶνε ὅλα σχεδόν τά τροπάρια καί οἱ ὕμνοι τῆς
Ἐκ-κλησίας μας. Οἱ φράσεις μέ τίς ὁποῖες καταλήγουν «σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν»,
«δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος» καί τό «σῶσον ἡμᾶς» αὐτό ἀκριβῶς δηλώνουν. Τήν
ὕπαρξη τοῦ Παραδείσου, πού εἶναι ὁ βαθύς καί ἀσίγαστος πόθος, ἡ ἐνδό-μυχη
προσδοκία κάθε ἀνθρώπου εἴτε τό ὁμολογεῖ φανερά εἴτε ὄχι. Ὅταν λοιπόν μιλᾶμε
γιά σωτηρία, μιλᾶμε γιά τόν Παράδεισο. Σωτηρία, ἀδελφοί μου, ἴσον εἴσοδος στόν
Παράδεισο, πού εἴτε τό θέλουν μερικοί, εἴτε δέν τό θέλουν, εἴτε τό πιστεύουν,
εἴτε δέν τό πιστεύουν, ὑπάρχει καί περιμένει τούς «ἐκλεκτούς» τοῦ Θεοῦ γιά νά
τόν κληρονομήσουν.
*****
Ὑπάρχει λοιπόν ὁ Παράδεισος. Ἡ ὕπαρξή
του εἶναι βασική ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας. Τί
εἶναι ὅμως ὁ Παράδεισος; Ἐδῶ πρέπει
νά σταθοῦμε μέ ἰδιαίτερη προσοχή, διότι πολλοί ἄνθρωποι ἔχουν λανθασμένη
ἐντύπωση γιά τό τί εἶναι Παράδεισος. Οἱ Μωαμεθανοί περιμένουν ὑλικές ἀπολαύσεις.
Οἱ Χιλιαστές μιά εὐδαιμονική ἐπίγεια ζωή. Ἄλλοι τόν φαντάζονται ὡς νεφε-λώδη
ἐπιβίωση ψυχῶν.
Ὁ Παράδεισος ὅμως εἶναι κάτι τό ἀσυγ-κρίτως
ἀνώτερο. Σχετίζεται βέβαια καί μέ τήν κτίση, πού θά ἐλευθερωθεῖ «ἀπό τῆς δουλείας
καί τῆς φθορᾶς», ὅπως λέγει ὁ θεῖος Παῦλος (Ρωμ. η´21) καί θά μᾶς παρουσιάσει
«καινούς οὐρανούς καί γῆν καινήν» κατά τόν Ἀπόστολο Πέτρο (Β´Πέτρ. γ´13).
Σχετίζεται καί μέ τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, τό ὁποῖο θά ἀναστηθεῖ καί θά
ἀφθαρτοποιηθεῖ (Α´Κορ. ιε´42-53). Κυρίως ὅμως ἀναφέρεται στήν μεγαλειώδη ἀποκάλυψη τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ
(Α´Π´δετρ.δ´13). Δόξας ἡ ὁποία κατά τόν Μαθητή τῆς ἀγάπης θά καθρεπτισθεῖ καί
θά λάμψει σ᾽ἐμᾶς, σάν νά εἴμαστε πνευμα-τικοί καθρέπτες.
Ὁ Παράδεισος εἶναι νοητός τόπος στόν
ὁποῖο κατά τόν προφήτη εὐαγγελιστή δέν θά ἔχει θέση ὁτιδήποτε ἀκάθαρτο, ὅπως
ἐπίσης δέν θά εἰσέλθει σ᾽αὐτόν ὁποιοσδήποτε διέπραττε ἔργο βδελυρό ἤ ἀντίθετο μέ τήν
ἀλήθεια. (Ἀποκ. κα´27). Ὁ Παράδεισος λοιπόν εἶναι κατάσταση εὐτυχίας. Ἀπό τόν
Παράδεισο, πάλι κατά τόν εὐαγγελιστή Ἰωάννη, θά ἐξαφανίσει ὁ Θεός «πᾶν
δάκρυον». Δέν ὑπάρχει ἐκεῖ θάνατος. Οὔτε πέν-θος, οὔτε σπαρακτικές καί
λυπητερές κραυγές, οὔτε πόνος (Ἀποκ. κα´4). Ἐκεῖ ἡ ζωή φαίνεται σέ ὅλη τήν
αὐθεντικότητά της. Σάν ἕνα ποτάμι
«λαμπρόν ὡς κρύσταλλον» θά άναβρύζει ἀπό τόν θρόνο τοῦ Θεοῦ καί θά ξεχύνεται
παντοῦ (Ἀποκ. κβ´1). Οἱ κάτοικοι τοῦ Παραδείσου θά θαυμά-ζουν τήν ἀπροσπέλαστη
θεία δόξα καί θά ἀπο-λαμβάνουν τήν
ἄπειρη στοργή τοῦ Θεοῦ. Μαζί μέ τούς Ἀγγέλους θά ὑμνοῦν τόν Θεόν ἀκατά-παυστα
μέ βαθειά εὐγνωμοσύνη.
*****
Ποιοί
θά εἶναι ἀλήθεια ἐκεῖνοι πού θά ἀπολαύσουν
τέτοια ἀγαθά καί θά βρεθοῦν σέ συνεχῆ καί αἰώνια ἑνότητα μέ τόν Θεό καί
τούς συνανθρώπους τους; Ὅπως φάνηκε ἀπό τά λόγια τῆς Ἀποκαλύψεως, τά ὁποῖα
ἀναφέραμε προηγουμένως, τόν Παράδεισο θά τόν ἀπολαύσουν ὅσοι θά μετανοήσουν,
θά ἀλλάξουν ζωή, θά ἀρνηθοῦν τήν ἁμαρτία καί τίς ἁμαρτωλές ἀπολαύσεις. Καί
στήν συνέχεια, ἀφοῦ μετανοήσουν εἰλικρινῶς, θά ἀγωνισθοῦν, ὥστε νά εὐαρεστήσουν
στόν Ἅγιο Θεό. Στόν Παράδεισο θά εἰσέλθουν ὅσοι θά πάρουν στά σοβαρά τό θέμα
τῆς σωτηρίας των καί θά ἀγωνισθοῦν νά γίνουν ἅγιοι σύμφωνα μέ τήν ἐντολή τοῦ
Θεοῦ «ἔσεσθέ μοι ἅγιοι, ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι Κύριος ὁ Θεός ὑμῶν» (Λευϊτ. κ´26).
Στούς ἀνθρώπους τῆς μετανοίας καί τοῦ «καλοῦ ἀγῶνος» ὁ Κύριος θά δώσει ὡς δῶρο
καί χάρη, ἀλλά καί ὡς βραβεῖο τῶν κόπων τους τήν Βασιλεία Του.
Ἀντιλαμβανόμαστε λοιπόν ὅτι ἡ κατάκτηση
τοῦ Παραδείσου δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση. Οἱ ἄνθρωποι τῆς νωθρότητας καί τῆς
ἀμέλειας, οἱ χλιαροί καί δειλοί δέν πρέπει νά περιμένουμε ἕνα τέτοιο βραβεῖο. Ὁ
Κύριος μᾶς εἶπεν ὅτι «ἡ βασι-λεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καί βιασταί ἁρπάζου-σιν
αὐτήν» (Ματθ.ια´12). Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ κερδίζεται «διά τῆς βίας». Μέ ἀγώνα
συστηματι-κό καί ὄχι μέ τά «δέν μπορῶ» τῆς ραθυμίας. Ὁ Παράδεισος δέν
κατακτιέται ἀπό ἀνθρώπους τῶν συμβιβασμῶν. Ἀπό ἐκείνους πού διαβαθμίζουν τίς
ἐντολές τοῦ Θεοῦ σέ μικρές καί μεγάλες καί ζητοῦν νά φέρουν τό Εὐαγγέλιο στά
μέτρα τους.
Ὁ
Παράδεισος ἀκόμη θά δοθεῖ σ᾽ἐκείνους πού
θά ζήσουν μέ ἀληθινή χριστιανική ἀγάπη. Μέ ἀγάπη θερμότατη πρός τόν Θεόν ἀλλά
καί πρός τούς ἀνθρώπους. Ἀγάπη πού θά φθάνει μέχρι θυσίας γιά τό καλό τῶν
ἄλλων. Καί ἡ ὁποία θά ἐκδηλώνεται καί ὡς μακροθυμία, ὡς ἐπιείκεια, ὡς
συγχωρητικότητα πρός ὅσους μᾶς ἔβλαψαν.
Ὁ Παράδεισος θά δοθεῖ στούς ταπεινούς,
τούς ἁπλούς καί ἀπονήρευτους καί ἁγνούς ὅπως τά μικρά παιδιά. Τό εἶπε σαφῶς ὁ Κύριος.
«Ἐάν, εἶπε, μή στραφῆτε καί γένησθε ὡς τά παιδία, οὐ μή εἰσέλθητε εἰς τήν
βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ιη´3-4).
Εἶναι κουραστικός ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ
στόν Παράδεισο καί τραχύς ὁ ἀγώνας, ἀλλά στόν ἀγώνα αὐτόν ὁ πιστός δέν θά εἶναι
μόνος. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος θά τόν ἐνισχύει μέ τήν χάρη του. Θά γίνει συνοδοιπόρος
καί βοηθός του. Στήριγμα καί ἐμπνευστής του. Ἐκεῖνος θά τόν ὑποβαστάζει καί θά
τόν ἐνδυναμώνει μέχρι τέλους.
*****
« Ἡρπάγη
εἰς τόν Παράδεισον καί ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα»
Ἐάν δέν ἐπρόκειτο, ἀδελφοί μου, νά κληρονο-μήσουμε
τόν Παράδεισο, θά ἦταν καλύτερα, ὅπως λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, νά μή ζούσαμε
στόν κόσμο αὐτό. Ὁ Παράδεισος εἶναι τό ὕψιστο ἀγαθό καί ἡ ἀπόκτησή του τό
μεγαλύτερο ἀπό ὅλα τά κέρδη, πού μπορεῖ νά ποθήσει ὁ ἄνθρωπος. Καί νά σκεφθοῦμε
ὅτι τό ἀγαθό αὐτό προορίζεται γιά τόν καθένα μας. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπεν ὅτι «ἐν τῇ
οἰκίᾳ τοῦ πατρός του μοναί πολλαί εἰσι» (Ἰω. ιδ´2). Στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ
ὑπάρχουν πολλές θέσεις. Ὑπάρχει καί γιά μᾶς, γιά τόν καθένα ξεχωριστά ἡ θέση μας
στόν οὐρανό, στόν παράδεισο πού μᾶς περιμένει. Τήν θέση αὐτή πρέπει νά τήν καταλάβουμε. Νά μή
τήν ἀφήσουμε κενή. Ἄς κάνουμε ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς καί ὁ Κύριος θά μᾶς
ἀναδείξει μακαριστούς πολίτες τοῦ Παραδείσου.
Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου